გაუცხოების ხელოვნება

არავინ მოგატყუოთ, რომ თქვენთვის წერს ან იმისთვის, რომ საზოგადოება წინ წასწიოს. ყველა ჩვენი ეგოისტი თავებისთვის ვწერთ. თუ არაფერს დაწერ, მაშინ სათქმელის უკან ჩაბრუნება მოგიწევს. უთქმელი სიტყვები ჯერ თვალებს ჩაგიშავებენ, მერე ტკბილეულობას შემოგტენიან, პარასკევობით – უთავბოლო სმაში გაგხვევენ, შაბათობით უცნობი ადამიანების გვერდით გაღვიძებას მიგაჩვევენ, კვირას პირობას დადებ, რომ კარგი გოგო ან ბიჭი იქნები. ორშაბათს ბევრს მოწევ და გაითიშები. მერე მიხვდები, რომ უნდა დაწერო და ეცდები ისე შეფუთო, თითქოს თავიდანვე საზოგადოების წინსვლაზე ზრუნავდი.

ამ ბოლო დროს ბევრ თავგადასავალში ვეხვევი, რაც იმას ნიშნავს, რომ საფუძვლიანად დანძრეული მაქვს. მორიგი ურთიერთობა დასრულდა ისე ცუდად, რომ მისგან მოსაყოლიც კი არ გამოვიდა არაფერი. დარჩა მხოლოდ გულის შეკუმშვა, როცა მის სახელს ლურჯად დაწერილს ვკითხულობ ვირტუალურ სივრცეში, ფინანსური ვალდებულებები და თავშეკავებული ღიმილი მის მეგობრებთან გადაყრისას.

ნეტავ რა მომენტში ვკარგავთ ერთმანეთის შეგრძნებას ადამიანები. სიყვარულზე არ ვამბობ, სიყვარული წლობით შეიძლება გაგრძელდეს, თუ მაზოხიზმი გიტაცებს. უფრო იმის ცოდნას ვგულისხმობ, რა ამბავი ხდება მეორე ადამიანის თავს. როცა იმდენად კარგად იცნობ შენს ყოფილ შეყვარებულს, რომ წუთების სიზუსტით შეგიძლია თქვა, რას უყურებს, რას უსმენს, რომელ საჭმელებს ჭამს, ვის ხვდება და როგორ ცდილობს დარდის ჩახშობას. შესაბამისად, იმ ადგილებს ერიდები, სადაც მას შეიძლება გადაეყარო. მიუხედავად ამისა, ქალაქი მისი ნაბიჯებით დანაღმულია და ერთ ქალაქში ცხოვრების სიმძიმე იმდენად აუტანელია, რომ ლამისაა, მიწასთან გაგასწოროს.

იქნებ ამიტომ ხდება აუცილებელი საკუთარი თავისთვის ახალი ფორმის გამოგონება ყოველ ჯერზე, როცა სიყვარული სრულდება. მთავარია, როგორმე დაემალო შენთვის ყველაზე ძვირფასი ადამიანის წარმოსახვით მზერას. აი, მე სხვანაირი ვარ, შევიცვალე. აი, ტატუ მაქვს, რომელიც შენ ჯერ არ გინახავს. აი, გავხდი. აი, კუნთები გამიჩნდა, რომლებზეც წარმოდგენაც კი არ გაქვს. ის ადამიანი, ვისაც ოდესღაც იცნობდი, წავიდოდა ოდესმე სალაშქროდ გველებიან მინდორში? არა! მე კიდევ მივდივარ. არა, ეს სიტყვები უკან მიმაქვს. არ მივდივარ. გველები მართლა ნამეტანია.

ეს შეჯიბრებითობაც რა სასაცილოა და რა ადამიანური.

აბა ვინ უფრო სწრაფად დაგეთოვერდება? თუ რილეიშენშიფ სტატუსში სინგლის დაწერა დაასწარი, ეს 10 ქულაა. საეჭვო თაგი იმ ადამიანთან ერთად, რომელთანაც სექსი არასდროს გექნებოდა, მაგრამ დალევას მაინც დათანხმდი? – კიდევ 20 ქულა. საჯარო ადგილას სხვა ადამიანთან ერთად გამოჩენა და უდარდელი სიცილი? 30 ქულა. იმ ადამიანთან საჯარო ფეისბუქ ინტერაქცია? 50 ქულა. თუ ახალი ურთიერთობა პირველმა წამოიწყე, სამუდამოდ გამარჯვებული ხარ და თუ ეს ურთიერთობა მარტოობის გარდა სხვა გრძნობას არ ემყარება – მაშინ საკმაოდ სევდიანი.

–  ხომ შეიძლება უბრალოდ ბედნიერი ვიყო, როგორც ვიყავი? – მეუბნება მეგობარი, რომელიც ჩემსავით რაღაც სისულელეშია გაჭედილი.

გამოცდილი რომ არ ჰქონდეს საკუთარ თავზე, მოვატყუებდი, თითქოს ბედნიერება არ არსებობს. თითქოს არავინ იღვიძებს ისე, როგორც ჰოლივუდის ფილმებშია. პირველი, რასაც ხედავ, საყვარელი ადამიანის წირპლიანი სახე რომ არის და სადღაც რომ განიხილავ იდეას, იქნებ სამსახურებში დაგვერეკა და მთელი დღე საწოლში დავრჩენილიყავითო…

პირველი ადამიანი, რომელიც საწოლიდან დგება, ვალდებულებას იღებს, მეორე ადამიანს ყავა გაუკეთოს და ასე გრძელდება მანამ, სანამ უბრალოდ არ დაშორდებით.

რანაირად მოვატყუო, როცა ეს ყველაფერი იცის. ან თავი როგორ მოვიტყუო, როცა ვიცი.

ამიტომ იმას ვეუბნები, რასაც ჩემს თავსაც ვუმეორებ მანტრასავით:

– ესეც გაივლის.

იმიტომ, რომ წესით, ასეც იქნება.

 

lazy weekend post

****
შაბათის ძილი ძალიან მიყვარს. უპასუხისმგებლო ძილი, მაღვიძარის დაყენების გარეშე, სანამ სიცხე არ გაგაღვიძებს. დღეს სხვანაირად იყო. კარზე კაკუნმა გამაღვიძა და ძლივს გამოვერკვიე. მახსოვს, სიზმარში უცებ დავამთავრე ამბის განვითარება, ცუდი მწერალივით და კაბა გადავიცვი. კაკუნზე სულ მძაფრი რეაქცია მაქვს. როცა პირველად შემოვიდა უნარების ტესტები, გახსოვთ მაშინ რა მითები ვრცელდებოდა?  ამბობდნენ, უნარების ტესტებში წერია რომ დედა შვილთან ვერ მივა, თუ წინასწარ არ გააფრთხილაო. ლოგიკურად მომეჩვენა. ახლა დედაჩემი რომ მოულოდნელად დამადგეს თავზე, მომიწევს სახლი უცებ მივალაგო, საფერფლეები დავცალო, ლუდის ბოთლები სადმე შევჩურთო და ტამპონების ყუთი უჯრაში ჩავდო, იმიტომ, რომ that’s what წესიერი გოგოები do. ბრძნული შეგონებაც უნდა არსებობდეს ასეთი: სანამ სახლის კარს გაიხურავ, ისე დატოვე სახლი, თითქოს დედაშენი ნებისმიერ წამს შეიძლება მოვიდესო.
გავიხედე. მეგობარი იყო, არადა მტერივით აკაკუნებდა. გამეტებით, კარის ჩამოღებით. კარი გავუღე თუ არა, ვკითხე:

– რატომ შემეცი შაბათს, დილის 9-ზე?

– ეეე, რა გჭირს? კარგად ხარ? მკითხა და სახე გაუფითრდა.

– რა მჭირს? გამიკვირდა მე და უცებ იატაკზე წკაპუნის ხმა გავიგე. სისხლი მთელი ძალით მომდიოდა ცხვირიდან. რატომ აქამდე ვერ შევამჩნიე?

სასწრაფოდ ცხვირსახოცი მოვძებნე. სიზმარში დრაკონს ვებრძოდი და აშკარად მომიგო ბრძოლა, რეალურ ცხოვრებაშიც კი დამაზიანა.

წვიმის შემდეგ

სოფელში ერთი ცარიელი სახლი მაქვს. ორსართულიანი, ჭრიალა იატაკით და ფანჯრებით, რომლებიც ბოლომდე არ იხურება.
მთელი სახლი საბჭოთა ნივთებითაა გატენილი. ავეჯი, რომელიც ჩვენს მთავარ სახლში, ავლაბარში აღარ დაგვჭირდა, სწორედ აქ დგას. ჩემი ძმის პირველი კომპიუტერიც (შორეული 1998 წლიდან) აქაა. მიუხედავად იმისა, რომ ტექნიკის პირობაზე უსაშველოდ ძველია, ფირსაკრავთან და ნახშირის უთოსთან ერთად მაინც კომიკურად გამოიყურება. კედელზე გარდაცვლილი ბებიისა და ბაბუის სურათები კიდია. ბავშვობაში ხშირად ვუყურებდი ხოლმე ამ სურათებს და მიჭირდა დაჯერება, რომ ამ ორმა ადამიანმა გააჩინა და გაზარდა მამაჩემი. რაკი ბებია და ბაბუა არასდროს მინახავს, ვფიქრობდი, რომ მამაჩემი ბავშვი არასდროს ყოფილა. ჩემთვის ხომ მისი ბავშვობის ისტორიები არავის მოუყოლია.

ყველაზე კარგი თებერვალი

რამდენი წლის იყავით, როცა მიხვდით, რომ თქვენი ტვინი თქვენი სხეულის ნაწილია? როდის გააცნობიერეთ, რომ ეს სხეული თქვენია? მე  ზუსტად მახსოვს ეს მომენტი.  4 წლის ვიყავი. რკინის მაღალ კიბეებზე ჩამოვდიოდი და ფეხი ამისრიალდა. დავგორდი. ძალიან ბევრი რამე მეტკინა, ახლაც უამრავი ნაიარევი მაქვს იმ დაგორებიდან შემორჩენილი. ვტიროდი და მაშინ მივხვდი, რომ ეს სხეული ჩემია. მივხვდი, რომ მხოლოდ თვალები და მუდმივად მოლაპარაკე პირი არ ვარ. ეს მუხლები, რომლებიც ახლა ჩალურჯებულია, ჩემია. ეს სისხლიც ჩემია. მივხვდი, რომ ჩემს შიგნით რაღაც მანქანაა, რომელსაც უნდა მოვუარო იმისთვის, რომ თვალებმა და პირმა კარგად იმუშავოს.

ეს შეგრძნება, სხეულის მოვლის მოთხოვნილება ყოველთვის სწორ გზაზე მაყენებს ხოლმე.  გარდა ეთიკური მოსაზრებებისა, სხეულზე ზრუნვის გამოც გავხდი ვეგეტარიანელი.  ამავე მიზეზით დავიწყე ბევრი ხილისა და ბოსტნეულის ჭამა, შემიყვარდა წვნიანები და შემძულდა ქუჩაში ნაყიდი ლობიანები. ვიტყოდი, სხვა ისეთი არაფერი-მეთქი,მაგრამ ვერ მოვითმენ, რომ არ გითხრათ: თებერვალში სიზარმაცეს ვაჯობე და ვარჯიშს სერიოზულად შევუდექი. თავიდან 15 წუთიანი ვარჯიშით დავიწყე დღეში. მერე აზარტში შევედი და  ვვარჯიშობდი  ყველანაირად: სახლში იატაკზე, სახლში ჰულაჰუპით, დავდიოდი ფეხით, ვიდექი როლიკებზე და ბოლოს გადავწყვიტე, ეს ქაოსი რამე სისტემაში მომექცია. ასე აღმოვჩნდი “კლუბ 71”-ში.

რა მასწავლა “გაჭირვებამ”

ამ პოსტის დაწერა განვადებით გამოტანილი აიფონების სკანდალმა გადამაწყვეტინა. ხომ იცით  რაშიცაა საქმე? სტუდენტებმა  განვადებით შეიძინეს აიფონები, ფული ვერ გადაიხადეს და ახლა ცუდ მდგომარეობაში არიან. ამ ამბავს ბევრი მხრიდან შეიძლება შევხედოთ (მე მაინც “ჯეოსელის” მხრიდან შეხედვას გირჩევდით) .  ფაქტი ისაა, რომ ეს სტუდენტები ეკონომიკური კი არა, ექსისტენციალური პრობლემის წინაშე დადგნენ.  აიფონის ყიდვით მათ იყიდეს ცხოვრების სტილი, რომელსაც ვერაფრით ვერ ამართლებენ. იყიდეს საქმიანი წარმატებული ადამიანის იმიჯი, მაშინ როცა ჯერ-ჯერობით უსაქმურები და წარუმატებლები არიან.  მესმის,  რომ აიფონი მთლად ისეთი ფუფუნების საგანიც არაა, როგორც მაგალითად, იახტა, მაგრამ როცა შენი შემოსავალი ნოლი ლარია თვეში,  აიფონი იახტაცაა და მეტიც.

ეგ არაფერი.  ამ სტუდენტებს აუცილებლად ექნებათ აიფონები ან ახლა, ან მერე. შეიძლება ბევრად უკეთესი ტელეფონებიც კი ჰქონდეთ მომავალში, იმიტომ რომ ეს მათთვის მნიშვნელოვანია. ადამიანებს კი ბევრი რამის გაღება შეუძლიათ იმისთვის, რაც მათთვის მნიშვნელოვანია. კიდევ კარგი, რომ  მე ბევრად იაფი მიზნები მაქვს: კარგი წიგნები, მოხერხებული ჯინსები, საინტერესო მეგობრები. განვადებით გამოტანა არც ერთ ამათგანს არ სჭირდება.

ძველი პოსტების მსგავსი პოსტი

უცნაურია, რომ ადამიანი ხანდახან შთაგონებას იქ პოულობს, სადაც საერთოდ არ ელოდება. ხანდახან მგონია, რომ აი, ახლა რომ წავიდე სადმე ისეთ ადგილას, რომელიც არ მინახავს, საოცარ რომანს თუ არა, მოთხრობას მაინც დავწერ. საინტერესო იქნებოდა, ჩემი მომავალი რომანები ტვინში კი არა, მსოფლიოს სხვადასხვა ქვეყანაში რომ ინახებოდეს. მათ დასაწერად კი იქ ჩასვლა იყოს საჭირო. აი, მაგალითად: ჩავიდოდი ნიუ-იორკში და დავწერდი   რომანს ბიჭზე, რომელიც ნიუ-იორკში დაიბადა და ძალიან ეშინია ცათამბჯენების, რის გამოც სახლიდან ვერ გამოდის. პარიზი- 50 წელს გადაცილებული ცოლი და ქმარი, რომლებიც მარტოობის შევსებას მეძავების დაქირავებით ცდილობენ. ბერლინი – ამბავი ახალგაზრდა მხატვარ  გოგოზე, რომელიც ჩვენს დროში ისე ხატავს, როგორც თავის დროზე ხატავდა ლეონარდო და ვინჩი. მას ძველმოდურს უწოდებენ და  მის ნახატებს დასცინიან, არადა, ის მართლაც მეცამეტე საუკუნის უნიჭიერესი მხატვარია, რომელიც დროში მოგზაურობს.

ასე შემდეგ და ასე შემდეგ. ქალაქები, ქვეყნები, ისტორიები.  პრობლემა ისაა, რომ მე ვერსად ვერ მივდივარ და სინამდვილეში, არსად წასვლა არაა საჭირო მოტივაციისთვის. ყველაფერი, რაც ადამიანს სჭირდება, მას უკვე აქვს- ტვინი, რომელსაც ყველაფრის წარმოდგენა შეუძლია. მე შემიძლია წარმოვიდგინო,  რა ცუდია, როცა თვითმფრინავში ზიხარ, ახლახან იპოვე შენი ცხოვრების სიყვარული და თვითმფრინავი ძირს ვარდება. მე შემიძლია წარმოვიდგინო, როგორ მიდიან ადამიანები დედამიწიდან მარსზე და როგორ ენატრებათ მერე საკუთარი სახლები. შემიძლია წარმოვიდგინო, რას ნიშნავს, როცა ფეისბუქზე უამრავი მეგობარი გყავს და ისე_ არც ერთი. და რა თქმა უნდა,  ეს ყველაფერი ნებისმიერ სხვასაც შეუძლია წარმოიდგინოს. ახლახან გამახსენდა, როგორ მსაყვედურობდნენ ბლოგის მკითხველები, როცა სექსზე ვწერდი. იმაზე ნუ წერ, რაზეც წარმოდგენა არ გაქვსო. ახლაც, ამდენი ხნის მერეც ვფიქრობ, რომ მაშინ ალბათ ყველაზე სწორი წარმოდგენა მქონდა სექსზე, ისეთზე, როგორიც ის სინამდვილეში არის. მე მჯერა იმის, რომ სახლში გამოკეტილ ტიპსაც შეუძლია დაწეროს გენიალური რომანი მოგზაურებზე, თუ ის საკუთარ ტვინში სწორ ღილაკებს დააჭერს თითს. იმიტომ, რომ ჩვენმა ტვინმა მაშინაც კი იცის, რას ნიშნავს მოგზაურობა, როცა სულ ერთსა და იმავე ოთხ კედელს უყურებს.

რაც შეეხება ერთსა და იმავე ოთხ კედელს. ისევ ქირით ვცხოვრობ და ყოველდღიურ რეჟიმში აღვიქვამ უსახლკაროდ დარჩენის საფრთხეს. ეს არ არის ხუმრობა. ვიღაცისთვის შეიძლება ადვილი სათქმელიც კია: ვერ გადაიხდი ბინის ქირას და დაბრუნდები სახლში, მშობლებთან. სინამდვილეში, დაბრუნება ბევრად რთულია, ვიდრე წასვლა. როცა მიდიხარ, მიდიხარ ოცნებებთან, იმედებთან, გეგმებთან. და როცა ბრუნდები, ბრუნდები რეალობასთან, იმედგაცრუებასთან, დამარცხებასთან. არ იფიქროთ, რომ ცუდი მშობლები მყავს. მე საუკეთესო მშობლები მყავს იმ მშობლებთაგან, ვინც შეიძლება მყოლოდა. მათ მასწავლეს, რომ მხოლოდ საკუთარ თავს უნდა დავეყრდნო, მასწავლეს, რომ გარეგნობაზე მნიშვნელოვანი აზროვნებაა, ისიც მასწავლეს, რომ ვალი მხოლოდ იმ შემთხვევაში უნდა აიღო, როცა სხვა არავითარი გზა აღარ გაქვს. უბრალოდ, სწორედ იმის გამო, რომ მათ ასეთი გამზარდეს,  მარტო მომინდა ცხოვრება და წამოვედი კიდეც. შეიძლება ეს არის კიდეც მშობლის მთავარი გამარჯვება: გაზარდო ისეთი შვილი, რომელსაც შენ მინიმალურად დასჭირდები. ნეტავ მათი გადმოსახედიდან როგორ ჩანს ეს ამბავი? ოჯახური შეკრებების დროს არასდროს ვლაპარაკობთ იმაზე, როგორ ვცხოვრობ მე ცალკე. თითქოს სხვა პლანეტიდან მივდიოდე ყოველ კვირას იმ სახლში, სადაც გავიზარდე. მამაჩემი მთავაზობს, რომ ერთხელ გამიკეთებს მთელ ქვაბ აჯაფსანდალს და გამატანს, რომ მერე ერთი კვირა ჯანსაღი საჭმელი ვჭამო. მე ვეუბნები, რომ ვიცი საჭმლის გაკეთება. ვეუბნები, რომ ყველაფერი ვიცი, რაც ადამიანს გადასარჩენად სჭირდება, ჯინსის გაკერვის გარდა. მას კი არ სჯერა, იმიტომ რომ მის თვალში ერთი გათამამებული ბავშვი ვარ, რომელიც ტაქსებით დადის და სამსახურებს წინდებივით იცვლის. ჩემი მშობლები ძალიან ცდილობენ, ისევ იზრუნონ ჩემზე. მე კი ძალიან არ მინდა, ისევ იზრუნონ ჩემზე, იმიტომ რომ როცა ადამიანები ჩემზე ზრუნავენ, ტირილი მინდება და როცა ტირილი მინდება, ადამიანები კიდევ უფრო იწყებენ ჩემზე ზრუნვას. შეკრული წრეა, რომელიც საბოლოოდ იქამდე მიმიყვანს, რომ მე მხოლოდ ვტირივარ, ჩემს საქმეებს კი სხვა მზრუნველი ადამიანები აკეთებენ.

ისე ზრუნვაზე გამახსენდა, მე როგორც მივხვდი, ზრუნვის ორი ფორმა არსებობს. ერთი; აქტიური და მეორე, პასიური, ანუ დიქტატორული.

სიტუაცია ერთი: ვხედავ, როგორ ახველებს ჩემი მეგობარი.

მე: მიმაქვს ჟაკეტი. ვუკეთებ ცხელ ჩაის, ვეკითხები, რამე ხომ არ უნდა. ხომ არ მოვუმზადო, ვუყიდო, წავუკითხო ან ვუმღერო რამე. ვმოქმედებ ისე, რომ მას არაფრის გაკეთება არ მოუწიოს.

სიტუაცია მეორე: ჩემი მეგობარი ხედავს, როგორ ვახველებ მე
ის: მეუბნება: ჩაიცვი, გაცივდები. ნასკები მაინც ჩაიცვი. დალიე რა ჩაი. იყიდე ბოლოსდაბოლოს ის წამალი, რამდენჯერ უნდა გითხრა. ექიმთან მიდი. ახლავე დაურეკე ექიმს და ჩაეწერე.
რამდენიმე დღის მერე: შენ კიდევ ახველებ? არ აქვს რა  შენთან ლაპარაკს აზრი.

ამ ბოლო დროს ბევრი ადამიანი მწერს, რომ ჩემი წიგნი წაიკითხა და მოეწონა. ახალი პოსტის დაწერაც ამან გადამაწყვეტინა. ძალიან მსიამოვნებს ხოლმე იმაზე ფიქრი, როგორ უჭირავთ ჩემთვის უცნობ ადამიანებს ჩემი ფერადი წიგნი ხელში და როგორ ფურცლავენ, როგორ ეღიმებათ ან არ ეღიმებათ. პრინციპში, ასეთი მომენტებისთვის ღირს კიდეც, იყო ინტროვერტი. იჯდე სახლში და ფიქრობდე იმაზე, რაც არასდროს მოხდება. მგონი, მწერლებს საერთოდ არ აქვთ არჩევანი. ან უნდა იცხოვრო, ან წერო იმაზე, როგორ შეიძლება გეცხოვრა.

თუ თქვენც მოგწონთ ჩემი წიგნი, ნუ ეცდებით ჩემთვის ამ ამბის დამალვას. თუ თქვენ ამ წიგნზე ჯერაც არაფერი გსმენიათ, გვიანი არაა, რომ ახლა გაიგოთ. აი, ლინკიც.

გადამგდებები

ქართველებს ერთი შესანიშნავი სიტყვა გვაქვს მათ აღსანიშნავად, ვინც დანაპირებს არ ასრულებს- გადამგდები. მოდი, ვიყოთ გულწრფელები და ვაღიაროთ, რომ ჩვენც ვყოფილვართ გადამგდებები. მე პირადად ბევრჯერ დავპირებივარ ძველ მეგობარს, რომ მისთვის დროს გამოვნახავდი, მაგრამ საბოლოოდ დამზარებია ვიქენდზე სახლიდან გამოძრომა. დავპირებივარ ბიჭებს, რომ დავურეკავდი და არ დამირეკავს. დავპირებივარ უცნობ ადამიანს, რომ გადავხედავდი მის ბლოგს და არ გადამიხედავს. მოკლედ, მეც ვყოფილვარ გადამგდები, მაგრამ ყველაფერს აქვს საზღვარი. ზოგიერთ საქმეში გადაგდება არ შეიძლება, დღეს კი სწორედ ასეთ საქმეებზე მინდა ვილაპარაკო.

ამ პოსტის ინსპირაცია თინის ბლოგიდან მივიღე. ამასწინათ წერდა, როგორ გადააგდო კიკალა სტუდიო ტვ-მ  და არ მისცა თანხა, რომელზეც შეთანხმებულები იყვნენ. ხოდა, გამახსენდა ჩემი მტკივნეული გამოცდილება ზოგადად გადაგდებების მხრივ და მომინდა, თქვენთვის გამეზიარებინა.

1. ახლო, ძალიან ახლო მეგობრების გარდა არავის ასესხოთ ფული. ან თუ ასესხებთ, მხოლოდ იმდენი ასესხეთ, რამდენსაც პრინციპში, უპრობლემოდ აჩუქებდით. აი, მე მყავდა ერთი მეგობარი, რომელმაც იოლად გამაბრიყვა და შესაბამისად, აღარც არის ჩემი მეგობარი. ჯერ 100 ლარი მესესხა 1 კვირით და 2 თვეში დამიბრუნა. მერე ბევრი ბოდიში მომიხადა, მთხოვა, მისთვის გამეგო, მოკლედ, ისევ დაიბრუნა ჩემი ნდობა. ამის შემდეგ ერთხელ 50 ლარი მესესხა ერთი დღით და მართლაც შეასრულა დანაპირები. და როცა დავიჯერე, რომ მართლა კარგი ბიჭი გახდა, ისევ მესესხა ასი ლარი და აღარ დამიბრუნა. ზარებს არ პასუხობდა, ქუჩაში მემალებოდა და როცა ძალიან, ძალიან დამჭირდა ფული და კატეგორიულად მოვთხოვე დაბრუნება, აქეთ გამომლანძღა, შენ რანაირი მეგობარი ხარო. მას შემდეგ თვალით აღარ მინახავს.
რჩევა: გახდით ისეთი, როგორიც არის ნებისმიერი ბანკი. ადამიანი თუ აგვიანებს ვალის დაბრუნებას, უბრალოდ აღარ ასესხოთ მომავალში ერთი თეთრიც კი.

დროის ხარჯვა

ოდესმე გქონიათ შეგრძნება, რომ ძალიან, ძალიან ბევრი დრო გაქვთ? არსებობს დღეები, როცა თავისით გეღვიძება ადრე, ჯდები ტელევიზორთან, ყავას სვამ და ფიქრობ, რომ ახლა ყველაფერი შეგიძლია გააკეთო. იმიტომ, რომ ჯერაც ძალიან ადრეა, შენ კიდევ უკვე ფეხზე ხარ. შეგიძლია დაიწყო რომელიმე უცხო ენის შესწავლა, შეგიძლია მისწერო ფეისბუქის ფრენდ ბიჭს რამე რომანტიკული (რომ გაიღვიძებ, დამირეკე და ვი**ნაუროთ), შეგიძლია შეურიგდე მეგობარს, რომელსაც წლების წინ ეჩხუბე, შეგიძლია აკეთო პრესები, სანამ თავბრუ არ დაგეხვევა, შეგიძლია შეცვალო სახლის დიზაინი, ან თუ საკუთარ ბნელ მხარეს მოუსმენ, შეგიძლია ყველა დახოცო, ვინც არ მოგწონს.
როგორ გრძელდება დღე, რომელიც ასე დიადი აზრებით იწყება? დაახლოებით 12 საათისთვის ხვდები, რომ ,,ფორა”, რომელიც სამყარომ მოგცა დილით ადრე გაღვიძების გამო, ტყუილად გაფლანგე, ნამდვილი ლუზერი ხარ და იმ ბიჭსაც ვერასდროს ვერაფერს მისწერ, გამარჯობასაც კი.

არსებობს კიდევ მეორე შემთხვევა: უცებ ხვდები, რომ მოკვდავი ხარ. არ ვხუმრობ, თუ თქვენ ეს ნამდვილად გაცნობიერებული გაქვთ, გემახსოვრებათ, რომ ეს სწორედ ,,უცებ” მოხდა. მერე რა, რომ მშობლები მუდმივად გვასწავლიან, რომ ყველანი მოკვდავები ვართ, დაახლოებით ასე: თუ შტეფსელში ჩანგალს შეარჭო, მალე მოკვდები და თუ კარგი გოგო/ბიჭი იქნები, უფრო გვიან. მერე რა, რომ გამუდმებით უყურებ, როგორ ეხოცებათ შენ გარშემო ადამიანებს ბებიები და ბაბუები, მერე დედები და მამები, მერე კი თვითონ კვდებიან… სადღაც ყოველთვის გჯერა, რომ შენ არ მოკვდები, სანამ უცებ არ გააცნობიერებ, რომ აუცილებლად მოკვდები. ეს არაა სამწუხარო ან სასიხარულო, ეს უბრალოდ გარდაუვალია. იწყებ იმაზე ფიქრს, რაც გინდა რომ გააკეთო, სანამ ცოცხალი ხარ. მერე გახსენდება, რომ არსებობს ასეთი პროექტი: 50 წიგნი, რომელიც უნდა წაიკითხო, სანამ მოკვდები. და ფიქრობ, რომ 50 წიგნი სასაცილო რაოდენობაა, ძალიან სასაცილო. თუ ადამიანი 75 წელს ცხოვრობს და კითხვას 6 წლის ასაკში იწყებს, 50 წიგნი  თითქმის დაცინვაა ტვინის შესაძლებლობებისთვის. მერე ფიქრობ, რომ წიგნების წაკითხვაზე უფრო მნიშვნელოვანი რამეებიც არსებობს ამქვეყნად, მაგალითად ბავშვის გაჩენა.

ოჯახი, სახლი და სხვა თავისტკივილები

იცით, რომ ქალებს მსოფლიო მიწების მხოლოდ 1 პროცენტი ეკუთვნით? მხოლოდ ერთი. არადა ქალები მოსახლეობის ნახევარს შეადგენენ. მე იმ 99 პროცენტში შევდივარ, ვისაც თითქმის არაფერი ეკუთვნის დედამიწაზე. რაც მაქვს, ჩემი ფულით ვიყიდე, რაც არ მაქვს, მის შესაძენად ფული არ მეყო:

მაქვს 1 ლეპტოპი
ერთი კომპიუტერი
ერთი ანდროიდიანი ტელეფონი, რომელსაც დღეში ორჯერ სჭირდება დატენვა
ერთი კურდღელი, რომელიც 15 ლარად ვიყიდე და არასდროს გავყიდი
ერთი წიგნის კარადისთვის სამყოფი წიგნები
ერთი ერთადგილიანი საწოლი
ერთი სარეცხი მანქანა
იმდენი ჭურჭელი, რომ მე მეყოს და კიდევ 3 სტუმარს
როლიკები
აიპოდი
ერთი წითელი პუფი

რა არ მაქვს:

საერთოდ არ მაქვს ძვირფასეულობა. საერთოდ.
არ მაქვს ძვირფასი სუნამოები.
არ მაქვს არავის ვალი. ერთი თეთრიც კი.
არ მაქვს ბრენდირებული ტანსაცმელი.
არ მყავს მანქანა.
და არ მაქვს სახლი.

10 რამ, რაც…

10 რამ, რაც ნერვებს მიშლის

1. ჩემი ტელეფონის ელემენტი
ანდროიდიანი ტელეფონები საქს. სულ რომ არ შევეხო, მაინც დღეში ორჯერ ჯდება
2. წარბები
მძულს გაკეთების პროცესი, რადგან მტკივნეულია. მძულს, რომ მერე ისევ იწყებს გაზრდას და ისევ გასაკეთებელი ხდება
3. ადამიანები, რომლებიც პრინციპებს უსირცხვილოდ იცვლიან
არ ვიცი, რატომ ჰგონიათ, რომ გარშემო ყველას ცუდი მეხსიერება აქვს
4. ბიჭები, რომლებსაც უსაფუძვლოდ მაღალი თვითშეფასება აქვთ
შეხვედრაზე უარს რომ ეუბნები და გპასუხობენ: შენთვის გითხარი, თორემ მე არც გოგოები მაკლია და არც სექსი.
5. მძღოლები, რომლებიც  შუქნიშანზე ბოლომდე არ აჩერებენ და მოცოცავენ
წითელზე რომ გადადიხარ და ატყობ, როგორ მოიწევენ შენკენ. ბრრრ
6. გამყიდველები, რომლებიც ღიმილზე გპასუხობენ დაბღვერილი სახეებით
რა ჩემი ბრალია, თუ დღეში უამრავ იდიოტთან უწევთ ურთიერთობა? ამან უფრო არ უნდა ასწავლოთ ხალისიანი მყიდველების დაფასება?
7. მაღაზიები/კაფეები, სადაც ბარათით გადახდა არ აქვთ
კიდევ უფრო ცუდია, თუ ამის გამო შენ გიბრაზდებიან. მე მაქვს ფული, უბრალოდ შენ არ გაქვს მისი მისაღები მოწყობილობა, კიდევ ჩემი ბრალია?
8. ის, რომ ყველი ძალიან კალორიულია.
უსამართლობაა, როცა ასეთი გემრიელი რამე არის კალორიული. შეცდომაა.
9. წიგნები, რომლებსაც სიუჟეტში ხარვეზები აქვთ
არ შეიძლება, რომ წიგნში რომელიმე პერსონაჟის ბედი გაურკვეველი დარჩეს. კითხვას დაასრულებ და მერე ტვინი გე**ვნება ხარვეზებზე ფიქრით.
10. ოთხშაბათი დღე
ორშაბათზე მეტად ოთხშაბათი მაწუხებს. თითქოს დიდი ხანი გავიდა კვირის დაწყებიდან, მაგრამ პარასკევამდე ჯერაც შორია.