აუცილებლად, აუცილებლად მოდით დღეს ექსპო-ჯორჯიას მეთერთმეტე პავილიონში. იმიტომ, რომ წიგნის ფესტივალის ბოლო დღეა, იმიტომ რომ კვირაა და იმიტომაც, რომ ეს ყველაფერი კიდევ ერთი წელი აღარ იქნება. იცით რამდენი ხალხია? და იცით, რამდენი წიგნი იყიდება? და იცით რა ფასდაკლებებია? თუ გინდათ, მე გაგაღვიძებთ და გამოგივლით. თუ გინდათ, შემოსასვლელთან დაგხვდებით და სტენდებამდე მიგაცილებთ. მოკლედ, თქვენ იქ აუცილებლად უნდა მოხვდეთ :დ
მე სულ 60 ლარად აი, ამდენი წიგნი ვიყიდე
ეს არის მოთხრობა, რომელიც მოხვდა წლევანდელ ,,15 საუკეთესო ქართული მოთხრობის” კრებულში.
….
საპირფარეშოდან რომ დავბრუნდი, ოფიციანტს შეკვეთა უკვე ჩაწერილი ჰქონდა და მიდიოდა.
_ რა შეუკვეთე?_ ვკითხე გიოს.
_ ოფიციანტმა მითხრა, რომ წითელ ღვინოს კურდღლის ხორცი უხდება. ხოდა, ეგ შევუკვეთე. იმედია, მოგეწონება.
_ არ შეგეძლო, 2 წუთი მოგეცადა და ერთად შეგვეკვეთა?! მე მაგას არ შევჭამ.
_ რა? რატო?.
_ არ ვჭამ კურდღლის ხორცს.
_ საფირმო კერძია.. გემრიელი უნდა იყოს.. _ იბნევა გიო.
_ რა მნიშვნელობა აქვს. არ შევჭამ და მორჩა. შენ შეჭამე, თუ გინდა.
_ მაპატიე, რა. მე რა ვიცოდი…
_ხო, შენ რა იცოდი, შენ ბევრი რამე არ იცი.._ ნერვები მეშლება.
_ არ მესმის, რატომ მიბრაზდები.. _ ამბობს გიო და მხრებს იჩეჩავს.
_ კარგი. არაფერი. _ ვეუბნები და ვცდილობ, დავმშვიდდე.
თვითონაც არ ვიცი, რატომ ვამბობ უარს კურდღლის ხორცზე : იმიტომ, რომ კურდღლები ძალიან მიყვარს თუ იმიტომ, რომ ძალიან მეზიზღება. ზიზღისა და სიყვარულის გარჩევა დიდი ხანია მიჭირს_ ბავშვობიდან.
ელეს მიმართაც ასეთივე გაურკვეველი გრძნობა მქონდა: ზიზღნარევი სიყვარული თუ სიყვარულნარევი ზიზღი. სიამოვნებით დავივიწყებდი ყველაფერს, რაც მას მახსენებს: ჩვენი ბავშვობიდან დაწყებული, იმ წამით დამთავრებული, როცა ექიმმა ელეს ცხედარს ნაჭერი გადახადა.
სულ ერთი წამით დავხედე და მუხლებში ძალა გამომეცალა: გაფითრებული სახე, მკაცრად მოკუმული, სილურჯეშეპარული ტუჩები, ღია ცისფერი ძარღვი საფეთქელთან, თხელი ცხვირი.. მომეჩვენა, რომ საკუთარ ცხედარს ვუყურებდი.
ელე ჩემი ტყუპისცალი იყო.
მე მიყვარს 26 მაისი და მხოლოდ იმიტომ არა, რომ დასვენების დღეა. იმიტომ, რომ ერთადერთი დღეა, რომელიც ყველასთვის დღესასწაული უნდა იყოს, ვინც საქართველოში ცხოვრობს, განურჩევლად ეროვნებისა და სარწმუნოებისა. და კიდევ იმიტომ, რომ როცა ვაცნობიერებ, რა მასშტაბის მოვლენაა საქართველოსთვის დამოუკიდებლობის მოპოვება, მაჟრიალებს.
მგონი, იმ ხალხს, ვინც ამ დღეებში პარლამენტთან იდგა, მსგავსი შეგრძნებები არ ჰქონიათ. მგონი კი არა, არ ჰქონიათ. გუშინ რომ ჩავიარე პარლამენტთან, რომელიღაც გამომსვლელი ხალხს მოუწოდებდა, ფეხი არ მოვიცვალოთ, სააკაშვილს დღესასწაული უნდა ჩავუშხამოთო. ხალხი კი ტაშს უკრავდა. ნუთუ 26 მაისი მიშას დღესასწაულია? ვაი.
გუშინ სულ სხვანაირ განწყობას ვგეგმავდი დღევანდელი დღისთვის. ახლა კი არაფერი მიხარია, ვზივარ და ვფიქრობ იმ საშინელებაზე, რაც გვჭირს.
ამ ბოლო დროს, როცა დალევა ყველაზე მოსალოდნელია, არ ვსვამ ხოლმე და კითხვაზე: გინდა დავლიოთ? სულ არას ვპასუხობ, რაც რბილად რომ ვთქვათ, უცნაურია. უცნაურია იმიტომ, რომ მიუხედავად ჩემი მრავალი მცდელობისა, სასმელი ცხოვრებიდან გამეძევებინა, მაინც ალკო-გოგონად ჩამოვყალიბდი. ახლა კი უბრალოდ უარს ვამბობ. იმის წარმოდგენა მეზარება, რომ უნდა დავლიო.
ცოტა რომ გავაანალიზე ეს სიტუაცია, დავასკვენი: დალევა ორი მომენტისგან შედგება: საკუთრივ დალევა (ანუ ალკოჰოლის მიღება და მოქმედება) და დალევის პონტი (მეგობრები, სიცილი, ,,ტალკაჩის” გადაწოდება-გადმოწოდება, ერთმანეთის სახეებზე კაიფი. დათრობა, უფრო ხმამაღალი საუბრები, გულისრევაც კი აქ შედის და შეიძლება ოდესმე კარგად გაგახსენდეს). ჰოდა, ეს მეორე და უფრო მნიშვნელოვანი მომენტი საერთოდ აღარ მომწონს, არადა ვგიჟდებოდი ხოლმე. მიუხედავად ამისა, ალკოჰოლზე, როგორც სითხეზე, რომელსაც პირში ისხამ_ მოთხოვნილებას ისევ ვგრძნობ.
რატომ დამჭირდა პასპორტი
გადაწყდა. აგვისტოში ლიტვაში მივდივარ 1 კვირით. აი, ასე, ერთ არაფრით გამორჩეულ დღეს დამირეკეს და მითხრეს, რომ ლიტვაში მაგზავნიან, რადგან ვარ ქართველი, ვარ მწერალი, ვარ ქალი და მოვხვდი ბედნიერ ხუთეულში. თრიფის მიზანია, რომ იქაური მწერლები გამაცნონ და ჩემი მოთხრობა თარგმნონ.
მითხრეს, რომ ფული საჭირო არაა, უბრალოდ უნდა გავუგზავნო 1 მოთხრობა, რამდენიმე სურათი, ბიოგრაფია და.. საპასპორტო მონაცემები.
_ უპს. პასპორტი არ მაქვს_ ვუთხარი და ოდნავ შემეშინდა, რომ ამის გამო ვინმეთი ჩამანაცვლებდნენ.
_ სასწრაფოდ უნდა აიღოთ_ იყო პასუხი.
უნდა ავიღო და ავიღებ :]
პასპორტის ასაღებად მზადება თმის მოწესრიგებით დავიწყე. [მინდა, რომ კარგი სურათი მქონდეს პასპორტში]ვინც არ იცით, გეტყვით, რომ ჩემი წელამდე თმა ამ ცოტა ხნის წინ მხრებამდე შევიმოკლე და თავს ახლა უფრო ბედნიერად (და მსუბუქადაც) ვგრძნობ.
მერე წარბები გავიკეთე, რაც ძალიან-ძალიან უსიამოვნო პროცედურაა და მსუბუქი მაკიაჟიც მინდოდა, სანამ გავიგებდი, რომ 25 ლარი ღირს.
მერე სელფ-შოთი გადავიღე, რაც იმდენად ნარცისიზმით არ იყო გამოწვეული, რამდენადაც იმით, რომ დედაჩემს ჩემს ფოტოაპარატთან ურთიერთობა არ მოსწონს.
ახლა გამოვიყურები ასე და ვაპირებ წავიდე სამოქალაქო რეესტრის უახლოეს სააგენტოში, რომელიც მდებარეობს ქ. წამებულის 65-ში, მე კი ქ. წამებულის 10-ში ვცხოვრობ. ( პროცედურის შესახებ ინფორმაცია ნახეთ აქ )_
თან მიმაქვს პირადობის მოწმობა და 100 ლარი. როგორც მითხრეს, დანარჩენი საბუთები ადგილზევე უნდა მოვიპოვო.
აფდეითები, რა თქმა უნდა, იქნება : ]
update: 104 ლარი უნდა წამეღო.
3 ლარი სურათის გადაღებისთვისაა საჭირო. 1ლარიც ბანკის მომსახურებისაა. სამოქალაქო რეესტრის სასახელოდ უნდა ითქვას, რომ ძალიან სასიამოვნო თანამშრომლები ჰყავთ. ეგრევე მომცეს მიმართულება და ღიმილიც არ დავიწყებიათ. თავდაპირველად ფოტოსურათის გადამღებ აპარატთან მივედი, თვალი გავუსწორე და გა-ვი-ღი-მე. მერე 3 ლარი ჩავყარე და ძალიან მალე სურათი ავიღე. სურათითა და პირადობის მოწმობით ხელში სხვა ფანჯარასთან გადავინაცვლე, სადაც 101 ლარი გადამახდევინეს და ფურცელი მომცეს, რომელზეც ხელი მოვაწერე. ბოლოს კი მესამე პუნქტში გამაგზავნეს, სადაც ხალისიანი ბიჭი დამხვდა, რომელმაც რაღაც ხელსაწყოზე ელექტრონული ხელისმოწერა დამატოვებინა, ანაბეჭდები ამიღო და მომცა ფურცელი, რომლითაც 10 სამუშაო დღეში მომცემენ პასპორტს.
ჰოდა, ახლა აღფრთოვანებული ვარ და არ მჯერა, რომ ეს ამბავი მოვაგვარე. ველ დან, მთავრობა : ]
მგონი, რაც 15 წლის გავხდი, დედაჩემი იმის მერე მეუბნება, რომ ცოლიან კაცებს უნდა ვერიდო. ჩემი და ამბობს, რომ შემიძლია, არც ვერიდო, მაგრამ სერიოზულს არაფერს უნდა ველოდო. დარწმუნებული ვარ, დაქალები რომ მყავდნენ, ისინიც მეტყოდნენ, რომ კაცს ჯერ ხელზე უნდა შეხედო და მერე სახეზე.
მაგრამ მე მაინც არ მესმის, რა სჭირთ ასეთი საშინელი ცოლიან კაცებს და რატომ უნდა ვერიდო მე მათ და არა ვთქვათ, ისინი მე?
რატომაა ამორალური ფლირტზე ფლირტით უპასუხო ცოლიან კაცს? ან მე რატომ უნდა ვიფიქრო მის მცირეწლოვან შვილებსა და სუსტგულიან ცოლზე? არ ჯობია, ცოლმა იფიქროს ჩემზე და ჩემნაირებზე და უფრო მიმზიდველი, სექსუალური, მზრუნველი და საინტერესო გახდეს ქმრისათვის?
: ]
შაბათი დღე ძალიან მიყვარს და არასდროს ვუძღვნი რაიმე აზრიან საქმიანობას. უბრალოდ დღის განმავლობაში სულ სახლში ვარ, პიჟამოთი ვბოდიალობ, ყავის ჭიქებით ჩემს ადგილებს ვნიშნავ და მეილებს ვპასუხობ.
მეორე ოთახში დედაჩემის და მამაჩემის მოსწავლეები მოდიან და მიდიან. სათვალავი მერევა ხოლმე, იმდენი არიან. ყველას უნდა, რომ ქიმია და მათემატიკა იცოდეს _ სხვანაირად ატესტატს ვერ მიიღებენ. მე კიდევ ფეხებზე მკიდია მათი სასკოლო და ერთიანი ეროვნული გამოცდები. მე მინდა, რომ იმ ოთახში გავიდე, დიდ ტელევიზორში ფლეშკა შევარჭო და რამე კარგ ფილმს ვუყურო ბატიბუტის თანხლებით. მაგრამ ვინ გაცლის კარგ ცხოვრებას. ამიტომ კომპთან ვზივარ და ვწერ, რა მინდა.
Sooo true
_ გავიდეთ და კინოში ვუყუროთ მელოდრამას თუ სახლში დავრჩეთ და კომპში ვუყუროთ პორნოს?_ მეკითხება ჩემი მმმ.. ჩემი კაცი.
_ წავიდეთ და კინოში ვუყუროთ პორნოს _ ვეუბნები და მეცინება.
ამერიკულ ფილმებში მინახავს ეგეთი კინოთეატრები, ღამე რომ ჩართულია მაიმუნობები და დარბაზში ასე 5 კაცი ზის მოწყენილი. რაკი საქართველოში ეგეთი არაფერი არსებობს, ვიბრალებ, რომ სიამოვნებით წავიდოდი. სინამდვილეში, არ წავიდოდი. მოვკვდებოდი იქ, ვერც ვისიამოვნებდი, ვერც გავერთობოდი და სადღაც აღგზნებასა და უხერხულობას შორის გაჭედილი ჩავიკუჭებოდი სკამში. მაგრამ მან ხომ ეს არ იცის. მას, ისევე, როგორც თქვენ, ჰგონია, რომ ყველაფერი იდეალურადაა, რაკი ჩემს ბლოგზე თეგებში პორნო მოზრდილად წერია..
ანინას ბლოგი 