კოლოკვიუმები

ხო, კოლოკვიუმები და არა კოლოქვიუმები, თუმცა სულ ერთია. ერთი და იგივე საშინელებაა. მე სტუდენტი ვარ, ეს კი ავტომატურად ნიშნავს, რომ მე უნდა ვინერვიულო სეზონში 4 კვირა, ვიდარდო ერთდროულად ზოგად ენათმეცნიერებასა და ახალ ქართულ ლიტერატურაზე; ვიზეპირო მწერლების, მხატვრების, ფილოსოფოსებისა და ლინგვისტების დაბადებისა და გარდაცვალების თარიღები,  ვისწავლო მეგრული ენის თანხმოვანთა სისტემა და ზმნური ნიშნები სახელზმნებში; გადავიღო იმდენი ქსეროქსი, რომ ნაბეჭდი ტექსტი შემძულდეს და გადავიღო არა იმისთვის, რომ ვისწავლო, არამედ იმისთვის, რომ მშვიდად ვიყო (ვისწავლი, ქსეროქსი ხომ მაქვს); გავათენო ღამეები, ვწყევლო ჩემი თავი (გესწავლა რა აქამდე, რაღა ბოლო მომენტში გახსენდება), შევწყვიტო მხატვრული ლიტერატურის კითხვა და საღამოობით გარეთ ბოდიალი, მეგობრებს უარი ვუთხრა კინოში წასვლაზე, დავწერო ბევრი და ბევრჯერ, მერე კი გულისფანცქალით დაველოდო ქულებს. საშინლად ზარმაცი ვარ. ეს სიმართლეა. ზარმაცი ვარ, რადგან ვფიქრობ, რომ მაინც მოვასწრებ ყველაფრის სწავლას და ვასწრებ კიდეც, ოღონდ ისე არა, როგორც მე მინდა. ზარმაცი ვარ, რადგან ლექტორებს ვუყვარვარ და სულ მგონია, რომ ჩემთვის გამონაკლისს დაუშვებენ. ზარმაცი ვარ, რადგან ქართველი ვარ და კიდევ ათასი მიზეზის მოყვანა შემიძლია. პრინციპში ის, რომ დანარჩენ მიზეზებს არ ვწერ, ასევე სიზარმაცეა.

კოლოკვიუმები ნიშნავს კალმისგან დარჩენილ წერტილებს ხელისგულებზე. კოლოკვიუმები ნიშნავს ამოღამებულ თვალებსა და დილას საუზმის გარეშე. კოლოკვიუმები ნიშნავს წიგნების დომხალს ჩემს მაგიდაზე და  ქსეროქსებისთვის დაცარიელებულ საფულეს, კოლოკვიუმები არის სისასტიკე, რომელზეც ხელი მოვაწერე, როცა უნივერსიტეტში ჩავაბარე.

გარდა ამისა, კოლოკვიუმი არის სიტყვა, რომელიც ჩემთვის ყველაზე ცუდად ჟღერს, რადგან აზრზეც არ ვარ, რას ნიშნავს ეს სიტყვა ზოგადად. ალბათ,  როგორც კი გავიგებ, კოლოკვიუმი მისტიკური რამე  აღარ იქნება და ალბათ, ამის გამო კიდევ უფრო გავზარმაცდები.

და მიუხედავად ამისა, მე ვითხოვ უამრავ კოლოკვიუმს.. ანინა უნდა მოვათვინიერო.