ერთხელ რაღაც კონკურში მივიღე მონაწილეობა, რეკლამები უნდა მოგვეფიქრებინა. მე ,,levi’s” ავირჩიე.
რეკავს მაღვიძარა. კაცი წვალებით ახელს თვალს. გადაბრუნდება, ცოტა ხანში კი წამოხტება და რაღაცას ეძებს. ბოლოს იპოვის. ბინოკლია. მოიმარჯვებს და მოპირდაპირე კორპუსის ფანჯარაში იყურება. იქ კაბაში გამოწყობილი გოგო (მაგარი ტანით და რამე ) უკვე ტოვებს ოთახს და სახლსაც. კაცი ნაღვლიანდება. ტყუილად გაიღვიძა ასე ადრე. ცოტა ხანი გაშტერებული ზის სავარძელში. უცებ იმ ოთახში ისევ ჩნდება გოგო. მობრუნდა
ნახევრად-ეროტიკული ისტორია
მოკლედ, 2006 წელია, პაკისტანში ვართ მე, ბათუმელი აბდულა და ლაიკა. მე ანინა მქვია იმიტომ, რომ სხვა რა უნდა მერქვას, აბდულას აბდულა ჰქვია იმიტომ, რომ აჭარელ მუსლიმანებთან მეგობრობს. ლაიკას კი თუნდაც იმიტომ ჰქვია ლაიკა, რომ ლაიკაა (ჯიშით).
ჩემი თავი ათიოდე წლის წინ გავიცანი, როცა პატარა ვიყავი, აბდულა_ ზუსტად 3 წლის წინ, როცა ბათუმში დავიკარგე, ლაიკა კი_ 2 წლის წინ, როცა სქერი მუვის ვუყურებდი. ავლაბარში დამადგა. კარებზე ფხოჭნითა და ამბებით. კარი გავუღე თუ არა, სახლში ისე შემოვარდა, თითქოს ვინმეს ეძებდა. ჩუსტებს ვერ მომიტან?_ მკითხა. ვერა_ ვუპასუხე მე. მერე ოთახში შევარდა. აქ დავიძინებ, ხო? _ ისევ მკითხა და ჩემს საწოლზე დააწყო თათები. ნწ, აქ_ ვუთხარი მე და იატაკისკენ გავიშვირე თითი. ისიც იატაკზე მოიკეცა ნაწყენი. იმის მერე სიტყვა აღარ უთქვამს.
როგორ უყვართ ტურისტებს ბანალური კრეატიულობის გამომჟღავნება. ზღვაზე ბრდღვიალა მზე უჭირავთ ხელში, ან გიგანტურ ქვებს სწევენ, ან კიდევ პიზას აკავებენ:
დილას ჩეშირული კატა ამაცოცდა. უფრო სწორად, ჩეშირული კატის თავი. სადღაც მხართან ტივტივებდა და იღიმებოდა. ფისო- ფისო_ ვუთხარი მე და დაბნეულმა გავუღიმე.
_ვინაა შენი ფისო?_ გადაიკისკისა. და ცოტა ხანში მკითხა: მოდიხარ კრიკეტის სათამაშოდ?
_ თავი მტკივა, პახმელიაზე ვარ_ ვუთხარი შეძლებისდაგვარად დამაჯერებლად.
_აჰა, ეს დალიე და გაგივლის_ ხელში მწვანე აბები ჩამიდო.
მაშინვე ჩავიყარე პირში და ცოტა ხანში ვიგრძენი, როგორ დამიარა ტკივილმა ძვლებში. ფეხებმა საწოლი გაამტვრიეს, ხელები უზომოდ გამიდიდდა. წამოწევა ვცადე, მაგრამ სულ ტყუილად. ვერ ვინძრეოდი. უბრალოდ ვსქელდებოდი და ვდიდდებოდი. რამდენიმე წამში თავი უკვე ჭერზე მქონდა მიბჯენილი და თუ კიდევ განვაგრძობდი ზრდას, კისერი მომტყებოდა. ის კი, ჩეშირული, ტივტივებდა ერთ პატარა ადგილას ( რომლის გავსებაც მე ჯერ ვერ მომესწრო) იკრიჭებოდა და მეკითხებოდა: არ გაგიარა თავის ტკივილმა?
იმისათვის, რომ სიზმარში რამე გადაგიხადონ, პირველ რიგში, სიზმარი უნდა ნახო. მე კი მეტს არაფერს ვაკეთებ ღამით: ან სიზმრებს ვხედავ ან ვწერ. ვწერ იმაზე, რაც სიზმრად ვნახე და ვნახულობ სიზმრად იმას, რაზეც ვწერ. ,,თვითმკვლელთა მატარებელიც” ეგრე დაიწერა. ჯერ იყო საშინელი სიზმარი, რომელიც როდის-როდის გავუმხილე ჩემს დას. ლელამ მითხრა, აუცილებლად უნდა დაწერო, თუნდაც პატარა რამე და თუნდაც მხოლოდ მე მაჩვენოო. დავწერე, მაგრამ მხოლოდ მისთვის არ მიჩვენებია. და ახლა ვფიქრობ: კიდევ კარგი, რომ ასე მოვიქეცი.
ჩემმა მოთხრობამ გუშინ კულტურის სამინისტროს კონკურსი მოიგო.
ჯენიფერი გქვია. ამერიკელი ქალი ხარ, შენი ქმარი წლებია, ერაყში მსახურობს, და ხანდახან (ან არც თუ ისე ხანდახან) როცა ძალიან გინდა, რომ ვინმე მოგეფეროს, პორნოს უყურებ. კაცი არ გყავს, ქმრის ერთგული ხარ, მხოლოდ პარასკევობით, სერიალის შემდეგ ღალატობ პორნომსახიობებთან. ან შეიძლება შაბათსაც, როცა ძილი არაფრით გეკარება. ქმარმაც იცის. არ სწყინს.
სადაც მსოფლიო ჩემპიონატს ახსენებენ, იქვე არ შეიძლება არ დააყოლონ: ამ ზუზუნმა ხო ტვინი მოტ–ნაო..მგონი, ყველამ იცის უკვე, რომ ამ ხმას ვუვუზელა გამოსცემს, პლასტმასის საყვირი, რომლითაც ტელემაყურებლებს ის ფანები დასცინიან, რომლებმაც სტადიონზე მოხვედრა მოახერხეს. ჩვენ კი ტელევიზორთან მსხდომნი ცუდად ვართ, იმდენად ცუდად, რომ ვუვუზელაზე მეტად ვტ–ვთ ტვინს და აღარაფერი გვინდა, არც ლუდი და არც ტკაცუნა სოსისები. მე მარილიან მიწისთხილსაც კი უგემურად ვჭამ. ხო, ინტერნეტშიც სულ ამაზე ვწერთ და წერენ: The horns have generated a huge amount of attention, even becoming the most tweeted term related to the 2010 World Cup.
ფეისბუქზე 1028 მეგობარი მყავს. უცნობები ჩემი სურვილით არასდროს დამიმატებია და ვინც მისივე სურვილით დავიმატე, ისინიც ან ჩემი ბლოგის მკითხველები იყვნენ ან კიდევ ბევრი საერთო მეგობარი გვყავდა. დღეს დავხედე მეგობრების რაოდენობას და გამიკვირდა. ჩვენ ყველანი 1029-ნი ვართ.
რა შეგვიძლია მე და ჩემს 1028 მეგობარს?
მე და ჩემი 1028 მეგობარი შევქმნით საცობს ნებისმიერ ქუჩაზე. ნებისმიერ 2 ქუჩაზე, ნებისმიერ 3 ქუჩაზე.
მე და ჩემი 1028 მეგობარი შევცვლით ზოგიერთ კანონპროექტს.
მე და ჩემი 1028 მეგობარი გადავკეტავთ რუსთაველს კარვებით 3 თვის განმავლობაში (მამენტ, ამას რად უნდა 1028 მეგობარი).
სიზმარი_ სიზმარში ანუ ორმაგი სიზმარი არის კოშმარი. რა თქმა უნდა, ყველა ორმაგი სიზმარი კოშმარი არაა, მაგრამ ჩემს შემთხვევაში, როგორც წესი, ასეა. ვიღვიძებ და ვხვდები, რომ მხოლოდ ერთი სიზმრიდან გამოვაღწიე და ისევ ვიწყებ თავიდან, რომ ამჯერად სხვა სიზმარს დავუძვრე. დაახლოებით ამასვე იგრძნობდა ყველაზე პატარა მატრიოშკა (ის, რომელიც ყველა სხვა მატრიოშკაშია გამომწყვდეული), საერთოდ რამის შეგრძნება რომ შეეძლოს.
როგორ შეიძლება კოშმარებს თავი დააღწიო? მხოლოდ უძილობით. თუმცა ხანდახან თვითონ უძილობა ხდება კოშმარი და მაშინ უკვე აღარ ვიცი რა ვქნა. სასწრაფოდ დავიძინო თუ მივხედო გაზქურაზე აწივლებულ ჩაიდანს და ყავა გავიმზადო.
Continue reading “კოშმარები, არც ისე კოშმარები და ძალიან კოშმარები”
ძალიან მარტივი გრაფიკით ხანდახან დიადი იდეებიც შეიძლება გადმოიცეს, ან შეიძლება არც ისე დიადი, მაგრამ სასაცილო..
ეს კაცი ნამდვილი გენიოსია. მწერალი რომ იყოს, დიდი სიამოვნებით წავიკითხავდი მის მოთხრობებს. მარტივად გადმოსცემს სათქმელს, საინტერესოდ ხუმრობს და ძალიან გასაგებადაც. ერთხელ დამესიზმრა, მე და ბრუნო როგორ ვისხედით იტალიის ჩვეულებრივზე ჩვეულებრივ პიცერიაში და ვჭამდით პიცას, რომელიც პრეგოს პიცის ასლი იყო. ბრუნო წუწუნებდა, რომ ცომი ძალიან სქელი იყო, ყველი კი ისეთი არ იყო, როგორიც უნდა ყოფილიყო.. მერე მიხვდა, რომ თავი მომაბეზრა წუწუნით და სასხვათაშორისოდ თქვა: დარტყმული ხალხი ვართ იტალიელები, არ შეიმჩნიო. მე გავუღიმე და ვუთხარი: შენ ქართველები უნდა ნახო.. Continue reading “რჩეული ვიდეოები II (animated)”
ანინას ბლოგი 