დედამიწის უკანასკნელი ზამთარი

ეს არის საკონკურსო ნამუშევარი imho.ge-სთვის

პოსტი ეძღვნება დედამიწის უკანასკნელ ზამთარს, როცა არ უნდა დადგეს იგი 

რატომღაც მგონია, რომ დედამიწა უახლოეს ერთ წელიწადში  არ განადგურდება, თუმცა, თუ მაინც დაიწყო განადგურება, ალბათ, არც არავინ ააშენებს კოსმოსურ ხომალდებს კოსმოსში გასაქცევად. უფრო სავარაუდოა, რომ ყველანი წრეზე ვირბენთ და ვიყვირებთ მანამდე, სანამ გვექნება სარბენი წრე. მერე კონტინენტები გაიყოფა, ცათამბჯენები დაინგრევა, ვულკანები ამოიფრქვევა..  ძალიან რთული გახდება, რომ გული არ გვერეოდეს. რა სამწუხაროა, რომ გოგოები, რომლებმაც სიწმინდე ქმრებისთვის შემოინახეს, ქალიშვილებად მოკვდებიან.  არც ისაა მაინცდამაინც სასიამოვნო, რომ ჩვენი მშენებარე ბინები მანამდე დაინგრევა, სანამ აშენდება.

(აქვე გადახვევა:  ეიჩარის კითხვა გასაუბრებაზე  ( 2002 წელი ):
_ როგორ წარმოგიდგენიათ თქვენი თავი 10 წლის შემდეგ?
_ მკვდარი)

ჩანაწერები

** რაც რეგულარულად დავიწყე ვარჯიში, მივხვდი, რატომ არიან სპორტსმენები შტერები. ვარჯიშის დროს ფიქრი თითქმის შეუძლებელია. მხოლოდ ითვლი და მოძრაობ, ან უბრალოდ მოძრაობ. ვარჯიშის დროს ვერაფრით დაფიქრდები იმაზე, რომ სამყარო უზარმაზარია და შენ _ ძალიან პატარა.

ამიტომაც ვარჯიშის დროს ყველა თვითკმაყოფილია. ოფლიანი და თვითკმაყოფილი.

სიარული და ჯდომა

ჯდომა კლავს

ქალაქში სიარული სასარგებლოა. საერთოდაც, სიარული უფრო სასარგებლოა, ვიდრე ჯდომა, მაგრამ მე მაინც ჯდომა მირჩევნია ხოლმე. შევატყვე, რომ ჯდომა წოლასაც მირჩევნია და ამბობენ, რომ ეს ცუდია, ძალიან ცუდია, რადგან ადამიანის სხეული არაა შექმნილი იმისთვის, რომ დიდხანს იჯდეს. თუმცა ეს მოსაზრება გადასახედია. ვინ იცის, რისთვისაა შექმნილი ადამიანის სხეული?ჩემი აზრით, იმისთვის, რომ მთელი ცხოვრება ხორცი და  კენკრა ჭამოს, ინადიროს, შიშველმა იაროს, იშვიათად იბანავოს და გამრავლდეს.  მაგრამ ჩვენ ხომ ამის გარდა უამრავ რამეს ვაკეთებთ, არა? არის თუ არა ადამიანის სხეული შექმნილი იმისთვის, რომ კოსმოსში იფრინოს, ან იმისთვის, რომ ღრმად ჩაყვინთოს ოკეანეში? ან თუნდაც იმისთვის, რომ გლობალური დათბობის პირობებში იცხოვროს და ისუნთქოს მსოფლიოს ყველაზე ბინძურ ქალაქების ყველაზე ბინძური ჰაერი? მგონი, არა. მაგრამ ჩვენ ხომ მაინც ვძლებთ. ამასთან შედარებით ჯდომა უმნიშვნელო რამე მგონია.

So many people, and so few asteroids

ჩემთვის ძილი აღარ არსებობს. არსებობს გადაღლა და გათიშვა, მაგრამ აღარ არსებობს ძილი.  ვზივარ, საკუთარ თავს ვარეფრეშებ (რომ რაიმე სტატუსი არ გამომრჩეს) და ვცდილობ, ვწერო ინერციით. საუკუნეა, სიზმარი აღარ მინახავს  და უკვე სასოწარკვეთილი ვფიქრობ იმ დროზე, როცა ადამიანები სიამაყით გამოაცხადებენ, რომ ძილი გააუქმეს. ალბათ იტყვიან,  რომ ძილი ჩაანაცვლეს პატარა ტაბლეტებით, ეროტიკული სიზმრები _ ნამდვილი სექსით, სიზმრის მეგობრები კი_ თანამშრომლებით, რომლებიც ხანდახან იმისთვისაც კი არ გამოდგებიან, რომ პარასკევ საღამოს ლუდზე დაპატიჟო.  იტყვიან, რომ უამრავი დრო დაზოგეს და შეუძლიათ, ამ დროს სხვა საქმეებით დაკავდნენ _ მეტი ვიდეო ნახონ იუტუბზე, უფრო დიდხანს იცეკვონ ღამის კლუბებში და დიდხანს იფიქრონ განუხორციელებელ სუიციდებზე. დიდი იმედი მაქვს, რომ ამ დროს მე ვერ მოვესწრები.

მეძავთა ლოცვა გაფრენისათვის

ა)

ქალაქის ცაზე  ვარსკვლავები არ ჩანს. ეს ლოგიკურია, ჩვენი ლამპიონები  მძლავრად ანათებენ. ან ვის რად უნდა ვარსკვლავები, პატარა, ფეხშიშველა  ანტიკური ბავშვები ხომ არ ვართ, რომ ზეცის რუკები ვხატოთ.. ნეტავ ვარსკვლავებმა თუ იციან, რომ ნიუ-იორკში ისინი საერთოდ არ არსებობენ, თბილისში კი_ იშვიათად..

ბ)

ოდესმე ყველა მეძავი დაიმსახურებს კოსმოსში გაფრენას. ისინი საკმარისად დაღლილნი იქნებიან დედამიწისაგან და აუცილებლად გაფრინდებიან. და თუ თან მხოლოდ 1 კლიენტის წაყვანის უფლება ექნებათ, ეჭვიც არ შეგეპაროთ, ყველა მეძავი იმ კლიენტს აირჩევს, რომელსაც სიმთვრალის გამო არ აუდგა და  მთელი ღამე ვარსკვლავებზე ლაპარაკობდა.

კოსმო-ტურისტის ფოტო

როგორ უყვართ ტურისტებს ბანალური კრეატიულობის გამომჟღავნება. ზღვაზე ბრდღვიალა მზე უჭირავთ ხელში, ან  გიგანტურ ქვებს სწევენ, ან კიდევ   პიზას აკავებენ:

როგორ გავყიდე სიზმარი 1200 ლარად

იმისათვის, რომ სიზმარში რამე გადაგიხადონ, პირველ რიგში, სიზმარი უნდა ნახო. მე კი მეტს არაფერს ვაკეთებ ღამით: ან სიზმრებს ვხედავ ან ვწერ. ვწერ იმაზე, რაც სიზმრად ვნახე და ვნახულობ სიზმრად იმას, რაზეც ვწერ. ,,თვითმკვლელთა მატარებელიც” ეგრე დაიწერა. ჯერ იყო საშინელი სიზმარი, რომელიც როდის-როდის გავუმხილე ჩემს დას. ლელამ მითხრა, აუცილებლად უნდა დაწერო, თუნდაც  პატარა რამე და თუნდაც მხოლოდ მე მაჩვენოო. დავწერე, მაგრამ მხოლოდ მისთვის არ მიჩვენებია. და ახლა ვფიქრობ:  კიდევ კარგი, რომ ასე მოვიქეცი.

ჩემმა მოთხრობამ გუშინ კულტურის სამინისტროს კონკურსი მოიგო.

რჩეული ვიდეოები II (animated)

ძალიან მარტივი გრაფიკით ხანდახან დიადი იდეებიც შეიძლება გადმოიცეს, ან შეიძლება არც ისე დიადი, მაგრამ სასაცილო..

1. Bruno Bozzetto

ეს კაცი ნამდვილი გენიოსია.  მწერალი რომ იყოს, დიდი სიამოვნებით წავიკითხავდი მის მოთხრობებს. მარტივად გადმოსცემს სათქმელს, საინტერესოდ ხუმრობს და ძალიან გასაგებადაც. ერთხელ დამესიზმრა, მე და ბრუნო როგორ ვისხედით იტალიის ჩვეულებრივზე ჩვეულებრივ  პიცერიაში და ვჭამდით პიცას, რომელიც პრეგოს პიცის ასლი იყო. ბრუნო წუწუნებდა, რომ ცომი ძალიან სქელი იყო, ყველი კი ისეთი არ იყო, როგორიც უნდა ყოფილიყო.. მერე მიხვდა, რომ თავი მომაბეზრა წუწუნით და სასხვათაშორისოდ თქვა: დარტყმული ხალხი ვართ იტალიელები, არ შეიმჩნიო. მე გავუღიმე და ვუთხარი: შენ ქართველები უნდა ნახო..

ქუჩაში რომ არ შეგხვდეთ..

ამ თვეში გავიგე, რომ თურმე ყველა ბლოგერი ქუჩაში მუსიკას უსმენს და ყველა  მათგანი სიამოვნებით შეხვდებოდა ნებისმიერ  უცნობს. მთავარია, ის უცნობი მიეჭრას  და უთხრას : თქვენ ის არა  ხართ?  quert1578999esp. wordpress.com-ზე რომ ბლოგავთ… რა ხანია, მინდოდა თქვენი გაცნობა. თქვენი პოსტი წავიკითხე, სათაურით: ,,ქუჩაში რომ შეგხვდეთ..”   ხოდა, მთელი დღეა აქ ვდგავარ და აი, თქვენც გამოჩნდით 😀

მომეცი ცოტა მეტი კოსმოსი

სიტყვა ,,კოსმოსს”  მე ისე ვხმარობ, როგორც მინდა. თუ ჩემს ბლოგს ხშირად კითხულობთ ხოლმე, გეცოდინებათ, რომ ეს ასეა. ძალიან არ მინდა ამ სიტყვას ერთი კონკრეტული მნიშვნელობა ჰქონდეს ჩემთვის:

1) კოსმოსში ვარ მაშინ, როცა საკმარისად ბევრი მაქვს დალეული (სულ ერთია, რა, ოღონდ არა ღვინო).

2) კოსმოსში ვარ, როცა ვუსმენ duft punk-ის ძველ და კეთილ ვეშებს.