მოკლე პოსტი

მე მივხვდი, რომ რეცენზიის წერა წიგნის კითხვის პროცესშივე თუ არ დავიწყე, არაფერი გამოვა.
ხოდა, გადავწყვიტე, რომ ჩავინიშნო რაღაცები, რასაც დოვლატოვის ,,ჩემოდანზე” ვფიქრობ:

•  თხელია

მიუხედავად იმისა, რომ უმბერტო ეკოს ,,ვარდის სახელის” შესახებ ამდენი მსმენია და სირცხვილით ვკვდები, ჯერ რომ არ მაქვს წაკითხული, საქმე საქმეზე რომ მიდგა, მაინც დოვლატოვის კითხვა დავიწყე. იმიტომ რომ 120 გვერდია. არ თქვათ, რომ თქვენ არ ხართ ასეთი მკითხველები. მე მაგალითად, მოთხრობების კრებულს როცა ვყიდულობ, სარჩევში გვერდების რაოდენობებს ვაკვირდები და კითხვას ყველაზე პატარა მოთხრობიდან ვიწყებ. მგონი, ეს ძალიან ადამიანურია

• ორიგინალური სტრუქტურა

თურმე შესაძლებელია, რომ მთელი საბჭოთა კავშირი ერთ ჩემოდანში ჩაატიო.  36 წლის მწერალმა გადასახლებაში საკუთარი წილი საბჭოთა კავშირი წაიღო 1 ჩემოდნით, რომელსაც ძირზე კარლ მარქსი ახატია და სახურავზე_ იოსიფ ბროდსკი.  ჩემოდანში არსებულ ნივთებს საკუთარი საბჭოთა ბიოგრაფია აქვთ, ზოგს_ სასაცილო, ზოგსაც_ დამთრგუნველი. საერთო ჯამში, კი ყველა მათგანი საუკეთესოდ აცოცხლებს საბჭოთა კავშირის სურათებს

• იუმორის გრძნობა

მე მიყვარს ისეთი იუმორის გრძნობა, ავტორს რომ აქვს. ზომიერი, გაწონასწორებული და  ამის გამო _ ყველაზე ეფექტური.

დავფიქრდი, რამდენიმე ეპიზოდი ხომ არ ამომეწერა დამაჯერებლობისთვის და გადავიფიქრე. საქმე ისაა, რომ დოვლატოვის იუმორის გრძნობა ცალკეულ ფრაზებში ნაკლებად ვლინდება, სიტუაციური იუმორი აქვს და ყველაფრის გასაგებად რამდენიმე აბზაცი მაინც გახდებოდა საჭირო, ამიტომ თავი შევიკავე

დანარჩენს ბოლომდე რომ წავიკითხავ, მერე დავწერ.

პ.ს. ესაა წიგნი, რომელიც რამდენჯერმე არ ვიყიდე გაურკვეველი წინასწარწარმოდგენების გამო. ბოლოს კი ანოტაციამ დამაბა, კერძოდ კი ამ ფრაზამ: ,,მწერლის პირველივე კრებული საბჭოთა უშიშროების სპეცსამსახურმა გაანადგურა”. ღმერთო, რა პრიმიტიული ვინმე ვარ ❤