სოფელში ერთი ცარიელი სახლი მაქვს. ორსართულიანი, ჭრიალა იატაკით და ფანჯრებით, რომლებიც ბოლომდე არ იხურება.
მთელი სახლი საბჭოთა ნივთებითაა გატენილი. ავეჯი, რომელიც ჩვენს მთავარ სახლში, ავლაბარში აღარ დაგვჭირდა, სწორედ აქ დგას. ჩემი ძმის პირველი კომპიუტერიც (შორეული 1998 წლიდან) აქაა. მიუხედავად იმისა, რომ ტექნიკის პირობაზე უსაშველოდ ძველია, ფირსაკრავთან და ნახშირის უთოსთან ერთად მაინც კომიკურად გამოიყურება. კედელზე გარდაცვლილი ბებიისა და ბაბუის სურათები კიდია. ბავშვობაში ხშირად ვუყურებდი ხოლმე ამ სურათებს და მიჭირდა დაჯერება, რომ ამ ორმა ადამიანმა გააჩინა და გაზარდა მამაჩემი. რაკი ბებია და ბაბუა არასდროს მინახავს, ვფიქრობდი, რომ მამაჩემი ბავშვი არასდროს ყოფილა. ჩემთვის ხომ მისი ბავშვობის ისტორიები არავის მოუყოლია.
ანინას ბლოგი 
