შესავალი კურსი ურთიერთობებში

 

დღეს მთელი დღე ურთიერთობებზე, გაუგებრობებზე და დისკომფორტებზე ვფიქრობდი. და კიდევ იმაზე, მართლა საშინელება იქნება თუ არა, ყველამ რომ ის ვთქვათ, რასაც ვფიქრობთ.

აი, დაახლოებით ასე:
,,ძალიან კარგი ბიჭი ხარ. საკმაოდ სიმპატიური, მაგრამ არ შეგხვდები, იმიტომ რომ პატრიარქის სურათი გაქვს გადაშეარებული. სტერეოტიპებისა და სტატისტიკის გამო მგონია, რომ შეზღუდული აზროვნება გაქვს და მე რომც მომეწონო, შენ არ მოგეწონები”
,,სინამდვილეში მხოლოდ შენთან სექსი მინდა. ეს არ ნიშნავს, რომ ცუდად მოგექცევი. უბრალოდ ჩემგან მეტს ვერაფერს მიიღებ”.

,,მინდა, რომ ჩემი პოსტები წაიკითხო”

,,გენდერული თანასწორობის მომხრე ვარ, მაგრამ მაინც მინდა, ჩემი ყავის ფული შენ გადაიხადო”

,,სინამდვილეში სამჯერ მეტი კაცი მყოლია, ვიდრე ვამბობ”
,,სინამდვილეში სამჯერ ნაკლები ქალი მყოლია, ვიდრე ვამბობ”

,,დღეს საღამოს სექსი არ გვექნება, რადგან გაპარსული არ ვარ”

,,მე მაინც ქერა გოგოები მირჩევნია, მაგრამ ეს არ ნიშნავს, რომ შენთან სექსი არ მექნება”

,,ცოტა ხანს უნდა გაწვალო, რომ არ იფიქრო, თითქოს ყველას ადვილად ვაძლევ”

და ასე შემდეგ.

Continue reading “შესავალი კურსი ურთიერთობებში”

სესილიას მოჩვენება ჰყავს

დასაწყისი იხილეთ აქ

ყველაფერი იმის ბრალი იყო, რომ ფილმებს სესილია აღარ უყურებდა. ხოდა, დაჯდა ერთხელაც და თვითონ დაიწყო ფილმის გამოგონება. ჩაის სვამდა და ფიქრობდა, რომ საშინელ სახლში ცხოვრობს, რომელშიც ადრე მარტოხელა მამამ საკუთარი შვილი მოკლა. ეს მუქი ლაქები პარკეტზე _ პატარა ხუჭუჭა გოგონას  სისხლია. ეს საათი კი სწორედ მაშინ გაჩერდა, როცა ბავშვმა შეწყვიტა სუნთქვა. მკვლელის სული ახლაც ამ სახლში ხეტიალობს და დროდადრო კარებს აჭრიალებს. ის გაბოროტებულია, მაგრამ სესილიას არაფრის ეშინია, რადგან არც ქერაა და არც დიდმკერდიანი. საშინელებათა ფილმებში კი ისინი პირველები კვდებიან. უნდა ითქვას, რომ საუკეთესო საშინელებათა ფილმი, რომელიც სესილიას ნანახი ჰქონდა, ,,ნათება” იყო, ყველაზე ცუდი კი _ ,,კივილი”.

პარასკევ დილას სესილია ჩაიდნის სტვენამ გააღვიძა. საწოლიდან წამოხტა და ჩაიდანი გადმოდგა. მერე კი სამზარეულოს მაგიდას მიეყრდნო და იმაზე დაიწყო ფიქრი, თუ ვინ ჩართო ჩაიდანი, სანამ მას ეძინა.

თითქმის დარწმუნებული იყო, რომ ეს მოჩვენებამ ჩაიდინა, მაგრამ რაში უნდა დასჭირვებოდა მოჩვენებას დილაადრიან ჩაიდნის გაზქურაზე დადგმა?

_ ალბათ, ჩაის იკეთებდა _ დაასკვნა სესილიამ და კარადიდან ორი ჭიქა გამოიღო.

ერთში თავისთვის დაისხა ჩაი, მეორეში _ მოჩვენებისათვის. თავისთვის_ უშაქრო. მოჩვენებისათვის _ 2 კოვზი შაქრით.

Continue reading “სესილიას მოჩვენება ჰყავს”

თვის ბოლო პარასკევი

სესილიასთვის თვის ბოლო პარასკევი უცნაურად დაიწყო. ჩაიდნის სტვენამ გააღვიძა. საწოლიდან წამოხტა, გაზქურა გამორთო და სამზარეულოს მაგიდას მიეყრდნო. ქვემოთ თეთრი ნახატიანი საცვალი ეცვა. ზემოთ – არაფერი. მხრებზე ჭორფლები ეყარა და იმდენად პატარა მკერდი ჰქონდა, რომ ბიუსტჰალტერის ჩაცმა სრულ უაზრობად მიაჩნდა. მუცელზე _ აპენდიციტის ოპერაციისაგან დატოვებული ნაიარევი, მარცხენა ხელზე – ცისფერი სამაჯური. მუხლებზე_ რამდენიმე ჩალურჯება. სესილია ლამაზი გოგო იქნებოდა, ასეთი გამხდარი რომ არ ყოფილიყო.
სანამ ჩაის ამზადებდა, იმაზე ფიქრობდა, თუ ვინ ჩართო ჩაიდანი. ბევრი იფიქრა თუ ცოტა (ფიგურალური გამოთქმაა – სინამდვილეში ცოტა იფიქრა), დაასკვნა, რომ

1) ან სესილია  მთვარეულია

2) ან სახლში მოჩვენება ჰყავს.

Continue reading “თვის ბოლო პარასკევი”

რატომ არ უნდა ჰკითხო კაცს რჩევა

კაცებს ხომ უყვართ წერა, ხუმრობა, შარჟების გაკეთება თემებზე: რატომ არ უნდა ანდო მანქანა ქალს, რატომ არ უნდა იყვნენ ქალები პოლიტიკაში ან რატომ არიან ქერები სულელები. ხოდა. აი, სამაგიეროც: რატომ არ უნდა ჰკითხო რჩევა მამაკაცს:

საგაზეთო სვეტი

ძვირფასო ჯონ!

იმედი მაქვს, დამეხმარები, თორემ მართლა საშინლად ვგრძნობ თავს.

Continue reading “რატომ არ უნდა ჰკითხო კაცს რჩევა”

1 დღე ანუ ესკიზები მომავალი პოსტებისთვის

ძლივს დავჯექი კომპიუტერთან და მინდა, რომ არაფერზე ვწერო. უფრო სწორად, რამე

უმნიშვნელოზე. იმის არ მეშინია, რომ ამ პოსტს ვინმე გადაახტება. ვიცი, რომ ადამიანებს უყვართ ასეთი ,,არაფრობების” კითხვა. მით უმეტეს, თუ ,,არაფრობები” მარტივი ენითაა დაწერილი. ეს რომ ასე არ იყოს, დუმბაძის უამრავი ნაწარმოები სრულიად აუტანელი იქნებოდა : ) სუფთა სინდისით ვწერ იმას, რის დაწერასაც ვაპირებ, რადგან ეგრე მგონია: ბლოგები იმისთვის არაა, რომ განათლდე (და არც წიგნები, რა თქმა უნდა : )). მაგრამ არც იმისთვისაა, რომ აღნიშნო, როდის გეწყება და გიმთავრდება წითელი დღეები. ბლოგის წერის ხელოვნება (თუ ასეთი რამ საერთოდ არსებობს) სწორედ ამ ორ უკიდურესობას შორის შუალედის დაჭერაშია. ეს ყველაფერი ,,ჩვენი ექსპრესის” გახმაურებულმა სიუჟეტმა გამახსენა. იქ ერთი გოგო ამბობდა, რომ პირადულ პოსტებს არ წერს, რომ მკითხველს დრო არ დააკარგვინოს. გამეცინა. თუ ბლოგებზე დაძვრები, ესე იგი, იმდენი დრო ნამდვილად გაქვს, რომ პირადული ამბების კითხვაში ,,დაკარგო”. მამენტ, ამბებსაც გააჩნია. ხანდახან უბრალოდ აუტანელია იმ პოსტების კითხვა, სადაც ბლოგერები წუწუნებენ, რომ თმაზე ის ფერი ვერ დაუსვეს, რაც უნდოდათ, ტორტის ბისკვიტი ჩაუვარდათ, ფრჩხილები ემტვრევათ, ნეტი უჭედავთ, ეზოსკატები ატეხილები არიან და ასე შემდეგ, მაგრამ… იმაზე საუბარი, თუ რა არის მოსაწყენი, ყოველთვის თავად ხდება მოსაწყენი, ამიტომ სჯობს, რამე მოგიყვეთ.

Continue reading “1 დღე ანუ ესკიზები მომავალი პოსტებისთვის”