ოჯახი, სახლი და სხვა თავისტკივილები

იცით, რომ ქალებს მსოფლიო მიწების მხოლოდ 1 პროცენტი ეკუთვნით? მხოლოდ ერთი. არადა ქალები მოსახლეობის ნახევარს შეადგენენ. მე იმ 99 პროცენტში შევდივარ, ვისაც თითქმის არაფერი ეკუთვნის დედამიწაზე. რაც მაქვს, ჩემი ფულით ვიყიდე, რაც არ მაქვს, მის შესაძენად ფული არ მეყო:

მაქვს 1 ლეპტოპი
ერთი კომპიუტერი
ერთი ანდროიდიანი ტელეფონი, რომელსაც დღეში ორჯერ სჭირდება დატენვა
ერთი კურდღელი, რომელიც 15 ლარად ვიყიდე და არასდროს გავყიდი
ერთი წიგნის კარადისთვის სამყოფი წიგნები
ერთი ერთადგილიანი საწოლი
ერთი სარეცხი მანქანა
იმდენი ჭურჭელი, რომ მე მეყოს და კიდევ 3 სტუმარს
როლიკები
აიპოდი
ერთი წითელი პუფი

რა არ მაქვს:

საერთოდ არ მაქვს ძვირფასეულობა. საერთოდ.
არ მაქვს ძვირფასი სუნამოები.
არ მაქვს არავის ვალი. ერთი თეთრიც კი.
არ მაქვს ბრენდირებული ტანსაცმელი.
არ მყავს მანქანა.
და არ მაქვს სახლი.

საკეტები

ჩემს ერთ სასაცილო შიშზე მინდა მოგიყვეთ. საკეტების მეშინია. ეს არ ნიშნავს, რომ ბოქლომის დანახვაზე გავრბივარ და  ვიმალები, მაგრამ მასთან ურთიერთობა ჩემთვის დისკომფორტს იწვევს. მეშინია, როცა უცხო სახლის გასაღებს მაძლევს ვინმე. მგონია, რომ კარის გაღებაც გამიჭირდება და დაკეტვაც. მეშინია, რომ საკეტში რამე ჩატყდება, გასაღები არ მოერგება, ან მოერგება და აღარ გადატრიალდება. მოკლედ, მგონია, რომ კარს ვერ გავაღებ და შედეგად:  ჩავიკეტები შეზღუდულ სივრცეში, ან ღია სივრცეში დავრჩები დიდი ხნით.
არადა, გასაღებებიც და საკეტებიც მნიშვნელოვანია. თუ კარის გაღება ან დაკეტვა არ იცი, მდგომარეობის მსხვერპლი ხდები. სახლიდან ვერ გადიხარ, ან სახლში ვერ შედიხარ. ორივე ამაზრზენი ამბავია.

არ ვიცი, ეს შიში კონკრეტულად როდიდან იღებს სათავეს. ბავშვობიდან ყოველთვის ყველგან ვიკეტებოდი. დაახლოებით სამი წლისა აბაზანაში ჩავიკეტე და დედაჩემი კარის მეორე მხრიდან მასწავლიდა, როგორ გამეხსნა საკეტი, რომელიც ხანდახან ჭირვეულობდა.
მოგვიანებით, როცა წამოვიზარდე, მე და ჩემი მეგობარი ჩავიკეტეთ საკლასო ოთახში. კარი უბრალოდ აღარ იღებოდა შიგნიდან. გაკვეთილები უკვე დამთავრებული იყო და გვეგონა, არასდროს არავინ მოგვაკითხავდა. საბედნიეროდ ერთი საათის შემდეგ დამლაგებელმა მოგვაკითხა. ყოველთვის ვნერვიულობდი, როცა მასწავლებელი ოთახის გასაღებს მე მაძლევდა ხოლმე  (,,ჯერ თქვენ შედით, ბავშვებო და მეც მალე მოვალ”). სულ ვცდილობდი, ვინმესთვის შემეჩეჩებინა კარის გაღების მტანჯველი პასუხისმგებლობა. რადგან ყველა საკეტი და ყველა გასაღები სხვადასხვანაირია და მე არასდროს ვიცი, საით უნდა გადავატრიალო გასაღები ან რამდენჯერ.  ბოლოს საკუთარ სახლში  ჩავიკეტე.  არსებობს ჩემი ფობიის დამამძიმებელი გარემოებაც: შეიძლება რომელიმე კონკრეტულ გასაღებსა და საკეტს, რომელსაც ადრე შევეჩვიე, ისევ გადავეჩვიო. . აი, წლების განმავლობაში უპრობლემოდ ვაღებდი და ვკეტავდი იმ სახლის კარს, რომელშიც აქამდე ვცხოვრობდი. ახლა რატომღაც ეგ საკეტიც მიძალიანდება ხოლმე.

რა ვჭამე საუზმეზე

როცა ვინმე კითხულობს, მაინც რაზე წერენ ქართველი ბლოგერებიო, პასუხი ორიდან ერთია: 1) სექსზე; 2) რა ჭამეს საუზმეზე.

მე პირადად სულ მინდა იმ ბლოგერების პოსტების კითხვა, რომლებიც სექსზე წერენ, მაგრამ რატომღაც ვერ ვპოულობ ხოლმე. სხვათა შორის, არც ,,რა ვჭამე საუზმეზე” პოსტებია მაინცდამაინც ბევრი. არადა, ადამიანებს აინტერესებთ პირადი ბლოგები. უბრალოდ მკითხველებს უჭირთ იმის აღიარება, რომ სხვების პირად ამბებს ასეთ დიდ მნიშვნელობას ანიჭებენ. საქმე დაახლოებით ასეა: მე, მაგალითად, არასდროს ვყიდულობ ყვითელ პრესას, ფული მხოლოდ უკიდურესად ,, ხარისხიანი” ჟურნალებისთვის მემეტება, მაგრამ როცა საიდანღაც ჩემს სახლში მყვირალასათაურებიანი იაფფასიანი გაზეთი ჩნდება, ცდუნებას ვერ ვუძლებ, რომ არ წავიკითხო. ერთი ეგაა,   ხმამაღლა ვერაფრით მათქმევინებთ, რომ ყველაზე მდარე სტატიებს მშვენივრად გამოსდით ჩემი ჩათრევა. ასე თუ ისე, სხვათა პირადი ცხოვრება ნამდვილად საინტერესოა.

ყველაფერი

როცა გეღვიძება პირში მკვდარი თაგვის გემოთი და ხვდები, რომ გუშინაც ვერ შეიკავე დალევისგან თავი,

და ,,პახმელია” არის მხოლოდ  სინანული მომხდარის გამო.

როცა გაქვს  წიგნის პრეზენტაცია, რომელზეც პატიჟებ შეყვარებულს

და ვერ პატიჟებ ბიჭს, ვისთანაც წევხარ,

მერე  კი ამ ბიჭის საწოლში ნახევარი საათი ქვითინებ   კედლისკენ შებრუნებული

ის  ხმას არ გცემს.

როცა გაღვიძებენ დილით ადრე სახლში დარეკვით და კითხულობენ იმას, ვინც  არ არსებობს.

და შენ აგინებ მთელი ხმით,

მერე ხვდები, რომ უხეშად მოგივიდა

მაგრამ არ გაქვს ნომრის ჩამწერი, რომ გადარეკო და ბოდიში მოიხადო.

როცა ცდილობ,  არ დაინახონ ბავშვებმა, როგორ  გდიხარ გარეთ ძალიან მთვრალი.

ან როგორ არწყევ,

რადგან გგონია, რომ მხოლოდ მათ შეუძლიათ ქვეყნის გადარჩენა.

როცა ხალხი თვლის, რომ ზედმეტად კარგი მკერდი გაქვს იმისთვის, რომ ჭკვიანიც იყო,

და მთელი ცხოვრება საპირისპიროს დამტკიცება გიწევს,

სესილიას მოჩვენება ჰყავს

დასაწყისი იხილეთ აქ

ყველაფერი იმის ბრალი იყო, რომ ფილმებს სესილია აღარ უყურებდა. ხოდა, დაჯდა ერთხელაც და თვითონ დაიწყო ფილმის გამოგონება. ჩაის სვამდა და ფიქრობდა, რომ საშინელ სახლში ცხოვრობს, რომელშიც ადრე მარტოხელა მამამ საკუთარი შვილი მოკლა. ეს მუქი ლაქები პარკეტზე _ პატარა ხუჭუჭა გოგონას  სისხლია. ეს საათი კი სწორედ მაშინ გაჩერდა, როცა ბავშვმა შეწყვიტა სუნთქვა. მკვლელის სული ახლაც ამ სახლში ხეტიალობს და დროდადრო კარებს აჭრიალებს. ის გაბოროტებულია, მაგრამ სესილიას არაფრის ეშინია, რადგან არც ქერაა და არც დიდმკერდიანი. საშინელებათა ფილმებში კი ისინი პირველები კვდებიან. უნდა ითქვას, რომ საუკეთესო საშინელებათა ფილმი, რომელიც სესილიას ნანახი ჰქონდა, ,,ნათება” იყო, ყველაზე ცუდი კი _ ,,კივილი”.

პარასკევ დილას სესილია ჩაიდნის სტვენამ გააღვიძა. საწოლიდან წამოხტა და ჩაიდანი გადმოდგა. მერე კი სამზარეულოს მაგიდას მიეყრდნო და იმაზე დაიწყო ფიქრი, თუ ვინ ჩართო ჩაიდანი, სანამ მას ეძინა.

თითქმის დარწმუნებული იყო, რომ ეს მოჩვენებამ ჩაიდინა, მაგრამ რაში უნდა დასჭირვებოდა მოჩვენებას დილაადრიან ჩაიდნის გაზქურაზე დადგმა?

_ ალბათ, ჩაის იკეთებდა _ დაასკვნა სესილიამ და კარადიდან ორი ჭიქა გამოიღო.

ერთში თავისთვის დაისხა ჩაი, მეორეში _ მოჩვენებისათვის. თავისთვის_ უშაქრო. მოჩვენებისათვის _ 2 კოვზი შაქრით.

ფანქრით გასახაზი ფრაზები

არის რამდენიმე თემა, რომელსაც შეუძლია მაცდუნოს ისე, რომ მოთხრობის წერა დავიწყო მაშინ, როცა მეორე დღეს გამოცდა მაქვს და არაფერი ვიცი; მაშინ, როცა სიკვდილამდე მეძინება, მაშინ, როცა ძალიან მაგარი წიგნი მიდევს საწოლთან და კიდევ ბევრი ეგეთი მაშინ.

სიზმრები, ძილი, სუიციდი, ჩაკეტილი სივრცეები (ლიფტი, მეტრო, კუნძული, სახლი..) და უცნაური მენტალური მოვლენები_ ეს ის თემებია, რომლებსაც ყოველთვის დელიკატურად ვეკიდები. არ მიყვარს, როცა ამ თემებზე ცუდად წერენ და კიდევ უფრო არ მიყვარს, როცა მე ვერ ვწერ მათზე ისე, როგორც მე მინდა.

ბიოანინა volume 3

კარგა ხანია, არაფერი მომიწერია. ახლახან დავფიქრდი, შენ თუ რამით გამოირჩევი ჩემი სანაცნობოდან, ეს არც შენი უცნაური წერის მანერაა, არც ის, რომ არ გიცნობ, არამედ სწორედ ის, რომ მე შენ გწერ(დი).
სხვას ვერ ვიხსნებ, ვისთვისაც წერილის მიწერა ასე გამიხარდებოდა.
ხოდა, გამარჯობა, ბიო. ანინა დაბრუნდა.

დღეს მინდა სახლებზე გელაპარაკო.
ჩემს სახლში რომ შემოიხედო, ეგრევე იტყვი, რომ ეს არის ყველაზე ლიტერატურული ბუნაგი, რაც კი გინახავს.
ძალიან ჰგავს მწერლის სახლს.
ბევრი წიგნია, ყავის ჭიქები, არყის ბოთლებიც (ეს ჩვენში დარჩეს).
ციხესაც ჰგავს. მე ორსართულიანი საწოლი მაქვს და გისოსები ფანჯრებზე..
ნამდვილი ნესტან-დარეჯანი ვარ.
კიდევ რას ჰგავს ჩემი ოთახი..
მართლაც და რას ჰგავს
აქ იპოვი პალანიკის ნაწლავებს (მოთხრობაა, მართლა პალანიკის ნაწლავები არ გეგონოს)
ზოგადი ენათმეცნიერების კურსის სილაბუსს (ეს უცნაური სიტყვა იმისთვისაა მოგონებული, რომ სტუდენტებს სწავლა მისტიკური რამე ეგონოთ. ზოგადად, სილაბუსი სასწავლო გეგმას ნიშნავს)
კიდევ_ სარკეს, რომელშიც აღარ ვჩანვარ. ძალიან გასაწმენდია.
ტანსაცმელს_ წიგნებთან შედარებით ძალიან ცოტა ტანსაცმელია. ამიტომაც, მე უფრო ჭკვიანი ვარ, ვიდრე_ ჩაცმული, თუ როგორცაა.
კიდევ_ ფურცლებს. უმეტესობას ზედ ახატია ფისო.
იმიტომ, რომ ფისო არ მყავს.
აი, რა აკლია ჩემს ოთახს.
ერთი ცალი ფისო.

მაგრამ შენ როგორ ფიქრობ, აზრი აქვს ფისოს მოყვანას მარტში?
მგონი, არა..
შენ კი, ბიო. მარტო ცხოვრობ, ხო?

შენს სახლში აუცილებლად იქნება გასარეცხი ჭურჭელი, ტაფა, რომელზეც ახლახან შეწვეს კვერცხი, მაგიდაზე_ საფერფლე და არყის ჭიქა.
დიდი მაგიდა კომპიუტერისათვის და დიდი მოწყენილობა.
შენ არ გყავს ფისო?