ვწერ, მაშასადამე სუბიექტური ვარ

ოდესმე მითქვამს თქვენთვის, რომ პოსტებს მაშინ ვწერ, როცა დღიურ ვიზიტორთა რაოდენობა აღარ მაკმაყოფილებს?  მარტივად რომ ვთქვათ: როცა პოსტს ვწერ, ბლოგზე შემომსვლელების რიცხვი იმატებს, ერთი კვირა კარგ მდგომარეობაშია, მერე ისევ იკლებს და ვფიქრობ ხოლმე, რა დავწერო, რომ ღვთაებრივი ბალანსი აღვადგინო. აი, ასე საშინლად გულახდილი ვარ ახლა, მაგრამ ვიცი, რომ ეს ცუდი არაა. დასაკარგი არაფერი მაქვს, რადგან თუ ამ ფრაზამდე მოხვედით, ესე იგი ფეხებზე არ გკიდივართ, და თუ ფეხებზე არ გკიდივართ, მაშინ სავარაუდოდ read more-საც დააჭერთ..

საქმე ისაა, რომ ,,ტაბულას” ბლოგზე, როგორც იქნა, განვათავსე პოსტი ,,რატომ არ მიყვარდა სკოლა” და კიდევ ერთხელ მომიწია შეჯახება ფენომენთან, რომელსაც ,,რაში მაინტერესებს” ჰქვია.  ,,რაში მაინტერესებს, ავტორს რა არ მოსწონდა თავის სკოლაში; ვინ ჩემი ფეხებია, რომ საკუთარ მოსაზრებებს თავზე მახვევს, რატომ მიაჩნია საკუთარი თავი იმდენად მნიშვნელოვნად, რომ მისი სტატია უნდა წავიკითხო,  და საერთოდ რას წარმოადგენს რო?”

,,ლიბერალშიც” ასე იყო, როცა სტატია ,,განმეგობრება” დავწერე ჩემი და ცხადაიას  დავის შესახებ. ამბავი ხაზგასმით პირადი იყო, სამაგიეროდ კონტექსტი იყო საზოგადო და შედეგად ის მივიღეთ, რომ რამდენიმე დღის განმავლობაში ჩემი ,,ტაბულაში” გადასვლის გარშემო კამათი არ ჩამცხრალა. ამის პარალელურად კი მაინც იწერებოდა ასეთი კომენტარები:

,,ძვირფასო ლიბერალო, თქვენ ფიქრობთ, რომ , მე, თამილა, მევლუდის ასული კუპატაძე, ყოველ დილით იმიტომ ვხსნი ლიბერალის ვებ-საიტს, რომ ანინას და გიორგი ცხადაიას მეგობრობის თავისებურებანი მაინტერესებს?’

მდაა.. არ მესმის ამ ,,თამილა კუპატაძეების“. თუ  სტატიის წაკითხვის შემდეგ სვამ კითხვას: ,,და რაში მაინტერესებს, შენ რას ფიქრობო”_ აშკარად აგვიანებ. ესე იგი, უკვე დაინტერესდი იმით, თუ რას ვფიქრობ მე,  სტატია წაიკითხე,  ის  სიმბოლოებიანი კოდიც აკრიფე, სავალდებულო ველებიც შეავსე და კომენტარიც დატოვე. ინტერესი კი, რაც არ უნდა გასაკვირი იყოს, სხვა არც არაფერია.

1. ნუ მსაყვედურობთ, რომ სუბიექტური ვარ და სათაურში პირველ პირში დაწერილი ზმნა გამომაქვს ხოლმე.

ამ ბრალდებას სიცილის გარდა ვერაფრით ვუპასუხებ.  თუ დააკვირდებით, მიხვდებით, რა რთული  წასაკითხია  ეგრეთ წოდებული ,,დაბალანსებული” ნაწერი. როგორ მუხრუჭდება მკითხველი, როცა ავტორი  სიტყვებს გამუდმებით ზომავს, რომ როგორმე ,,ყველა მხარის” პოზიცია დააფიქსიროს. ასეთი ნაწერები მაფიქრებინებენ, რომ  შემწვარი კარტოფილის ნაცვლად წინ ,,ჰერკულესის” ფაფა დამიდეს. უფრო ცუდი კი ისაა, რომ ზოგიერთები მაჯერებენ,  ნამდვილ სტატიას სწორედ ასეთი გემო უნდა ჰქონდესო.

2. არ მჭირდება ობიექტური ბლოგერები და მესვეტეები

(სხვა საქმეა, რომ ეს საქმიანობა ობექტურობას უბრალოდ გამორიცხავს). მე მაინტერესებს სუბიექტური პოზიცია, თუნდაც კატეგორიული, თუნდაც ხმამაღალი და თუნდაც ,,მიკერძოებული”.  თუ ასარჩევად მექნება საქმე, რომელი სტატია წავიკითხო : ,,რატომ (არ) ვარ მემარცხენე” თუ ,,მემარცხენე დისკურსის პერსპექტივები დღევანდელ საქართველოში”, ყოველთვის პირველს ავირჩევ..  იმიტომ, რომ  ვგიჟდები, როცა ადამიანები საკუთარ ამბებს ისე ჰყვებიან, თითქოს საზოგადო საკითხი იყოს.

3. სუბიექტურ პოზიციაში გაცილებით მეტი რამ მეჩვენება საყურადღებო, ვიდრე ექსპერტების ბრტყელ-ბრტყელ მომიხილვებში.

არ მიყვარს თავის მართლება სიტყვებით ,,ეს მხოლოდ ჩემი აზრია და ჭეშმარიტებაზე პრეტენზია არ აქვს”.  თითქოს   სადღაც, სუბიექტური აზრის მქონე პირთაგან გადამალულ ადგილას ობიექტური  ჭეშმარიტება არსებობდეს და მასზე ჩვენ ხელი არ მიგვიწვდებოდეს. ნწ.  ჩემთვის მხოლოდ ისაა ჭეშმარიტი, რაც სუბიექტურია. არ არსებობს 2 თითი, რომელსაც ყველა ხედავს.. არსებობს 2 თითი, რომელსაც შენ ხედავ.  და თუ კიდევ უფრო ჭკვიანურად ვიტყვით, ,,არც ფაქტები არსებობს ამ სამყაროში, არსებობს მხოლოდ ინტერპრეტაციები”..

პ.ს  ის, რაც დავწერე, მხოლოდ ჩემი სუბიექტური აზრია და მას, როგორც ყველა სუბიექტურ აზრს, სწორედაც რომ ობიექტურ ჭეშმარიტებაზე აქვს პრეტენზია . სამწუხაროდ, ეს პრეტენზია სრულიად უსაფუძვლოა : ]

პ.პ.ს. რა დაიძინებს ამხელა პოსტის მერე.  სიზმრებს მაინც ვნახულობდე..