არსებობს გადასარევი დღეები
არსებობს საშინელი დღეები
და კიდევ კარგი დღეები. ასეთ დღეებს მეტი შანსი აქვთ, ცუდ დღეებად გადაიქცნენ, ვიდრე გადასარევ დღეებად, მაგრამ ასე თუ ისე, ისინი მაინც არსებობენ
დამთავრდა ქართული ბლოგინგის დღეები. უნდა აღინიშნოს, რომ წელს ამ მოვლენის შესახებ გაცილებით ნაკლები ხმაური იყო, ვიდრე შარშან.
შარშან ძალიან ბევრი ადამიანი გაბრაზდა (გავბრაზდით) თამაშგარე სიტუაციაში აღმოჩენის გამო.
შარშან არავის უთქვამს, რა პრინციპით შეარჩიეს ბლოგერები[ სტაჟი?სოცმედია- ღონისძიებებში მონაწილეობის გამოცდილება? ბლოგზე ვიზიტორების რაოდენობა? კაიტიპობა?]
შარშან ვერავინ ამიხსნა, მაინც რას აკეთებდნენ ეს ბლოგერები იქ საყოველთაო კეთილდღეობისთვის.
წელს კი ყველაფერი გასაგები იყო. გამოცხადდა კონკურსი, გავაგზავნეთ პროექტები და აარჩიეს საუკეთესო ვარიანტები.. თუმცა, ჰმ.. ისა. საუკეთესოები კი არა, ყველა აგვარჩიეს. გამიტყდა.
ყველას წამოყვანა რომ ცუდი იდეა იყო, ეს პროექტების პრეზენტაციაზე გამოჩნდა. ზოგიერთ პროექტს საშინლად ეტყობოდა, რომ მის ავტორს არაფერზე უფიქრია ზღვაზე დასვენების გარდა.
რაც შეეხება ზღვაზე დასვენებას… და და და დააამ! თუ გინდათ, ნუ დაიჯერებთ, მაგრამ
ამ თამაშში ნატოშამ დამთაგა. ჩანაფიქრი შემდეგია – უნდა მისწერო საკუთარ თავს წარსულში წერილი და გააფრთხილო, ურჩიო, ეჩხუბო, აწვალო.. რაც გინდა, ის უთხრა. მე გადავწყვიტე, 15 წლის ანინასთვის მიმეწერა წერილი:
,,გამარჯობა, ანინა. ვიცი, რომ რჩევა -დარიგებები დიდად არ გიყვარს, მაგრამ ეს ის შემთხვევაა, როცა უბრალოდ უნდა მომისმინო.
მინდა ისეთი რამეები გითხრა, რაც აუცილებლად გამოგადგება მომავალში. თან ზუსტად ვიცი, რომ გამოგადგება.
პირველ რიგში, იზრუნე იმაზე, რომ საკუთარი კომპიუტერი გქონდეს. შენი ძმის კომპიუტერზე კვირაში მოპარული 1 საათის განმავლობაში ვერასდროს მოახერხებ იმას, რაც ასე აუცილებელია_ ბლოგის შექმნას.
ამას რაც მალე იზამ, მით უკეთესი, რადგან
1. ასეთი დეპრესიული აღარ იქნები
2. რამენაირი სოციალური სტატუსი მაინც გექნება, გარდა ,,რთული მოზარდისა”.
ოფენეარი მთლიანად გავმაზე. ასე გამოვიდა. ხან რაღაცას ვწერდი, ხან რაღაცას ვკითხულობდი, შაბათ დილას ვფიქრობდი, რომ შაბათს საღამოს წავიდოდი. შაბათს საღამოს ვფიქრობდი, რომ _ კვირა დილას. კვირა დილას მეძინა. მოკლედ, ოფენეარს ჩემი დასწრების ამბავში არ გაუმართლა. სამუშაო დღეს რომ დამთხვეოდა, ალბათ, უფრო შევიწუხებდი თავს, იმიტომ რომ სხვა გასართობი ასეთ დღეებში არც არაფერია.
დღეს პირველის ნახევარზე გამეღვიძა. საერთოდ, თვალის გახელამდე ვიღვიძებ და ჯერ კიდევ თვალდახუჭული ვეძებ მობილურს. თუ მესიჯია, მიხარია. თუ მესიჯია მობილური ოპერატორისგან, ნერვები მეშლება. მგონი, სწორედ ეს ფაქტორი განსაზღვრავს ჩემს მომავალ დღეს.
ჩემი გაძლება ღამღამობით, ძილისწინ რთულია. დღის განმავლობაში დაგროვილი უარყოფითი ემოციები რატომღაც ერთად მაწვება და როცა თვალებს ვხუჭავ, ღამურებად გარდაიქმნება. ერთ ღამურას ჰქვია ,,ჩემი მომავალი” და ის დაფრინავს სადღაც ძალიან ღრმად, კეფასთან და მის დასანახად თვალებს შიგნით ვერ ვაბრუნებ. კიდევ ერთ ღამურას ჰქვია ,,პრობლემები საკუთარ თავთან” და ის უკვე კარგა ხანია ერთსა და იმავე რამეებს წრიპინებს. კერძოდ იმას, რომ სიყვარული მაჩლუნგებს, რომ სიყვარული მხდის არაპროდუქტიულს, დაუცველს და ყველაფერს, თავისუფალის გარდა. კიდევ ერთ ღამურას ჰქვია ,,უფულობა” .. არა, არა, რა ერთს. ზემოთჩამოთვლილი 2 ღამურის გარდა ყველა ღამურას ,,უფულობა” ჰქვია.
დედაჩემი მასწავლიდა, რომ თუ ბიჭები შენი თანდასწრებით იგინებიან, უნდა ადგე და წამოხვიდე. არის კიდევ ერთი, შედარებით კომუნისტური გამოსავალი: უნდა აუხსნა ბიჭებს, რომ ქალის თანდასწრებით შეგინება უზრდელობაა და დაამატო, რომ არც კაცების თანდასწრებითაა მაინცდამაინც მოსაწონი საქციელი. ამ თემასთან დაკავშირებულ რჩევებს ყოველთვის ვუსმენდი, ვეთანხმებოდი_ პრაქტიკაში არასდროს გამომიყენებია.
მაგრამ ეს მაშინ იყო, როცა გინება ყურში მხვდებოდა. ახლა აღარ მხვდება და საერთოდაც, ახლა იმას უფრო ვაქცევ ყურადღებას, რომ ვიღაც არ (!) იგინება, ვიღაც ,,ცუდ სიტყვებს” ვარსკვლავების გამოყენებით წერს და ვიღაც ძალიან სენსიტიურია უზრდელობების მიმართ.
ძალიან ცუდი შეგრძნებაა ეს ,,ვერაფერს ვერ მოვასწრებ”. თან ხანგრძლივი აკვიატება იცის. უბრალო საქმეებზე არ ვამბობ: ყავის დალევას თუ ვერ მოასწრებ სამსახურში წასვლის წინ, ამის გამო არაფერი დაგექცევა თავზე (შეიძლება ყავა დაგექცეს მაქსიმუმ). ტრაგედია მაშინ იწყება, როცა ფიქრობ, რომ ვერ მოასწრებ ისეთ მნიშვნელოვან რამეს, როგორიც კოსმოსში გაფრენაა. იმ შეგრძნებამ, რომ ძალიან ცუდ დროს და ცუდ ადგილას დაიბადე, შეიძლება გაგარეკინოს. ამერიკაში რომ დაბადებულიყავი, მაშინ უკეთესი სასტარტო პირობები გექნებოდა.
წიგნებზეც ასეა: რამდენი წიგნიც არ უნდა წაიკითხო, ყოველთვის გექნება შეგრძნება, რომ სადღაც შენგან მოშორებით, სადღაც შენგან ძალიან მოშორებით არსებობს წიგნები, მაგარი წიგნები, რომელთა თარგმნასაც ქართველი მთარგმნელები ვერ მოასწრებენ. რა თქმა უნდა, შეგიძლია ისწავლო ბევრი ენა და ეს წიგნები ორიგინალში იკითხო, მაგრამ.. ამდენი ენის სწავლასაც ვერ მოასწრებ.
ანინას ბლოგი 