10

1.

საბას აღარ უდგება. დიდი ხანი არაა. ასე 2 კვირაა.

ჩემი აზრით, ანტიდეპრესანტების ბრალია, მისი აზრით_ ჩემი.

_ აი, 1 კვირა აღარ დალიო და ვნახოთ.

_ აუ, ხო გეუბნები, რო მაგის ბრალი არაა.

_ და რა იცი?

_ შენ რა იცი, რო მაგის ბრალია?

_ ვგრძნობ. წამლებს აქვთ ხოლმე ეგეთი ეფექტები.

_ ამ წამალს არა აქვს.  და ვაფშე, დებილობას ბაზრობ. წამლების გარეშე მთელი დედამიწა მძულს, შენი ჩათვლით. ჰოდა, რო დავანებო მაგას თავი და შემძულდე, მერე რა ჩემ ყ**დ გინდა ჩემი ამდგარი ყ**?

_ არ შეგძულდები.

_ რა იცი? ისედაც ცოტა მიკლია.

_  ღმერთო, როგორ შეგიძლია ეგეთი იდიოტი იყო. წავედი მე.

_ რა გეწყინა. გეხუმრე.

_ მაგრად ხუმრობ.

_ შენ კიდევ მაგრად წერ.

კარი ხმაურით გავიხურე. მერე კიბეებთან გავჩერდი და წარმოვიდგინე, როგორ გაეცინებოდა ამ ჟესტზე საბას.

სერიალის გმირივით ვიქცევი. ვტფ

გარდამავალი პერიოდი

,, თითოეული გარდამავალი მდგომარეობა  ხიდია, რომელმაც ერთი მდგომარეობიდან მეორეში უნდა გადაგვიყვანოს. ჩემთვის კი ხიდი არასდროს არის იმდენად მნიშვნელოვანი, რამდენადაც ის ადგილები, რომელთაც ხიდი აერთებს..  ” _  რომ გავიღვიძე, ეს მესიჯი დამხვდა მობილურზე. უცხო ნომრიდან იყო გამოგზავნილი, არადა, ჩემს დაწერილს ჰგავდა.  და არა მხოლოდ ჰგავდა.  ჩემი დაწერილი იყო. სახეზე წყალი შევისხი და  მერეღა გამახსენდა, რომ ეს მესიჯი სხვისი მობილურიდან გავუგზავნე  საკუთარ თავს, სანამ ასოების აკრეფა შემეძლო. როგორც ჩანს, გარდამავალ მდგომარეობაში ვიყავი_ ანუ საკმარისად მთვრალი იმისთვის, რომ გენიალურობაზე პრეტენზია მქონოდა და საკმარისად ფხიზელი იმისთვის, რომ მართლა მომეფიქრებინა  რამე გენიალური.

სიყვარული, გაგება, ბლოგოსფერო..

სად არის სიყვარული? სად არის გაგება? სად არის კომუნის ძალა?

sweet.ge

აუფ, როგორ არ მიყვარს, დიდი ხნით რომ ვიკარგები ხოლმე. მერე იმდენი რამე გროვდება მოსაყოლი. აი, მაგალითად, ბოლო პოსტის დაწერის შემდეგ .გე დომეინზე გადმოვედი, პირველი ლიტერატურული საღამო მქონდა და რამდენიმე  ლექსი და სტატია დავწერე. მაგრამ ყოველივეს დაწვრილებით მოყოლა დიდ დროს წაიღებს. მე კი სულ სხვა რამეზე მინდა ვწერო.

მე, მარკ ცუკერბერგი

გუშინ დამესიზმრა, რომ მარკ ცუკერბერგი ვიყავი.  მახსოვს, რომ ,,რედიოჰედს”  ვუსმენდი და  ვფიქრობდი იმაზე, გამეუქმებინა თუ არა ჩემი ფეისბუქის გვერდი. დიდხანს ვიფიქრე და ბოლოს  მხოლოდ სტატუსის განახლებით დავკმაყოფილდი: ,,მოწყენილი ვარ, შევ–ი მთელს ფეისბუქს!”  და ეს იყო ჩემი ერთადერთი სტატუსი, რომელიც არავის დაულაიქებია. მახსოვს, როგორი იმედგაცრუებული ვიყავი იმით, რომ რამდენიმე მილიარდი მქონდა, მაგრამ მეც, ისევე როგორც რიგითი იუზერები, ვერაფრით ვერთობოდი და მხოლოდ მთავარ გვერდს ვარეფრეშებდი.