როგორ ვწეროთ კარგად

სულ ორი ტიპის ადამიანების მშურს: ადამიანების, რომლებსაც მემკვიდრეობით ერგოთ ბევრი ფული და ადამიანების, რომლებსაც ხატვა შეუძლიათ. წარმოიდგინეთ, რომ გაქვთ მდიდარი ფანტაზია, კრეატიული იდეები და არ შეგიძლიათ ვიზუალურად მათი გადმოცემა. თქვენ ვერასდროს გახდებით გრაფიტის ავტორი, ვერ დაასურათებთ წიგნებს, ვერ შექმნით საინტერესო პოსტერს და საერთოდ, დარჩებით არარაობად ვიზუალური ხელოვნების ისტორიაში. საბოლოოდ მოგიწევთ, საერთოდ ხელი ჩაიქნიოთ თვითგამოხატვის ამ კონკრეტულ გზაზე. როცა ეს ჩემს მეგობარს შევჩივლე, მითხრა, სამაგიეროდ შენ კარგად წერა შეგიძლიაო. მეც ვიცი, რომ კარგად წერა შემიძლია, მაგრამ ეს არაა კარგად ხატვის ეკვივალენტური. ჩემი აზრით, ყველას შეუძლია კარგად წერა, ვინც სკოლაში გრამატიკის საკითხებს ცოტა ყურადღებით მოეკიდა და რამდენიმე წიგნი მაინც აქვს წაკითხული. რეალურად, კარგად წერას სულ რამდენიმე წესის დაცვა სჭირდება:

1. წერეთ ბუნებრივად

ოდესმე გითქვამთ თქვენი მეგობრისათვის, რომ თავს შეუძლოდ გრძნობთ? ალბათ არა. თქვენ უბრალოდ ამბობთ: ცუდად ვარ, ან: სახე მაქვს ახეული, ან: დედამოტყნულად მტკივა თავი. თუ თქვენ ასე ლაპარაკობთ, ასეც უნდა წეროთ. როგორც კი გახდებით მაღალფარდოვნები, დაკარგავთ იმ ადამიანების სიმპატიას, რომლებსაც ჩვეულებრივი ნაწერის წაკითხვა უნდათ.
ამიტომაც ნუ დაწერთ, რომ სიბნელემ შთანთქა ოთახის ყველა კუთხე.
დაწერეთ, რომ დაბნელდა, ან შუქი წავიდა.

როგორ გამოვასწოროთ: ხმამაღლა წაიკითხეთ თქვენი ნაწერი და თუ რამე ცუდად მოგხვდებათ ყურში, აუცილებლად შეცვალეთ. მე ასე ვიქცევი ყოველი პოსტის დაწერის შემდეგ.

შვილები

შვილები ძალიან მნიშვნელოვანია. ყოველ შემთხვევაში, მე ასე მასწავლიდნენ. თეფშს თუ კარგად არ მოასუფთავებ, პირდაუბანელი შვილები გეყოლებაო. თუ არ მოგწონს დედა როგორც გექცევა, შენ თვითონ გაზარდე შვილები უკეთესადო. შენს შვილებს რას დაარქმევო და კიდევ ათასი ასეთი რამ.
აგერ, ჩემი ერთი ნაცნობი 2 წლიანი თანაცხოვრების შემდეგ დაშორდა ცოლს,  უშვილო გამოდგა და რაღა უნდა მეკეთებინა მასთანო. გათხოვდები თუ არა, ეგრევე  გეკითხებიან, შვილი როდის გეყოლებათო. ერთ შვილს გააჩენ და ბავშვს და-ძმა ხომ უნდაო. შესაძლოა, ეს მიდგომა  სავსებით ბუნებრივია, მაგრამ ცოტა შეურაცხმყოფელია, ბავშვების მკეთებელ ქარხანად რომ აღგიქვამენ.  ამას ემატება ის, რომ ყველა ქალის მთავარი მისია ხალხის თვალში დედობაა და თუ დედა არ/ვერ გახდები, ყველა ცოტა ამრეზით დაგიწყებს ყურებას. თქვენი არ ვიცი და მე არ მომწონს ეს მიდგომა. ხომ შეიძლება რომ უბრალოდ არ მინდოდეს შვილი? ან არ შემეძლოს შვილის გაჩენა, მაგრამ ამის გამო უბედური არ ვიყო?

Samsung Galaxy Note – სმარტფონი, პლანშეტი და მეტი

ამ ცოტა ხნის წინ მომაფიქრდა სიტყვათშეთანხმება ,,კომპრომისული ტექნიკა”_ ეს სიტყვათშეთანხმება მშვენივრად მიესადაგება სიტუაციას, რომელშიც შენ ,,ნიკონის” პროფესიონალური ფოტოაპარატი გინდა, მაგრამ ,,სონის” არაპროფესიონალურ ფოტოაპარატს ყიდულობ; მაკბუქი გინდა, მაგრამ  ,,დელის” ლეპტოპს ყიდულობ და ყველაზე კარგი ქინდლი გინდა, მაგრამ ყველაზე იაფს ყიდულობ.. ასეთი რამ უამრავჯერ მომხდარა ჩემს თავს და შეიძლება თქვენს თავსაც. შედეგად_  ჩემი სახლი  ,,კომპრომისული ტექნიკითაა” სავსე.

არადა, ალბათ დროა, თავს უფლება მივცე და  ფული ზუსტად იმ ნივთებში დავხარჯო,  რომელთა გამოც საერთოდ შევდივარ ხოლმე მაღაზიებში. პრეტენზიული არ ვარ. არც სნობი. უბრალოდ მეოცნებე ვარ. მჯერა, რომ ოდესმე გამოვცვლი მობილურს, რომელსაც დილას, შუადღისას და საღამოს სჭირდება დატენვა. სამაგიეროდ კი ვიყიდი სმარტფონს, რომელიც ერთდროულად იქნება ლამაზი და ჭკვიანი_ იდეალური ბოიფრენდივით.

სამსუნგ გალაქსი ნოუთი, რომელზეც ამ ბოლო დროს სულ უფრო და უფრო მეტს  ვფიქრობ, მთლად სმარტფონი არაა. გარდამავალი სახეობაა სმარტფონსა და პლანშეტს შორის. მარტივად რომ ვთქვათ, თუ თქვენ პლანშეტიც გინდათ და მობილურიც, მაგრამ არც თქვენს მშობლებს და არც თქვენს ბოსს ასე ძალიანაც არ უყვარხართ, შეგიძლიათ უბრალოდ სამსუნგ გალაქსი ნოუთი იყიდოთ. მას ორივე ,,დივაისის“ საუკეთესო თვისებები აქვს: მოზრდილია, მაგრამ მსუბუქი, შესაბამისად, პლანშეტივით რთულად სატარებელი არაა. ეკრანი კი გაცილებით დიდია, ვიდრე იმ მობილურის ეკრანი, რომელიც ახლა გაქვთ. უნდა დავამატო, რომ დიდი ეკრანი გალაქსის მნიშვნელოვან უპირატესობებსაც ანიჭებს: ის მოსახერხებელია ინტერნეტ-მოხმარებისათვის და კომფორტულია კითხვისას. გარდა ამისა, როცა ამ სმარტფონს ამოიღებთ საზოგადოებრივი თავშეყრის ადგილას ჯიბიდან, ყველა თქვენ დაგიწყებთ ყურებას :დ

სამსუნგ გალაქსი ნოუთი იდეალურია საქმიანი ადამიანებისთვის (იმიტომ, რომ ინტელექტუალური ორგანაიზერი აქვს + გრაფიკებთან და ცხრილებთან მუშაობა მაქსიმალურად გაადვილებულია) და ის შეუცვლელია კრეატიული ადამიანებისათვის (ჭკვიანი ელექტრონული კალმის მეშვეობით შესაძლებელია ფოტოებზე წარწერების დატოვება, ნახატების შექმნა, ხელით ნაწერი მესიჯების გაგზავნა… ). გალაქსი ნოუთი იმ ადამიანებსაც გამოადგებათ,  ლეპტოპიც რომ აქვთ და მობილურიც, მაგრამ თან პატარა წიგნაკს მაინც ატარებენ მნიშვნელოვანი ამბების ჩასანიშნად. როგორც ჩანს, ადამიანს მაინც აქვს წერის მოთხოვნილება, რომელსაც  ,,კრეფა“ ვერაფრით ანაცვლებს.  სამსუნგმაც აქცენტი სწორედ ამ მოთხოვნილებაზე გააკეთა.

შეხვედრა ნიკა გილაურთან

2 წლის წინ, როცა ბლოგს ვქმნიდი, ვერაფრით წარმოვიდგენდი, რომ :
1. ჩემი მომავალი საქმიანობა მჭიდროდ დაუკავშირდებოდა სოციალურ მედიას.
2. ოდესმე ჩემი შეხვედრა ქვეყნის გავლენიან პირთან სწორედ იმით იქნებოდა განპირობებული, რომ მე ბლოგი მაქვს.

მას შემდეგ არც ისე დიდი დრო გავიდა, მაგრამ ამ გადმოსახედიდან: ის, რაც პატარა ნაბიჯია ისტორიისთვის, დიდი ნახტომია სოციალური მედიისათვის. ბლოგერები დღეს ისეთი აქტუალურები ვართ, როგორიც აქამდე არასდროს ვყოფილვართ. მერე რა, რომ გაცილებით ნაკლებს ვწერთ, ვიდრე ადრე და მერე რა, რომ პოლიტიკასა და საჩოთირო თემებს ისევ ჯიუტად ვარიდებთ თავს.. ჩვენ მაინც გვხვდებიან და პასუხსაც გვცემენ. საუკეთესო შემთხვევაში კი აზრსაც გვეკითხებიან.
დღეს ნიკა გილაურთან გვქონდა შეხვედრა. საუბარი ოფიციალური არ ყოფილა, მიუხედავად ფორმატისა. ეს ან ჩვენი მუხტის დამსახურებაა, ან მინისტრის უშუალობის. მაგრამ დიდი მნიშვნელობა ამას არც აქვს. გულწრფელობამ მხოლოდ ხელი შეუწყო ეფექტურ კომუნიკაციას.

შესავალი კურსი ურთიერთობებში

 

დღეს მთელი დღე ურთიერთობებზე, გაუგებრობებზე და დისკომფორტებზე ვფიქრობდი. და კიდევ იმაზე, მართლა საშინელება იქნება თუ არა, ყველამ რომ ის ვთქვათ, რასაც ვფიქრობთ.

აი, დაახლოებით ასე:
,,ძალიან კარგი ბიჭი ხარ. საკმაოდ სიმპატიური, მაგრამ არ შეგხვდები, იმიტომ რომ პატრიარქის სურათი გაქვს გადაშეარებული. სტერეოტიპებისა და სტატისტიკის გამო მგონია, რომ შეზღუდული აზროვნება გაქვს და მე რომც მომეწონო, შენ არ მოგეწონები”
,,სინამდვილეში მხოლოდ შენთან სექსი მინდა. ეს არ ნიშნავს, რომ ცუდად მოგექცევი. უბრალოდ ჩემგან მეტს ვერაფერს მიიღებ”.

,,მინდა, რომ ჩემი პოსტები წაიკითხო”

,,გენდერული თანასწორობის მომხრე ვარ, მაგრამ მაინც მინდა, ჩემი ყავის ფული შენ გადაიხადო”

,,სინამდვილეში სამჯერ მეტი კაცი მყოლია, ვიდრე ვამბობ”
,,სინამდვილეში სამჯერ ნაკლები ქალი მყოლია, ვიდრე ვამბობ”

,,დღეს საღამოს სექსი არ გვექნება, რადგან გაპარსული არ ვარ”

,,მე მაინც ქერა გოგოები მირჩევნია, მაგრამ ეს არ ნიშნავს, რომ შენთან სექსი არ მექნება”

,,ცოტა ხანს უნდა გაწვალო, რომ არ იფიქრო, თითქოს ყველას ადვილად ვაძლევ”

და ასე შემდეგ.

უანგარო სიყვარულის შესახებ

როცა საუბარი ჩამოვარდება იმაზე, არსებობს თუ არა უანგარო სიყვარული, ყოველთვის წამოიჭრება ვერსია, რომ შესაძლოა შეყვარებულ ადამიანებს შორის უანგარო სიყვარული არ არსებობდეს, მაგრამ დედაშვილური სიყვარული ნამდვილად  უანგაროა. დედებს  შვილები გულწრფელად უყვართ. ოღონდ ისინი იყვნენ კარგად და…

თქვენ გჯერათ ამის? ნუთუ დედებიც და მამებიც მართლა არაფერს ელოდებიან ჩვენგან მათი სიყვარულის სანაცვლოდ?  ნუ, მაგალითად, თუ მოხუცებულობისას თავშესაფარში ჩააბარებთ, ხმას არ ამოიღებენ, ოღონდ თქვენ იყოთ კარგად? არ იფიქრებენ, რომ თქვენი ვალდებულებაა მათი მიხედვა?

სიარული და ჯდომა

ჯდომა კლავს

ქალაქში სიარული სასარგებლოა. საერთოდაც, სიარული უფრო სასარგებლოა, ვიდრე ჯდომა, მაგრამ მე მაინც ჯდომა მირჩევნია ხოლმე. შევატყვე, რომ ჯდომა წოლასაც მირჩევნია და ამბობენ, რომ ეს ცუდია, ძალიან ცუდია, რადგან ადამიანის სხეული არაა შექმნილი იმისთვის, რომ დიდხანს იჯდეს. თუმცა ეს მოსაზრება გადასახედია. ვინ იცის, რისთვისაა შექმნილი ადამიანის სხეული?ჩემი აზრით, იმისთვის, რომ მთელი ცხოვრება ხორცი და  კენკრა ჭამოს, ინადიროს, შიშველმა იაროს, იშვიათად იბანავოს და გამრავლდეს.  მაგრამ ჩვენ ხომ ამის გარდა უამრავ რამეს ვაკეთებთ, არა? არის თუ არა ადამიანის სხეული შექმნილი იმისთვის, რომ კოსმოსში იფრინოს, ან იმისთვის, რომ ღრმად ჩაყვინთოს ოკეანეში? ან თუნდაც იმისთვის, რომ გლობალური დათბობის პირობებში იცხოვროს და ისუნთქოს მსოფლიოს ყველაზე ბინძურ ქალაქების ყველაზე ბინძური ჰაერი? მგონი, არა. მაგრამ ჩვენ ხომ მაინც ვძლებთ. ამასთან შედარებით ჯდომა უმნიშვნელო რამე მგონია.

გინების სოციალური ასპექტები

დედაჩემი მასწავლიდა, რომ თუ ბიჭები შენი თანდასწრებით იგინებიან, უნდა ადგე და წამოხვიდე. არის კიდევ ერთი, შედარებით კომუნისტური გამოსავალი: უნდა აუხსნა ბიჭებს, რომ ქალის თანდასწრებით შეგინება უზრდელობაა და დაამატო, რომ არც კაცების თანდასწრებითაა მაინცდამაინც მოსაწონი საქციელი. ამ თემასთან დაკავშირებულ რჩევებს ყოველთვის ვუსმენდი, ვეთანხმებოდი_ პრაქტიკაში არასდროს გამომიყენებია.

მაგრამ ეს მაშინ იყო, როცა გინება ყურში  მხვდებოდა. ახლა აღარ მხვდება და საერთოდაც, ახლა იმას უფრო ვაქცევ ყურადღებას, რომ ვიღაც არ (!) იგინება, ვიღაც ,,ცუდ სიტყვებს” ვარსკვლავების გამოყენებით წერს და ვიღაც ძალიან სენსიტიურია უზრდელობების მიმართ.

26 მაისი_ ვიზეიმოთ თუ არა?

მე მიყვარს 26 მაისი და მხოლოდ იმიტომ არა, რომ დასვენების დღეა. იმიტომ, რომ ერთადერთი დღეა, რომელიც ყველასთვის დღესასწაული უნდა იყოს, ვინც საქართველოში ცხოვრობს, განურჩევლად ეროვნებისა და სარწმუნოებისა. და კიდევ იმიტომ, რომ როცა ვაცნობიერებ, რა მასშტაბის მოვლენაა საქართველოსთვის დამოუკიდებლობის მოპოვება, მაჟრიალებს.

მგონი, იმ ხალხს, ვინც ამ დღეებში პარლამენტთან იდგა, მსგავსი შეგრძნებები არ ჰქონიათ. მგონი კი არა, არ ჰქონიათ. გუშინ რომ ჩავიარე პარლამენტთან, რომელიღაც გამომსვლელი ხალხს  მოუწოდებდა, ფეხი არ მოვიცვალოთ,  სააკაშვილს დღესასწაული უნდა ჩავუშხამოთო. ხალხი კი ტაშს უკრავდა.  ნუთუ 26 მაისი მიშას დღესასწაულია? ვაი.

გუშინ სულ სხვანაირ განწყობას ვგეგმავდი დღევანდელი დღისთვის. ახლა კი არაფერი მიხარია,  ვზივარ და ვფიქრობ იმ საშინელებაზე, რაც გვჭირს.

ხალხის აზრი

ხალხი ბრძენია
@ხალხი

ვგიჟდები აქსიომების გადაფასებაზე. მიყვარს, როცა ამ პროცესს ვუყურებ და კიდევ უფრო მეტად მიყვარს, როცა ამ პროცესში ვმონაწილეობ. მხოლოდ გაღიზიანების გამოწვევის გამო_ არა (თუმცა, ვაღიარებ, ესეც მიყვარს), უბრალოდ ვთვლი, რომ ,,აღიარებული ჭეშმარიტებები” დროდადრო საჭიროებენ გადახედვას დროსთან ადეკვატურობის შემოწმების მიზნით.

ერთ-ერთი ასეთი ,,ჭეშმარიტება” ისაა, რომ ხალხი ბრძენია.

მეორე ასეთი ,,ჭეშმარიტება” კი ისაა, რომ ხალხის აზრი უნდა დაიკიდო.