10 რამ, რაც…

10 რამ, რაც ნერვებს მიშლის

1. ჩემი ტელეფონის ელემენტი
ანდროიდიანი ტელეფონები საქს. სულ რომ არ შევეხო, მაინც დღეში ორჯერ ჯდება
2. წარბები
მძულს გაკეთების პროცესი, რადგან მტკივნეულია. მძულს, რომ მერე ისევ იწყებს გაზრდას და ისევ გასაკეთებელი ხდება
3. ადამიანები, რომლებიც პრინციპებს უსირცხვილოდ იცვლიან
არ ვიცი, რატომ ჰგონიათ, რომ გარშემო ყველას ცუდი მეხსიერება აქვს
4. ბიჭები, რომლებსაც უსაფუძვლოდ მაღალი თვითშეფასება აქვთ
შეხვედრაზე უარს რომ ეუბნები და გპასუხობენ: შენთვის გითხარი, თორემ მე არც გოგოები მაკლია და არც სექსი.
5. მძღოლები, რომლებიც  შუქნიშანზე ბოლომდე არ აჩერებენ და მოცოცავენ
წითელზე რომ გადადიხარ და ატყობ, როგორ მოიწევენ შენკენ. ბრრრ
6. გამყიდველები, რომლებიც ღიმილზე გპასუხობენ დაბღვერილი სახეებით
რა ჩემი ბრალია, თუ დღეში უამრავ იდიოტთან უწევთ ურთიერთობა? ამან უფრო არ უნდა ასწავლოთ ხალისიანი მყიდველების დაფასება?
7. მაღაზიები/კაფეები, სადაც ბარათით გადახდა არ აქვთ
კიდევ უფრო ცუდია, თუ ამის გამო შენ გიბრაზდებიან. მე მაქვს ფული, უბრალოდ შენ არ გაქვს მისი მისაღები მოწყობილობა, კიდევ ჩემი ბრალია?
8. ის, რომ ყველი ძალიან კალორიულია.
უსამართლობაა, როცა ასეთი გემრიელი რამე არის კალორიული. შეცდომაა.
9. წიგნები, რომლებსაც სიუჟეტში ხარვეზები აქვთ
არ შეიძლება, რომ წიგნში რომელიმე პერსონაჟის ბედი გაურკვეველი დარჩეს. კითხვას დაასრულებ და მერე ტვინი გე**ვნება ხარვეზებზე ფიქრით.
10. ოთხშაბათი დღე
ორშაბათზე მეტად ოთხშაბათი მაწუხებს. თითქოს დიდი ხანი გავიდა კვირის დაწყებიდან, მაგრამ პარასკევამდე ჯერაც შორია.

ძველი მეგობრის ბლოგი

რაც უფრო მეტ დროს უთმობ სხეულს, მით ნაკლებ დროს უთმობ სულს და პირიქით. მთელი ხელოვნებაც იმაშია, რომ როცა ვარჯიშობ, შტერი არ გახდე და როცა ბევრს კითხულობ, არ გასუქდე.

ჯერჯერობით მხოლოდ ის გამომდის, რომ საღამოობით, როცა ვწევარ და თითებით ნეკნებს ვითვლი, გავიხსენო ძველი და სასიამოვნო ამბები. აი, იმ დროინდელი, როცა  გაყინულ ქალაქში ვბოდიალობდი, ბევრს ვსვამდი და ღმერთს ვეჩხუბებოდი ხოლმე სრულიად უმნიშვნელო საკითხებზე.  ჩხუბი მინდოდა, თორემ ახლა რომ ვუკვირდები, ძალიან ადვილად შევთანხმდებოდით, რო რამე.

მაშინ, რა თქმა უნდა, მეგობრებიც მყავდა. ჩემნაირები. არაფხიზლები. მეტ-ნაკლებად განათლებულები  და უფულოები. მოგვწონდა ერთად დალევა.  ერთნაირი ჭიქებით ვსვამდით,  ერთსა და იმავე დროს გვტკივდებოდა თავები და ერთნაირად ვითიშებოდით. მეორე დღეს კი  ჩვენ-ჩვენს პახმელიებზე ვიყავით, რომლებიც საერთო მოგონებებით იყო სავსე.

ვიძიშტი

თუ პოსტის სათაური ვერ გაიგე, ნუ იდარდებ. რაკი ბლოგზე შემოსულხარ და ამ წინადადებასაც კითხულობ, იმედია, ბოლომდე ჩაკითხვას შეძლებ.

შესავლის ნაცვლად

საშინელი დღეები მაქვს. დიდი სიამოვნებით დავჯდებოდი და ვიწუწუნებდი ამაზე, ჩემს ბლოგს რომ დღეში 15 კაცი კითხულობდეს მხოლოდ. მაგრამ არ ვიზამ. კარგა ხანია არაფერი დამიწერია, რაც თავისთავად ნიშნავს იმას, რომ სხვა რამეებით ვარ დაკავებული. ეს კიდევ იმასაც ნიშნავს, რომ ამიერიდან დავწერ.

რა მეგონა ბავშვობაში

უძილობა, დილის 6

რისი გაკეთება შეიძლება დილის საათებში..რა თქმა უნდა, იმისაც, რაც ახლა გაიფიქრეთ, მაგრამ მაგაზე არ ვამბობ. აი, 6 საათია, ჩემს ყველა ღამურა მეგობარს სძინავს. მშობლებს კლავიატურის ხმა აღვიძებთ, ამიტომ წერა დილის საათებში მეკრძალება, თუ რა თქმა უნდა, ჰაიკუს დაწერას არ ვაპირებ. ამიტომ ვიღებ ჩემს ძველ დღიურს და ვიწყებ საკუთარ თავზე კაიფს. მერე დასკვნებს ბოლო გვერდზე ვწერ.. აი, ეგეთ დასკვნებს: ,,ამ პერიოდში როგორც ჩანს, უფრო მეტს ვფიქრობდი ბიჭებზე, ვიდრე ახლა ვფიქრობ, გარდა ამისა, პრობლემები მქონდა ოჯახში და პავიჩს ვკითხულობდი :))” … გუშინაც ეგრე ვქენი, თუმცა, ეს ბრაით აიდეა ეგრევე არ მომსვლია თავში. მანამდე წიგნების კარადასთან მივედი და დიდხანს ვუყურე წიგნებს, მერე კიდევ ,,ულისე” გამოვიღე  (ჯოისის ,,ელისო”, როგორც ჩემი ძმა ეძახის). რა მოწყენილი უნდა იყო, ეგ რომ გააკეთო დილის 6 საათზე. მით უმეტეს, თუ უკვე 2ჯერ გაქვს წაკითხული.

მომავალი კასმანავტკას დღიურები

თუკი არსებობს პრინცესას დღიურები, გეიშას დღიურები, ბრიჯიტ ჯონსის დღიურები, რატომ კასმანავტკას დღიურები არ უნდა არსებობდეს? რომ არსებობდეს, ალბათ,  ასეთი ჩანაწერით  დაიწყებოდა:

20.05.2010: no comets

21.05.2010: still no comets

22.05.2010: no fucking comets.

23.05. 2010: whatever. keepin diaries sucks

ქათამი თუ კვერცხი?

კითხვა, რომლიც აწუხებდა არისტოტელეს, პლუტარქეს და კიდევ ბევრ წვერიან ფილოსოფოსს, მე გაღვიძებისთანავე დავუსვი ჩემს თავს_ ქათამი თუ კვერცხი? (ანუ რა ვჭამო) ხოდა,  ფიქრის პროცესში ავტომატურად შევწვი კვერცხი და ავტომატურადვე შევჭამე. მერე ამ საკითხის ფილოსოფიურ მხარეზე გადავედი.

,,which came first the chicken or the egg?”.

ვისაც ინგლისური სლენგი (თუ არცაა სლენგი) ესმის, მიხვდება, რა არის ამ სურათში სასაცილო.

ენის პალატა ავადმყოფი ენისათვის

დღეს ქართული ენის დღეა. ისტორიის მოყოლას არ ვაპირებ. ალბათ, თქვენც ჩემსავით ათასჯერ წაიკითხეთ, მოისმინეთ, უყურეთ.. არც 14 აპრილის ფოტოები და ვიდეოები გვჭირდება. ასეთი რამეები მხოლოდ სენტიმენტალური მოგონებებისთვის გამოდგება. მაგალითად, აი, ასეთისათვის.

ქართული ენის ,,დღე”.

არადა რა ძნელია მოსმენილი სადღეგრძელოების, ქართულის მასწავლებლის მიერ თავში ჩაბეჭდილი სიტყვების,  ზოგადი სტერეოტიპებისა და პათეტიკის  გარეშე ენაზე საუბარი.

ჩვენი ენა ხომ ღმერთების ენაა. ჩვენი ენა ხომ მეორედ მოსვლისას უნდა გაჟღერდეს, ჩვენი ენა ხომ სხარტია და ლამაზი. მერე რა, რომ ქართული ენის ლექსიკონი ემსგავსება ,,ნიუსფიქის” ლექსიკონს ,,1984”-დან, ანუ ყოველ წელს სულ უფრო და უფრო ცოტა მოქმედი სიტყვა გვაქვს. მერე რა, რომ ღმერთს არ სჭირდება ქართულის ცოდნა ხალხთან საუბრისათვის და ზოსიმემ უბრალოდ ,,წაიტრიპაჩა”. მერე რა, რომ თანამედროვე ქართული არაა ქართული ამ სიტყვის ნამდვილი გაგებით და მექანიკური ნარევია  ყველა იმ ქვეყნის ენისა, რომელსაც ოდესმე ჰქონია შეხება საქართველოსთან, ეს მექანიკური ნარევი კი მხოლოდ იმიტომ სუნთქავს, რომ საფუძველში რაღაც ძალიან ცოცხალი უდევს. მერე რა, რომ ქართულს რამდენჯერმე დასჭირდა ,,გადაწერა” _ ერთხელ, ბიბლიის თარგმნისას, მეორედ, მთაწმიდელების, ეფრემ მცირეს, პეტრიწისა და სხვათა ეპოქაში, მესამედ- ილიას დროს და ამ საქმეს ყოველთვის რამდენიმე ადამიანი აკეთებდა. ჩვენ მაინც გვჯერა, რომ ქართული ჩვენი საერთო