Samsung Galaxy Note – სმარტფონი, პლანშეტი და მეტი

ამ ცოტა ხნის წინ მომაფიქრდა სიტყვათშეთანხმება ,,კომპრომისული ტექნიკა”_ ეს სიტყვათშეთანხმება მშვენივრად მიესადაგება სიტუაციას, რომელშიც შენ ,,ნიკონის” პროფესიონალური ფოტოაპარატი გინდა, მაგრამ ,,სონის” არაპროფესიონალურ ფოტოაპარატს ყიდულობ; მაკბუქი გინდა, მაგრამ  ,,დელის” ლეპტოპს ყიდულობ და ყველაზე კარგი ქინდლი გინდა, მაგრამ ყველაზე იაფს ყიდულობ.. ასეთი რამ უამრავჯერ მომხდარა ჩემს თავს და შეიძლება თქვენს თავსაც. შედეგად_  ჩემი სახლი  ,,კომპრომისული ტექნიკითაა” სავსე.

არადა, ალბათ დროა, თავს უფლება მივცე და  ფული ზუსტად იმ ნივთებში დავხარჯო,  რომელთა გამოც საერთოდ შევდივარ ხოლმე მაღაზიებში. პრეტენზიული არ ვარ. არც სნობი. უბრალოდ მეოცნებე ვარ. მჯერა, რომ ოდესმე გამოვცვლი მობილურს, რომელსაც დილას, შუადღისას და საღამოს სჭირდება დატენვა. სამაგიეროდ კი ვიყიდი სმარტფონს, რომელიც ერთდროულად იქნება ლამაზი და ჭკვიანი_ იდეალური ბოიფრენდივით.

სამსუნგ გალაქსი ნოუთი, რომელზეც ამ ბოლო დროს სულ უფრო და უფრო მეტს  ვფიქრობ, მთლად სმარტფონი არაა. გარდამავალი სახეობაა სმარტფონსა და პლანშეტს შორის. მარტივად რომ ვთქვათ, თუ თქვენ პლანშეტიც გინდათ და მობილურიც, მაგრამ არც თქვენს მშობლებს და არც თქვენს ბოსს ასე ძალიანაც არ უყვარხართ, შეგიძლიათ უბრალოდ სამსუნგ გალაქსი ნოუთი იყიდოთ. მას ორივე ,,დივაისის“ საუკეთესო თვისებები აქვს: მოზრდილია, მაგრამ მსუბუქი, შესაბამისად, პლანშეტივით რთულად სატარებელი არაა. ეკრანი კი გაცილებით დიდია, ვიდრე იმ მობილურის ეკრანი, რომელიც ახლა გაქვთ. უნდა დავამატო, რომ დიდი ეკრანი გალაქსის მნიშვნელოვან უპირატესობებსაც ანიჭებს: ის მოსახერხებელია ინტერნეტ-მოხმარებისათვის და კომფორტულია კითხვისას. გარდა ამისა, როცა ამ სმარტფონს ამოიღებთ საზოგადოებრივი თავშეყრის ადგილას ჯიბიდან, ყველა თქვენ დაგიწყებთ ყურებას :დ

სამსუნგ გალაქსი ნოუთი იდეალურია საქმიანი ადამიანებისთვის (იმიტომ, რომ ინტელექტუალური ორგანაიზერი აქვს + გრაფიკებთან და ცხრილებთან მუშაობა მაქსიმალურად გაადვილებულია) და ის შეუცვლელია კრეატიული ადამიანებისათვის (ჭკვიანი ელექტრონული კალმის მეშვეობით შესაძლებელია ფოტოებზე წარწერების დატოვება, ნახატების შექმნა, ხელით ნაწერი მესიჯების გაგზავნა… ). გალაქსი ნოუთი იმ ადამიანებსაც გამოადგებათ,  ლეპტოპიც რომ აქვთ და მობილურიც, მაგრამ თან პატარა წიგნაკს მაინც ატარებენ მნიშვნელოვანი ამბების ჩასანიშნად. როგორც ჩანს, ადამიანს მაინც აქვს წერის მოთხოვნილება, რომელსაც  ,,კრეფა“ ვერაფრით ანაცვლებს.  სამსუნგმაც აქცენტი სწორედ ამ მოთხოვნილებაზე გააკეთა.

დედამიწის უკანასკნელი ზამთარი

ეს არის საკონკურსო ნამუშევარი imho.ge-სთვის

პოსტი ეძღვნება დედამიწის უკანასკნელ ზამთარს, როცა არ უნდა დადგეს იგი 

რატომღაც მგონია, რომ დედამიწა უახლოეს ერთ წელიწადში  არ განადგურდება, თუმცა, თუ მაინც დაიწყო განადგურება, ალბათ, არც არავინ ააშენებს კოსმოსურ ხომალდებს კოსმოსში გასაქცევად. უფრო სავარაუდოა, რომ ყველანი წრეზე ვირბენთ და ვიყვირებთ მანამდე, სანამ გვექნება სარბენი წრე. მერე კონტინენტები გაიყოფა, ცათამბჯენები დაინგრევა, ვულკანები ამოიფრქვევა..  ძალიან რთული გახდება, რომ გული არ გვერეოდეს. რა სამწუხაროა, რომ გოგოები, რომლებმაც სიწმინდე ქმრებისთვის შემოინახეს, ქალიშვილებად მოკვდებიან.  არც ისაა მაინცდამაინც სასიამოვნო, რომ ჩვენი მშენებარე ბინები მანამდე დაინგრევა, სანამ აშენდება.

(აქვე გადახვევა:  ეიჩარის კითხვა გასაუბრებაზე  ( 2002 წელი ):
_ როგორ წარმოგიდგენიათ თქვენი თავი 10 წლის შემდეგ?
_ მკვდარი)

ოცი ოცი ოცი

❤

ოცი წლის ვარ. როგორც იქნა, თინეიჯერობა დასრულდა და იქნებ სერიოზულ კამათებში ახლა ნაკლებად მომაკეტინონ სიტყვებით: ჯერ გაიზარდე და მერე ილაპარაკე…  და კიდევ, 1 წელიც და ამერიკაში ლუდის ყიდვის უფლება მექნება, აქ კი _ 12ზე დაბრუნების : ] რა კარგია, რომ არავის მოულოცავს სიტყვებით: გილოცავ გაოცებას..

წელს არაჩვეულებრივი დაბადების დღე მქონდა, რომელიც იმიტომ იყო არაჩვეულებრივი, რომ  არც ერთ ძველ დაბადების დღეს არ ჰგავდა. /ძველი დაბადების დღეები: ლოკაცია: სოფელი გურგენიანი. სტუმრები: არავინ. სასმელი: ღვინო. საჩუქრები: ყავის ჭიქები ვარდის გამოსახულებით :////
ამჯერად  კი 12 საათზე სახლში ვიყავი, სრულიად მარტო და ვუკრავდი მოცარტს. ვიცოდი, რომ ფბ–ზე ჟრიამული იწყებოდა, მაგრამ  გადავწყვიტე, მოლოცვების ნახვის სასიამოვნო მომენტი როგორმე გამეწელა. სადღაც პირველის 15 წუთზე  კარზე ზარი გაისმა და ვიფიქრე, რომ  ჩემს მეზობლებს არ მოსწონთ მოცარტი, ან ჩემ მიერ შესრულებული მოცარტი, ან ზოგადად 12 საათზე მოცარტის შესრულების ფაქტი.. უხალისოდ მივედი კართან.  კართან ჩემი მეზობელი ნოდარი იდგა და  ამბობდა, რომ გარეთ მეძახიან. ალბათ, ნოდარის დედაა ან მამა, დავასკვენი და გონებაში მარცხენა ხელის პარტია გავიმეორე.

ვეტყვი, რომ მარტო ვარ და მომწყინდა. მგონი, ეს ყველაფერს ამართლებს

გავედი და…

საპნის ბუშტების დღე

თურმე ხანდახან უნდა გადახედო ფეისბუქზე ივენთ ინვითეიშენებს. შეიძლება სადმე ძალიან გრილ, ძალიან კარგ ადგილას აღმოჩნდე მშვენიერ სანახაობაზე.  ასე ამოვყავი თავი გუშინ თუ გუშინწინ საპნის ბუშტების საერთაშორისო დღეზე კუს ტბაზე  (:დ). რომელიმე იყავით? არა მგონია. ამიტომაც თავს უფლებას ვაძლევ, ეს ამბავი შეგახარბოთ და ეფექტური შეხარბებისთვის ფოტოებიც გამოვიყენო.

ძველი ამერიკა

დღეს რატომღაც ვცადე ძველი (1900-1930) ამერიკა წარმომედგინა და გამიჭირდა. აი,  ისეთ წარმოდგენას ვგულისხმობ, თვალებს რომ დახუჭავ და დაინახავ. ვიცი, როგორია  მეორე მსოფლიო ომის პერიოდის ამერიკა, ვიცი, როგორია 70იანი წლების ამერიკა, თანამედროვე ამერიკაც ვიცი. აი, მეოცე საუკუნის დასაწყისი ამერიკის ,,იმიჯები” კი არ მაქვს თავში. რატომღაც მგონია, რომ მაშინაც კი, როცა  თბილისის ქუჩები სავსე იყო  მაწვნებით, ხალიჩებით, ვირებითა და დუდუკებით, ნიუ-იორკი ისევ სწრაფ რიტმში ცხოვრობდა და ჰქონდა ცათამბჯენები, ყვითელი ტაქსები და ,,სტარბაქსის” ყავა. რას ვიზამთ, ყველაფერი სტერეოტიპებისა და ასოციაციური აზროვნების ბრალია.

ჰოდა სტერეოტიპების დასანგრევად  ავდექი, დავსერჩე ,,Early 20th Century America” და ვიპოვე ჩემი აზრით ძალიან მაგარი სურათები : )

Buffalo, NY, about 1905.

დროებითი

_ ჩვენი სექსი წყლის დალევასავითაა, როგორც კი ამას ზედმეტ მნიშვნელობას მიანიჭებ, წყურვილს ვეღარ მოიკლავ_ მითხრა პაველმა მორიგი სექსის შემდეგ. მითხრა_ არა, უფრო გამაფრთხილა. კაცები ხომ ყოველთვის გრძნობენ, როცა ქალები მათ შეყვარებას იწყებენ.
_ გადაგიღებ, – ვუთხარი პაველს და შიშველი გავიქეცი ფოტოაპარატის მოსატანად.
რომ დავბრუნდი, ის ისევ ისე იწვა და ეწეოდა, კადრში მისი პენისი ძალიან უშნო
ჩანდა, ტერფები_ ზედმეტად დიდი, თუმცა ეს მაინც ერთ-ერთი საუკეთესო ფოტო იყო, რომელიც კი მისთვის გადამიღია. ეს მისი პირველი ფოტო იყო, რომელიც ამოვბეჭდე, ზედ სათაური წავაწერე- ,,პაველი წყლის დალევის შემდეგ” და უჯრაში გადავმალე.

ბუნებრივი

დასაწყისი იხილე აქ

სექსის შემდეგ პაველმა რაღაცები ამიხსნა: მე ახლა შენი დროებითი მამაკაცი ვარ. მინდა, ძველი მამაკაცის დავიწყებაში დაგეხმარო, სანამ ახალ მამაკაცს იპოვიდე. უბრალოდ, პაუზას ვავსებ შენს ცხოვრებაში. ოღონდ, ამას ალტრუიზმად ნუ ჩამითვლი. ორმხრივი შეთანხმებაა. შენ, მიტოვებული არტისტი ქალი, მაძლევ მასალას ახალი წიგნისათვის დეპრესიის შესახებ, მე კი _ ჯანსაღი და სიმპატიური მამაკაცი, ნაცადი მეთოდებით გიხსნი სტრესს. ეს ყველაზე კეთილშობილური რამეა, რისი გაკეთებაც ახლა შემიძლია. დამიჯერე, რეგულარული კარგი სექსი ნამდვილად გიშველის. როგორც კი მივხვდები, რომ კარგად ხარ, იმის უფლებას მოგცემ, რომ თავად მიმატოვო.. მერე ამ ყველაფერზე წიგნს დავწერ და პრეზენტაციაზე დაგპატიჟებ.
მე დავთანხმდი. უკეთესი იდეა არც მქონდა.

შევთანხმდით. ჩვენ კვირაში სამჯერ გვქონდა სექსი, ხან მის სახლში, ხან_ ჩემთან. მერე ვსაუბრობდით ხოლმე და პაველი რაღაცებს ინიშნავდა მომავალი წიგნისათვის. სექსის შემდეგ თავს ყოველთვის კარგად ვგრძნობდი, საუბრის შემდეგ კი_ ყოველთვის გამოყენებულად.

მერე პაველის გადაღება დავიწყე. მინდოდა, მისით ჩამენაცვლებინა ,,ჩემი კაცის” მარადიული ხატი. პაველი ამას მალევე მიხვდა.

მუმიის დაბრუნება

ანინა მოკვდა. გაუმარჯოს ნინოს_ დაწერა უცნობმა იუზერმა ჩემს ბოლო პოსტზე. შემოვედი ბლოგზე და აღმოვაჩინე, რომ მოვმკვდარვარ და ბლოგიც ცოცხალ-მკვდარია. დავიბენი, მაგრამ მალევე მივხვდი, რაცუნდა მექნა მუმიასავით უნდა დავბრუნებულიყავი, იმ განსხვავებით, რომ მუმიას სახის კანი არ უვარგა : ) მოგენატრეთ? მე კი. საკმაოდ.

მთელი ამდენი ხანი ვისვენებდი, ეს პირობითად. სინამდვილეში, დიდად არც დამისვენია, თუ ჩემ მიერ ნათარგმნ გვერდებსა და წაკითხულ წიგნებს გადავხედავ. ჰო, კიდევ რამდენიმე მოთხრობაც დავწერე, დეზლი : ) ვიცოდი, რომ პირველი პოსტის დაწერა ზუსტად ისე გამიჭირდებოდა, როგორც ახლა მიჭირს. იქნებ სჯობდა, რამდენიმე წუთის წინ ნანახ  ქართულ პორნოზე მეთქვა რამე?

გაიხადე ფანჯრის წინ

ერთხელ რაღაც კონკურში მივიღე მონაწილეობა, რეკლამები უნდა მოგვეფიქრებინა. მე ,,levi’s” ავირჩიე.

რეკავს მაღვიძარა. კაცი წვალებით ახელს თვალს. გადაბრუნდება, ცოტა ხანში კი წამოხტება და რაღაცას ეძებს. ბოლოს იპოვის. ბინოკლია. მოიმარჯვებს და მოპირდაპირე კორპუსის ფანჯარაში იყურება. იქ კაბაში გამოწყობილი გოგო (მაგარი ტანით და რამე ) უკვე ტოვებს ოთახს და სახლსაც. კაცი ნაღვლიანდება. ტყუილად გაიღვიძა ასე ადრე. ცოტა ხანი გაშტერებული ზის სავარძელში. უცებ იმ ოთახში ისევ ჩნდება გოგო. მობრუნდა

ჯამფ! ფოტოები

ამას წინათ ბლოგერები გავიცანი. სიმართლე გითხრათ, ძალიანაც მეზარებოდა, მაგრამ ლანდიშამ ისე სწრაფად მომიჭრა, 7-ის ნახევარზე  კუს ტბის ასასვლელთან იყავიო, რომ მიზეზების მოფიქრება ვერ მოვასწარი და დავეთანხმე.

გზაში ტაქსისტს შევუყვარდი და ფული არ გამოურთმევია, რაც შეეხება ლანდიშას, სრული 25 წუთით დააგვიანდა და ბოლოს  თეთრი პერანგით მოვიდა ( თეთრ საროჩკაში ამხედრებული პრინცი). მანამდე კი ლეონსიოს და ალუკარდის გაცნობა მოვასწარი. რაღაც მათრობელა სიგარეტს ეწეოდნენ და მომავალ ექსკურსიაზე სუბრობდნენ.

მერე კი ორივემ ფოტოაპარატი გააძრო. მდაჰ. შემეშინდა. არ მიყვარს, როცა მიღებენ, მე რომ ვიღებ, ის მიყვარს. სამწუხაროდ, ისინიც ასე ფიქრობდნენ.  მეც თან მქონდა აპარატი, მაგრამ არ გამომიჩენია.

თმა დაწნული მქონდა, მაგრამ სიცხემ რომ გადაიარა, გავიშალე და ლეონსიოც შთაგონდა.