წვიმის შემდეგ

სოფელში ერთი ცარიელი სახლი მაქვს. ორსართულიანი, ჭრიალა იატაკით და ფანჯრებით, რომლებიც ბოლომდე არ იხურება.
მთელი სახლი საბჭოთა ნივთებითაა გატენილი. ავეჯი, რომელიც ჩვენს მთავარ სახლში, ავლაბარში აღარ დაგვჭირდა, სწორედ აქ დგას. ჩემი ძმის პირველი კომპიუტერიც (შორეული 1998 წლიდან) აქაა. მიუხედავად იმისა, რომ ტექნიკის პირობაზე უსაშველოდ ძველია, ფირსაკრავთან და ნახშირის უთოსთან ერთად მაინც კომიკურად გამოიყურება. კედელზე გარდაცვლილი ბებიისა და ბაბუის სურათები კიდია. ბავშვობაში ხშირად ვუყურებდი ხოლმე ამ სურათებს და მიჭირდა დაჯერება, რომ ამ ორმა ადამიანმა გააჩინა და გაზარდა მამაჩემი. რაკი ბებია და ბაბუა არასდროს მინახავს, ვფიქრობდი, რომ მამაჩემი ბავშვი არასდროს ყოფილა. ჩემთვის ხომ მისი ბავშვობის ისტორიები არავის მოუყოლია.

ამავე სოფელში სხვანაირი სახლებიც არის. მათ შორის, ისეთებიც, ოთახში შესვლამდე ფეხზე რომ უნდა გაიხადო, რადგან იატაკი “ახალი მოწმენდილია”, მაგრამ მე ეს სახლები არ მომწონს. ნერვებს მიშლის  ლამაზი ავეჯი ზედ უდარდელად მიყრილი პლუშის სათამაშოებით, უზარმაზარი მუსიკალური ცენტრები და ყვავილებიანი შპალერი კედლებზე. ჩემს სახლში შეგეძლია წვიმის შემდეგ პირდაპირ ტალახიანი ფეხებით შეაბოტო ან ბეტონის კედლებზე ღამურები დახატო ნახშირით. არავინ გაგიჯავრდება. ასეთი სახლია, უპრეტენზიო.

რისთვის მოვყევი ეს ყველაფერი? დღეს ერთი წელი გავა, რაც ბლოგზე ბოლო პოსტი დავწერე. ამ ერთ წელში უამრავი რამ შეიცვალა. დავიწყე მუშაობა საქართველოს ბანკში და აღმოვაჩინე, რა სასიამოვნოა ყოველ ჯერზე საკუთარი თავის გამოცდა.  დავშორდი ადამიანს, რომელმაც თითქოს ჩემი ნაწილი წაიღო თან,  კიდევ ერთხელ შევიცვალე ბინა, ყური ორ ადგილას გავიხვრიტე და მოვიგე მნიშვნელოვანი ლიტერატურული პრემია.

ბლოგზე კი ერთი სიტყვაც არ დამიწერია ამ ყველაფრის შესახებ. უბრალოდ არ შემეძლო.

ახლა კი ვწერ. მერე რა, რომ ბლოგებს აღარავინ კითხულობს, მერე რა, რომ  ვორდპრესის პაროლი დამავიწყდა და სინდისის ქენჯნით აღვადგინე. მერე რა, რომ აქაურობას მკითხველიც აღარ ჰყავს.

ეს მაინც ჩემი სახლია. ჭრიალა იატაკით და ფანჯრებით, რომლებიც ბოლომდე არ იხურება. სიბნელეში ხელის ცეცებით ვპოულობ ჩემი თავის სხვადასხვა ვერსიებს: აი, შეყვარებული ანინა, აი, ანინა, რომელსაც ეგონა, რომ მთავარი ლუდის სმა და ფლირტია, აი, ანინა, რომელსაც ღამე კოშმარები ესიზმრებოდა…
სხვებიც აქ არიან: ბიჭები, რომლებიც მყოლია, მეგობრები, რომლებიც დამიკარგავს, კომენტარები, რომლებზეც ბევრი მინერვიულია.

ახლაც, ამ წამსაც ისეთი შეგრძნება მაქვს, თითქოს დიდი წვიმის შემდეგ ტალახიანი ფეხებით შევრბივარ ოთახში. მაგრამ იმედია ამის გამო არავინ გამიბრაზდება. მთავარი ისაა, რომ სახლში ვარ.