რა ვჭამე საუზმეზე

როცა ვინმე კითხულობს, მაინც რაზე წერენ ქართველი ბლოგერებიო, პასუხი ორიდან ერთია: 1) სექსზე; 2) რა ჭამეს საუზმეზე.

მე პირადად სულ მინდა იმ ბლოგერების პოსტების კითხვა, რომლებიც სექსზე წერენ, მაგრამ რატომღაც ვერ ვპოულობ ხოლმე. სხვათა შორის, არც ,,რა ვჭამე საუზმეზე” პოსტებია მაინცდამაინც ბევრი. არადა, ადამიანებს აინტერესებთ პირადი ბლოგები. უბრალოდ მკითხველებს უჭირთ იმის აღიარება, რომ სხვების პირად ამბებს ასეთ დიდ მნიშვნელობას ანიჭებენ. საქმე დაახლოებით ასეა: მე, მაგალითად, არასდროს ვყიდულობ ყვითელ პრესას, ფული მხოლოდ უკიდურესად ,, ხარისხიანი” ჟურნალებისთვის მემეტება, მაგრამ როცა საიდანღაც ჩემს სახლში მყვირალასათაურებიანი იაფფასიანი გაზეთი ჩნდება, ცდუნებას ვერ ვუძლებ, რომ არ წავიკითხო. ერთი ეგაა,   ხმამაღლა ვერაფრით მათქმევინებთ, რომ ყველაზე მდარე სტატიებს მშვენივრად გამოსდით ჩემი ჩათრევა. ასე თუ ისე, სხვათა პირადი ცხოვრება ნამდვილად საინტერესოა.

შეხვედრა ნიკა გილაურთან

2 წლის წინ, როცა ბლოგს ვქმნიდი, ვერაფრით წარმოვიდგენდი, რომ :
1. ჩემი მომავალი საქმიანობა მჭიდროდ დაუკავშირდებოდა სოციალურ მედიას.
2. ოდესმე ჩემი შეხვედრა ქვეყნის გავლენიან პირთან სწორედ იმით იქნებოდა განპირობებული, რომ მე ბლოგი მაქვს.

მას შემდეგ არც ისე დიდი დრო გავიდა, მაგრამ ამ გადმოსახედიდან: ის, რაც პატარა ნაბიჯია ისტორიისთვის, დიდი ნახტომია სოციალური მედიისათვის. ბლოგერები დღეს ისეთი აქტუალურები ვართ, როგორიც აქამდე არასდროს ვყოფილვართ. მერე რა, რომ გაცილებით ნაკლებს ვწერთ, ვიდრე ადრე და მერე რა, რომ პოლიტიკასა და საჩოთირო თემებს ისევ ჯიუტად ვარიდებთ თავს.. ჩვენ მაინც გვხვდებიან და პასუხსაც გვცემენ. საუკეთესო შემთხვევაში კი აზრსაც გვეკითხებიან.
დღეს ნიკა გილაურთან გვქონდა შეხვედრა. საუბარი ოფიციალური არ ყოფილა, მიუხედავად ფორმატისა. ეს ან ჩვენი მუხტის დამსახურებაა, ან მინისტრის უშუალობის. მაგრამ დიდი მნიშვნელობა ამას არც აქვს. გულწრფელობამ მხოლოდ ხელი შეუწყო ეფექტურ კომუნიკაციას.

WTF

არ ვიცი, მსოფლიო ბლოგოსფეროში როგორაა, მაგრამ ქართულ ბლოგოსფეროს  3 მთავარი ძალა ატრიალებს: მოწყენილობა, უსაქმურობა და თვითდამკვიდრების სურვილი.

ალბათ, ამიტომაც არ დამიწერია ამდენ ხანს ახალი პოსტი. არც მოწყენილი ვყოფილვარ, არც  უსაქმური და თვითდამკვიდრება.. თვითდამკვიდრების თავი აღარ მაქვს :დ

აქვე გადახვევა:  საინტერესოა, რატომ არის შერაცხული თვითდამკვიდრების სურვილი ნეგატიურ მოვლენად. მეც მითხრეს ერთხელ, თქვენ, ბლოგერები მარტო იმიტომ წერთ, რომ თავი დაიმკვიდროთო და მე დავიწყე მტკიცება, რომ არა: ჩვენ იმიტომ ვწერთ, რომ მოგვწონს,  რომ სოციალური მედია განვავითაროთ, რომ ოდესმე 100 ლარიანი პოსტიც დაგვიკვეთონ :// და ..  გავჩერდი. რა თქმა უნდა, იმიტომ ვწერთ, რომ თავი დავიმკვიდროთ, მაგრამ რა არის ამაში ცუდი? განა იმიტომ არ ვსწავლობთ, რომ თავი დავიმკვიდროთ? იმიტომ არ ვიპრანჭებით, რომ თავი დავიმკვიდროთ? იმიტომ არ გამოვთქვამთ ბრძნულ აზრებს სხვების თვითდამკვიდრებაზე, რომ თავი დავიმკვიდროთ?

სიყვარული, გაგება, ბლოგოსფერო..

სად არის სიყვარული? სად არის გაგება? სად არის კომუნის ძალა?

sweet.ge

აუფ, როგორ არ მიყვარს, დიდი ხნით რომ ვიკარგები ხოლმე. მერე იმდენი რამე გროვდება მოსაყოლი. აი, მაგალითად, ბოლო პოსტის დაწერის შემდეგ .გე დომეინზე გადმოვედი, პირველი ლიტერატურული საღამო მქონდა და რამდენიმე  ლექსი და სტატია დავწერე. მაგრამ ყოველივეს დაწვრილებით მოყოლა დიდ დროს წაიღებს. მე კი სულ სხვა რამეზე მინდა ვწერო.

სოცმედიის დღე, რომელსაც პიცამაც ვერ უშველა

წესით, გუშინდელი დღისადმი მიძღვნილ პოსტს ასე უნდა ვიწყებდე: გილოცავთ, სოცმედიის დღეს, ბლოგერებო და არაბლოგერებო. მრავალ სოცმედიის დღეს დავსწრებოდეთ!  სინამდვილეში კი სულ სხვა ხასიათზე ვარ ახლა, როცა გუშინდელ დღეს ვიხსენებ. ToTal Fail!

შეიძლება ამ თემაზე არც არაფერი დამეწერა, რამდენიმე ბლოგზე საოცარი პოსტი რომ არ მენახა. ამ პოსტების პათოსი ერთი და იგივე იყო:

,,აუუუუ, რა მაგარი დღე იყო, რამდენი ხალხი გავიცანიიი.. ძააან საყვარლები ხართ, ბლოგერებო.  აიი, უსაყვარლესები”.

ქუჩაში რომ არ შეგხვდეთ..

ამ თვეში გავიგე, რომ თურმე ყველა ბლოგერი ქუჩაში მუსიკას უსმენს და ყველა  მათგანი სიამოვნებით შეხვდებოდა ნებისმიერ  უცნობს. მთავარია, ის უცნობი მიეჭრას  და უთხრას : თქვენ ის არა  ხართ?  quert1578999esp. wordpress.com-ზე რომ ბლოგავთ… რა ხანია, მინდოდა თქვენი გაცნობა. თქვენი პოსტი წავიკითხე, სათაურით: ,,ქუჩაში რომ შეგხვდეთ..”   ხოდა, მთელი დღეა აქ ვდგავარ და აი, თქვენც გამოჩნდით 😀

1 დღე ანუ ესკიზები მომავალი პოსტებისთვის

ძლივს დავჯექი კომპიუტერთან და მინდა, რომ არაფერზე ვწერო. უფრო სწორად, რამე

უმნიშვნელოზე. იმის არ მეშინია, რომ ამ პოსტს ვინმე გადაახტება. ვიცი, რომ ადამიანებს უყვართ ასეთი ,,არაფრობების” კითხვა. მით უმეტეს, თუ ,,არაფრობები” მარტივი ენითაა დაწერილი. ეს რომ ასე არ იყოს, დუმბაძის უამრავი ნაწარმოები სრულიად აუტანელი იქნებოდა : ) სუფთა სინდისით ვწერ იმას, რის დაწერასაც ვაპირებ, რადგან ეგრე მგონია: ბლოგები იმისთვის არაა, რომ განათლდე (და არც წიგნები, რა თქმა უნდა : )). მაგრამ არც იმისთვისაა, რომ აღნიშნო, როდის გეწყება და გიმთავრდება წითელი დღეები. ბლოგის წერის ხელოვნება (თუ ასეთი რამ საერთოდ არსებობს) სწორედ ამ ორ უკიდურესობას შორის შუალედის დაჭერაშია. ეს ყველაფერი ,,ჩვენი ექსპრესის” გახმაურებულმა სიუჟეტმა გამახსენა. იქ ერთი გოგო ამბობდა, რომ პირადულ პოსტებს არ წერს, რომ მკითხველს დრო არ დააკარგვინოს. გამეცინა. თუ ბლოგებზე დაძვრები, ესე იგი, იმდენი დრო ნამდვილად გაქვს, რომ პირადული ამბების კითხვაში ,,დაკარგო”. მამენტ, ამბებსაც გააჩნია. ხანდახან უბრალოდ აუტანელია იმ პოსტების კითხვა, სადაც ბლოგერები წუწუნებენ, რომ თმაზე ის ფერი ვერ დაუსვეს, რაც უნდოდათ, ტორტის ბისკვიტი ჩაუვარდათ, ფრჩხილები ემტვრევათ, ნეტი უჭედავთ, ეზოსკატები ატეხილები არიან და ასე შემდეგ, მაგრამ… იმაზე საუბარი, თუ რა არის მოსაწყენი, ყოველთვის თავად ხდება მოსაწყენი, ამიტომ სჯობს, რამე მოგიყვეთ.