ოდესმე უთქვამთ თქვენთვის, რომ წარსული არასდროს არ უნდა დავივიწყოთ, რათა წარსული შეცდომები არ გავიმეოროთ? როგორც წესი, ამას ქვეყნის ისტორიაზე საუბრისას ამბობენ. მგონი, ტყუილია ეგ. იმიტომ, რომ ცოტა ლოკალურ მაგალითზე რომ გადმოვიტანოთ, ყველაფერი მახსოვს, რაც თავს გადამხდენია, მაგრამ ეს სულაც არ მიცავს მომავლის შეცდომებისგან. ახალი წლის დადგომამდე ასე სამი დღით ადრე ვიწყებ ხოლმე წინა წლის ანალიზს. ვზივარ ციმციმებით განათებულ სახლში (სხვანაირად როგორ) და ვაანალიზებ გასულ წელს. ვგეგმავ, რომ ამიერიდან ვიქნები უფრო რაციონალური და ნაკლებად ემოციური, მეტს ვიმუშავებ და ნაკლებ ღამეს გავათენებ… საერთოდაც, ყველაფერს შევცვლი, რაც არ მომწონს. და სად მივყავარ ამ გზას? შემდეგ ახალ წელთან, როცა მე, ოღონდ ერთი წლით უფრო დიდი, უფრო აზრიანად და რაციონალურად ვმსჯელობ ზუსტად იგივე შეცდომების შესახებ. იცვლება მხოლოდ მსჯელობის არგუმენტირებულობა, მაგრამ არ იცვლება მიზეზი.
ასე თუ ისე, საახალწლო პოსტის დაწერა მაინც აუცილებელია, ხოდა, გადავწყვიტე შემეჯამებინა ის ცხოვრებისეული ცოდნა, რომელიც 2012 წელს მივიღე:
1. მარტოობა და თავისუფლება თითქმის ერთი და იგივე რამეა.
ეს იმას ნიშნავს, რომ შეიძლება თავისუფლების ძიებაში ისეთ სევდიან რამეს წააწყდე, როგორიც მარტოობაა და პირიქით. არ შეიძლება მარტოობის ღირსებები ფეხებზე დაიკიდო მხოლოდ იმიტომ, რომ მოწყენილი ხარ. შენ გვერდით არავინაა, რომ ჩაგეხუტოს და გაფუჭებული ონკანი შეგიკეთოს? სამაგიეროდ, შეგიძლია მანდარინის ნაფრცქვენები პირდაპირ იატაკზე დაყარო და მაშინ გაიტანო გადასაყრელად, როცა ამის ხასიათზე იქნები.
2. მიზეზი, რის გამოც ცოლიან კაცთან არ უნდა დაიწყო ურთიერთობა, არის მისი ცოლი.
ეს ეხება იმ კაცებსაც, რომლებიც უკვე დაშორდნენ ცოლს ,,მთელი ორი თვეა” და იმ კაცებს, რომლებიც ამბობენ, რომ მასა და მის ცოლს რა ხანია ,,სხვადასხვა ოთახებში სძინავთ”. გულწრფელად ვამბობ, რომ არ ღირს ხუმრობა სოციალურ სტატუსებთან. სანამ თქვენი შეყვარებულის/ბოიფრენდის ტელეფონი მის ყოფილ ცოლს ზეპირად ახსოვს, თქვენი ცხოვრება მშვიდი არ იქნება.
ვიცი, რომ არსებობენ გამონაკლისებიც, მაგრამ ხართ თუ არა ისეთი იღბლიანი, რომ გამონაკლისში მოხვდეთ თქვენც, თქვენი კაციც და მისი ყოფილი ცოლიც?
ლუდის ქარხანაში მუშაობაზე პირველად სტუდენტობისას დავფიქრდი. სრულიად მთვრალი და ძალიან მიამიტურად. როგორც ბავშვები ოცნებობენ ხოლმე ნაყინის გამყიდველად მუშაობაზე. პირველი კორპუსის ეზოში ვიჯექი, წინ ცარიელი ბოთლები და მთვრალი მეგობრები მეწყვნენ. წარმოვიდგენდი, რამდენ ლუდს დავლევდი, ლუდის ქარხანაში რომ მემუშავა. უფრო სწორად, რამდენი ლუდის დალევას მოვასწრებდი, სანამ მუშაობის ნამდვილ მოტივს მიმიხვდებოდნენ და გამომაგდებდნენ.
მაშინ ძალიან ბევრ ლუდს ვსვამდი და ეს ჩემს ბლოგსაც ეტყობოდა. ერთგულ მკითხველებს ემახსოვრებათ, რომ თავდაპირველად ბლოგის მთავარი თემატური ხაზი ლუდი და მარილიანი მიწისთხილი იყო_ ორი ყველაზე მნიშვნელოვანი ამქვეყნიური ბედნიერება.
წინა კვირაში ორი დღის განმავლობაში ნატახტარის ქარხანაში ვიმუშავე და მივხვდი, სინამდვილეში რამდენ სირთულესთან არის დაკავშირებული ლუდის წარმოება. სირთულეები იწყება იმით, რომ შვიდ საათზე უნდა ადგე, რომ რვაზე დიდუბის მეტროსთან იყო, სადაც ნატახტარის ავტობუსი ხვდება თანამშრომლებს.
დაახლოებით ცხრა საათისთვის ლუდიანი ავტობუსი ნატახტარის ქარხანასთან ჩერდება. გადმოვდივარ და ეზოში შევდივარ. პირველი, რაც თვალში მხვდება, ქარხნის კედელზე გამოკიდებული ნატახტარის მისიაა:
“ჩვენ ვეხმარებით ადამიანებს უფრო მეტად დატკბნენ ცხოვრებით ჩვენი პროდუქტების გონივრული გამოყენების გზით” _ნამდვილად მშვენიერი მისიაა. ცოტა პროდუქტი მახსენდება, ადამიანებს რომ ეხმარება ცხოვრებით ტკბობაში და ამასთან ერთდ ლეგალურია. საბედნიეროდ, ლუდი ერთ-ერთი მათგანია.
ქარხანა შთამბეჭდავია. ვუყურებ ლუდით სავსე უზარმაზარ ტანკებს და წარმოვიდგენ, რა კარგი იქნებოდა, მათი მფლობელი რომ ვიყო. ალბათ, ამასვე გრძნობდა ჩარლი, როცა პირველად შეაბიჯა შოკოლადის ქარხანაში. მისი არ იყოს, ჩემთვისაც მომხიბვლელი და უცნაურია ეს სამყარო: სამყარო, სადაც ყველაფერს ლუდის სუნი აქვს.
ორი დღის განმავლობაში ყველაფერი კარგად უნდა დავათვალიერო, მეც ჩვეულებრივად უნდა ვიმუშავო. ჩემი მეგზური სახარში განყოფილების უფროსი სოსო ხუნაშვილია და მპირდება, რომ ბევრ ლუდს მომახარშვინებს. თან მარწმუნებს, ნუ გეშინია, ამ ლუდით არავინ არ მოიწამლებაო.
სახარშში ავდივართ. აქ კომპიუტერების ოთახია და მე ერთ-ერთ კომპიუტერთან ვჯდები. წინ ცივი ლიმონათი მიდგას. სამუშაო პირობები იდეალურია. დაახლოებით ნახევარ საათში ყველაფერი მზადაა ხარშვის დასაწყებად. ჩემ მიერ მოხარშულ ლუდის პარტიას თავისი ნომერი ექნება: ხარშვა N 1098. ლუდის სახეობა: ქარვა. “ნატახტარის” ლუდებიდან ყველაზე მსუბუქი.
ყველა პროცესი კომპიუტერით იწყება და მისითვე კონტროლდება, თუმცა პროცესების გაშვებასა და მართვასაც ცოდნა უნდა. მიხსნიან, რა გზა უნდა გაიაროს ჩვეულებრივმა სითხემ, სანამ ლუდად იქცევა და ეკრანზე გამოსახული გაუგებარი სქემაც ნელ-ნელა ცხადი ხდება.
ლუდის დაყენებას თავიდან ბოლომდე დაახლოებით 21-22 დღე სჭირდება. ასე რომ, ჩემ მიერ მოხარშული ლუდი დღის სინათლეს სწორედ ამდენ ხანში იხილავს. მანამდე კი ლუდმა ერთი სათავსოდან მეორე სათავსოში უნდა იბოდიალოს, სანამ საუკეთესო გემოს არ მიიღებს.
ლუდი სამი მთავარი კომპონენტისგან შედგება: ალაო (ქერი), სვია და ნატახტარის უნიკალური წყალი. ჩვენ ალაოს დაფქვით ვიწყებთ. უცნაურია, კომპიუტერთან რომ ზიხარ და უყურებ, რამდენი კილოგრამი ალაო დარჩა დასაფქველი. თითქოს ფილმის გადმოწერას ელოდები. განსხვავება ისაა, რომ რომელიღაც სათავსოში მართლაც იფქვება ალაო და შენს ბრძანებას ელოდება, რომ შემლეს ტანკში გადაინაცვლოს. შემლეს ტანკში ალაოს მდუღარე წყალი ემატება და ირევა.
ამის შემდეგ მთელი მასა გადადის ფილტრში, სადაც საწყისი სითხე იფილტრება. შედეგად უამრავი ნარჩენი გამოიყოფა, რომელიც სამშენებლო მასალას ჰგავს.ეს მადუღარა ტანკია. სწორედ ამ ტანკში ემატება ბადაგს სვია. როგორც კი სვიას ვუსუნე, მაშინვე მივხვდი, რომ ლუდს სპეციფიკურ სუნს სწორედ ის აძლევს. მომავალში, როცა ლუდი ჩამივარდება ხელთ, ადვილად გავარჩევ ერთმანეთისგან ლუდის ორ არომატს: სვიისას და ქერისასასე გამოიყურება სვია, რომელსაც დოზატორებში ვამატებ. სუნი როგორ გაჩვენოთ, არ ვიცი :ჰმ:
პარალელურად ხდება მუდმივი კონტროლი. ასე მაგალითად, პირველ საათზე აშაქრება შევამოწმეთ, ორის ნახევარზე_ მჟავიანობა. გარდა ამისა, მონაცემები იზომება დუღილის დაწყებამდე და დუღილის შემდეგაც. როცა რომელიმე სათავსო იცლება, მაშინვე ვუშვებთ რეცხვის პროცესს. გარეცხვის შემდეგ კი ლაბორატორია სინჯს იღებს და აკვირდება, ყველაფერი სათანადოდ არის თუ არა გარეცხილი. ჰო, რაც შეეხება ლაბორატორიას, ის ყველაფერს ამოწმებს, რისი შემოწმებაც საერთოდ შეიძლება. არა მხოლოდ ლუდს, არამედ ისეთ რამეებსაც, როგორებიცაა შემოსული ნახშირორჟანგი, თავსახურები, ეტიკეტები, ბოთლები და ნედლეული.
დუღილის შემდეგ ბადაგი გადადის ვირპულში, სადაც სითხემ ბევრი უნდა იტრიალოს, სანამ სვია ძირს არ დაილექება. ამის შემდეგ ბადაგის გაციება იწყება. ბადაგის გაციების მერე კი ლუდი რომელიმე ცილინდრულ-კონუსირ ტანკში იგივე ცეკატეში გადადის. ჩემი მოხარშული ლუდი ორმოცდამეცამეტე ცეკატესკენ მიემართება. ფოტოზე სწორედ ლუდის ტანკებს ხედავთ. მე მეჩვენება, თუ მართლა ძალიან ლამაზებია?
ცეკატეებში ფერმენტაცია მიმდინარეობს. ფერმენტაციისთვის ლუდს საფუარს უმატებენ. საფუარი ჩვეულებრივ ქაფს ჰგავს, მაგრამ მისგან განსხვავებით, ცოცხალია. საფუარი ბადაგში არსებულ სიტკბოს ალკოჰოლად გარდაქმნის. სხვადასხვა ტიპის ლუდს სხვადასხვაგვარი ფერმენტაცია სჭირდება და ისინი ერთმანეთისგან შაქრის, ალკოჰოლისა და სიმკვრივის მაჩვენებლებით განსხვავდება. ცეკატეებში ლუდი საკმაოდ დიდხანს ყოვნდება. რამდენიმე დღის შემდეგ კი საფუარი მუშაობას ასრულებს და მას ოთხ გრადუსამდე აცივებენ. ამ ტემპერატურაზე საფუარი ,,იძინებს” და მისი ლუდისგან გამოცალკევება ადვილია. მოშორებულ საფუარს ლუდის შემდეგი პარტიებისთვის იყენებენ.
ლუდის დაძველების შემდეგ რამდენიმე პროცედურაღა რჩება: ლუდის ფილტრაცია ქვიშის დახმარებით (აკრიალება) ——> პასტერიზაცია —–> ჩამოსხმა. ჩემი ლუდი ამ პროცედურებს 20-21 დღეს მოანდომებს. ამ დროის შემდეგ კი შემიძლია შევიდე მაღაზიაში და ვიყიდო ლუდი, რომელიც მე მოვხარშე.
რა გავიგე ნატახტარში მუშაობის პირველ დღეს?
1. ის, რომ გაუფილტრავი ლუდი მართლა ყველაზე გემრიელი ლუდია, რაც კი დამილევია. მუდმივად მისი დალევა რომ შემეძლოს, ბოთლში ჩამოსხმულ ლუდს არც კი გავეკარებოდი.
2. ის, რომ ცეკატეების თავზე თუ მოექცევი, სიმაღლის აღარასდროს შეგეშინდება
აი, ასეთი მაღალი და დახვეული კიბეები ადის ცეკატეების თავზე
3. ის, რომ არსებობს ერთი იდეალური პასუხი კითხვაზე: აბა მე დღეს ვის რა ვარგე?
საღამოს, როცა დასაძინებლად დავწექი, გავაცნობიერე, რომ მე დღეს 30 ტონა ლუდი მოვხარშე. ალბათ, ამაზე სასიკეთო რამ ჯერ არც გამიკეთებია ქვეყნისათვის 🙂
პ.ს. ეს პოსტის პირველი ნაწილია. დანარჩენი იხილე აქ
_მთავარი ამბებია. ცხოვრებაშიც, მუსიკაშიც და ლიტერატურაშიც. გიფიქრია, რატომ არის ხოლმე რთული ასაკობრივი სხვაობის მქონე ადამიანების ურთიერთობა? იმიტომ, რომ ერთ-ერთს გაცილებით მეტი აქვს მოსაყოლი, ვიდრე მეორეს. ერთი ყვება, მეორე უსმენს და ასე გრძელდება, სანამ არ მობეზრდებათ. ხანდახან ყველაფერი კარგად მიდის, მაგრამ ეს მხოლოდ იმას ნიშნავს, რომ რომელიმე მათგანს ასაკისთვის შეუფერებელი რაოდენობის ამბავი აქვს დაგროვებული: ან ჩვეულებრივზე მეტი, ან ჩვეულებრივზე ნაკლები. ამიტომ, ჩემო კარგო, თუ გინდა, რომ დიდ ბიჭებს მოეწონო, დროსთან შედარებით სწრაფად და ბევრი უნდა იცხოვრო, _ამბობს ლანა და სულ ოდნავ მიღიმის.
როიალიდან რამდენიმე წუთის ამდგარი ვარ, მაჯა უსიამოვნოდ მიხურს და ერთი სული მაქვს, როდის ჩავიყვან ბოლომდე ლანას უგემურ ყავას. მაინც რა ყავაა, ,,პელე“? ასე მგონია, რომ თითოეული წვეთი მკლავს. ალბათ, იმავეს გრძნობს ცხენი სიგარეტის მოწევისას. აღარ მინდა ლანას მოსმენა. სიამოვნებით ვეტყოდი, რასაც ვფიქრობ და გავაჩუმებდი. ვეტყოდი, რომ ცხოვრება როიალის თავზე დაწყობილი ფაიფურის სპილოების ყურება და კონსერვატორიის კუანა დეიდებთან ჭორაობა არაა. ბოლოს კი დავამატებდი, რომ მას მართლაც რო ესმოდეს რამე, 38 წლის ასაკში მარტო არ იქნებოდა..
სხეულის თვისება – შეინარჩუნოს თავისი უძრაობის ან თანაბარი სწორხაზოვანი მოძრაობის მდგომარეობა, სანამ გარეშე ძალა არ გამოიყვანს ამ მდგომარეობიდან.
ისეთი მეგობრები არ გყავთ, დროის შეგრძნება რომ არ აქვთ? იმას არ ვგულისხმობ, სადმე რომ აგვიანებენ, ან კიდევ 10ის ნაცვლად 11ზე რომ შემოდიან სკაიპში. ეგეთები კი არა, ისეთები_ საერთოდ რომ ვერ გრძნობენ დროს. 23 წლისები ისეთივენი რომ არიან, როგორებიც 18-ისები იყვნენ და 30ისები რომ ისეთივენი იქნებიან, როგორებიც 23-ისები იყვნენ.
ჩემზე ამბობენ, რომ ჯერაც ძალიან ინფანტილური ვარ, რადგან ადამიანებს ჯიუტად ვჩუქნი დაბადების დღებზე წიგნებს, რომლებიც მე მინდა, რომ მაჩუქონ. სულ დანანებით ვიხდი ხოლმე ფულს (მე კი წიგნებში ბევრ ფულს ვიხდი, როგორც წესი), გზაში თვალმოუშორებლად ვკითხულობ პირველ რამდენიმე ფურცელს და ბოლოს ისეთი სახით ვაძლევ საჩუქარს დაბადების დღის სუბიექტს, თითქოს ლუდისთვის გადადებულ ხუთლარიანს ვიხდიდე ,,ყაზბეგის”ლიმონათში. თუ შევატყვე, რომ ჩემმა საჩუქარმა იუბილარი არ აღაფრთოვანა, საკუთარ თავთან ჩხუბს ვიწყებ:
_ 30 ლარი რამ გადაგხდევინა?
_ კორტასარზე უკეთესი რა მეყიდა, ახალი თარგმანია. ,,ინასტრანკას” მერე საქართველოში კორტასარის ხსენება არ ყოფილა.
_ სულ ფეხებზე არ ჰკიდია, ახალი თარგმანია თუ არა?
_ მე არ მკიდია. წაიკითხავს. როგორ შეიძლება, გვერდზე გადადოს..
ჩემთვის ძილი აღარ არსებობს. არსებობს გადაღლა და გათიშვა, მაგრამ აღარ არსებობს ძილი. ვზივარ, საკუთარ თავს ვარეფრეშებ (რომ რაიმე სტატუსი არ გამომრჩეს) და ვცდილობ, ვწერო ინერციით. საუკუნეა, სიზმარი აღარ მინახავს და უკვე სასოწარკვეთილი ვფიქრობ იმ დროზე, როცა ადამიანები სიამაყით გამოაცხადებენ, რომ ძილი გააუქმეს. ალბათ იტყვიან, რომ ძილი ჩაანაცვლეს პატარა ტაბლეტებით, ეროტიკული სიზმრები _ ნამდვილი სექსით, სიზმრის მეგობრები კი_ თანამშრომლებით, რომლებიც ხანდახან იმისთვისაც კი არ გამოდგებიან, რომ პარასკევ საღამოს ლუდზე დაპატიჟო. იტყვიან, რომ უამრავი დრო დაზოგეს და შეუძლიათ, ამ დროს სხვა საქმეებით დაკავდნენ _ მეტი ვიდეო ნახონ იუტუბზე, უფრო დიდხანს იცეკვონ ღამის კლუბებში და დიდხანს იფიქრონ განუხორციელებელ სუიციდებზე. დიდი იმედი მაქვს, რომ ამ დროს მე ვერ მოვესწრები.
ჩემი ფრჩხილები ისეთივე მსხვრევადია, როგორც ჩინური ფაიფური.
და ჩემი თმა_ ისეთი სრიალა, როგორიც თქვენი.
და მე არ ვიცი, როგორ მოკვდა მაო ძე დუნი. ანუ შტერი ვარ.
სამწუხაროა, რომ სამყაროში, სადაც ყველაფერი ერთმანეთს კვეთს, მხოლოდ ჩვენი ცხოვრებები რჩება პარალელური.
ჩემო ჩინელო მეგობრებო, მე ყოველღამე თქვენი სიზმრები მესიზმრება. – მეორადი მოხმარებისა, როგორც ყოველთვის, ცოტათი უხარისხო. (ზედიზედ ორჯერ თუკი ნახავ, გადაიწვება). მესიზმრება შროშანები და აბრეშუმები და პატარამკერდიანი გოგოები და დიდთავიანი რობოტები. და სულ ეგაა ჩინეთი.
ვიცი, სათაურის წაკითხვისას რაც გაიფიქრეთ_ თინეიჯერი (ოდნავ დამცინავი ტონით, თუ არა?). ოდესმე დაგიფიქსირებიათ, რომ როცა ანინას ბლოგზე შემოდიხართ, თინეიჯერის ბლოგზე ხვდებით? მე დღეს პირველად დავაფიქსირე. ალბათ იმიტომ, რომ ჩემს ბლოგს თინეიჯერულად არ ვთვლი. აბა როგორი წარმომიდგენია თინეიჯერული ბლოგი? აი ისეთი, რომ შედიხარ და დიდი გული გეჩითება წარწერით: მე რომ მენატრება, მას თუ ვენატრები..
მოკლედ, მე თინეიჯერები არ მიყვარს, მაგრამ რადგან ზუსტადაც ,,თინეიჯერული პონტია” რაიმე ფენომენის(მოვლენის, ადამიანის, ღირებულების) მომწონს-არმომწონს კრიტერიუმებით გაკრიტიკება, მოდი, ცოტა შორიდან მოვყვეთ..
ანინა მოკვდა. გაუმარჯოს ნინოს_ დაწერა უცნობმა იუზერმა ჩემს ბოლო პოსტზე. შემოვედი ბლოგზე და აღმოვაჩინე, რომ მოვმკვდარვარ და ბლოგიც ცოცხალ-მკვდარია. დავიბენი, მაგრამ მალევე მივხვდი, რაცუნდა მექნა მუმიასავით უნდა დავბრუნებულიყავი, იმ განსხვავებით, რომ მუმიას სახის კანი არ უვარგა : ) მოგენატრეთ? მე კი. საკმაოდ.
მთელი ამდენი ხანი ვისვენებდი, ეს პირობითად. სინამდვილეში, დიდად არც დამისვენია, თუ ჩემ მიერ ნათარგმნ გვერდებსა და წაკითხულ წიგნებს გადავხედავ. ჰო, კიდევ რამდენიმე მოთხრობაც დავწერე, დეზლი : ) ვიცოდი, რომ პირველი პოსტის დაწერა ზუსტად ისე გამიჭირდებოდა, როგორც ახლა მიჭირს. იქნებ სჯობდა, რამდენიმე წუთის წინ ნანახ ქართულ პორნოზე მეთქვა რამე? Continue reading “მუმიის დაბრუნება”→
ამ თვეში გავიგე, რომ თურმე ყველა ბლოგერი ქუჩაში მუსიკას უსმენს და ყველა მათგანი სიამოვნებით შეხვდებოდა ნებისმიერ უცნობს. მთავარია, ის უცნობი მიეჭრას და უთხრას : თქვენ ის არა ხართ? quert1578999esp. wordpress.com-ზე რომ ბლოგავთ… რა ხანია, მინდოდა თქვენი გაცნობა. თქვენი პოსტი წავიკითხე, სათაურით: ,,ქუჩაში რომ შეგხვდეთ..” ხოდა, მთელი დღეა აქ ვდგავარ და აი, თქვენც გამოჩნდით 😀
ანინას ბლოგი 