შემოქმედებითი წერა

დღეს შემოქმედებითი წერის ლექციაზე ლექტორმა არასტანდარტული დავალება მოგვცა. სტუდენტებს დაგვირიგა ,,ჩეკები”, რომლებიც კაფე ,,კალადან” იყო აკრეფილი. ჩვენ მათ მიხედვით რამე უნდა დაგვეწერა (მოთხრობა, ნოველა, ისტორია). ჩემი ჩეკი ასეთი იყო.

კაფე ,,კალა” (წინასწარი ჩეკი)
მაგიდა # 79
თარიღი: 19/10/11
გაიხსნა:   17 : 12
ბოლო შეკვეთა:  17 : 39
დაიბეჭდა:  17 : 57

მიმტანი: ლიზი

სალათი:
კიტრი, პომიდორი ნიგვზით                 1 x 8.5 = 8.5

ცხელი კერძი:
შებოლილი ქათამი სოუსში კეცზე      1 x 15.4 = 15.4

კუპატი                                                           1 x 13.8 = 13.8
ღვინო თეთრი (150 გრ)
წინანდალი ,,თელ.ღვ.მარ”                   2 x 7.4 = 14.8
ჯამი: 52.5
სულ: 57.75

დავალების შესასრულებლად 30 წუთი გვქონდა.
ეს კი ჩემი ნოველაა : ]

ხუთზე უკვე თავისუფალი ვიყავი. ორშაბათები არ მიყვარს, მაგრამ იმ ორშაბათებს, რომლებზეც ჩემი უფროსი ავადმყოფობს, პრინციპში, არა უშავთ. ზაზას დავურეკე. ძალიან მეზარებოდა მისი ნახვა, მაგრამ ვერაფერს ვიზამდი. წინა დღეს დავპირდი, რომ შევხვდებოდი:

Continue reading “შემოქმედებითი წერა”

კურდღლები

ეს არის მოთხრობა, რომელიც მოხვდა წლევანდელ ,,15 საუკეთესო ქართული მოთხრობის” კრებულში.

….

საპირფარეშოდან რომ დავბრუნდი, ოფიციანტს შეკვეთა უკვე ჩაწერილი ჰქონდა და მიდიოდა.

_ რა შეუკვეთე?_ ვკითხე გიოს.

_ ოფიციანტმა მითხრა, რომ წითელ ღვინოს კურდღლის ხორცი უხდება. ხოდა, ეგ შევუკვეთე. იმედია, მოგეწონება.

_  არ შეგეძლო,  2 წუთი მოგეცადა და ერთად შეგვეკვეთა?! მე მაგას არ შევჭამ.

_ რა?  რატო?.

_ არ ვჭამ კურდღლის ხორცს.

_  საფირმო კერძია.. გემრიელი უნდა იყოს.. _ იბნევა გიო.

_ რა მნიშვნელობა აქვს. არ შევჭამ და მორჩა. შენ შეჭამე, თუ გინდა.

_ მაპატიე, რა. მე რა ვიცოდი…

_ხო, შენ რა იცოდი, შენ ბევრი რამე არ იცი.._ ნერვები მეშლება.

_ არ მესმის, რატომ მიბრაზდები.. _ ამბობს გიო და მხრებს იჩეჩავს.

_ კარგი. არაფერი. _ ვეუბნები და ვცდილობ, დავმშვიდდე.

თვითონაც არ ვიცი, რატომ ვამბობ უარს კურდღლის ხორცზე : იმიტომ, რომ კურდღლები ძალიან მიყვარს თუ იმიტომ, რომ ძალიან მეზიზღება.  ზიზღისა და სიყვარულის გარჩევა დიდი ხანია მიჭირს_ ბავშვობიდან.

ელეს მიმართაც ასეთივე  გაურკვეველი გრძნობა მქონდა: ზიზღნარევი სიყვარული თუ სიყვარულნარევი ზიზღი.   სიამოვნებით დავივიწყებდი  ყველაფერს, რაც მას მახსენებს: ჩვენი ბავშვობიდან დაწყებული, იმ წამით დამთავრებული, როცა ექიმმა ელეს ცხედარს ნაჭერი გადახადა.

სულ ერთი წამით დავხედე და მუხლებში ძალა გამომეცალა:  გაფითრებული სახე, მკაცრად მოკუმული, სილურჯეშეპარული ტუჩები, ღია ცისფერი ძარღვი საფეთქელთან, თხელი ცხვირი..  მომეჩვენა, რომ საკუთარ ცხედარს ვუყურებდი.

ელე ჩემი ტყუპისცალი იყო.

Continue reading “კურდღლები”

როგორ ავიღოთ პასპორტი

რატომ დამჭირდა პასპორტი

გადაწყდა. აგვისტოში ლიტვაში მივდივარ 1 კვირით. აი, ასე, ერთ არაფრით გამორჩეულ დღეს დამირეკეს და მითხრეს, რომ ლიტვაში მაგზავნიან, რადგან ვარ ქართველი, ვარ მწერალი, ვარ ქალი და მოვხვდი ბედნიერ ხუთეულში. თრიფის  მიზანია, რომ იქაური მწერლები გამაცნონ და ჩემი მოთხრობა თარგმნონ.

მითხრეს, რომ ფული საჭირო არაა, უბრალოდ უნდა გავუგზავნო 1 მოთხრობა, რამდენიმე სურათი, ბიოგრაფია და.. საპასპორტო მონაცემები.

_ უპს. პასპორტი არ მაქვს_ ვუთხარი და ოდნავ შემეშინდა, რომ ამის გამო ვინმეთი ჩამანაცვლებდნენ.

_ სასწრაფოდ უნდა აიღოთ_ იყო პასუხი.

უნდა ავიღო და ავიღებ :]

პასპორტის ასაღებად მზადება თმის მოწესრიგებით დავიწყე. [მინდა, რომ კარგი სურათი მქონდეს პასპორტში]ვინც არ იცით, გეტყვით, რომ ჩემი წელამდე თმა ამ ცოტა ხნის წინ მხრებამდე შევიმოკლე და თავს ახლა უფრო ბედნიერად (და მსუბუქადაც) ვგრძნობ.

მერე წარბები გავიკეთე, რაც ძალიან-ძალიან უსიამოვნო პროცედურაა და მსუბუქი მაკიაჟიც მინდოდა, სანამ გავიგებდი, რომ 25 ლარი ღირს.

მერე სელფ-შოთი გადავიღე, რაც იმდენად ნარცისიზმით არ იყო გამოწვეული, რამდენადაც იმით, რომ დედაჩემს ჩემს ფოტოაპარატთან ურთიერთობა არ მოსწონს.

ახლა გამოვიყურები ასე და ვაპირებ წავიდე სამოქალაქო რეესტრის უახლოეს სააგენტოში, რომელიც მდებარეობს ქ. წამებულის 65-ში, მე კი ქ. წამებულის 10-ში ვცხოვრობ. (  პროცედურის შესახებ ინფორმაცია ნახეთ აქ )_

თან მიმაქვს პირადობის მოწმობა და 100 ლარი. როგორც მითხრეს, დანარჩენი საბუთები ადგილზევე უნდა მოვიპოვო.
აფდეითები, რა თქმა უნდა, იქნება : ]

update: 104 ლარი უნდა წამეღო.

3 ლარი სურათის გადაღებისთვისაა საჭირო. 1ლარიც ბანკის მომსახურებისაა. სამოქალაქო რეესტრის სასახელოდ უნდა ითქვას, რომ ძალიან სასიამოვნო თანამშრომლები ჰყავთ. ეგრევე მომცეს მიმართულება და ღიმილიც არ დავიწყებიათ. თავდაპირველად  ფოტოსურათის გადამღებ აპარატთან მივედი, თვალი გავუსწორე და გა-ვი-ღი-მე. მერე 3 ლარი ჩავყარე და ძალიან მალე სურათი ავიღე. სურათითა და პირადობის მოწმობით ხელში სხვა ფანჯარასთან გადავინაცვლე, სადაც 101 ლარი გადამახდევინეს და ფურცელი მომცეს, რომელზეც ხელი მოვაწერე. ბოლოს კი მესამე პუნქტში გამაგზავნეს, სადაც ხალისიანი ბიჭი დამხვდა, რომელმაც რაღაც ხელსაწყოზე ელექტრონული ხელისმოწერა დამატოვებინა, ანაბეჭდები ამიღო და მომცა ფურცელი, რომლითაც 10 სამუშაო დღეში მომცემენ პასპორტს.

და ამან წაიღო სულ 10 წუთი

ჰოდა, ახლა აღფრთოვანებული ვარ და არ მჯერა, რომ ეს ამბავი მოვაგვარე. ველ დან, მთავრობა : ]

ბელგიური შოკოლადი

ეს პოსტი (მოთხრობა) რომ გაიგო, ჯერ ეს უნდა გქონდეს წაკითხული.

შიში

ჩემს ყველა ბიჭს ერთნაირი შიში სტანჯავს. ეშინიათ, რომ ერთხელაც ავდგები და  დავწერ მოთხრობას, სადაც ყველას თავისი სახელითა და გვარით მოვიხსენიებ. შედეგად, საკმარისია ვინმემ ყურის ბიბილოზე მიკბინოს, რომ ამას აუცილებლად მოაყოლებს ფრაზას: ,,ოღონდ  ჩვენში დარჩეს, ხო?.. არ გვინდა ბლოგი და რაღაც”. ამის მერე მეც ყველანაირი სურვილი მიქრება, რომ რამე ისეთი გავაკეთო, რის დამალვასაც აზრი ექნებოდა. ბოლოს ასეთი შემთხვევა ერთ-ერთ ბარში მოხდა. ვუყურებდი ერთ მიმზიდველ ბიჭს, რომლის სახელიც არ მახსოვდა. ვუყურებდი თვალებში და ტუჩებზე მონაცვლეობით და ზუსტად მაშინ, როცა მისკენ გადავიხარე, მან თქვა: ,,მგონია, რომ ამას ბლოგისთვის აკეთებ“. ცოტა ხანი მის სიტყვებს ვაცნობიერებდი (მთვრალზე ეს კიდევ უფრო რთულია) და ამ დროს ტუჩებზე მისი შეხებაც ვიგრძენი. ზუსტად მაშინ, როცა მისი ენა ჩემს ენას შეეხო, მე გამახსენდა, რომ ჩემს დომეინს პრობლემები აქვს.

_ რამე მოხდა?

_ პრინციპში არაფერი, თუ იმას არ ჩავთვლით, რომ სირი ხარ.

_ რატომ?

_ შენც იცი. დეტალები შეგიძლია ჩემს ბლოგზე იხილო.

_ კარგი რა. ამას არ იზამ.

_ ვიზამ და თან ისე, რომ გეტკინება და გესიამოვნება.

_ ვიცოდი, რომ  დამპალი გოგო იყავი.

_ დიდი ამბავი. ეგ ყველამ იცის.

Continue reading “ბელგიური შოკოლადი”

10

1.

საბას აღარ უდგება. დიდი ხანი არაა. ასე 2 კვირაა.

ჩემი აზრით, ანტიდეპრესანტების ბრალია, მისი აზრით_ ჩემი.

_ აი, 1 კვირა აღარ დალიო და ვნახოთ.

_ აუ, ხო გეუბნები, რო მაგის ბრალი არაა.

_ და რა იცი?

_ შენ რა იცი, რო მაგის ბრალია?

_ ვგრძნობ. წამლებს აქვთ ხოლმე ეგეთი ეფექტები.

_ ამ წამალს არა აქვს.  და ვაფშე, დებილობას ბაზრობ. წამლების გარეშე მთელი დედამიწა მძულს, შენი ჩათვლით. ჰოდა, რო დავანებო მაგას თავი და შემძულდე, მერე რა ჩემ ყ**დ გინდა ჩემი ამდგარი ყ**?

_ არ შეგძულდები.

_ რა იცი? ისედაც ცოტა მიკლია.

_  ღმერთო, როგორ შეგიძლია ეგეთი იდიოტი იყო. წავედი მე.

_ რა გეწყინა. გეხუმრე.

_ მაგრად ხუმრობ.

_ შენ კიდევ მაგრად წერ.

კარი ხმაურით გავიხურე. მერე კიბეებთან გავჩერდი და წარმოვიდგინე, როგორ გაეცინებოდა ამ ჟესტზე საბას.

სერიალის გმირივით ვიქცევი. ვტფ

Continue reading “10”

gone

ყვარელში მივდივარ. ტბაზე. ლიტერატურულ კონკურს ,,შემოდგომის ლეგენდის” ფინალში მონაწილეობის მისაღებად: მათთვის, ვინც არ იცის: ეს სტუდენტური ლიტერატურული კონკურსია, თსუ-ს სტუდენტებისათვის. იქ ფინალისტებმა (სულ 10ნი ვართ) განსაზღვრული დროის განმავლობაში უნდა დავწეროთ მოთხრობა შემოთავაზებულ თემაზე, მერე კი 5კაციანი ჟიური გადაწყვეტს, რა და როგორ.   იმედი მაქვს, ტბა იქნება ლამაზი, ამინდი- კარგი, თემა_ ჩემთვის საინტერესო და უძილობა ამ ერთხელ მაინც არ შემაწუხებს.

ფოტოაპარატი თან მიმაქვს, ასე რომ, ფოტოებს მრავლად ჩამოვიტან.

ის,რამაც შეიძლება დაგაინტერესოთ:


1. ფინალში გავედი მოთხრობით, რომელიც სწორედ ამ ბლოგისათვის დაიწერა და რომელიც ძალიან მიყვარს, მიუხედავად იმისა, რომ ჩემთვის აქტუალობა დაკარგა.

Continue reading “gone”

თვის ბოლო პარასკევი

სესილიასთვის თვის ბოლო პარასკევი უცნაურად დაიწყო. ჩაიდნის სტვენამ გააღვიძა. საწოლიდან წამოხტა, გაზქურა გამორთო და სამზარეულოს მაგიდას მიეყრდნო. ქვემოთ თეთრი ნახატიანი საცვალი ეცვა. ზემოთ – არაფერი. მხრებზე ჭორფლები ეყარა და იმდენად პატარა მკერდი ჰქონდა, რომ ბიუსტჰალტერის ჩაცმა სრულ უაზრობად მიაჩნდა. მუცელზე _ აპენდიციტის ოპერაციისაგან დატოვებული ნაიარევი, მარცხენა ხელზე – ცისფერი სამაჯური. მუხლებზე_ რამდენიმე ჩალურჯება. სესილია ლამაზი გოგო იქნებოდა, ასეთი გამხდარი რომ არ ყოფილიყო.
სანამ ჩაის ამზადებდა, იმაზე ფიქრობდა, თუ ვინ ჩართო ჩაიდანი. ბევრი იფიქრა თუ ცოტა (ფიგურალური გამოთქმაა – სინამდვილეში ცოტა იფიქრა), დაასკვნა, რომ

1) ან სესილია  მთვარეულია

2) ან სახლში მოჩვენება ჰყავს.

Continue reading “თვის ბოლო პარასკევი”

ჩემი შეყვარებულის შეყვარებული

ჩემი შეყვარებულის შეყვარებული უცნაური გოგოა. უცნაური იმიტომაა, რომ სავსებით ჩვეულებრივია. ანუ: ჰყავს გოგონები, რომლებთანაც მეგობრობს, არ აქვს მიდრეკილებები თავისსავე სქესისადმი, ძალიან ცოტას სვამს და ისიც ძალიან იშვიათად, რაც ასევე ძალიან უცნაურია. ჩვენს საზოგადოებაში ხომ ყველაფერი, რაც სუბკულტურის ნაწილია, მალევე ხდება მასობრივი. ეს კი ნამდვილ ალტერნატივშიკებად მათ აქცევს, ვინც ლედი გაგას უსმენს და ფეხის ფრჩხილებზე ,,ფრენჩს” იკეთებს.
ჩვენ ყველანი (მე და ჩემი მეგობრები) განსაკუთრებულები ვართ. ჩვენ ყველანი ინდივიდები ვართ ამ სიტყვის ყველაზე სნობური გაგებით (ეს სიტყვაც სნობური მხოლოდ საქართველოში შეიძლება იყოს). ამიტომ ხშირად ვსაუბრობთ ,,უცნაური” ტერმინებით, ვციტირებთ ,,უცნაურ” და ,,ჩათლახ” მწერლებს, ვუსმენთ ექსტრა-პიზდეც სიმღერებს, რომელთა არსებობაც მათ შემსრულებლებსაც არ ახსოვთ … იმისთვის, რომ ძალიან უცნაურები გამოვჩნდეთ, არც ისეთი სისულელეების თქმას ვერიდებით, რომ რობოტები უფრო აღგვაგზნებენ, ვიდრე ქერათმიანი ნაშები, რომ ფეტიშები გვაქვს, რომ ვეგეტარიანელები და ბისექსუალები ვართ (ან ერთად_ ვეგეტარიანელი ბისექსუალები ვართ :D), მივდევთ იოგას და.. მოკლედ, ჩვენ ყველანი ძალიან ,,თავისებურები” ვართ.

Continue reading “ჩემი შეყვარებულის შეყვარებული”

მუმიის დაბრუნება

ანინა მოკვდა. გაუმარჯოს ნინოს_ დაწერა უცნობმა იუზერმა ჩემს ბოლო პოსტზე. შემოვედი ბლოგზე და აღმოვაჩინე, რომ მოვმკვდარვარ და ბლოგიც ცოცხალ-მკვდარია. დავიბენი, მაგრამ მალევე მივხვდი, რაცუნდა მექნა მუმიასავით უნდა დავბრუნებულიყავი, იმ განსხვავებით, რომ მუმიას სახის კანი არ უვარგა : ) მოგენატრეთ? მე კი. საკმაოდ.

მთელი ამდენი ხანი ვისვენებდი, ეს პირობითად. სინამდვილეში, დიდად არც დამისვენია, თუ ჩემ მიერ ნათარგმნ გვერდებსა და წაკითხულ წიგნებს გადავხედავ. ჰო, კიდევ რამდენიმე მოთხრობაც დავწერე, დეზლი : ) ვიცოდი, რომ პირველი პოსტის დაწერა ზუსტად ისე გამიჭირდებოდა, როგორც ახლა მიჭირს. იქნებ სჯობდა, რამდენიმე წუთის წინ ნანახ  ქართულ პორნოზე მეთქვა რამე? Continue reading “მუმიის დაბრუნება”

უძილობა, დილის 6

რისი გაკეთება შეიძლება დილის საათებში..რა თქმა უნდა, იმისაც, რაც ახლა გაიფიქრეთ, მაგრამ მაგაზე არ ვამბობ. აი, 6 საათია, ჩემს ყველა ღამურა მეგობარს სძინავს. მშობლებს კლავიატურის ხმა აღვიძებთ, ამიტომ წერა დილის საათებში მეკრძალება, თუ რა თქმა უნდა, ჰაიკუს დაწერას არ ვაპირებ. ამიტომ ვიღებ ჩემს ძველ დღიურს და ვიწყებ საკუთარ თავზე კაიფს. მერე დასკვნებს ბოლო გვერდზე ვწერ.. აი, ეგეთ დასკვნებს: ,,ამ პერიოდში როგორც ჩანს, უფრო მეტს ვფიქრობდი ბიჭებზე, ვიდრე ახლა ვფიქრობ, გარდა ამისა, პრობლემები მქონდა ოჯახში და პავიჩს ვკითხულობდი :))” … გუშინაც ეგრე ვქენი, თუმცა, ეს ბრაით აიდეა ეგრევე არ მომსვლია თავში. მანამდე წიგნების კარადასთან მივედი და დიდხანს ვუყურე წიგნებს, მერე კიდევ ,,ულისე” გამოვიღე  (ჯოისის ,,ელისო”, როგორც ჩემი ძმა ეძახის). რა მოწყენილი უნდა იყო, ეგ რომ გააკეთო დილის 6 საათზე. მით უმეტეს, თუ უკვე 2ჯერ გაქვს წაკითხული.

Continue reading “უძილობა, დილის 6”