ამბები, რომლებსაც მშობლები არ გვეუბნებიან

home alone

სანამ ბავშვი ხარ, ცხოვრების ყველა ასპექტს კარგად ვერ ხედავ. უფრო სწორად, გიმალავენ. გეუბნებიან, რომ კონკრეტული ამბების გასაგებად ჯერ პატარა ხარ და რატომღაც, გაზრდის მერეც არავინ გეუბნება სიმართლეს. იგულისხმება, რომ ისედაც ყველაფერი უნდა იცოდე. მაგალითად:
1. იცი, შენი ძაღლი სხვა სოფელში კი არ გავუშვით საცხოვრებლად, უბრალოდ დაბერდა და მოკვდა.
2. მე და მამას ერთმანეთი არ გვიყვარს, მაგრამ კომფორტულ ცხოვრებას ვერ ველევით და ამიტომაც ვართ ერთად.
3. ჩვენი დაქორწინებიდან ასე მალე იმიტომ გაჩნდი, რომ დაუგეგმავად დავფეხმძიმდი შენზე.  ის ერთი შემთხვევა რომ არა, ახლა ალბათ სულ სხვაზე ვიქნებოდი გათხოვილი.
4. შენი ნახატები არაფრით გამორჩეული არაა სხვისი ნახატებისგან.  სჯობს, თუ ხატვას საერთოდ შეეშვები.

მშობლები გვატყუებენ იმიტომ, რომ ჩვენი დაცვა უნდათ. მაგრამ როცა დიდი ხდები და შენ თვითონ იწყებ მათ მოტყუებას მათსავე დასაცავად, ცუდი ადამიანი გამოდიხარ. არადა, ტყუილებზე დგას ოჯახის ჰარმონია. პატარა, დეტალურად გათვლილ, გაწონასწორებულ ტყუილებზე. მახსოვს, ბავშვობაში როგორ მიყვარდა სახლში მარტო დარჩენა. მომწონდა, რომ შემეძლო პიანინოზე ჩემი მოგონილი მელოდიები დამეკრა მეცადინეობის ნაცვლად. მომწონდა ფეხების შეკეცვა სკამზე და ისე ჯდომა. მომწონდა თან კითხვა და თან ჭამა (დედაჩემი სულ მეუბნებოდა ხოლმე ასეთ დროს, წიგნს დასვრიო). მერე ისმოდა კარზე ზარი და ვხვდებოდი, რომ ჩემი გართობა დასრულდა.  მაგრამ კარს რომ ვაღებდი, მამას(დედას) მაინც სიხარულით ვხვდებოდი და მომენატრე-მეთქი, ვეუბნებოდი. იმიტომ რომ ამ პატარა გაწონასწორებულ ტყუილზე იყო დამოკიდებული, მომცემდნენ თუ არა უფლებას, ცოტა გვიან დამეძინა ან წვნიანი არ მეჭამა. მერე გავიზარდე და მივხვდი, რომ ფრაზა “ტყუილზე არ უნდა ააგო ურთიერთობა” სრული სისულელეა. აბა რაზე უნდა ააგო ურთიერთობა, სიმართლეზე? რა უნდა მოუყვე კაცს, რომელსაც კარგადაც არ იცნობ:

*რომ სექსუალურ თეთრეულს ჩვეულებრივი სპორტული ტრუსები გირჩევნია,
*რომ ხანდახან უბრალოდ მიზეზს ეძებ ჩხუბის დასაწყებად, იმიტომ რომ  დრამა გჭირდება
*რომ არის დღეები, როცა წიგნის კითხვის მეტს არაფერს აკეთებ
*და რომ მენსტრუაციის პირველ დღეს  ისეთი ტკივილები გაქვს, რომელსაც მხოლოდ თმაზე მოფერება შველის..

დღეს გაზაფხულის პირველი დღეა და ახალ სახლში გადავედი საცხოვრებლად.  ამან კიდევ ერთხელ გამახსენა ის უამრავი რამ, რაც მარტო ცხოვრებისას ვისწავლე. პოსტის დაწერა ამ თემაზე მინდოდა, მაგრამ როგორღაც ავცდი გზას. მინდოდა მეთქვა, რომ გაზრდა სულაც არაა იმის გარანტია, რომ ცხოვრების შესახებ ყველაფერი გეცოდინება. მშობლები მაშინაც კი გვიცავენ სიმართლისგან, როცა დიდები ვართ. არ გვეუბნებიან, რომ ხანდახან კომუნალურ გადასახადსაც შეუძლია გული გაგიხეთქოს. არ გვეუბნებიან, რომ  სარეცხი მანქანა უფრო ერთგული მეგობარია, ვიდრე ნებისმიერი მეგობარი. იმასაც კი არ გვეუბნებიან, რომ როცა ფული არ გაქვს, გაცილებით მეტს ჩხუბობ იმათთან, ვისი გულის ტკენაც არ გინდა.

პ.ს. დიდი ცვლილებები მეც თითქმის ისე მანერვიულებს, როგორც ჩემს კურდღელს, მიოს. სადმე გამგზავრება, სამსახურის შეცვლა, ადამიანებთან დაშორება ან პირიქით, ადამიანებთან დაახლოება ყოველთვის მაშინებს. მაგრამ  ხანდახან ცვლილებები აუცილებელი ხდება. როგორც ჩემი მეგობარი იტყოდა, ადამიანს არ უხდება ერთ ადგილას ყოფნა. იმ მარტივი მიზეზის გამო, რომ ის ხე არაა.