დღეს ყველაზე უცნაური სერჩ-თერმი ვნახე ჩემთან, რაც კი სერჩ-თერმები მინახავს. არც სასაცილო იყო, არც გონებამახვილური. მხოლოდ უცნაური.
ხოდა, დავიბენი. ვიღაცამ დაასკვნა, რომ შავი თვალები არ არსებობენ და დაინტერესდა იმით, ვინმეს თუ უთქვამს ეს აქამდე. გუგლმა კი ჩემკენ გამოუშვა. არადა, მე მართლა მჯერა, რომ შავი თვალები არსებობენ. ყოველ შემთხვევაში, აქამდე მჯეროდა.
,,წვრილ-შვილნი წამოგესწრნენ ნაზარდნი, გულმტკიცები,
მათის ზრუნვის საგანი შენ ხარ და შენ იქნები,
არ გიმტყუნებენ შენა, თუ-კი მათ მიენდები”.
იცით, საიდანაა ეს ნაწყვეტი? რთული კითხვაა. შეიძლება იცოდე, რომ ,,ჩემო კარგო ქვეყანავ” ილიას ეკუთვნის, მაგრამ ვერ გაიხსენო, რომ ეს ამონარიდიც იმავე ლექსიდანაა. საკითხავია, თუ ნაწარმოების შინაარსზე წარმოდგენა არ გაქვს, რატომ უნდა ფლობდე ინფორმაციას მისი ავტორის შესახებ? რისი მაქნისია ასეთი ცოდნა… არც არაფრის. ეს მხოლოდ გარანტიაა, რომ ერთ დღესაც ტელევიზორის ეკრანიდან არ მოისმენ, როგორ გიწოდებს თანამედროვე ,,ინტელიგენციის” წარმომადგენელი ,,დაუნს”.
დღეს ქართული ენის დღეა. ისტორიის მოყოლას არ ვაპირებ. ალბათ, თქვენც ჩემსავით ათასჯერ წაიკითხეთ, მოისმინეთ, უყურეთ.. არც 14 აპრილის ფოტოები და ვიდეოები გვჭირდება. ასეთი რამეები მხოლოდ სენტიმენტალური მოგონებებისთვის გამოდგება. მაგალითად, აი, ასეთისათვის.
არადა რა ძნელია მოსმენილი სადღეგრძელოების, ქართულის მასწავლებლის მიერ თავში ჩაბეჭდილი სიტყვების, ზოგადი სტერეოტიპებისა და პათეტიკის გარეშე ენაზე საუბარი.
ჩვენი ენა ხომ ღმერთების ენაა. ჩვენი ენა ხომ მეორედ მოსვლისას უნდა გაჟღერდეს, ჩვენი ენა ხომ სხარტია და ლამაზი. მერე რა, რომ ქართული ენის ლექსიკონი ემსგავსება ,,ნიუსფიქის” ლექსიკონს ,,1984”-დან, ანუ ყოველ წელს სულ უფრო და უფრო ცოტა მოქმედი სიტყვა გვაქვს. მერე რა, რომ ღმერთს არ სჭირდება ქართულის ცოდნა ხალხთან საუბრისათვის და ზოსიმემ უბრალოდ ,,წაიტრიპაჩა”. მერე რა, რომ თანამედროვე ქართული არაა ქართული ამ სიტყვის ნამდვილი გაგებით და მექანიკური ნარევია ყველა იმ ქვეყნის ენისა, რომელსაც ოდესმე ჰქონია შეხება საქართველოსთან, ეს მექანიკური ნარევი კი მხოლოდ იმიტომ სუნთქავს, რომ საფუძველში რაღაც ძალიან ცოცხალი უდევს. მერე რა, რომ ქართულს რამდენჯერმე დასჭირდა ,,გადაწერა” _ ერთხელ, ბიბლიის თარგმნისას, მეორედ, მთაწმიდელების, ეფრემ მცირეს, პეტრიწისა და სხვათა ეპოქაში, მესამედ- ილიას დროს და ამ საქმეს ყოველთვის რამდენიმე ადამიანი აკეთებდა. ჩვენ მაინც გვჯერა, რომ ქართული ჩვენი საერთო Continue reading “ენის პალატა ავადმყოფი ენისათვის”
სანამ ამ პოსტს დავწერდი, მომეჩვენა, რომ წერა დამავიწყდა. ეს იმიტომ, რომ რაღაცის წერა დავიწყე, წავშალე, დავიწყე, წავშალე და ისე გამოვიდა, რომ ერთი დღე პოსტის გარეშე დავტოვე ანინალენდი. ეს ამბავი ჯერ პოლონეთში მომხდარ უბედურებას დავაბრალე. მართალია, დიდად არ მიდარდია, მაგრამ დავუშვი, რომ ქვეცნობიერად განვიცდიდი პოლონური პოლიტ-ელიტის დაღუპვას. მერე გადავწყვიტე, რომ უბრალოდ ასეთი დრო დამიდგა. კალამი გვერდით უნდა გადავდო და გზა ახალგაზრდებს დავუთმო (ჩემზე ახალგაზრდას ვისღა, მაგრამ მაინც). აქ უცებ თვალწინ დამიდგა ვაჟა, რომელიც ლიფტში შედის, საიდანაც ილია ჭავჭავაძე გამოვიდა. მერე გადავწყვიტე, რომ მჭირდებოდა მოდუნება და იმდენად მოვდუნდი სასმელით, რომ შემეშინდა კიდეც, ასე მოდუნებულს არ ჩამეძინოს და პოსტის გარეშე არ დავრჩე-მეთქი. მერე წიგნი ვიკითხე, მერე ფილმს ვუყურე, მერე ყავა დავლიე და ბოლოს ჩემს თავს ვუთხარი: ანინა, უბრალოდ ვალდებული ხარ, წერო. და იმ წამსვე დალაგდა ყველაფერი.
ანინას ბლოგი 