ბიოჰაზარდს ბლოგი აქვს, ხოდა იქ აქვს ასეთი პოსტი: ანდაზის ამუშავება. რაკი ძალიან მომწონს თავისი სიმარტივისა და სიმოკლის გამო, ამიტომ დავაკოპირებ:
ანდაზის ამუშავება
გაზაფხულის მშვიდი საღამო იდგა. ცა მოჭედილი იყო ანდაზებით. ერთი ანდაზა ჩამოიბერა და ცას მოწყდა.
იფრინა ცოტა. იფრინა ბევრი. თუ ვაზისუბნის დასახლებას მიუახლოვდა. ჩასცდა ხრუშოვკის მერვე სართულის სახურავს. ჩასცდა მეშვიდეს. მეექვსე სართულის ბინის ტუალეტის ჭერს. რომელშიც არტური იჯდა უნიტაზზე და შიგ თავში დაეცა.
აღარ მახსოვს მერამდენე წერილი ბიოჰას : )
გამარჯობა, ბიო. სკაიპში არ ვარ, თორემ მეცოდინებოდა, გღვიძავს თუ არა. მამენტ, სულ ერთია.
გუშინ ინტერნეტი დამესიზმრა.
არც რომელიმე საიტი, არც სკაიპი, არც გუგლი და არც ვიკიპედია, არამედ მთელი ინტერნეტი.
ჯერ თავბრუ დამეხვა და ვცადე, ნაცნობ ლოგოებს ჩავბღაუჭებოდი, ფეისბუქი, გუგლი, იაჰუ..
მერე ესენი უშველებელ მონსტრებად გადაიქცნენ და სპამების წვიმა დამაყარეს. პარალელურად გვერდით ინთებოდა ფანჯარა, რომელიც მატყობინებდა, რომ მეათასე ვარ, ვინც ასე კვდება და ჯილდოს მისაღებად უნდა დავაკლიკო სადმე.
ჩემი ანტივირუსი კომპს ვირუსებით მივსებდა და მე მივდიოდი მწვანე მინდორზე, სადაც აქედან და იქიდან ინთებოდნენ ფანჯრები, მავიწყდებოდა პაროლები და მიგზავნიდნენ მეილზე, მერე ისევ მავწყდებოდა და პროგრამა დედას მაგინებდა სკლეროზისათვის.
მოკლედ, კაშმარ.
და რა გავაკეთე ყოველივე ამის მერე? ნაცვლად იმისა, რომ მომეყოლა წყლისთვის, დედისთვის, დაქალისთვის, ჩავრთე კომპი და მოგწერე ინტერნეტწერილი.
ახლა რომ დავიძინებ, ფორუმებიც დამესიზმრება. უკვე ვხვდები სცენარს.
მომდის იმდენი პიემი, რომ გახსნას ვერ ვასწრებ და ყველას აუცილებლად უნდა ვუპასუხო. მოდერი შლის ჩემს ოფფტოპიკ სიზმრებს და ადმინი ჩემს ტვინს ადებს ბანს…
შენ როგორ ხარ?
კარგა ხანია, არაფერი მომიწერია. ახლახან დავფიქრდი, შენ თუ რამით გამოირჩევი ჩემი სანაცნობოდან, ეს არც შენი უცნაური წერის მანერაა, არც ის, რომ არ გიცნობ, არამედ სწორედ ის, რომ მე შენ გწერ(დი).
სხვას ვერ ვიხსნებ, ვისთვისაც წერილის მიწერა ასე გამიხარდებოდა.
ხოდა, გამარჯობა, ბიო. ანინა დაბრუნდა.
დღეს მინდა სახლებზე გელაპარაკო.
ჩემს სახლში რომ შემოიხედო, ეგრევე იტყვი, რომ ეს არის ყველაზე ლიტერატურული ბუნაგი, რაც კი გინახავს.
ძალიან ჰგავს მწერლის სახლს.
ბევრი წიგნია, ყავის ჭიქები, არყის ბოთლებიც (ეს ჩვენში დარჩეს).
ციხესაც ჰგავს. მე ორსართულიანი საწოლი მაქვს და გისოსები ფანჯრებზე..
ნამდვილი ნესტან-დარეჯანი ვარ.
კიდევ რას ჰგავს ჩემი ოთახი..
მართლაც და რას ჰგავს 
აქ იპოვი პალანიკის ნაწლავებს (მოთხრობაა, მართლა პალანიკის ნაწლავები არ გეგონოს)
ზოგადი ენათმეცნიერების კურსის სილაბუსს (ეს უცნაური სიტყვა იმისთვისაა მოგონებული, რომ სტუდენტებს სწავლა მისტიკური რამე ეგონოთ. ზოგადად, სილაბუსი სასწავლო გეგმას ნიშნავს)
კიდევ_ სარკეს, რომელშიც აღარ ვჩანვარ. ძალიან გასაწმენდია.
ტანსაცმელს_ წიგნებთან შედარებით ძალიან ცოტა ტანსაცმელია. ამიტომაც, მე უფრო ჭკვიანი ვარ, ვიდრე_ ჩაცმული, თუ როგორცაა.
კიდევ_ ფურცლებს. უმეტესობას ზედ ახატია ფისო.
იმიტომ, რომ ფისო არ მყავს.
აი, რა აკლია ჩემს ოთახს.
ერთი ცალი ფისო.
მაგრამ შენ როგორ ფიქრობ, აზრი აქვს ფისოს მოყვანას მარტში?
მგონი, არა..
შენ კი, ბიო. მარტო ცხოვრობ, ხო?
შენს სახლში აუცილებლად იქნება გასარეცხი ჭურჭელი, ტაფა, რომელზეც ახლახან შეწვეს კვერცხი, მაგიდაზე_ საფერფლე და არყის ჭიქა.
დიდი მაგიდა კომპიუტერისათვის და დიდი მოწყენილობა.
შენ არ გყავს ფისო?
კიდევ ერთი წერილი ბიოს. ჩემი აზრით, ერთ-ერთი საუკეთესო წერილი , რაც კი დამიწერია.
გამარჯობა, ბიო.
დღეს რა რიცხვია, არ მახსოვს, არადა წერილს როცა წერ, აუცილებლად უნდა გახსოვდეს ადრესატი, ადრესატის მისამართი და თარიღი.
ადრესატი_ ბიო, ბიოჰაზარდ. ასაკი, პასპორტის მონაცემები_ უცნობია. სქესი კი ინტერნეტ-სივრცეში პირობითია, სავარაუდოდ, მამრობითი. თუმცა იმავე წარმატებით შეიძლება, ტრანსვესტიტიც იყო
მისამართი_ ლიტ.ფორუმი. შენი კაბინეტი_ ინბოქს
თარიღი_
20 ოქტომბერზე მეტი. 20 ოქტომბერი მახსოვს. კედები ვიყიდე მაგ დღეს.
დღეს მინდა გელაპარაკო.. აი, ამაზე
ანუ, წიგნებზე და კითხვაზე 🙂
ოღონდ ბევრი_არა. დაღლილი ვარ. უამრავი ლექცია მქონდა : )
აზრზე არ ვარ, რატომ იწყებს ბავშვი კითხვას. ან თუ იცის, რომ კითხვას როცა იწყებს, დიდ შარში ჰყოფს თავს. ამის შემდეგ წიგნს ვეღარ შეხედავ, როგორც მართკუთხა ფორმის საგანს. ვერ გამოიყენებ იმისთვის, რომ მაღალ თაროზე დადებულ ტკბილეულს მისწვდე. ამის შემდეგ წიგნი მისტიკის საგანია. და თუ მაინცდამაინც მოგინდება წიგნს აგდებით მოექცე, ჯერ უნდა წაიკითხო.. სამწუხაროა.
ნუ, ჩემთვის ეგრეა/
იმ პირველი წიგნის მთავარი გმირი, მე რომ წავიკითხე, ასე გამოიყურებოდა.
პეპი _რა : )
შენ ოდესმე წაგიკითხავს პეპი? ესაა წიგნი მორცხვი გოგოებისთვის., საკმაოდ ფემინისტური წიგნი. პეპი მაგარია. პეპი სცემს ყველას, პეპი მარტო ცხოვრობს. პეპი სკოლაში არ დადის,. მოკლედ, პეპი ყველაფერ იმას აკეთებს, რაც მორცხვი გოგონებისთვის წარმოუდგენელია. მე მორცხვი არ ვყოფილვარ, მაგრამ პეპი მაგრად მევასებოდა. ბიჭი რომ ვყოფილიყავი, პეპისნაირ გოგოს აუცილებლად შევაბამდი, თუ , რა თქმა უნდა, არ მცემდა.
მერე დუმბაძეს ვკითხულობდი.
ახლა აღარ მომწონს, ვფიქრობ, რა მაკითხებდა-მეთქი, მაგრამ ეგეც არაფერი.
შენ რა წაიკითხე პირველად? ალბათ, ჟიულ ვერნი? დუმბაძე მაინც გექნება წაკითხული. შარვალივითაა, გოგო-ბიჭებს ერთნაირად უხდებათ : )
ბავშვობაში შენც დეტექტივები გიყვარდა სხვა ბიჭებივით? რატომღაც მგონია, რომ _ არა/
მგონი, არც არაფერს კითხულობდი და ჯიუტი ბავშვი იყავი. ძალით გაჩეჩებდნენ წიგნებს და ზოგჯერ რამდენიმე ფურცლის გამოტოვებით კითხულობდი.
ასეთი ბავშვები შემდგომ ან ფიზიკოსები ხდებიან ხოლმე, ან პროგრამისტები, ან მათემატიკოსები.. და მიუხედავად იმისა, რომ გრამატიკულ შეცდომებს ხშირად უშვებენ, ფილოლოგებზე მეტი პოტენციალი აქვთ ყველაფერში. შენ წარმოიდგინე, მხატვრული ლიტერატურის შექმნაშიც კი.
აი, მაგალითად, მე პუნქტუაციაში შეცდომებს საერთოდ არ ვუშვებ, მაგრამ ვებ-გვერდს ვერ შევქმნი. არადა, პირიქით იყოს, ხომ სჯობს
შენი ნაწარმოები არ წამიკითხავს, კარტრიჯებია დასატენი და ვერ ამოვბეჭდე. ეკრანზე კითხვისთვის კი ზედმეტად მოუთმენელი ვარ.
ახლა სისულელეებს ვკითხულობ. ისინი ადვილია და მარტივი. სისულელის დადებითი თვისება სწორედ ეგაა. ერლენდ ლუ 2 დღეში წავიკითხე, ჰომეროსს კი 3 კვირაა ვკითხულობ და ბოლომდე ვერ გავსულვარ.
შენ ალბათ სამეცნიერო ფანტასტიკას კითხულობ, ან რამე ისეთს, ლავკრაფტის მსგავსს.
რატომღაც ეგრე მგონია.
ახლა კი ჩემს პიემს კითხულობ. იმედია, ის მარტივი და საკმარისად სულელურია იმისათვის, რომ ბოლომდე წაკითხვა შეძლო.
ესეც ფოტო განწყობისათვის
ეგეთ ხასიათზე ვარ, და რომ მიხვდე…
პ.ს. გმადლობ, რომ იყავი ჩემთან.
მაინც გრძელი წერილი გამოსულა.
ბიო ჩემი ვირტუალური ნაცნობია და ლოთი(?) პროგრამისტი. საშინლად წერს წინადადებებს და უკეთესად_ პროგრამებს.
არასდროს მინახავს პირადად და არ ვიცი მისი ნამდვილი სახელი და გვარი. სამაგიეროდ ვიცი, რომ თუ ვინმეს ღვიძავს ჩემ გარდა ღამის (თუ დილის) 6-ის ნახევარზე, ეს ან ლევან რამიშვილია, ან_ ბიოჰაზარდი.
მოკლედ, იყო დრო, ბიოს წერილებს ვწერდი.
და მგონი, ძალიან არ გამიბრაზდება, თუ აქაც დავდებ. მიყვარს ეგ წერილები. თუ ოდესმე გავაგრძელებ წერას, იმ დროისათვის, როცა ბიო მაიკროსოფტში იმუშავებს, მე კი ცნობილი მწერალი ვიქნები, წიგნადაც გამოვუშვებ : )
მერე ჰონორარს ერთად დავხარჯავთ. იმედია, მაგ დროისათვის ნანახი მეყოლება.
მაშ ასე.
პირველი წერილი
სახელით :ბიოანინა:
ეს სახალისო სურათი გუშინ ვიპოვე ერთ-ერთ საიტზე.
სამანქანო ნიშნებისა არაფერი გამეგება და მაინც გამეცინა, ესე იგი, კარგი სურათია : )
არ ვიცი, მანქანის მართვა თუ იცი.
მე საერთოდ ბევრი რამ არ ვიცი შენ შესახებ და ეს მშვენიერია.
ხოდა რატომ ვახსენე ახლა ეს..
18 წლის რომ გავხდი, ეს კიდევ არც ისე დიდი ხნის წინ იყო, ვიგრძენი, რომ ამით რაღაც უნდა შეცვლილიყო.
18 წლის ადამიანს შეუძლია;
გათხოვდეს მშობლების ნებართვის გარეშე
შეიძინოს ალკოჰოლური სასმელები
მიიღოს მონაწილეობა არჩევნებში
უყუროს პორნოფილმებს
შევიდეს ტოტალიზატორში, სლოტ-კლუბში და ეგეთ ჯანადაბაში სადმე.
ეს ყველაფერი გავიხსენე და მერე დავასკვენი
ვერ წარმოიდგენ, როგორ მეზარებოდა გათხოვება , ან კაზინოში წასვლა. ალკოჰოლურ სასმელებს ისედაც ვსვამდი და ამ მხრივ არაფერი შეცვლილა.
არჩევნები არ იყო უახლოეს მომავალში. პოროფილმი კი ისედაც მინახავს
საერთოდაც, პორნოს ხომ 18 წლის შემდეგ გაცილებით ცოტა ადამიანი უყურებს, ვიდრე 18 წლამდე : )
ხოდა, გადავწყვიტე მართვის მოწმობა ავიღო.
მინდა მყავდეს სიმპატიური ისტრუქტორი და ვცნობდე 10 საგზაო ნიშანს მაინც.
ეს იქნება ის მინიმუმი, რაც მაგრძნობინებს, რომ 18 წლის ვარ : )
ეს მოსკვიჩია.
ეს ქალი კი ჩემზე ათასჯერ თამამია. ფოტო სახალისოა, ხედავ, რუს ქალებს სულ შხვართი ტანი კი არ ჰქონიათ
საბჭოთა კავშირის სუნი ასდის ამ სურათს.
დღეს მანქანებზე და სრულწლოვანებაზე ვსაუბრობთ.
საბჭოთა კავშირზე ,ალბათ, ოდესმე მოგწერ.
რას ფიქრობ, მაქვს თუ არა შანსი, სიმპატიური ინსტრუქტორი ვაცდუნო?
წარმოიდგინე, თუ ძალიან მომეწონა, შეიძლება, მართვის გაკვეთილები უსასრულო რაოდენობამდე გავზარდო.. მანამდე მაინც, სანამ კოცნაზაე არ დავითანხმებ.
ვხუმრობ, ასეთი ჯიუტი და გარყვნილიც არ ვარ
პოეტი რომაა, დიანა ანფიმიადი, ეგებ გაგიგია.. ის გათხოვდება მალე საკუთარ ინსტრუქტორზე. იმედია, იმ დროისთვის დიანას მანქანის მართვა უკვე ეცოდინება.
: )
ის ანეკდოტი თუ იცი
ანეკდოტია თუ ფრთიანი ფრაზა, ზუსტად არც ვიცი
სახიფათოა, თუ მანქანას მართავს სამხედრო (ისინი ჯარში სწავლობდნენ მართვას და ძალია ნ ცუდადაც)
ან მთვრალი
ან თუ საქმე მოტოციკლს ეხება..
და ქალი? ქალი არაა სახიფათო?
ქალი არის მთვრალი სამხედრო მოტოციკლზე 😀
მერე კი, მართვის მოწმობას რომ ავიღებ, ვიყიდი პატარა და სახიფათო მანქანას აირბაგებით, ვივლი არც ძალიან სწრაფად და არც ძალიან ნელა და მანქანას ავარიაში კი არა, ზადნით შეყენებისას დავაზიანებ.
ესეც ფოტო განწყობისათვის. გკოცნი
ანინას ბლოგი 