WTF

არ ვიცი, მსოფლიო ბლოგოსფეროში როგორაა, მაგრამ ქართულ ბლოგოსფეროს  3 მთავარი ძალა ატრიალებს: მოწყენილობა, უსაქმურობა და თვითდამკვიდრების სურვილი.

ალბათ, ამიტომაც არ დამიწერია ამდენ ხანს ახალი პოსტი. არც მოწყენილი ვყოფილვარ, არც  უსაქმური და თვითდამკვიდრება.. თვითდამკვიდრების თავი აღარ მაქვს :დ

აქვე გადახვევა:  საინტერესოა, რატომ არის შერაცხული თვითდამკვიდრების სურვილი ნეგატიურ მოვლენად. მეც მითხრეს ერთხელ, თქვენ, ბლოგერები მარტო იმიტომ წერთ, რომ თავი დაიმკვიდროთო და მე დავიწყე მტკიცება, რომ არა: ჩვენ იმიტომ ვწერთ, რომ მოგვწონს,  რომ სოციალური მედია განვავითაროთ, რომ ოდესმე 100 ლარიანი პოსტიც დაგვიკვეთონ :// და ..  გავჩერდი. რა თქმა უნდა, იმიტომ ვწერთ, რომ თავი დავიმკვიდროთ, მაგრამ რა არის ამაში ცუდი? განა იმიტომ არ ვსწავლობთ, რომ თავი დავიმკვიდროთ? იმიტომ არ ვიპრანჭებით, რომ თავი დავიმკვიდროთ? იმიტომ არ გამოვთქვამთ ბრძნულ აზრებს სხვების თვითდამკვიდრებაზე, რომ თავი დავიმკვიდროთ?

დილის 5-დან 8-მდე

ლინას, რომელიც რიჟაა  და ამერიკაშია

linas botebi

არ ვიცი, შეგიმჩნევიათ თუ არა, რომ დილის საათებში, ასე დილის 5დან 8-მდე ადამიანი სენტიმენტალური ხდება. ან იქნებ მე მჭირს მარტო. ამ დროს აუტანლად მინდება, რომ ყველას ეღვიძოს, ვინც კი ოდესმე მყვარებია. მინდება, რომ ბოდიში მოვიხადო, ცხოვრება შევცვალო და ახალი თანამგზავრები შევიძინო.   მინდება ხოლმე, რომ გარეთ გავიდე, შემთხვევით ნაპოვნ ტაქსიში ჩავჯდე და აბასთუმანში წავიდე, მერე კი ობსერვატორიაში დავიძინო. ამ დროს მინდება, რომ მყავდეს პირადი უცხოპლანეტელი და ბიძაშვილი _ ნასაში. მინდება ისიც, რასაც უკვე შევეშვი, არაყი და ლუდი ერთად.. და საინტერესო თანამოსაუბრე. .. ეს აუცილებელი კომპონენტია.

გოგონებთან ვერ ვმეგობრობ. სიმართლე რომ ვთქვა, არასდროს მესმოდა მათი ბოლომდე. არ ვეთანხმები მოსაზრებას, რომ ქალები მარტივები არიან. პირიქით, ძალიან რთულები არიან, აუტანლად რთულებიც კი. როცა ისინი ამბობენ ,,როგორც გინდა, ისე მოიქეცი”, გულისხმობენ: ,,აბა, გაბედე და ნახავ, რაც მოგივა”. როცა ამბობენ,  ,,კარგი”, გულისხმობენ: ,,იცოდე, ძალიან მაწყენინებ” და კიდევ ბევრი ასეთი. ქალები მუდმივად უნდა შიფრო, მით უმეტეს, მეგობარი ქალები და გოგონები. ბიჭების შემთხვევაში კი ვიცი,   რასაც უნდა ველოდო. ბოლოსდაბოლოს, ,,კოსმოპოლიტენიდან” დაზეპირებულ ფრაზებს მაინც არ მეუბნებიან.

მე და მილა

I

მილა იოვოვიჩი ჩემი ქალია. მილა, მილიცა_ სწორედ ის ცეცხლისფერთმიანი გოგო, რომელზეც 13 წლიდან 17 წლამდე ვათავებდი.  2 კვირაა, ერთად ვართ და   ბუნებრივია, მე ჯერაც აღტყინებული ვარ (ამ სიტყვას მილა ვერაფრით იტყვის). მე მიხარია, რომ მასთან ვცხოვრობ. მილასაც უხარია, რომ ჩემთან ცხოვრობს.  მაგრამ ჩემგან განსხვავებით, ის არ იმჩნევს.

ახლა, როცა  სძინავს, მე სასწრაფოდ ვკრეფ ჩემი ბლოგის მისამართს, ვხსნი ახალი პოსტის გრაფას და ვიწყებ წერას. მე და მილა_ პოსტისთვის არაფრისმთქმელი სათაურია, მაგრამ ჩემთვის_  უცნაურად თბილი. იყოს ასე.  ახლა მილას რომ ეღვიძოს, აუცილებლად მეტყოდა, რომ ბლოგი სისულელეა. მეტყოდა ამას მანერულად.   ტუჩებს ჩაილოკავდა და ისე:  _

_ მისმინე, ანინა. ბლოგი რაში გჭირდება? მწერალი არ ხარ? ეს იგივეა, რომ  მე პორნოფილმებში ვიღებდე მონაწილეობას. აი, როგორც სანდრა…

_რომელი სანდრა? _ ვიბნევი მე და მახსენდება ჩემი ნაცნობი სანდრა, ჩალისფერი თმით, წითელი ტუჩებით. თბილისში რო დავტოვე.

_რა რომელი სანდრა?! ბალოკი. თუმცა შენ ეგ ამბავი არ გეცოდინება. სანამ საკუთარ თავს იპოვიდა, პორნომსახიობი იყო და მერე, პოპულარული რომ გახდა,  მამიკომ  ყველა პორნო-ეგზემპლარი შეუგროვა  და გაანადგურა. ბოროტი ხმები იმასაც ამბობენ, მანამდე თვითონაც უყურაო. მაგრამ მე არ მჯერა. კარგი კაცი ჩანს. გერმანიაში ვნახე.

10 ყველაზე გავრცელებული ბლოგ-შეცდომა

ამბობენ, რომ წერა იმაზე, თუ როგორ უნდა წერო,  მასტურბაციაა. პრობლემას ვერ ვხედავ, იყოს მასტურბაცია, თუ რაიმე ცოდნას მაინც გვაძლევს : )  ერთი ეგაა, ისეც ხდება ხოლმე, რომ  როცა სხვებს ვასწავლით რამეს, სწავლების პროცესშივე ვუშვებთ შეცდომებს: მაგალითად, პოსტი იმის შესახებ, რომ პოსტი მოკლე უნდა იყოს, ძალიან გრძელი გამოგვდის. ან ვამბობთ, რომ უსურათო პოსტები აბსურდია და სურათის მიბმა ამ  პოსტისათვის გვავიწყდება.

ვიცი, რომ ასეც ხდება, ხოდა, ვეცდები, იგივე არ დამემართოს.

შენიშვნა: შეიძლება ამ პოსტში ვერც ვერაფერი ნახოთ ახალი, მაგრამ ამ შემთხვევაში მიზანი ახლის თქმა კი არა,  სწორად ფორმულირებაა იმისა, რაც უკვე ვიცით.

მასაშე:

1)  ბიოგრაფიის გარეშე

ეს უბრალოდ ნდობის საკითხია. თუ გინდა, მკითხველები გყავდეს, მათ უნდა იცოდნენ, ვის ტექსტს კითხულობენ. ანონიმური ნაწერები ნაკლებად დამაჯერებელია იმ ნაწერებთან შედარებით,  რომლებსაც ხელმოწერა ახლავთ. ბლოგის შემთხვევაში მხოლოდ სახელი და გვარიც არაა საკმარისი. სულ მცირე, რაც მკითხველმა უნდა იცოდეს ბლოგის ავტორის შესახებ, არის  მისი ასაკი,  განათლება, მისწრაფებები და გამოცდილება იმ სფეროში, რომელზეც წერს. თუ ასეთი გამოცდილება საერთოდ არ არსებობს, სჯობს მკითხველმა ეს ავტორისაგან გაიგოს. ხოდა, თუ აქამდე არ მითქვამს, ახლა ვიტყვი: მე არასდროს ვყოფილვარ კოსმოსში : ))))

სამწერტილომანია

დღეს დილას ბლოგების შემოვლა მქონდა. ზოგს კომენტარი დავუტოვე, ზოგის პოსტები გადავათვალიერე. ზოგთან რაღაც ლინკებს დავაკლიკე და ასე შემდეგ. ხოდა, იმაზე დავფიქრდი, როდისაა პოსტის კითხვა ყველაზე სასიამოვნო:

1. როცა მას წერს ადამიანი, რომელმაც ქართული იცის.

2. როცა წერს ღია ფერით მუქ ფერზე (შავით თეთრზე) და არა პირიქით (ამიტომ შევცვალე დიზაინი და ნუღა მეწუწუნებით).

3.  როცა პოსტი დაწერილია პრანჭიაობის გარეშე. ალალად. გარდა ამისა, როცა პოსტის ავტორი არ წუწუნებს, არ იგინება, არაა დაბოღმილი. მოკლედ, არ წერს ,,ცხელ გულზე”.

4. როცა პოსტში არის ერთი ხუმრობა მაინც.

5. როცა პოსტი დაწერილია მოკლე წინადადებებით.