მეძავთა ლოცვა გაფრენისათვის

ა)

ქალაქის ცაზე  ვარსკვლავები არ ჩანს. ეს ლოგიკურია, ჩვენი ლამპიონები  მძლავრად ანათებენ. ან ვის რად უნდა ვარსკვლავები, პატარა, ფეხშიშველა  ანტიკური ბავშვები ხომ არ ვართ, რომ ზეცის რუკები ვხატოთ.. ნეტავ ვარსკვლავებმა თუ იციან, რომ ნიუ-იორკში ისინი საერთოდ არ არსებობენ, თბილისში კი_ იშვიათად..

ბ)

ოდესმე ყველა მეძავი დაიმსახურებს კოსმოსში გაფრენას. ისინი საკმარისად დაღლილნი იქნებიან დედამიწისაგან და აუცილებლად გაფრინდებიან. და თუ თან მხოლოდ 1 კლიენტის წაყვანის უფლება ექნებათ, ეჭვიც არ შეგეპაროთ, ყველა მეძავი იმ კლიენტს აირჩევს, რომელსაც სიმთვრალის გამო არ აუდგა და  მთელი ღამე ვარსკვლავებზე ლაპარაკობდა.

გაიხადე პაკისტანში

ნახევრად-ეროტიკული ისტორია

მოკლედ, 2006 წელია, პაკისტანში ვართ მე, ბათუმელი აბდულა და ლაიკა. მე ანინა მქვია იმიტომ, რომ სხვა რა უნდა მერქვას, აბდულას აბდულა ჰქვია იმიტომ, რომ აჭარელ მუსლიმანებთან მეგობრობს. ლაიკას კი თუნდაც იმიტომ ჰქვია ლაიკა, რომ ლაიკაა (ჯიშით).

ჩემი თავი ათიოდე წლის წინ გავიცანი, როცა პატარა ვიყავი, აბდულა_ ზუსტად 3 წლის წინ, როცა ბათუმში დავიკარგე, ლაიკა კი_ 2 წლის წინ, როცა სქერი მუვის ვუყურებდი. ავლაბარში დამადგა. კარებზე ფხოჭნითა და ამბებით. კარი გავუღე თუ არა, სახლში ისე შემოვარდა, თითქოს ვინმეს ეძებდა. ჩუსტებს ვერ მომიტან?_ მკითხა. ვერა_ ვუპასუხე მე. მერე ოთახში შევარდა. აქ დავიძინებ, ხო? _ ისევ მკითხა და ჩემს საწოლზე დააწყო თათები. ნწ, აქ_ ვუთხარი მე და იატაკისკენ გავიშვირე თითი. ისიც იატაკზე მოიკეცა ნაწყენი. იმის მერე სიტყვა აღარ უთქვამს.

რამდენიმე ,,ჩხაკ!” random-shots

დღეს მომინდა უბრალოდ ბოლო დროის  random shot-ები დამედო ბლოგზე. ისეთი სახით, როგორითაც გადავიღე.

1. აგურის სახლი. მე მაქვს აგურის სახლი სოფელში და იქიდან ჩანს მთები. იმ მთებიდან კი ჩემი სახლი არ ჩანს. მთები იმდენად შორსაა და ხედი იმდენად უცვლელია, რომ ხანდახან მგონია, უზარმაზარ პოსტერს ვუყურებ.  მეშლება ნერვები და ვბრუნდები ოთახში. სოფელში მხოლოდ ყავას ვსვამ.

2. კოსმონავტი ცაში. კოსმონავტი ხარ, თუ შენი გვარია გაგარინი, სულ ერთია, შოთა გქვია თუ იური.  მთავარია, გამბედაობა გეყოს და ეშმაკის ბორბალზე აძვრე ისე, რომ ცალ ხელში მეგაფონი გეჭიროს, მერე კი იქიდან კონკურსის გამარჯვებულები დაასახელო. რომ ჩამოხვალ, ხელი გეტკიება, შარვალი დასვრილი გექნება, მაგრამ გაიღიმებ და იტყვი: მერე რა, კოსმონავტი ცაში უნდა იყოს : )

ვირჩევთ გალაქტიკის მერს

ჩემი პირველი არჩევნები იყო დღეს. ჯერ მობილურით გადავამოწმე ჩემი თავი სიაში. მე რა, ჩემმა ძმამ გადაამოწმა და რომ აღმოჩნდა, სიაში არ ვიყავი, ტვინი შემიჭამა, წადი, განცხადება დაწერეო. ხოდა, დამეზარა და ვიფიქრე, დავიკიდებ-მეთქი. თან გავბრაზდი, ხომ უნდა იცოდეს სახელმწიფომ, რომ უკვე გავხდი 18 წლის-მეთქი 😀 ჩემდა გასაკვირად, მაინც მომივიდა სახლში მოწვევა და  პასუხისმგებლობა ვიგრძენი (ამ ტიპის: კაი მე არ წავალ, მაგრამ ყველამ რომ ეგრე იფიქროს, ხომ არაფერი გამოვა?) ხოდა, წავედი. არადა სეირის ყურება უფრო მიყვარს, ვიდრე სეირში მონაწილეობა. სეირი კი შედგება, მამმა. ჩვენთან ხომ პოსტ-არჩევნული მღელვარება უფრო დიდხანს გრძელდება ხოლმე ვიდრე პრე-არჩევნული, ანუ საარჩევნო კამპანია.

ნეტავ ის დრო როდის დადგება, როცა დამარცხებული კანდიდატი გამარჯვებულს მიულოცავს და მერე მშვიდად შეუდგება შემდეგი არჩევნებისთვის მზადებას. მაშინ მივხვდები, რომ უკვე დიდი ბიჭები არიან ჩვენი პოლიტიკოსები.

რაც შეეხება შედეგებს. ალბათ, მოიგებს უგულავა. ტყუილად კი არ აცხო პური, იმუშავა ყასბად, მშენებლად, მასწავლებლად….  ამასწინათ ვიღაცებმა ისიც მითხრეს,  ინტიმურ ტელეფონზე დავრეკეთ და გიგი უგულავამ გვიპასუხაო 😮

პროვინციალიზმი ქართულ კრიტიკაში და დეისაძის სასამართლო პროცესი

ერეკლეს წიგნზე ძალიან ბევრი რამ ითქვა, თუმცა მე ერთი სტატიაც კი არ წამიკითხავს, სადაც ნორმალურადაა გაკრიტიკებული ეს კრებული. არადა რამდენი რამეა სათქმელი ლიტერატურული კუთხით, რა ადვილად შეიძლება ერეკლეს ლიტერატურული ხარვეზების დაჭერა და მსჯელობის განზოგადებაც. მოკლედ, ქართველმა კრიტიკოსებმა, თუ ისინი საერთოდ არსებობენ, მსუყე საკბილო გაუშვეს ხელიდან.

ერთ-ერთი პირველი გამოხმაურება კრებულზე ,,ტაბულაში” დაიბეჭდა. /ეს სტატია შეგიძლიათ იხილოთ აქ, თუ უკვე დამიმეგობრდით ფეისბუქზე/   ძალიან მომეწონა, დახვეწილი იყო, გონივრული, ინფორმაციასაც აწვდიდა მკითხველს.  ეს არ იყო რეცენზია, რა თქმა უნდა, ,,ტაბულას” ფორმატის გამო, თუმცა ჩემი აზრით, ამაზე უკეთესი არც არაფერი დაწერილა მას შემდეგ.

ამას მოჰყვა აზრები.გე-ზე  ლევან შატბერაშვილის სტატია. რომელსაც გამუდმებით მიციტირებდნენ და მიციტირებდნენ, ლინკი კი ყველგან გადმოჰქონდათ, სადაც კი კრებულის სათაურს დაინახავდნენ. არადა სტატია დილეტანტურად იყო დაწერილი და მე გავიფიქრე, რომ მსგავსი სტატიების განთავსება მკითხველის უპატიცემულობაა. ამაზე თვალს დავხუჭავდი, სტატიაში ტყუილები რომ არ მეპოვა.  თუ თქვენ ჯერ ამ პოსტში  განთავსებულ  პირველ ლინკს გაეცნობით, მერე კი _ მეორეს,  ტყუილების შემჩნევა არ გაგიჭირდებათ.

3 საუბარი მომხდარის შესახებ

1)

[11:37:46 AM] – anina: rogor xar
[11:37:51 AM] – anina: gtkiva rame?
[11:38:23 AM] …1100…: loyebi
[11:38:31 AM] …1100…: tvaltan ro dzvlebia
[11:38:33 AM] …1100…: amoweuli
[11:38:34 AM] …1100…: egeni
[11:38:37 AM] …1100…:
[11:38:45 AM] – anina: bicho, dzaan vinerviule
[11:38:48 AM] – anina: girekavdi
[11:38:57 AM] …1100…: saxlshi damrcha teli
[11:38:58 AM] …1100…: 😦
[11:39:01 AM] – anina: calke shenze vneviulobdi
[11:39:03 AM] – anina: calke_
[11:39:06 AM] – anina: gagarinze
[11:39:11 AM] – anina: imas vigac 10 tipi aekida
[11:40:28 AM] …1000…: ho
[11:40:32 AM] …1100…: gagarinic magar sharshi iyo
[11:40:37 AM] …1100…: mere sikoc cemes
[11:40:37 AM] …1100…: janashia
[11:41:10 AM] – anina: au
[11:41:20 AM] – anina: mec ragac cudad miyurebdnen

[1:48:41 PM] …1100…: neknebi mtkiva sashilad

დღეს google ჩემიანია

როგორც ჩანს, უკვე იმდენჯერ ჩაწერეს გუგლის ძებნაში ,,ანინა”, რომ გუგლი დაინტერესდა, ვინ ვარ. ხოდა, ჩემთან შემოვიდა, გადაიკითხა პოსტები, კომენტარებიც დამიტოვა (ვორდპრესმა ისინი სპამებად მიიჩნია, რადგან ორობით სისტემაში იყო დაწერილი) და მერე სოლიდარობაც გამომიცხადა.  დღეს გუგლის ბანერს ეტყობ(ოდ)ა, რომ კოსმონავტის ბლოგს კითხულობს.

ამ მომენტიდან პოსტის წაყვანა ორი გზით შეიძლება:

1. მოგიყვეთ, როგორ შექმნეს უცხოპლანეტელებმა ედვინ ჰაბლი, რომელმაც თავის მხრივ, ბევრი რამ შექმნა.

2. მოგიყვეთ, როგორ შექმნეს უცხოპლანეტელებმა გუგლი.

მე მეორე მირჩევნია.

ბელკა, სტრელკა და იური

თუ შეამჩნიეთ, ჩემი ბლოგის ზედა მარჯვენა კუთხეში წერია _ ლოთი კასმანავტკა. დღეს ვუყურებდი და ვფიქრობდი, ეს წარწერა დედაჩემმა რომ ნახოს, ნეტა რომელი სიტყვა უფრო გააკვირვებს- პირველი თუ მეორე-მეთქი : ) ისე, ლოთობასა და კოსმონავტობას აქვს ერთი დიდი მინუსი, რაშიც დედაჩემი ნამდვილად დამეთანხმება:  ხანდახან ისეთი  მნიშვნელოვანი რამეც კი გავიწყდება,  როგორიცაა ის, რომ  12 აპრილი კოსმონავტიკის საერთაშორისო დღეა. ჩემდა სამარცხვინოდ, მე სწორედ ასე დამემართა.

ახლა თავს ვიმშვიდებ, რომ ძალიან გვიანი არაა და სანამ დროა,  ვულოცავ: იური გაგარინს, შოთა გაგარინს, ბელკას, სტრელკას და ნიკიტას. პოსტი მონა ლიზაზე მოიცდის : )

იმდენია სათქმელი, რომ აღარც ვიცი, საიდან დავიწყო.

იქნებ სჯობს, დასაწყისისთვის გითხრათ, რომ გაგარინი არ მომკვდარა, უბრალოდ უცხოპლანეტელებმა დაიტოვეს, რადგან ის ზედმეტად სიმპატიური იყო იმისთვის, რომ საბჭოთა კავშირში ეცხოვრა. ბარემ იმასაც გეტყოდით, რომ  ამ დროისათვის უცხოპლანეტელებს უკვე თან  ჰყავდათ ასევე ზედმეტად სიმპატიური მერლინ მონრო. მან სწორედ ,,სიკვდილის” წინა დღეს დაურეკა რომელიმე კენედის და უთხრა: ჯონ (ბობ), აღარ შემიძლია აქ,  გამიშვი კოსმოსში, თუ შეგიძლია. ჯონმა (ბობმა) იუარა. მაშინ მერლინმა წყენით გაახსენა, შენს (შენი ძმის) დაბადების დღეზე რომ ვიმღერე, ეგ ხო კაი იყოო? და  დაითანხმა.  რას იფიქრებდა კოსმოსში 1962 წელს გაშვებული მერილინ მონრო, რომ 1968 წელს მას სიმპატიური რუსი ჭაბუსი, იური შეუერთდებოდა  და დიდხანს იცხოვრებდნენ კოსმოსში,  მფრინავი საბჭოური ძაღლებით გარშემორტყმულნი.  იცხოვრებდნენ მშვიდად, მოუსმენდნენ ბიტლზებს (,,ჩაკრულოსაც”) და იშვიათად გამოიხედავდნენ დედამიწისკენ.

ენის როტაცია (?) = გამოხმაურება doin.ge-ს პოსტზე

დარწმუნებული ვარ, მოსმენილი გაქვთ, როგორ წუწუნებს ყველა: მოსწავლე, მასწავლებელი, მშობელი, ბებია, ბაბუა, სტუდენტი, ლექტორი, ბლოგერი (ჰაჰ) იმაზე, რომ ენა დაგვიბინძურდა. ძირითადად, წუწუნებენ სლენგის, ბარბარიზმების, კალკისა და სტილისტური ხარვეზების შესახებ. მაგრამ ენის გრამატიკა სულ ეს არაა. სთხოვეთ ენის ნორმების თავგამოდებულ დამცველებს, სულ პატარა სამსახური გაგიწიონ და დასვან მძიმეები ამ წინადადებაში:
ორი თვის შემდეგ ქალაქის მერმა მოქალაქეების თხოვნით მოედანზე პატარა აივნიანი სახლი ააშენა.
თქვენც დასვით და შედეგები კომენტარებში განვიხილოთ. მერე ერთად დავასკვნით, რომ თუ მაინცდამაინც ვითარების შეცვლა გვინდა, ზედაპირულ პრობლემებს კი არ უნდა გამოვეკიდოთ, არამედ სიღრმისეულად მივუდგეთ საკითხს: ვასწავლოთ გრამატიკა სკოლაში უკეთესად და ვისწავლოთ გრამატიკა სკოლაში უკეთესად. მივცეთ ფილოლოგებს ჟურნალისტური განათლება, ან მივცეთ ჟურნალისტებს ფილოლოგიური განათლება. დარწმუნებული ვარ, ამავე თემაზე უფროსებს რომ ველაპარაკებოდე, ვიღაც ნამდვილად მეტყოდა: გააუქმეს ენის პალატა და რაღა უნდა გავაკეთოთო. მაგრამ სინამდვილეში ენის პალატას არ შეუძლია, ადამიანებს მეტყველება და წერა ასწავლოს. არ ვხუმრობ: ბლოგებსაც კი მეტი ძალაუფლება აქვთ ამ მხრივ, ვიდრე რომელიმე სახელმწიფო დაწესებულებას. ინტერნეტ-სივრცეში ყველაფერი გამართულად რომ იწერებოდეს, ტელევიზიით მოსმენილი გაქვავებული ფორმები ვეღარ დაგვიბინძურებდა ნაწერს, საუბარს. მაგრამ ინტერნეტში ისე წერენ, როგორც ტელევიზიით ლაპარაკობენ და ამას ისე, უბრალოდ, არაფერი ეშველება.

ვარდისფერი ავტობუსი, რომელმაც ჩაიარა

ისინი რომ გამოჩნდნენ, მე ჯერ კიდევ პატარა ვიყავი (არც ახლა ვარ ძალიან დიდი), მახსოვს, როგორ ვუყურებდი გადაცემა ,,კედელს”, სადაც სტუმრები, ახალგაზრდა პოეტები ამტკიცებდნენ იმას, რასაც მეც ვამტკიცებდი ხოლმე ყველგან: სახლში, სკოლაში, სამეგობროში: რომ ვერლიბრიც შეიძლება იყოს გენიალური, რომ არ შეიძლება კულტურა დააკონსერვო და ოცტომეულებად შემოდო წიგნის თაროზე, რომ თუ რამე ახალი და ,,ბრაზიანი” არ შევქმენით, არაფერი არ გამოვა. პატარები იყვნენ (არც ახლა არიან ძალიან დიდები) და სჯეროდათ კულტურული რევოლუციის საქართველოში, უფრო ზუსტად კი ადამიანების ტვინებში. ალბათ, ახლაც სჯერათ სადღაც, გულის სიღრმეში.