by lasharela
WOW, არც მეტი და არც ნაკლები, ანინამ საკუთარ ბლოგზე (რომელიც თურმე უფრო მეტად უყვარს, ვიდრე ეიფელი) წვდომა მომცა და მითხრა _ რაც გინდა, დაწერეო. ეს დიდი პასუხისმგებლობაა ჩემთვის-მეთქი , _ ვუთხარი. დაწერო მწერლის პირად ბლოგზე _ არც ისე იოლი საქმეა. – არ გამოგივა და გაა@ვამო – აი ასე მარტივად, მაგრამ მაინც დამამშვიდა ანინამ.
შეგრძნება ისეთია, თითქოს შენთვის უცნობ ლაბორატორიაში დიდ სამართავ პულტთან დაგაყენეს და გითხრეს : რაც გინდა, გააკეთეო. უყურებ დიდ მონიტორებს, უამრავ მოციმციმე ღილაკს. გინდა რომელიმეს დააჭირო მაგრმა რაღაცნაირად ღელავ, თუმცა ქვეცნობიერად იმედს იტოვებ, რომ რაიმეს იმავნებლებ, რომელიმე რეაქტორს გააქტიურებ და განგაშის სიგნალი საშინელიც ჩაირთვება.
როგორც წესი, ასეთ დროს ყველაფერი პირიქით გამოდის. რაც უფრო მეტად ღელავ აუდიტორიის წინაშე გამოსვლისას, უფრო ცუდად ამბობ სიტყვას. რაც უფრო მეტად ცდილობ რომ გამოგივიდეს საქმე, მით უფრო ცუდი შედეგები გაქვს. ანინას მკითხველს გული რომ არ დაწყდეს, ბარემ აქვე ვიტყვი _ რაც უფრო მეტად გინდა, რომ გოგომ მოგცეს, მით უფრო ნაკლებია შანსი, რამდენიმეწუთიანი ჰორმონალური ქაოსის შემდეგ ჰკითხო _ „მოგეწონა“?
ყველაზე კარგად კი დაძაბულობის მოხსნას მაშინ ახერხებ, როდესაც ყევლაფერი გბეზრდება. რადგან როდესაც რაიმე გბეზრდება, გკიდია და თუ გკიდია, ესე იგი, თავისუფალი ხარ.
ანინას ბლოგი 