მიუხედავად იმისა, რომ საზოგადოების დაკვეთაა, ბიჭები მაინტერესებდეს, მე გოგონებზე დაკვირვება ყოველთვის უფრო მეტად მომწონდა. იმიტომ, რომ გოგონები საყვარლები არიან.
გოგონები საყვარლები არიან მაშინ, როცა ცდილობენ, ნაძირლები არ შეუყვარდეთ და არაფერი გამოსდით.
გოგონები მაშინაც საყვარლები არიან, როცა ცდილობენ, იმ ნაძირლებს არაფერი უთხრან, არასდროს მისწერონ და იშვიათად გაუღიმონ
მერე უცებ გადაწყვეტენ ხოლმე, რომ მიწერა შეიძლება, მაგრამ ძალიან ცივები უნდა იყვნენ მიწერის დროს.
რაც უფრო მეტ დროს უთმობ სხეულს, მით ნაკლებ დროს უთმობ სულს და პირიქით. მთელი ხელოვნებაც იმაშია, რომ როცა ვარჯიშობ, შტერი არ გახდე და როცა ბევრს კითხულობ, არ გასუქდე.
ჯერჯერობით მხოლოდ ის გამომდის, რომ საღამოობით, როცა ვწევარ და თითებით ნეკნებს ვითვლი, გავიხსენო ძველი და სასიამოვნო ამბები. აი, იმ დროინდელი, როცა გაყინულ ქალაქში ვბოდიალობდი, ბევრს ვსვამდი და ღმერთს ვეჩხუბებოდი ხოლმე სრულიად უმნიშვნელო საკითხებზე. ჩხუბი მინდოდა, თორემ ახლა რომ ვუკვირდები, ძალიან ადვილად შევთანხმდებოდით, რო რამე.
მაშინ, რა თქმა უნდა, მეგობრებიც მყავდა. ჩემნაირები. არაფხიზლები. მეტ-ნაკლებად განათლებულები და უფულოები. მოგვწონდა ერთად დალევა. ერთნაირი ჭიქებით ვსვამდით, ერთსა და იმავე დროს გვტკივდებოდა თავები და ერთნაირად ვითიშებოდით. მეორე დღეს კი ჩვენ-ჩვენს პახმელიებზე ვიყავით, რომლებიც საერთო მოგონებებით იყო სავსე.
2012 წელი დადგა. მე კიდევ ვზივარ და 2011 წლის პოსტებს ვკითხულობ. წელს აშკარად უფრო ცოტას ვწერდი, ვიდრე შარშან და ამიტომაც კომენტარებში ჭარბობს თხოვნები: ანინა, მეტი წერე. ანინა, როდის იქნება ახალი პოსტი? ძალიან მრცხვენია, რომ ასე ცოტა პოსტი დამიგროვდა ერთი წლის განმავლობაში, თუმცა ყველაფერს აქვს თავისი მიზეზი.
ბლოგინგის საიდუმლო წესი:
თუ ბლოგერი ძალიან ცოტას წერს, ესე იგი, მას ყველაფერი ან ძალიან კარგად აქვს, ან ძალიან ცუდად.
ჩემს შემთხვევაში ყველაფერი ძალიან ცუდად იყო, თუმცა ბლოგზე ამის დაწერას ვერიდებოდი, რადგან არ მინდოდა, ბევრი მეწუწუნა.
ანინას ბლოგი 