უწიგნ(ურ)ობა

საკუთარ თავს შევამჩნიე, რომ ნელ-ნელა ლაშა ბუღაძეს ვემსგავსები. რა თქმა უნდა, გარეგნულად არა.  პათოსით. ვისაც ლაშას სვეტები წაუკითხავს, კარგად იცის,  რომ იგი ძირითადად იმაზე წერს, რომ მკითხველი არ არსებობს, ხალხი გაუნათლებელია და საერთოდაც, წიგნის კითხვა მხოლოდ ფორმალურად ითვლება კარგ ტონად.

მოდი და ნუ დაეთანხმები ამას, როცა უწიგნურობას ყოველ ფეხის ნაბიჯზე აწყდები.

_მაინც რამდენი წიგნი გექნება წაკითხული?_ მეკითხება ერთი.

მე ჯერ ვიბნევი და მერე ხუმრობით ვპასუხობ: _ 20.

_ ვაჰ, ასე ცოტა? ეტყობა, სქელი წიგნები იყო.

_ კი. ყველა სქელი იყო _ ვეუბნები მე.

და ისიც იჯერებს. იჯერებს აბსურდს, რომ მხოლოდ 20 წიგნი მაქვს წაკითხული, სამაგიეროდ ,,სქელები”.

გზამკვლევი ჩემი ბლოგის მკითხველთათვის

არაფერი არ არებობს იმაზე დამთრგუნველი, ვიდრე თეთრი ფურცელია. რა მნიშვნელობა აქვს, ეს თეთრი ფურცელი რეალური ფურცელია, ვორდში გახსნილი ფურცელი, თუ ახალი პოსტის გვერდი. ისეთ დროს, როცა არ ვიცი, როგორ დავიწყო, ვიწყებ იმის დაწერით, რომ არ ვიცი, როგორ დავიწყო.

ხდება ხოლმე, რთულ სიტუაციაში ჩავარდნილი მოჭადრაკე ღრმად ჩაიძირება ფიქრებში, ითვლის ათობით ვარიანტს, ბოლოს კი როცა დრო აღარაა, იღებს შემთხვევით ხელში მოხვედრილ ფიგურას და აკეთებს სვლას, რომელიც არც ერთ გაანგარიშებულ ვარიანტში არ გაუთვალისწინებია. ჩემი ბლოგის ყველა პოსტი შემთხვევითი სვლაა, რომელიც ხან ამართლებს და ხან არა.

როცა გამოვფხიზლდი..

ანინა ცუდი გოგოა, ძალიან ცუდი. იმიტომ, რომ შეუძლია დიდხანს-დიდხანს გადაბმულად ილოთოს, იწუწუნოს პახმელიის გამო და არც კი იფიქროს ბლოგზე და მის მკითხველებზე, რომლებიც რაღაც თეორიებსაც კი თხზავენ იმის შესახებ, თუ რა მოხდა: ,,ახლა მივიღე ინფორმაცია, რომ ანინამ ვაკის საცურაო აუზში (რომლის აბონემენტიც მოიგო) ტრავმა მიიღო და ამ მიზეზის გამო ვერ ახერხებს ბლოგზე ახალი პოსტების გამოქვეყნებას”. ტრავმა არა ცელი. მშვენივრად ვარ, თუ იმას არ ჩავთვლით, რომ ცოტა თავი მტკივა : )

ხუთშაბათ დილას ფხიზელი ვიყავი, ხუთშაბათს საღამოს_ არც ისე. ამის შემდეგ დღეები გადიოდა სავსებით ერთნაირად:_ დილა_ ნაბახუსევი, შუადღე_ სმა, საღამო_ თავბრუსხვევა, დილა_ ნაბახუსევი, შუადღე_ სმა..  მგონი, 2 დღის წინ ვთქვი, რომ მორჩა.  სმა მორჩა, არსებობს სხვა რამეებიც, მაგალითად ბლოგი, მაგალითად წიგნები, მაგალითად_ აღლუმები და ჰელიკოპტერები ჩემს სახლს ზემოთ (დღეს გადამიფრინეს). 2 დღეში სამი წიგნი წავიკითხე (ლაშას ,,ლიტერატურული ექსპრესი”, ზურაბ ლეჟავას მოთხრობების (რაც არ მქონდა წაკითხული) და ლინდგრენის ,,მადიკენი”) და ახლა, როცა დრო მაქვს და წასაკითხი წიგნები _არა, გადავწყვიტე ბლოგზე დამეწერა რამე.

აბა, ვის მოგენატრეთ? რა არი, რამდენი ხართ. გმადლობთ.

15 საუკეთესო ქართული მოთხრობა

წელს 15 საუკეთესო ქართული მოთხრობის გამოსვლა ძალიან დაგვიანდა. წესით, ერთი თვის წინ უნდა ყოფილიყო წიგნების მაღაზიის თაროებზე, მაგრამ რაკი უკვე ჩამოვიდა და დღეს ჩემი თვალით ვნახე (ვაშა!). წუწუნსაც აღარ აქვს აზრი.

ეს უკვე მეშვიდე კრებულია, რომელსაც  ბაკურ სულაკაურის გამომცემლობა უშვებს. კრებულში შესულია 2009წ. გამოქვეყნებული მოთხრობებიდან შერჩეული 15 საუკეთესო მოთხრობა. წიგნში შეტანილი ყოველი ნაწარმოები ამავდროულად არის ნომინანტი პრემიისა `წლის საუკეთესო მოთხრობა~, რომელსაც `ბაკურ სულაკაურის გამომცემლობა~ საუკეთესო მოთხრობების ავტორებს ყოველწლიურად გადასცემს.

ლიტერატურული ექსპრესი და ლიტერატურული სიმულაცია

ეს სურათი დღეს არ გადამიღია, თუმცა ნამდვილად მე გადავიღე და ნამდვილად ლაშას გადავუღე

თუ გინდა, კარგი ლიტერატორი იყო, უნდა შეგეძლოს წიგნის შესახებ მის წაუკითხავად მსჯელობა, თანაც ისე, რომ ვერავინ შეგატყოს, რომ მხოლოდ ანოტაციას გაეცანი და ერთი-ორ მეგობარს ჰკითხე, ვარგა რამედ თუ არაო?.  და თუ კარგი მწერალი ხარ,  სერიალივით წიგნი უნდა დაწერო_ ანუ ისეთი, მკითხველს რომ ნებისმიერ დროს (ამ შემთხვევაში, გვერდზე)  შეეძლება ჩართვა.

ყველაზე საინტერესო რამეები იმ გვერდზე უნდა დაწერო, რომელზეც წიგნები იშლება ხოლმე ძირითადად.  დაწერე ეროტიკული სცენა ზუსტად იმ გვერდზე,  რომელზეც შენს წიგნს გადაშლის მაღაზიაში შემოხეტებული  პოტენციური მყიდველი და შენ  კარგად გაყიდი პროდუქტს.

ეს ყველაფერი იმიტომ გამახსენდა, რომ დღეს ,,ექს-ლიბრისში”  ლაშა ბუღაძის წიგნის, ,,ლიტერატურული ექსპრესის” განხილვაზე ვიყავი.

,,საიდუმლო სირობა” და სირული ორშაბათი

ორშაბათები არ მიყვარს, თუმცა დღევანდელი ორშაბათი უფრო არ მიყვარს, ვიდრე ნებისმიერი სხვა.  დღეს ილია ჭავჭავაძის უნივერსიტეტთან გაიმართა აქცია, რომელიც თავისუფლად შეიძლება მივიჩნიოთ ბოლო დროის ყველაზე მნიშვნელოვან ,,კულტურულ” ღონისძიებად. მართლმადიდებელ მშობელთა კავშირის წევრები პოლიტიკოსებთან ერთად აპროტესტებდნენ ერეკლე დეისაძის წიგნს, ,,საიდუმლო სირობას”. აბა თუ მიხვდებით, რას მოითხოვდნენ ისინი?! ტირაჟის ამოღებას?_ არა. გამომცემლობისაგან ბოდიშის მოხდას?_ არა.  ახსნა-განმარტებას? არამც და არამც. ისინი მოითხოვდნენ ილია ჭავჭავაძის უნივერსიტეტის რექტორის, გიგი თევზაძის გადადგომას.

საინტერესოა, რა დააშავა გიგი თევზაძემ, რომელმაც ისიც კი არ იცოდა, რომ  ,,საიდუმლო სირობის” პრეზენტაცია ,,ლიგამუსში” უნდა გამართულიყო.  ამაზე ერთმნიშვნელოვანი პასუხი აქციის მონაწილეებსაც კი არ ექნებათ, მაგრამ დასაწყისისთვის გავარკვიოთ ის, რომ ლიტერატურა დღევანდელ მოვლენებთან არაფერ შუაშია. იმ ადამიანთა უმრავლესობას, ვინც მიტინგზე იყო შეკრებილი,  ისიც კი არ ეცოდინებოდა, რამდენი მოთხრობაა შესული წიგნში. მათ შეუძლებელია უყვარდეთ ლიტერატურა, რადგან კითხვა იმდენად ათავისუფლებს გონებას ჩარჩოებისაგან, რომ რწმენის მახინჯი ფორმებისათვის იქ ადგილი აღარ რჩება.