დაბადების დღე

ამასწინათ ჩემი ძველი დღიურები გადავათვალიერე და გამეცინა. რა ჯანდაბა მჭირდა? ყოველი დაბადების დღის წინ ცუდ ხასიათზე ვიყავი.  ახლა არც კი მახსოვს, რატომ.  იქნებ ის იყო მიზეზი, რომ ყოველი დაბადების დღე თავს მნიშვნელოვნად მაგრძნობინებდა და იმედი მქონდა, ჩემს თინეიჯერულ წუხილებსაც უფრო სერიოზულად მოეკიდებოდა ვინმე? ფაქტია, გამუდმებით ვწუწუნებდი.

,,აი, ხვალ ჩემი დაბადების დღეა, მე კიდევ ისეთი უბედური ვარ..

კიდევ ერთი წელი. სინამდვილეში კი არაფერი იცვლება.

ხვალ 17 წლის ვხდები. რატომღაც სულ არ მიხარია”

ადრინდელი მოწყენების მიზეზი ისიც შეიძლება ყოფილიყო, რომ დაბადების დღეს ყოველთვის სოფელში ვიყავი, ჩემი თბილისელი მეგობრებისგან მოშორებით და საჩუქრებსაც სულელურს ვიღებდი: ერთ თავ ყველს, რამდენიმე კილო პომიდორს, პლუშის სათამაშოებს, რომლებსაც ბეწვი სცვიოდა და ნალექიანი ყავის ჭიქებს. საჩუქრების გამოცნობა  არ მიჭირდა. საკმარისი იყო,  სოფლის ერთადერთ მაღაზიაში ცალი თვალით შემეხედა და უკვე ვიცოდი, რას მაჩუქებდნენ მეზობლები დაბადების დღეზე. ახლა, როცა ამ ამბებს ვიხსენებ, ისე არ მინდა გამოვიდეს, თითქოს ჩემს იქაურ მეზობლებს დავცინოდე. ისინი ძალიან ცდილობდნენ, მე თავი ბედნიერად მეგრძნო. მერე რა, რომ არ გამოსდიოდათ. ხანდახან მე თვითონაც არ გამომდის ჩემი თავის გაბედნიერება. საერთოდაც, ვინმეს დადანაშაულება იმაში, რომ  ბედნიერი არ ხარ, დიდი სისულელეა.

ალბათ,  მოწყენის მიზეზებიც უფრო ღრმა იყო, ვიდრე ახლა მეჩვენება. საქმე  მაინცდამაინც ბეწვგაცვენილ სათამაშოებში არაა. დაბადების დღის წინ მგონი ყველა სევდიანდება, იმიტომ, რომ  ეს დღე მტკივნეულად გვახსენებს ჩვენს ყველაზე მთავარ შიშებს. ჩვენ გვეშინია წლების, რომლებსაც დედამიწაზე ვატარებთ. გვეშინია, რომ ყოველ წელს ვხდებით უფრო დიდები და ამიერიდან მეტი მოგვეთხოვება. გვეშინია, რომ შემდეგ წელს ვიქნებით უფრო სევდიანები, ვიდრე წინა წელს,  რადგან დროთა განმავლობაში მაინც ყველა სევდიანდება. გვეშინია, რომ დრო გაგვირბის და მალე ჩვენც დავიწყებთ თავის მართლებას იმის გამო, რისი გაკეთებაც ვერ მოვასწარით.

ხოდა, ამხელა შესავლის მერე ვიტყვი, რომ ახლახან ოცდაერთი წლის გავხდი. ზოგიერთის აზრით, ეს სწორედ ის ასაკია, როცა ადამიანი გონს უნდა მოეგოს და სასწრაფოდ გადადგას რადიკალური ნაბიჯები. იშოვოს სამსახური, დაქორწინდეს, სამოგზაუროდ წავიდეს. მე კი არაფრის შეცვლას არ ვაპირებ. დაბადების დღეებსა და ახალ წელს საკუთარი თავისთვის მიცემული პირობები არასდროს სრულდება მაინც. ვიცხოვრებ ისევ ისე, როგორც ვცხოვრობდი და მერე დავწერ ამის შესახებ. ხანდახან შეიძლება სარეკლამო პოსტებიც ვწერო.  ესეც აუცილებელია, რომ ინტერნეტის ფული  ვიხადო. სხვანაირად არასარეკლამო პოსტებსაც ვერ გამოვაქვეყნებ :დ

ჰოდა, თუ ვინმე კიდევ კითხულობს ამ ბლოგს, ვეცდები, საქმის კურსში ჩაგაყენოთ ხოლმე. თორემ ისე გამოდის, რამე მნიშვნელოვანი თუ ხდება, ბლოგს მიღმა რჩება ზუსტად იმის გამო, რომ  მნიშვნელოვანია.

ამიტომაც მნიშვნელოვანი ამბების  გამოქვეყნებასაც იმით დავიწყებ, რომ ამ ბლოგს ამიერიდან 21 წლის ავტორი ჰყავს. არც ძალიან დიდი, არც ძალიან პატარა. ზომიერად ზრდასრული და ოპტიმიზმით სავსე.