Another kind of love

მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან ვცადე, მუსიკის ფონზე წერა არ გამომდის. და მგონი, არც ისე  გამომდის წერა. იმიტომ, რომ ნიჭი რომ მქონდეს, ასე მგონია, ორმოცდაათჯერ არ მომიწევდა პოსტის ჩასწორება. ჯერჯერობით ვერ გავარკვიე,  ზოგადად  წერა ან კონკრეტულად ბლოგი არის თუ არა ისეთი რამ, რაზეც უარს ვერ ვიტყვი. და თუ არაა ასეთი რამ, აუცილებელია თუ არა მისი არსებობა საერთოდ.

ჩემი აზრით, რაც ძალიან საჭირო არაა, საერთოდ არაა საჭირო.

ამ პრინციპით გაქრნენ ჩემი ცხოვრებიდან ბავშვობის მეგობრები. ალკოჰოლი და ხორცი.

უძილო ღამეები დარჩა. ბევრჯერ მიფიქრია, მაინც რატომ არ მძინავს ღამღამობით და ახლა უკვე ვიცი პასუხი: მარტო ყოფნა მჭირდება. მთელი დღე გარეთ ვარ. სახლში როცა ვბრუნდები, დედა, მამა და ჩართული ტელევიზორები მხვდება. როცა მშობლებს სძინავთ და ტელევიზორები გამორთულია, მე ბედნიერი ვარ. თქვენი აზრით, შეიძლება ამის გამო ცუდი ადამიანი ვიყო? საკუთარი ოთახი არ მაქვს.

იმიჯის და სხვა რამეების შესახებ

ყველამ იცის, რომ მე ის გოგო ვარ, სექსებზე რომ წერს, მაგრამ აი, გადავხედე ბლოგის ბოლო ჩანაწერებს  და რამდენი ხანია, სექსზე და დილის ორგაზმებზე არაფერი დამიწერია. განა იმიტომ, რომ საწერი აღარაფერია, უბრალოდ ვეცადე, თავი სხვა რამეების წერაში მომესინჯა. ვიზიტორების რაოდენობა არ შეცვლილა, სამაგიეროდ დღეში რამდენჯერმე ვპასუხობ კითხვას: რატომ შეიცვალე? რაც ჩემს ენაზე ითარგმნება, როგორც: სადაა სექსები?

რას ვიზამთ, მე თვითონ მოვახდინე ჩემი იმიჯის პოზიციონირება ამ გზით (იმიჯის პოზიციონირება :|). დროთა განმავლობაში, კი იმიჯმა მოახდინა ჩემი პოზიციონირება  და ნელ–ნელა დავემსგავსე იმ ანინას, როგორადაც მიცნობთ თქვენ ყველანი. არ გამკვირვებია. უკეთეს შემთხვევაში,  ჩვენ ყველანი ვხდებით ისეთები, როგორებადაც ვასაღებთ თავს. უარეს შემთხვევაში კი  _ არ ვხდებით, მაგრამ გვგონია, რომ ვხდებით.

რჩევები

მე ერთ–ერთი მათგანი ვარ, რჩევებს რომ იშვიათად უსმენს. არა, ხანდახან ნამდვილად ვითხოვ, რამე მირჩიეთ–მეთქი, მაგრამ მხოლოდ იმაში დასარწმუნებლად, რომ ყველაზე ჭკვიანურ გადაწყვეტილებას ჩემს ცხოვრებასთან დაკავშირებით მაინც მე ვიღებ. როცა საქმე ოჯახს, შეყვარებულს, მეგობრებს ან სამსახურს ეხება, არავის რჩევას არ ვითვალისწინებ და ამას არც ვნანობ ხოლმე.  მთავარი მოტივი  ესაა: თუ ვინმეს უკეთესად შეუძლია ჩემი  სიტუაციის გაანალიზება, ვიდრე მე  თვითონ, ესე იგი დანძრეული მაქვს, ჰოდა, თუ დანძრეული მაქვს.. არა. არავითარი ჰოდა.

/ ვიჭედები. იქნებ ის ისტორია დავწერო, დედამ რომ მირჩია ასე მეცხრე კლასში, ბიჭს თუ გინდა მოეწონო, მისთვის მიუწვდომელი უნდა დარჩეო. და მერე ის ბიჭი, მე რომ უნდა მოვწონებოდი, სკოლის ტუალეტში რომ გამიჟიმა მეთერთმეტეკლასელმა მისაწვდომმა გოგომ?! /

რა ვაკეთოთ

მე ჩამოგითვლით, რა უნდა ვაკეთოთ წვიმიან შაბათს

• შევიდეთ ექსების პროფილებზე და კიდევ ერთხელ გაგვიხარდეს, რომ მათ დავშორდით.
•  დააყენოთ ახალი გაფართოება ქრომისთვის, რომელიც დაგვეხმარება, განვსაზღვროთ გამოძახებების რაოდენობა, შევურჩიოთ იმიჯები და უფრო მოსახერხებელი გავხადოთ ბრაუზერი
• მერე შევცვალოთ სურათი desktop-ზე

პოკერული ლავსთორი

ბიჭებს ყოველთვის აბსურდული მიზეზებით ვშორდებოდი. ერთს იმის გამო დავშორდი, რომ ბუკოვსკიზე თქვა, სირიაო, ერთს კი იმიტომ, რომ ულამაზესი თმა მოკლედ შეიჭრა ..
 კიდევ ერთ ბიჭთან  იმიტომ  ვერ ავაწყვე ურთიერთობა, რომ საღამოობით არ მელაპარაკებოდა ხოლმე. მგონი, მაშინ საღამოები უფრო გრძელი იყო, ვიდრე ახლაა, ან უბრალოდ, ამდენი საქმე არ მქონდა. მივწერდი ფეისბუქის ჩატში, ცოტა ხნის შემდეგ მიპასუხებდა. რამდენიმე სიტყვას გავცვლიდით და იკარგებოდა. მერე უფრო  ხშირად ვწერდი : ეეეეე. სად ხარ, რატო ქრები.. და  არ ვჩერდებოდი, სანამ არ მიპასუხებდა. როგორც წესი, მისი პასუხი ასეთი იყო: ,,პოკერს ვთამაშობ და ვერ გწერ. მოვრჩები და დაგელაპარაკები” და მეც აღარაფერი დამრჩენოდა იმის გარდა, რომ ტეხასური ჰოლდემის ფბ ვერსიის შემქმნელისათვის გულში დედა მეგინებინა. ბოლოს ყელში ამომივიდა ეს პოკერული დაყოვნებები, გავიფიქრე: გაიკეთოს ფულ-ჰაუსი ტრაკში-მეთქი და მეგობრებიდან წავშალე.

რას წარმოვიდგენდი ასეთი ანტიპოკერული ლავსთორის მერე თუ ვინმე ამ თამაშზე გულს მომიბრუნებდა, მაგრამ ასე 2 თვის წინ მეც ვისწავლე პოკერი. წარმოდგენა რადიკალურად შემეცვალა.  თუ აქამდე მეგონა, რომ პოკერით მხოლოდ ის ბიჭუნები ერთობიან, რომლებსაც მშობლები სიგარეტის ფულსაც არ აძლევენ, თამაშის სწავლის  შემდეგ დავასკვენი, რომ პოკერი გონებამახვილი ტიპებისთვისაა, რომლებსაც უყვართ, როცა რისკავენ და რომლებსაც ცოდნაცა და იღბალიც საუკეთესო აქვთ.

ცდუნებები

ჩემს ცდუნებას შოკოლადით ვერ შეძლებთ, მაგრამ შეგიძლიათ, მაინც მაჩუქოთ.

ვერც სუნამოთი. მაგრამ ამ შემთხვევაში, ჩუქებაც არაა საჭირო.

დიდად არც შოპინგებზე სიარული მიყვარს და თუ 100ლარიან სასაჩუქრე ბარათს მოვიგებ რომელიმე ტანსაცმლის მაღაზიაში, პირველ რიგში იმას ვიკითხავ, შემიძლია თუ არა ფულში განაღდება.

არც მაკიჟი და  სამკაულები მჭირდება, ოღონდ თმის სამაგრებზე ეგ არ ვრცელდება. თმის სამაგრები საჭიროა. ყოველთვის საჭიროა. ვერასდროს ვერ ვხვდები, როგორ ქრებიან თმის რეზინები პირდაპირ მაგიდიდან ან უარესი, თმიდან.

თუმცა, მე  უფრო მნიშვნელოვანი და საკრალური ცდუნებებიც მაქვს.

პირველი_ კითხვაა და ახლა უკვე ,,ქინდლში” კითხვა.

ნუ მკითხავთ, ქინდლი უფრო მიყვარს თუ დედაჩემი, რადგან კითხვა რიტორიკულია. რა თქმა უნდა, ქინდლი. სხვანაირად როგორ უნდა იყოს: დედაჩემი ვერ მიკითხავს ხმამაღლა, ინგლისურად და გამოთქმით პედეეფ ფაილებს და არც ზურგზე წოლისას კითხვისთვისაა მოსახერხებელი, რადგან 200 გრამზე მეტს იწონის. თუმცა, დედას ის პლუსი ნამდვილად აქვს, რომ ბრაუზერის გაშვებისას არ ჭედავს.

პრელუდია

_მთავარი ამბებია. ცხოვრებაშიც, მუსიკაშიც და ლიტერატურაშიც. გიფიქრია, რატომ  არის ხოლმე რთული ასაკობრივი სხვაობის მქონე ადამიანების ურთიერთობა? იმიტომ, რომ ერთ-ერთს გაცილებით მეტი აქვს მოსაყოლი, ვიდრე მეორეს. ერთი ყვება, მეორე უსმენს და ასე გრძელდება, სანამ არ მობეზრდებათ. ხანდახან ყველაფერი კარგად მიდის, მაგრამ ეს მხოლოდ იმას ნიშნავს, რომ  რომელიმე მათგანს ასაკისთვის შეუფერებელი რაოდენობის ამბავი აქვს დაგროვებული: ან ჩვეულებრივზე მეტი, ან ჩვეულებრივზე ნაკლები. ამიტომ, ჩემო კარგო, თუ გინდა, რომ დიდ ბიჭებს მოეწონო, დროსთან შედარებით სწრაფად და ბევრი უნდა იცხოვრო, _ამბობს  ლანა და  სულ ოდნავ მიღიმის.

როიალიდან რამდენიმე წუთის ამდგარი ვარ, მაჯა უსიამოვნოდ მიხურს და ერთი სული მაქვს, როდის ჩავიყვან ბოლომდე  ლანას უგემურ ყავას. მაინც რა ყავაა, ,,პელე“? ასე მგონია, რომ თითოეული წვეთი მკლავს. ალბათ, იმავეს გრძნობს ცხენი სიგარეტის მოწევისას. აღარ მინდა ლანას მოსმენა. სიამოვნებით ვეტყოდი, რასაც ვფიქრობ და გავაჩუმებდი. ვეტყოდი, რომ ცხოვრება როიალის თავზე დაწყობილი ფაიფურის სპილოების ყურება და კონსერვატორიის კუანა დეიდებთან ჭორაობა არაა.  ბოლოს კი დავამატებდი, რომ მას მართლაც რო ესმოდეს რამე, 38 წლის ასაკში მარტო არ იქნებოდა..

ყველაფერი

როცა გეღვიძება პირში მკვდარი თაგვის გემოთი და ხვდები, რომ გუშინაც ვერ შეიკავე დალევისგან თავი,

და ,,პახმელია” არის მხოლოდ  სინანული მომხდარის გამო.

როცა გაქვს  წიგნის პრეზენტაცია, რომელზეც პატიჟებ შეყვარებულს

და ვერ პატიჟებ ბიჭს, ვისთანაც წევხარ,

მერე  კი ამ ბიჭის საწოლში ნახევარი საათი ქვითინებ   კედლისკენ შებრუნებული

ის  ხმას არ გცემს.

როცა გაღვიძებენ დილით ადრე სახლში დარეკვით და კითხულობენ იმას, ვინც  არ არსებობს.

და შენ აგინებ მთელი ხმით,

მერე ხვდები, რომ უხეშად მოგივიდა

მაგრამ არ გაქვს ნომრის ჩამწერი, რომ გადარეკო და ბოდიში მოიხადო.

როცა ცდილობ,  არ დაინახონ ბავშვებმა, როგორ  გდიხარ გარეთ ძალიან მთვრალი.

ან როგორ არწყევ,

რადგან გგონია, რომ მხოლოდ მათ შეუძლიათ ქვეყნის გადარჩენა.

როცა ხალხი თვლის, რომ ზედმეტად კარგი მკერდი გაქვს იმისთვის, რომ ჭკვიანიც იყო,

და მთელი ცხოვრება საპირისპიროს დამტკიცება გიწევს,

ჩემი შეყვარებულის შეყვარებული

ჩემი შეყვარებულის შეყვარებული უცნაური გოგოა. უცნაური იმიტომაა, რომ სავსებით ჩვეულებრივია. ანუ: ჰყავს გოგონები, რომლებთანაც მეგობრობს, არ აქვს მიდრეკილებები თავისსავე სქესისადმი, ძალიან ცოტას სვამს და ისიც ძალიან იშვიათად, რაც ასევე ძალიან უცნაურია. ჩვენს საზოგადოებაში ხომ ყველაფერი, რაც სუბკულტურის ნაწილია, მალევე ხდება მასობრივი. ეს კი ნამდვილ ალტერნატივშიკებად მათ აქცევს, ვინც ლედი გაგას უსმენს და ფეხის ფრჩხილებზე ,,ფრენჩს” იკეთებს.
ჩვენ ყველანი (მე და ჩემი მეგობრები) განსაკუთრებულები ვართ. ჩვენ ყველანი ინდივიდები ვართ ამ სიტყვის ყველაზე სნობური გაგებით (ეს სიტყვაც სნობური მხოლოდ საქართველოში შეიძლება იყოს). ამიტომ ხშირად ვსაუბრობთ ,,უცნაური” ტერმინებით, ვციტირებთ ,,უცნაურ” და ,,ჩათლახ” მწერლებს, ვუსმენთ ექსტრა-პიზდეც სიმღერებს, რომელთა არსებობაც მათ შემსრულებლებსაც არ ახსოვთ … იმისთვის, რომ ძალიან უცნაურები გამოვჩნდეთ, არც ისეთი სისულელეების თქმას ვერიდებით, რომ რობოტები უფრო აღგვაგზნებენ, ვიდრე ქერათმიანი ნაშები, რომ ფეტიშები გვაქვს, რომ ვეგეტარიანელები და ბისექსუალები ვართ (ან ერთად_ ვეგეტარიანელი ბისექსუალები ვართ :D), მივდევთ იოგას და.. მოკლედ, ჩვენ ყველანი ძალიან ,,თავისებურები” ვართ.