გაუცხოების ხელოვნება

არავინ მოგატყუოთ, რომ თქვენთვის წერს ან იმისთვის, რომ საზოგადოება წინ წასწიოს. ყველა ჩვენი ეგოისტი თავებისთვის ვწერთ. თუ არაფერს დაწერ, მაშინ სათქმელის უკან ჩაბრუნება მოგიწევს. უთქმელი სიტყვები ჯერ თვალებს ჩაგიშავებენ, მერე ტკბილეულობას შემოგტენიან, პარასკევობით – უთავბოლო სმაში გაგხვევენ, შაბათობით უცნობი ადამიანების გვერდით გაღვიძებას მიგაჩვევენ, კვირას პირობას დადებ, რომ კარგი გოგო ან ბიჭი იქნები. ორშაბათს ბევრს მოწევ და გაითიშები. მერე მიხვდები, რომ უნდა დაწერო და ეცდები ისე შეფუთო, თითქოს თავიდანვე საზოგადოების წინსვლაზე ზრუნავდი.

ამ ბოლო დროს ბევრ თავგადასავალში ვეხვევი, რაც იმას ნიშნავს, რომ საფუძვლიანად დანძრეული მაქვს. მორიგი ურთიერთობა დასრულდა ისე ცუდად, რომ მისგან მოსაყოლიც კი არ გამოვიდა არაფერი. დარჩა მხოლოდ გულის შეკუმშვა, როცა მის სახელს ლურჯად დაწერილს ვკითხულობ ვირტუალურ სივრცეში, ფინანსური ვალდებულებები და თავშეკავებული ღიმილი მის მეგობრებთან გადაყრისას.

ნეტავ რა მომენტში ვკარგავთ ერთმანეთის შეგრძნებას ადამიანები. სიყვარულზე არ ვამბობ, სიყვარული წლობით შეიძლება გაგრძელდეს, თუ მაზოხიზმი გიტაცებს. უფრო იმის ცოდნას ვგულისხმობ, რა ამბავი ხდება მეორე ადამიანის თავს. როცა იმდენად კარგად იცნობ შენს ყოფილ შეყვარებულს, რომ წუთების სიზუსტით შეგიძლია თქვა, რას უყურებს, რას უსმენს, რომელ საჭმელებს ჭამს, ვის ხვდება და როგორ ცდილობს დარდის ჩახშობას. შესაბამისად, იმ ადგილებს ერიდები, სადაც მას შეიძლება გადაეყარო. მიუხედავად ამისა, ქალაქი მისი ნაბიჯებით დანაღმულია და ერთ ქალაქში ცხოვრების სიმძიმე იმდენად აუტანელია, რომ ლამისაა, მიწასთან გაგასწოროს.

იქნებ ამიტომ ხდება აუცილებელი საკუთარი თავისთვის ახალი ფორმის გამოგონება ყოველ ჯერზე, როცა სიყვარული სრულდება. მთავარია, როგორმე დაემალო შენთვის ყველაზე ძვირფასი ადამიანის წარმოსახვით მზერას. აი, მე სხვანაირი ვარ, შევიცვალე. აი, ტატუ მაქვს, რომელიც შენ ჯერ არ გინახავს. აი, გავხდი. აი, კუნთები გამიჩნდა, რომლებზეც წარმოდგენაც კი არ გაქვს. ის ადამიანი, ვისაც ოდესღაც იცნობდი, წავიდოდა ოდესმე სალაშქროდ გველებიან მინდორში? არა! მე კიდევ მივდივარ. არა, ეს სიტყვები უკან მიმაქვს. არ მივდივარ. გველები მართლა ნამეტანია.

ეს შეჯიბრებითობაც რა სასაცილოა და რა ადამიანური.

აბა ვინ უფრო სწრაფად დაგეთოვერდება? თუ რილეიშენშიფ სტატუსში სინგლის დაწერა დაასწარი, ეს 10 ქულაა. საეჭვო თაგი იმ ადამიანთან ერთად, რომელთანაც სექსი არასდროს გექნებოდა, მაგრამ დალევას მაინც დათანხმდი? – კიდევ 20 ქულა. საჯარო ადგილას სხვა ადამიანთან ერთად გამოჩენა და უდარდელი სიცილი? 30 ქულა. იმ ადამიანთან საჯარო ფეისბუქ ინტერაქცია? 50 ქულა. თუ ახალი ურთიერთობა პირველმა წამოიწყე, სამუდამოდ გამარჯვებული ხარ და თუ ეს ურთიერთობა მარტოობის გარდა სხვა გრძნობას არ ემყარება – მაშინ საკმაოდ სევდიანი.

–  ხომ შეიძლება უბრალოდ ბედნიერი ვიყო, როგორც ვიყავი? – მეუბნება მეგობარი, რომელიც ჩემსავით რაღაც სისულელეშია გაჭედილი.

გამოცდილი რომ არ ჰქონდეს საკუთარ თავზე, მოვატყუებდი, თითქოს ბედნიერება არ არსებობს. თითქოს არავინ იღვიძებს ისე, როგორც ჰოლივუდის ფილმებშია. პირველი, რასაც ხედავ, საყვარელი ადამიანის წირპლიანი სახე რომ არის და სადღაც რომ განიხილავ იდეას, იქნებ სამსახურებში დაგვერეკა და მთელი დღე საწოლში დავრჩენილიყავითო…

პირველი ადამიანი, რომელიც საწოლიდან დგება, ვალდებულებას იღებს, მეორე ადამიანს ყავა გაუკეთოს და ასე გრძელდება მანამ, სანამ უბრალოდ არ დაშორდებით.

რანაირად მოვატყუო, როცა ეს ყველაფერი იცის. ან თავი როგორ მოვიტყუო, როცა ვიცი.

ამიტომ იმას ვეუბნები, რასაც ჩემს თავსაც ვუმეორებ მანტრასავით:

– ესეც გაივლის.

იმიტომ, რომ წესით, ასეც იქნება.

 

ყველაზე კარგი თებერვალი

რამდენი წლის იყავით, როცა მიხვდით, რომ თქვენი ტვინი თქვენი სხეულის ნაწილია? როდის გააცნობიერეთ, რომ ეს სხეული თქვენია? მე  ზუსტად მახსოვს ეს მომენტი.  4 წლის ვიყავი. რკინის მაღალ კიბეებზე ჩამოვდიოდი და ფეხი ამისრიალდა. დავგორდი. ძალიან ბევრი რამე მეტკინა, ახლაც უამრავი ნაიარევი მაქვს იმ დაგორებიდან შემორჩენილი. ვტიროდი და მაშინ მივხვდი, რომ ეს სხეული ჩემია. მივხვდი, რომ მხოლოდ თვალები და მუდმივად მოლაპარაკე პირი არ ვარ. ეს მუხლები, რომლებიც ახლა ჩალურჯებულია, ჩემია. ეს სისხლიც ჩემია. მივხვდი, რომ ჩემს შიგნით რაღაც მანქანაა, რომელსაც უნდა მოვუარო იმისთვის, რომ თვალებმა და პირმა კარგად იმუშავოს.

ეს შეგრძნება, სხეულის მოვლის მოთხოვნილება ყოველთვის სწორ გზაზე მაყენებს ხოლმე.  გარდა ეთიკური მოსაზრებებისა, სხეულზე ზრუნვის გამოც გავხდი ვეგეტარიანელი.  ამავე მიზეზით დავიწყე ბევრი ხილისა და ბოსტნეულის ჭამა, შემიყვარდა წვნიანები და შემძულდა ქუჩაში ნაყიდი ლობიანები. ვიტყოდი, სხვა ისეთი არაფერი-მეთქი,მაგრამ ვერ მოვითმენ, რომ არ გითხრათ: თებერვალში სიზარმაცეს ვაჯობე და ვარჯიშს სერიოზულად შევუდექი. თავიდან 15 წუთიანი ვარჯიშით დავიწყე დღეში. მერე აზარტში შევედი და  ვვარჯიშობდი  ყველანაირად: სახლში იატაკზე, სახლში ჰულაჰუპით, დავდიოდი ფეხით, ვიდექი როლიკებზე და ბოლოს გადავწყვიტე, ეს ქაოსი რამე სისტემაში მომექცია. ასე აღმოვჩნდი “კლუბ 71”-ში.

რა მასწავლა “გაჭირვებამ”

ამ პოსტის დაწერა განვადებით გამოტანილი აიფონების სკანდალმა გადამაწყვეტინა. ხომ იცით  რაშიცაა საქმე? სტუდენტებმა  განვადებით შეიძინეს აიფონები, ფული ვერ გადაიხადეს და ახლა ცუდ მდგომარეობაში არიან. ამ ამბავს ბევრი მხრიდან შეიძლება შევხედოთ (მე მაინც “ჯეოსელის” მხრიდან შეხედვას გირჩევდით) .  ფაქტი ისაა, რომ ეს სტუდენტები ეკონომიკური კი არა, ექსისტენციალური პრობლემის წინაშე დადგნენ.  აიფონის ყიდვით მათ იყიდეს ცხოვრების სტილი, რომელსაც ვერაფრით ვერ ამართლებენ. იყიდეს საქმიანი წარმატებული ადამიანის იმიჯი, მაშინ როცა ჯერ-ჯერობით უსაქმურები და წარუმატებლები არიან.  მესმის,  რომ აიფონი მთლად ისეთი ფუფუნების საგანიც არაა, როგორც მაგალითად, იახტა, მაგრამ როცა შენი შემოსავალი ნოლი ლარია თვეში,  აიფონი იახტაცაა და მეტიც.

ეგ არაფერი.  ამ სტუდენტებს აუცილებლად ექნებათ აიფონები ან ახლა, ან მერე. შეიძლება ბევრად უკეთესი ტელეფონებიც კი ჰქონდეთ მომავალში, იმიტომ რომ ეს მათთვის მნიშვნელოვანია. ადამიანებს კი ბევრი რამის გაღება შეუძლიათ იმისთვის, რაც მათთვის მნიშვნელოვანია. კიდევ კარგი, რომ  მე ბევრად იაფი მიზნები მაქვს: კარგი წიგნები, მოხერხებული ჯინსები, საინტერესო მეგობრები. განვადებით გამოტანა არც ერთ ამათგანს არ სჭირდება.

გადამგდებები

ქართველებს ერთი შესანიშნავი სიტყვა გვაქვს მათ აღსანიშნავად, ვინც დანაპირებს არ ასრულებს- გადამგდები. მოდი, ვიყოთ გულწრფელები და ვაღიაროთ, რომ ჩვენც ვყოფილვართ გადამგდებები. მე პირადად ბევრჯერ დავპირებივარ ძველ მეგობარს, რომ მისთვის დროს გამოვნახავდი, მაგრამ საბოლოოდ დამზარებია ვიქენდზე სახლიდან გამოძრომა. დავპირებივარ ბიჭებს, რომ დავურეკავდი და არ დამირეკავს. დავპირებივარ უცნობ ადამიანს, რომ გადავხედავდი მის ბლოგს და არ გადამიხედავს. მოკლედ, მეც ვყოფილვარ გადამგდები, მაგრამ ყველაფერს აქვს საზღვარი. ზოგიერთ საქმეში გადაგდება არ შეიძლება, დღეს კი სწორედ ასეთ საქმეებზე მინდა ვილაპარაკო.

ამ პოსტის ინსპირაცია თინის ბლოგიდან მივიღე. ამასწინათ წერდა, როგორ გადააგდო კიკალა სტუდიო ტვ-მ  და არ მისცა თანხა, რომელზეც შეთანხმებულები იყვნენ. ხოდა, გამახსენდა ჩემი მტკივნეული გამოცდილება ზოგადად გადაგდებების მხრივ და მომინდა, თქვენთვის გამეზიარებინა.

1. ახლო, ძალიან ახლო მეგობრების გარდა არავის ასესხოთ ფული. ან თუ ასესხებთ, მხოლოდ იმდენი ასესხეთ, რამდენსაც პრინციპში, უპრობლემოდ აჩუქებდით. აი, მე მყავდა ერთი მეგობარი, რომელმაც იოლად გამაბრიყვა და შესაბამისად, აღარც არის ჩემი მეგობარი. ჯერ 100 ლარი მესესხა 1 კვირით და 2 თვეში დამიბრუნა. მერე ბევრი ბოდიში მომიხადა, მთხოვა, მისთვის გამეგო, მოკლედ, ისევ დაიბრუნა ჩემი ნდობა. ამის შემდეგ ერთხელ 50 ლარი მესესხა ერთი დღით და მართლაც შეასრულა დანაპირები. და როცა დავიჯერე, რომ მართლა კარგი ბიჭი გახდა, ისევ მესესხა ასი ლარი და აღარ დამიბრუნა. ზარებს არ პასუხობდა, ქუჩაში მემალებოდა და როცა ძალიან, ძალიან დამჭირდა ფული და კატეგორიულად მოვთხოვე დაბრუნება, აქეთ გამომლანძღა, შენ რანაირი მეგობარი ხარო. მას შემდეგ თვალით აღარ მინახავს.
რჩევა: გახდით ისეთი, როგორიც არის ნებისმიერი ბანკი. ადამიანი თუ აგვიანებს ვალის დაბრუნებას, უბრალოდ აღარ ასესხოთ მომავალში ერთი თეთრიც კი.

დროის ხარჯვა

ოდესმე გქონიათ შეგრძნება, რომ ძალიან, ძალიან ბევრი დრო გაქვთ? არსებობს დღეები, როცა თავისით გეღვიძება ადრე, ჯდები ტელევიზორთან, ყავას სვამ და ფიქრობ, რომ ახლა ყველაფერი შეგიძლია გააკეთო. იმიტომ, რომ ჯერაც ძალიან ადრეა, შენ კიდევ უკვე ფეხზე ხარ. შეგიძლია დაიწყო რომელიმე უცხო ენის შესწავლა, შეგიძლია მისწერო ფეისბუქის ფრენდ ბიჭს რამე რომანტიკული (რომ გაიღვიძებ, დამირეკე და ვი**ნაუროთ), შეგიძლია შეურიგდე მეგობარს, რომელსაც წლების წინ ეჩხუბე, შეგიძლია აკეთო პრესები, სანამ თავბრუ არ დაგეხვევა, შეგიძლია შეცვალო სახლის დიზაინი, ან თუ საკუთარ ბნელ მხარეს მოუსმენ, შეგიძლია ყველა დახოცო, ვინც არ მოგწონს.
როგორ გრძელდება დღე, რომელიც ასე დიადი აზრებით იწყება? დაახლოებით 12 საათისთვის ხვდები, რომ ,,ფორა”, რომელიც სამყარომ მოგცა დილით ადრე გაღვიძების გამო, ტყუილად გაფლანგე, ნამდვილი ლუზერი ხარ და იმ ბიჭსაც ვერასდროს ვერაფერს მისწერ, გამარჯობასაც კი.

არსებობს კიდევ მეორე შემთხვევა: უცებ ხვდები, რომ მოკვდავი ხარ. არ ვხუმრობ, თუ თქვენ ეს ნამდვილად გაცნობიერებული გაქვთ, გემახსოვრებათ, რომ ეს სწორედ ,,უცებ” მოხდა. მერე რა, რომ მშობლები მუდმივად გვასწავლიან, რომ ყველანი მოკვდავები ვართ, დაახლოებით ასე: თუ შტეფსელში ჩანგალს შეარჭო, მალე მოკვდები და თუ კარგი გოგო/ბიჭი იქნები, უფრო გვიან. მერე რა, რომ გამუდმებით უყურებ, როგორ ეხოცებათ შენ გარშემო ადამიანებს ბებიები და ბაბუები, მერე დედები და მამები, მერე კი თვითონ კვდებიან… სადღაც ყოველთვის გჯერა, რომ შენ არ მოკვდები, სანამ უცებ არ გააცნობიერებ, რომ აუცილებლად მოკვდები. ეს არაა სამწუხარო ან სასიხარულო, ეს უბრალოდ გარდაუვალია. იწყებ იმაზე ფიქრს, რაც გინდა რომ გააკეთო, სანამ ცოცხალი ხარ. მერე გახსენდება, რომ არსებობს ასეთი პროექტი: 50 წიგნი, რომელიც უნდა წაიკითხო, სანამ მოკვდები. და ფიქრობ, რომ 50 წიგნი სასაცილო რაოდენობაა, ძალიან სასაცილო. თუ ადამიანი 75 წელს ცხოვრობს და კითხვას 6 წლის ასაკში იწყებს, 50 წიგნი  თითქმის დაცინვაა ტვინის შესაძლებლობებისთვის. მერე ფიქრობ, რომ წიგნების წაკითხვაზე უფრო მნიშვნელოვანი რამეებიც არსებობს ამქვეყნად, მაგალითად ბავშვის გაჩენა.

ოჯახი, სახლი და სხვა თავისტკივილები

იცით, რომ ქალებს მსოფლიო მიწების მხოლოდ 1 პროცენტი ეკუთვნით? მხოლოდ ერთი. არადა ქალები მოსახლეობის ნახევარს შეადგენენ. მე იმ 99 პროცენტში შევდივარ, ვისაც თითქმის არაფერი ეკუთვნის დედამიწაზე. რაც მაქვს, ჩემი ფულით ვიყიდე, რაც არ მაქვს, მის შესაძენად ფული არ მეყო:

მაქვს 1 ლეპტოპი
ერთი კომპიუტერი
ერთი ანდროიდიანი ტელეფონი, რომელსაც დღეში ორჯერ სჭირდება დატენვა
ერთი კურდღელი, რომელიც 15 ლარად ვიყიდე და არასდროს გავყიდი
ერთი წიგნის კარადისთვის სამყოფი წიგნები
ერთი ერთადგილიანი საწოლი
ერთი სარეცხი მანქანა
იმდენი ჭურჭელი, რომ მე მეყოს და კიდევ 3 სტუმარს
როლიკები
აიპოდი
ერთი წითელი პუფი

რა არ მაქვს:

საერთოდ არ მაქვს ძვირფასეულობა. საერთოდ.
არ მაქვს ძვირფასი სუნამოები.
არ მაქვს არავის ვალი. ერთი თეთრიც კი.
არ მაქვს ბრენდირებული ტანსაცმელი.
არ მყავს მანქანა.
და არ მაქვს სახლი.

10 რამ, რაც…

10 რამ, რაც ნერვებს მიშლის

1. ჩემი ტელეფონის ელემენტი
ანდროიდიანი ტელეფონები საქს. სულ რომ არ შევეხო, მაინც დღეში ორჯერ ჯდება
2. წარბები
მძულს გაკეთების პროცესი, რადგან მტკივნეულია. მძულს, რომ მერე ისევ იწყებს გაზრდას და ისევ გასაკეთებელი ხდება
3. ადამიანები, რომლებიც პრინციპებს უსირცხვილოდ იცვლიან
არ ვიცი, რატომ ჰგონიათ, რომ გარშემო ყველას ცუდი მეხსიერება აქვს
4. ბიჭები, რომლებსაც უსაფუძვლოდ მაღალი თვითშეფასება აქვთ
შეხვედრაზე უარს რომ ეუბნები და გპასუხობენ: შენთვის გითხარი, თორემ მე არც გოგოები მაკლია და არც სექსი.
5. მძღოლები, რომლებიც  შუქნიშანზე ბოლომდე არ აჩერებენ და მოცოცავენ
წითელზე რომ გადადიხარ და ატყობ, როგორ მოიწევენ შენკენ. ბრრრ
6. გამყიდველები, რომლებიც ღიმილზე გპასუხობენ დაბღვერილი სახეებით
რა ჩემი ბრალია, თუ დღეში უამრავ იდიოტთან უწევთ ურთიერთობა? ამან უფრო არ უნდა ასწავლოთ ხალისიანი მყიდველების დაფასება?
7. მაღაზიები/კაფეები, სადაც ბარათით გადახდა არ აქვთ
კიდევ უფრო ცუდია, თუ ამის გამო შენ გიბრაზდებიან. მე მაქვს ფული, უბრალოდ შენ არ გაქვს მისი მისაღები მოწყობილობა, კიდევ ჩემი ბრალია?
8. ის, რომ ყველი ძალიან კალორიულია.
უსამართლობაა, როცა ასეთი გემრიელი რამე არის კალორიული. შეცდომაა.
9. წიგნები, რომლებსაც სიუჟეტში ხარვეზები აქვთ
არ შეიძლება, რომ წიგნში რომელიმე პერსონაჟის ბედი გაურკვეველი დარჩეს. კითხვას დაასრულებ და მერე ტვინი გე**ვნება ხარვეზებზე ფიქრით.
10. ოთხშაბათი დღე
ორშაბათზე მეტად ოთხშაბათი მაწუხებს. თითქოს დიდი ხანი გავიდა კვირის დაწყებიდან, მაგრამ პარასკევამდე ჯერაც შორია.

ამბები, რომლებსაც მშობლები არ გვეუბნებიან

home alone

სანამ ბავშვი ხარ, ცხოვრების ყველა ასპექტს კარგად ვერ ხედავ. უფრო სწორად, გიმალავენ. გეუბნებიან, რომ კონკრეტული ამბების გასაგებად ჯერ პატარა ხარ და რატომღაც, გაზრდის მერეც არავინ გეუბნება სიმართლეს. იგულისხმება, რომ ისედაც ყველაფერი უნდა იცოდე. მაგალითად:
1. იცი, შენი ძაღლი სხვა სოფელში კი არ გავუშვით საცხოვრებლად, უბრალოდ დაბერდა და მოკვდა.
2. მე და მამას ერთმანეთი არ გვიყვარს, მაგრამ კომფორტულ ცხოვრებას ვერ ველევით და ამიტომაც ვართ ერთად.
3. ჩვენი დაქორწინებიდან ასე მალე იმიტომ გაჩნდი, რომ დაუგეგმავად დავფეხმძიმდი შენზე.  ის ერთი შემთხვევა რომ არა, ახლა ალბათ სულ სხვაზე ვიქნებოდი გათხოვილი.
4. შენი ნახატები არაფრით გამორჩეული არაა სხვისი ნახატებისგან.  სჯობს, თუ ხატვას საერთოდ შეეშვები.

მშობლები გვატყუებენ იმიტომ, რომ ჩვენი დაცვა უნდათ. მაგრამ როცა დიდი ხდები და შენ თვითონ იწყებ მათ მოტყუებას მათსავე დასაცავად, ცუდი ადამიანი გამოდიხარ. არადა, ტყუილებზე დგას ოჯახის ჰარმონია. პატარა, დეტალურად გათვლილ, გაწონასწორებულ ტყუილებზე. მახსოვს, ბავშვობაში როგორ მიყვარდა სახლში მარტო დარჩენა. მომწონდა, რომ შემეძლო პიანინოზე ჩემი მოგონილი მელოდიები დამეკრა მეცადინეობის ნაცვლად. მომწონდა ფეხების შეკეცვა სკამზე და ისე ჯდომა. მომწონდა თან კითხვა და თან ჭამა (დედაჩემი სულ მეუბნებოდა ხოლმე ასეთ დროს, წიგნს დასვრიო). მერე ისმოდა კარზე ზარი და ვხვდებოდი, რომ ჩემი გართობა დასრულდა.  მაგრამ კარს რომ ვაღებდი, მამას(დედას) მაინც სიხარულით ვხვდებოდი და მომენატრე-მეთქი, ვეუბნებოდი. იმიტომ რომ ამ პატარა გაწონასწორებულ ტყუილზე იყო დამოკიდებული, მომცემდნენ თუ არა უფლებას, ცოტა გვიან დამეძინა ან წვნიანი არ მეჭამა. მერე გავიზარდე და მივხვდი, რომ ფრაზა “ტყუილზე არ უნდა ააგო ურთიერთობა” სრული სისულელეა. აბა რაზე უნდა ააგო ურთიერთობა, სიმართლეზე? რა უნდა მოუყვე კაცს, რომელსაც კარგადაც არ იცნობ:

12 რამ, რაც 2012 წელს ვისწავლე

ოდესმე უთქვამთ თქვენთვის, რომ წარსული არასდროს არ უნდა დავივიწყოთ, რათა წარსული შეცდომები არ გავიმეოროთ? როგორც წესი, ამას ქვეყნის ისტორიაზე საუბრისას ამბობენ. მგონი, ტყუილია ეგ. იმიტომ, რომ  ცოტა ლოკალურ მაგალითზე რომ გადმოვიტანოთ, ყველაფერი მახსოვს, რაც თავს გადამხდენია, მაგრამ ეს სულაც არ მიცავს მომავლის შეცდომებისგან. ახალი წლის დადგომამდე ასე სამი დღით ადრე ვიწყებ ხოლმე წინა წლის ანალიზს.  ვზივარ ციმციმებით განათებულ სახლში (სხვანაირად როგორ) და ვაანალიზებ გასულ წელს. ვგეგმავ, რომ ამიერიდან ვიქნები უფრო რაციონალური და ნაკლებად ემოციური, მეტს ვიმუშავებ და ნაკლებ ღამეს გავათენებ… საერთოდაც, ყველაფერს შევცვლი, რაც არ მომწონს. და სად მივყავარ ამ გზას? შემდეგ ახალ წელთან, როცა მე, ოღონდ ერთი წლით უფრო დიდი, უფრო აზრიანად და რაციონალურად ვმსჯელობ ზუსტად იგივე შეცდომების შესახებ. იცვლება მხოლოდ მსჯელობის არგუმენტირებულობა, მაგრამ არ იცვლება მიზეზი.

ასე თუ ისე, საახალწლო პოსტის დაწერა მაინც აუცილებელია, ხოდა, გადავწყვიტე შემეჯამებინა ის ცხოვრებისეული ცოდნა, რომელიც 2012 წელს მივიღე:

1. მარტოობა და თავისუფლება თითქმის ერთი და იგივე რამეა.

ეს იმას ნიშნავს, რომ შეიძლება თავისუფლების ძიებაში ისეთ სევდიან რამეს წააწყდე, როგორიც მარტოობაა და პირიქით. არ შეიძლება მარტოობის ღირსებები ფეხებზე დაიკიდო მხოლოდ იმიტომ, რომ მოწყენილი ხარ. შენ გვერდით არავინაა, რომ ჩაგეხუტოს და გაფუჭებული ონკანი შეგიკეთოს? სამაგიეროდ, შეგიძლია მანდარინის ნაფრცქვენები პირდაპირ იატაკზე დაყარო და მაშინ გაიტანო გადასაყრელად, როცა ამის ხასიათზე იქნები.

2. მიზეზი, რის გამოც ცოლიან კაცთან არ უნდა დაიწყო ურთიერთობა, არის მისი ცოლი.

ეს ეხება იმ კაცებსაც, რომლებიც უკვე დაშორდნენ ცოლს ,,მთელი  ორი თვეა” და იმ კაცებს, რომლებიც ამბობენ, რომ მასა და მის ცოლს რა ხანია ,,სხვადასხვა ოთახებში სძინავთ”. გულწრფელად ვამბობ, რომ არ ღირს ხუმრობა სოციალურ სტატუსებთან. სანამ თქვენი შეყვარებულის/ბოიფრენდის ტელეფონი მის ყოფილ ცოლს ზეპირად ახსოვს, თქვენი ცხოვრება მშვიდი არ იქნება.
ვიცი, რომ არსებობენ გამონაკლისებიც, მაგრამ ხართ თუ არა ისეთი იღბლიანი, რომ გამონაკლისში მოხვდეთ თქვენც, თქვენი კაციც და მისი ყოფილი ცოლიც?

საკეტები

ჩემს ერთ სასაცილო შიშზე მინდა მოგიყვეთ. საკეტების მეშინია. ეს არ ნიშნავს, რომ ბოქლომის დანახვაზე გავრბივარ და  ვიმალები, მაგრამ მასთან ურთიერთობა ჩემთვის დისკომფორტს იწვევს. მეშინია, როცა უცხო სახლის გასაღებს მაძლევს ვინმე. მგონია, რომ კარის გაღებაც გამიჭირდება და დაკეტვაც. მეშინია, რომ საკეტში რამე ჩატყდება, გასაღები არ მოერგება, ან მოერგება და აღარ გადატრიალდება. მოკლედ, მგონია, რომ კარს ვერ გავაღებ და შედეგად:  ჩავიკეტები შეზღუდულ სივრცეში, ან ღია სივრცეში დავრჩები დიდი ხნით.
არადა, გასაღებებიც და საკეტებიც მნიშვნელოვანია. თუ კარის გაღება ან დაკეტვა არ იცი, მდგომარეობის მსხვერპლი ხდები. სახლიდან ვერ გადიხარ, ან სახლში ვერ შედიხარ. ორივე ამაზრზენი ამბავია.

არ ვიცი, ეს შიში კონკრეტულად როდიდან იღებს სათავეს. ბავშვობიდან ყოველთვის ყველგან ვიკეტებოდი. დაახლოებით სამი წლისა აბაზანაში ჩავიკეტე და დედაჩემი კარის მეორე მხრიდან მასწავლიდა, როგორ გამეხსნა საკეტი, რომელიც ხანდახან ჭირვეულობდა.
მოგვიანებით, როცა წამოვიზარდე, მე და ჩემი მეგობარი ჩავიკეტეთ საკლასო ოთახში. კარი უბრალოდ აღარ იღებოდა შიგნიდან. გაკვეთილები უკვე დამთავრებული იყო და გვეგონა, არასდროს არავინ მოგვაკითხავდა. საბედნიეროდ ერთი საათის შემდეგ დამლაგებელმა მოგვაკითხა. ყოველთვის ვნერვიულობდი, როცა მასწავლებელი ოთახის გასაღებს მე მაძლევდა ხოლმე  (,,ჯერ თქვენ შედით, ბავშვებო და მეც მალე მოვალ”). სულ ვცდილობდი, ვინმესთვის შემეჩეჩებინა კარის გაღების მტანჯველი პასუხისმგებლობა. რადგან ყველა საკეტი და ყველა გასაღები სხვადასხვანაირია და მე არასდროს ვიცი, საით უნდა გადავატრიალო გასაღები ან რამდენჯერ.  ბოლოს საკუთარ სახლში  ჩავიკეტე.  არსებობს ჩემი ფობიის დამამძიმებელი გარემოებაც: შეიძლება რომელიმე კონკრეტულ გასაღებსა და საკეტს, რომელსაც ადრე შევეჩვიე, ისევ გადავეჩვიო. . აი, წლების განმავლობაში უპრობლემოდ ვაღებდი და ვკეტავდი იმ სახლის კარს, რომელშიც აქამდე ვცხოვრობდი. ახლა რატომღაც ეგ საკეტიც მიძალიანდება ხოლმე.