ტყუილი, როგორც ნორმა

თუ თქვენ დაგპირდნენ, რომ არასდროს მოგატყუებდნენ, ესე იგი, თქვენ უკვე მოგატყუეს.

ტყუილი ნორმაა. ჩვენ ყველანი ვიტყუებით. ვიტყუებით, როცა ვამბობთ, რომ ვართ კარგად და სინამდვილეში ერთი სული გვაქვს, როდის დავამთავრებთ ძველ ნაცნობთან ამ გადაღეჭილ დიალოგს. ვიტყუებით, როცა ვამბობთ, რომ ოჯახშიც კარგად ვართ, რადგან ჩვენ არასდროს ვიცით, ვინ როგორ გრძნობს თავს ჩვენ გარშემო. იტყუებიან პოლიტიკოსები, როცა იძლევიან დაპირებებს, რადგან შეუძლებელია,  პროფესიონალი პოლიტიკოსი არ იტყუებოდეს. ვიტყუები მეც, როცა ვამბობ, რომ ჩემი ისტორიები ნამდვილია. სხვათა შორის, მაშინაც ვიტყუები, როცა ვამბობ, რომ ისტორიებს თავიდან ბოლომდე მე ვიგონებ. უბრალოდ, პირველ შემთხვევაში იმიტომ ვიტყუები, რომ ხალხი დავაბოლო. მეორე შემთხვევაში კი იმიტომ, რომ განუსაზღვრელი ფანტაზიის უნარი მივიწერო.

ჩვენ გვაიძულებენ, რომ მოვიტყუოთ. ამაზე დგას საზოგადოება.

პირველად ჰკოცნი ბიჭს, რომელიც მოგწონს და ის გეკითხება: როგორი იყო? და შენ იტყუები, რომ გემრიელი იყო. ნაცვლად იმისა, რომ უთხრა: ერთდროულად კოცნა და კევის ღეჭვა არ გამოსდის.

ან წარმოიდგინეთ ასეთი სცენა: დედას გატეხილი სათამაშო ზურგსუკან ხელში უჭირავს და ბავშვს ეკითხება: რა უყავი ახალი სათამაშო? და ბავშვი იტყუება. სხვა გზა არ აქვს. მერე დედა ხელს წინ იშვერს და შვილს ტყუილში ამხელს. სხვათა შორის, ამ დროს რთული გასარკვევია, ვინ უფრო გრძნობს თავს მოტყუებულად.

იტყუებიან ყველაზე ხშირად ისინი, ვინც თქვენ სასიამოვნო ადამიანებად მიგაჩნიათ. მათ უბრალოდ ესმით ამის აუცილებლობა.

ჰოდა, ყველაფერი ზემოთჩამოთვლილის გათვალისწინებით, დღეს რომ მკითხა მეგობარმა, ბავშვი ტყუილს როგორ გადავაჩვიოო? ვუპასუხე, რატომ უნდა გადააჩვიო-მეთქი? უაზრობაა, ბავშვებს ტყუილის თქმა დაუშალო მაშინ, როცა ჩვენ თვითონ მათ ყველაფერს ვატყუებთ, უკლებლივ ყველაფერს.

გასაგებია, რომ ხანდახან თავს  მოტყუებულად გრძნობთ, მაგრამ ამის გამო ნუ მოიწყენთ. უბრალოდ, შეეცადეთ, უფრო ხშირად მოატყუოთ სხვები, ვიდრე საკუთარი თავი. და თუ მაინც  გადაწყვეტთ, რომ დღეიდან სიმართლე თქვათ, დაფიქრდით, გიღირთ თუ არა. ბოლო ადამიანი, რომელიც არასდროს იტყუებოდა, ჯვარზე გააკრეს.