ოჯახი, სახლი და სხვა თავისტკივილები

იცით, რომ ქალებს მსოფლიო მიწების მხოლოდ 1 პროცენტი ეკუთვნით? მხოლოდ ერთი. არადა ქალები მოსახლეობის ნახევარს შეადგენენ. მე იმ 99 პროცენტში შევდივარ, ვისაც თითქმის არაფერი ეკუთვნის დედამიწაზე. რაც მაქვს, ჩემი ფულით ვიყიდე, რაც არ მაქვს, მის შესაძენად ფული არ მეყო:

მაქვს 1 ლეპტოპი
ერთი კომპიუტერი
ერთი ანდროიდიანი ტელეფონი, რომელსაც დღეში ორჯერ სჭირდება დატენვა
ერთი კურდღელი, რომელიც 15 ლარად ვიყიდე და არასდროს გავყიდი
ერთი წიგნის კარადისთვის სამყოფი წიგნები
ერთი ერთადგილიანი საწოლი
ერთი სარეცხი მანქანა
იმდენი ჭურჭელი, რომ მე მეყოს და კიდევ 3 სტუმარს
როლიკები
აიპოდი
ერთი წითელი პუფი

რა არ მაქვს:

საერთოდ არ მაქვს ძვირფასეულობა. საერთოდ.
არ მაქვს ძვირფასი სუნამოები.
არ მაქვს არავის ვალი. ერთი თეთრიც კი.
არ მაქვს ბრენდირებული ტანსაცმელი.
არ მყავს მანქანა.
და არ მაქვს სახლი.

როგორ ფიქრობთ, ეს სიტუაცია სევდიანია თუ არა? და რა შანსებია რომ ეს ნივთები მოვიპოვო გათხოვების გარეშე?
ჩემმა მშობლებმა ისე გამზარდეს, რომ არასდროს არავის იმედი არ მქონოდა. მათ შორის არც ღმერთის. არ მჯერა სწრაფად გამდიდრების და მგონია, რომ ლატარიაში მოგებული ფული უსამართლოდ მოპოვებული ფულია. ამიტომ უეცრად გამდიდრებაზე არ ვოოცნებობ, ჩემი ნაცნობების უმრავლესობისგან განსხვავებით.  არც ტოტალიზატორისა და ონლაინ პოკერის მომხმარებელი  ვარ. ასე მგონია, რომ მათ ღარიბი ადამიანები კი არ უნდა იყენებდნენ გასამდიდრებლად, არამედ მდიდარი ადამიანები – გასართობად. მე კი მდიდარი ნამდვილად არ ვარ. საერთოდაც, მდიდრები ნაკლებად მაინტერესებენ. ალბათ, მე რომ ძალიან ძალიან ბევრი ფული მქონდეს, კაბაში მაინც არ გადავიხდიდი ასეულ ათას დოლარს, მაინც არ ვიყიდდი მრავალკარატიან ბეჭედს და ღამეს იმ სასტუმროში არ გავატარებდი, სადაც ერთი დღით დარჩენა ოცდაათი ათასი დოლარი ღირს. ესეც რთული წარსულის ბრალია და იმის ღრმა რწმენის, რომ მთლად ნივთებშიც არაა საქმე.

დაახლოებით ერთი წლის წინ, როცა მშობლებთან ვცხოვრობდი, ასეთ საკითხებზე ფიქრს დიდ დროს არ ვუთმობდი. ყველაფერი დაუწერელი სცენარის მიხედვით მიდიოდა. ყოველ შემთხვევაში, ერთი შეხედვით ასე ჩანდა: ვიცხოვრებდი ჩემი მშობლების სახლში, სანამ არ გავთხოვდებოდი. ჩემს ქმარს ექნებოდა საკუთარი სახლი, მშობლებიანი ან უმშობლებო. ფინანსურ ხარჯებს ის გაიღებდა, მორალურ ხარჯებს- მე. იმის მიხედვით, ჩემი ქმარი რამდენს იშოვიდა, ან ვიმუშავებდი ან_ არა. ყველაფერი იქნებოდა მეტ-ნაკლებად რიგზე. ჩემმა წამოსვლამ მშობლების სახლიდან ყველაფერი თავდაყირა დააყენა. სულ უფრო და უფრო ცხადად ვაცნობიერებ, რომ დამოუკიდებლობა მეტია, ვიდრე უბრალოდ საკუთარი ფულის ქონა. ეს არის სრული კონტროლი საკუთარ ბედზე. ეს არის ზრუნვა იმაზე, რომ ბინის ქირა დაფარო. გართობისთვის  კონკრეტული რაოდენობის ფულის გადანახვა და იმპულსური შენაძენების მინიმუმამდე დაყვანა. ახლა ხშირად ვფიქრობ იმაზე, რომ საკუთარი ბინა მჭირდება. მჭირდება კედლები, რომლებზეც პოსტერების მიკვრა დანაშაული არ იქნება. მჭირდება უფლება, რომ დავკიდო თაროები ან გადავაკეთო ოთახები. მჭირდება სახლი, საიდანაც ვერავინ გამომასახლებს იმიტომ, რომ ,,ბინის გაქირავება აღარ უნდა”. ხანდახან თავი მტკივდება ასეთ საკითხებზე ფიქრით, მერე მახსენდება, რომ მხოლოდ ოცდაერთი წლის  ვარ და დიდი დანაშაული არ იქნება, თუ ფულს მეგობრებთან ერთად გართობაში დავხარჯავ. ანდა კომფორტულ ფეხსაცმელში, კინოში, წიგნებში, ალკოჰოლურ სასმელში, რომელსაც რედბულს სინდისის ქენჯნის გარეშე მივაყოლებ 🙂
ერთი ეგაა, რაც უფრო შორი და ბუნდოვანია მიზანი, მით უფრო ადვილი და უწყინარია გზიდან გადახვევა.

მიზანი კი  ლამაზი და პატარა სახლია, სადაც ყველა იმ ნივთს დავდებ, რომელიც მაქვს. სადაც ჩემი შვილი კედელს დაჯღაბნის და ეს მხოლოდ ჩემი პრობლემა იქნება და არა ბინის პატრონის. სადაც ვიცხოვრებ დიდხანს, თუნდაც არც ისე ბედნიერად და სადაც დავბრუნდები ხანგრძლივი და დამღლელი მოგზაურობების შემდეგ.

ვითომ არარეალურია?