რუსეთი <3 საქართველო. ემოციური კავშირი

,,კვირის პალიტრისათვის” მიცემულ ინტერვიუში კახა ბენდუქიძემ თქვა:

რუსეთისთვის  საქართველო გართულებული ცალმხრივი სიყვარულივითაა. რადგან  საქართველოს ეს სიყვარული გაუქრა, რუსეთი შფოთავს.

საინტერესო თემაა მსჯელობისათვის არა? რომელიმე პოლიტოლოგი ამ თემას სხვანაირად შეატრიალებდა (პოლიტიკური ექსპერტი ეწოდება ადამიანს, რომელიც სიტყვათა მაქსიმალური რაოდენობით მინიმალურ ინფორმაციას გასცემს), მაგრამ მე ამ საკითხს ბენდუქიძესავით  მარტივად ვუყურებ. სინამდვილეში საქართველოსა და რუსეთს შორის ცალმხრივი კი არა, ორმხრივი ემოციური კავშირია.

წარმოიდგინეთ, გოგონა და ბიჭი ერთმანეთს ხვდებიან. დიდხანს, სტაბილურად, სექსიც აქვთ… გოგონას ჰგონია, რომ ბიჭს ის გულწრფელად უყვარს, მაგრამ ერთ დღესაც აღმოაჩენს, რომ  ყველაფერი ისე არ ყოფილა, როგორც მას ეგონა, რომ ამგვარ ურთიერთობას მისთვის მხოლოდ ზიანის მოტანა შეუძლია.  ისინი შორდებიან. ბიჭს შერიგების მცდელობები აქვს, გოგონა კი თავს ძლივს იკავებს, რომ არ შეურიგდეს. როცა პირისპირ უწევთ საუბარი, გოგონა მტკიცე და დამაჯერებელია, ამბობს, რომ მომავალი მასთან ერთად ვერ წარმოუდგენია. ამბობს, რომ მზადაა, ბოლოსდაბოლოს მის გარეშე იცხოვროს.. მაგრამ საკმარისია, რამე პრობლემას წააწყდეს, რომ იბნევა და დაკარგულ იდილიაზე იწყებს ფიქრს.. ჰოდა, კიდევ.. სევდა რომ შემოეძალება, ბიჭის პროფილს ათვალიერებს ფეისბუქზე და იმ სურათებს ალაიქებს, სადაც  ბიჭი ახალ გოგოსთან ერთადაა გამოსახული. თავის მხრივ, ბიჭს შელახული ღირსების აღდგენა გოგონას დაბრუნებაზე მეტად უნდა. ვერაფრით იჯერებს, რომ ის მიატოვეს..  და რატომღაც ფიქრობს, თუ გოგონას ყველა მეგობარსა და თაყვანისმცემელს ჩამოაშორებს, ისევ შერიგდებიან..

ვიძიშტი

თუ პოსტის სათაური ვერ გაიგე, ნუ იდარდებ. რაკი ბლოგზე შემოსულხარ და ამ წინადადებასაც კითხულობ, იმედია, ბოლომდე ჩაკითხვას შეძლებ.

შესავლის ნაცვლად

საშინელი დღეები მაქვს. დიდი სიამოვნებით დავჯდებოდი და ვიწუწუნებდი ამაზე, ჩემს ბლოგს რომ დღეში 15 კაცი კითხულობდეს მხოლოდ. მაგრამ არ ვიზამ. კარგა ხანია არაფერი დამიწერია, რაც თავისთავად ნიშნავს იმას, რომ სხვა რამეებით ვარ დაკავებული. ეს კიდევ იმასაც ნიშნავს, რომ ამიერიდან დავწერ.

რა მეგონა ბავშვობაში

იძლევა

არსებობს სიტყვები, რომლებიც ერის მსოფლმხედველობას თუ არა, დამოკიდებულებას რომელიმე საკითხისადმი ნათლად გამოხატავს. ,,იძლევაც” ასეთი სიტყვაა: თუ მის მნიშვნელობას დაანაკუწებ, შეგიძლია,  ბევრი რამ ამოიკითხო:  ქალიშვილობის ინსტიტუტით გაწამებული ბიჭების სევდა, ქართველი გოგოების თავისებურება (ან საერთოდ არ ,,იძლევა” ან, ზოგადად, ყველას ,,აძლევს”) და ქართველი ბიჭების საერთო განწყობა გოგონების მიმართ.

ჩემო ჩინელო მეგობრებო

ჩემო ჩინელო მეგობრებო

ჩემი ფრჩხილები ისეთივე  მსხვრევადია, როგორც ჩინური ფაიფური.

და ჩემი თმა_ ისეთი სრიალა, როგორიც თქვენი.

და მე არ ვიცი, როგორ მოკვდა მაო ძე დუნი. ანუ შტერი ვარ.

სამწუხაროა, რომ სამყაროში, სადაც ყველაფერი ერთმანეთს კვეთს, მხოლოდ ჩვენი ცხოვრებები რჩება პარალელური.

ჩემო ჩინელო მეგობრებო, მე ყოველღამე თქვენი სიზმრები მესიზმრება. – მეორადი მოხმარებისა, როგორც ყოველთვის, ცოტათი უხარისხო. (ზედიზედ ორჯერ თუკი ნახავ, გადაიწვება).   მესიზმრება  შროშანები და აბრეშუმები და პატარამკერდიანი გოგოები და დიდთავიანი რობოტები.  და სულ ეგაა ჩინეთი.

ჩემი ყოფილი შეყვარებული გამოსირდა

თუ ოდესმე შეხვედრილხართ გოგოს, რომელიც ამბობს, ჩემს ყველა ყოფილთან ვმეგობრობო, არ დაუჯეროთ. ეგეთი კარგები რომ ყოფილიყვნენ, კი არ დაშორდებოდა. მას უბრალოდ იმის თქმა სურს, რომ ყოფილებთან არ ჩხუბობს და თუ ქუჩაში გადაეყარა, თბილად მოიკითხავს. ეგ მეგობრობა არაა. მე ზუსტად ეგრე ვხვდები ჩემს ყოფილ მეზობლებსა და პარალელურ კლასელებს. რომ არ ვხვდებოდე საერთოდ, არც მაგით შევწუხდებოდი. მაგრამ თუ ყოფილის ნახვა საშინლად არ გინდა, ეს უკვე სხვა საქმეა. თუ რუსთაველზე ორიოდე ნაბიჯის გავლას თავს მხოლოდ იმიტომ არიდებ, რომ გეშინია, თვალი არ მოგკრას.. საუბარიც ზედმეტია. შენი ყოფილი შეყვარებული სირია.

წარმოსახვითი ბაჭიები

ჩემს ლიზის წარმოსახვითი ბაჭიები ჰყავს. თვითონ ლიზი 2 წლისაა. ბაჭიები კი.. მმ. ბაჭიები რამხელები არიან, ლიზი? სკოლაში მიდიან. ესე იგი, 5-ის არიან ან 6-ის.

_ გინდა, ერთი გაჩუქო? მეკითხება და მიღიმის.

_ მინდა_ ვპასუხობ მე.

აჰა, მიწვდის ბაჭიას და მე, ბაჭიამ ხელი რომ არ შემიშალოს, გვერდით  სკამზე ვსვამ.

ჩემი და მოდის: _ მოიცა, იმ პოსტის გაგრძელება დაწერე?

კომპიუტერისკენ იხრება, მერე გვერდით სკამზე ჯდება და…

ლიზი კივის. ჩემი ბაჭია გაჭყლიტააა!!!

(13-19 II) რატომ ვერ გაფრინდებიან ქართველი თინეიჯერები

წინა  პოსტში ძირითადად ჩემს თავზე ვილაპარაკე და ერთგვარი ქამინგ-აუთი გამომივიდა. ჩემი ძმა გამებუტა და მგონი, საბოლოოდ აუცრუვდა გოგოებზე გული. არადა, რა პოსტებიც მინდა, რომ წაიკითხოს, იმათ ვერაფრით წააკითხებ..

რაც შეეხება მთავარ საკითხს.. რატომ არის ქართველისათვის სიტყვა ,,თინეიჯერი” დამცინავი?

თვალთვალი

იცი თუ არა, რომ აკვიატებული თვალთვალის იდეა სხვა არაფერია, თუ არა მარტოობის ლოგიკური შედეგი? ჩემი აზრით, ყველაფერი უფრო მარტივადაა, ვიდრე პირველი წინადადების წაკითხვისას თქვენ წარმოიდგინეთ. ადამიანებს თავიანთი ცხოვრება ძალიან მნიშვნელოვანი ჰგონიათ, ამიტომაც სურთ, რომ მათი ცხოვრების შესახებ ბევრმა ადამიანმა იცოდეს. ოღონდ სურთ, რომ  ადამიანებმა ახლავე იცოდნენ და არა მრავალი თაობის შემდეგ. ვიღას ადარდებს ისტორიაში შესვლა ისტორიკოსების გარდა? ჩვენ გვინდა, რომ ჩვენს ცხოვრებას ახლავე აკვირდებოდნენ, პირადად და არა საუკუნეების მერე_ წიგნებიდან. ჩვენ გვინდა, რომ სიცოცხლეშივე დაგვაფასონ და სიკვდილისთანავე დავავიწყდეთ_ იმ მარტივი მიზეზის გამო, რომ ჩვენთვის სამყარო ჩვენს სიკვდილთან ერთად ქრება. თანამედროვე ადამიანი სამყაროს უყურებს, როგორც პროდუქტს, რომელიც შექმნილია იმისთვის, რომ მისი ცხოვრება გახადოს უფრო საინტერესო,  და.. მნიშვნელოვანი. მოკლედ, სამყარო ჩემთვის და სხვა მრავალი ადამიანისათვის მხოლოდ საკუთარი თავის დამატებაა_ დიდი სცენა, რომელზეც ჩვენ ჩვენი მაგარი სოლოები უნდა შევასრულოთ. აქვე ჩნდება კითხვა: ვიღას სჭირდება სცენა, როცა სოლო უკვე შესრულებულია?

13-19 (I)

ვიცი, სათაურის წაკითხვისას  რაც გაიფიქრეთ_ თინეიჯერი (ოდნავ დამცინავი ტონით, თუ არა?). ოდესმე დაგიფიქსირებიათ, რომ როცა ანინას ბლოგზე შემოდიხართ, თინეიჯერის ბლოგზე ხვდებით? მე დღეს პირველად დავაფიქსირე. ალბათ იმიტომ, რომ ჩემს ბლოგს თინეიჯერულად არ ვთვლი. აბა როგორი წარმომიდგენია თინეიჯერული ბლოგი? აი ისეთი, რომ შედიხარ და დიდი გული გეჩითება  წარწერით: მე რომ მენატრება, მას თუ ვენატრები..

მოკლედ, მე თინეიჯერები არ მიყვარს, მაგრამ რადგან ზუსტადაც ,,თინეიჯერული პონტია”  რაიმე ფენომენის(მოვლენის, ადამიანის, ღირებულების) მომწონს-არმომწონს კრიტერიუმებით გაკრიტიკება, მოდი, ცოტა შორიდან მოვყვეთ..

საცდელი ობიექტი_ ანინა. 19 წლის.

ჩემი შეყვარებულის შეყვარებული

ჩემი შეყვარებულის შეყვარებული უცნაური გოგოა. უცნაური იმიტომაა, რომ სავსებით ჩვეულებრივია. ანუ: ჰყავს გოგონები, რომლებთანაც მეგობრობს, არ აქვს მიდრეკილებები თავისსავე სქესისადმი, ძალიან ცოტას სვამს და ისიც ძალიან იშვიათად, რაც ასევე ძალიან უცნაურია. ჩვენს საზოგადოებაში ხომ ყველაფერი, რაც სუბკულტურის ნაწილია, მალევე ხდება მასობრივი. ეს კი ნამდვილ ალტერნატივშიკებად მათ აქცევს, ვინც ლედი გაგას უსმენს და ფეხის ფრჩხილებზე ,,ფრენჩს” იკეთებს.
ჩვენ ყველანი (მე და ჩემი მეგობრები) განსაკუთრებულები ვართ. ჩვენ ყველანი ინდივიდები ვართ ამ სიტყვის ყველაზე სნობური გაგებით (ეს სიტყვაც სნობური მხოლოდ საქართველოში შეიძლება იყოს). ამიტომ ხშირად ვსაუბრობთ ,,უცნაური” ტერმინებით, ვციტირებთ ,,უცნაურ” და ,,ჩათლახ” მწერლებს, ვუსმენთ ექსტრა-პიზდეც სიმღერებს, რომელთა არსებობაც მათ შემსრულებლებსაც არ ახსოვთ … იმისთვის, რომ ძალიან უცნაურები გამოვჩნდეთ, არც ისეთი სისულელეების თქმას ვერიდებით, რომ რობოტები უფრო აღგვაგზნებენ, ვიდრე ქერათმიანი ნაშები, რომ ფეტიშები გვაქვს, რომ ვეგეტარიანელები და ბისექსუალები ვართ (ან ერთად_ ვეგეტარიანელი ბისექსუალები ვართ :D), მივდევთ იოგას და.. მოკლედ, ჩვენ ყველანი ძალიან ,,თავისებურები” ვართ.