ვწერ, მაშასადამე სუბიექტური ვარ

ოდესმე მითქვამს თქვენთვის, რომ პოსტებს მაშინ ვწერ, როცა დღიურ ვიზიტორთა რაოდენობა აღარ მაკმაყოფილებს?  მარტივად რომ ვთქვათ: როცა პოსტს ვწერ, ბლოგზე შემომსვლელების რიცხვი იმატებს, ერთი კვირა კარგ მდგომარეობაშია, მერე ისევ იკლებს და ვფიქრობ ხოლმე, რა დავწერო, რომ ღვთაებრივი ბალანსი აღვადგინო. აი, ასე საშინლად გულახდილი ვარ ახლა, მაგრამ ვიცი, რომ ეს ცუდი არაა. დასაკარგი არაფერი მაქვს, რადგან თუ ამ ფრაზამდე მოხვედით, ესე იგი ფეხებზე არ გკიდივართ, და თუ ფეხებზე არ გკიდივართ, მაშინ სავარაუდოდ read more-საც დააჭერთ..

ტყუილი, როგორც ნორმა

თუ თქვენ დაგპირდნენ, რომ არასდროს მოგატყუებდნენ, ესე იგი, თქვენ უკვე მოგატყუეს.

ტყუილი ნორმაა. ჩვენ ყველანი ვიტყუებით. ვიტყუებით, როცა ვამბობთ, რომ ვართ კარგად და სინამდვილეში ერთი სული გვაქვს, როდის დავამთავრებთ ძველ ნაცნობთან ამ გადაღეჭილ დიალოგს. ვიტყუებით, როცა ვამბობთ, რომ ოჯახშიც კარგად ვართ, რადგან ჩვენ არასდროს ვიცით, ვინ როგორ გრძნობს თავს ჩვენ გარშემო. იტყუებიან პოლიტიკოსები, როცა იძლევიან დაპირებებს, რადგან შეუძლებელია,  პროფესიონალი პოლიტიკოსი არ იტყუებოდეს. ვიტყუები მეც, როცა ვამბობ, რომ ჩემი ისტორიები ნამდვილია. სხვათა შორის, მაშინაც ვიტყუები, როცა ვამბობ, რომ ისტორიებს თავიდან ბოლომდე მე ვიგონებ. უბრალოდ, პირველ შემთხვევაში იმიტომ ვიტყუები, რომ ხალხი დავაბოლო. მეორე შემთხვევაში კი იმიტომ, რომ განუსაზღვრელი ფანტაზიის უნარი მივიწერო.

ჩვენ გვაიძულებენ, რომ მოვიტყუოთ. ამაზე დგას საზოგადოება.