შვილები

შვილები ძალიან მნიშვნელოვანია. ყოველ შემთხვევაში, მე ასე მასწავლიდნენ. თეფშს თუ კარგად არ მოასუფთავებ, პირდაუბანელი შვილები გეყოლებაო. თუ არ მოგწონს დედა როგორც გექცევა, შენ თვითონ გაზარდე შვილები უკეთესადო. შენს შვილებს რას დაარქმევო და კიდევ ათასი ასეთი რამ.
აგერ, ჩემი ერთი ნაცნობი 2 წლიანი თანაცხოვრების შემდეგ დაშორდა ცოლს,  უშვილო გამოდგა და რაღა უნდა მეკეთებინა მასთანო. გათხოვდები თუ არა, ეგრევე  გეკითხებიან, შვილი როდის გეყოლებათო. ერთ შვილს გააჩენ და ბავშვს და-ძმა ხომ უნდაო. შესაძლოა, ეს მიდგომა  სავსებით ბუნებრივია, მაგრამ ცოტა შეურაცხმყოფელია, ბავშვების მკეთებელ ქარხანად რომ აღგიქვამენ.  ამას ემატება ის, რომ ყველა ქალის მთავარი მისია ხალხის თვალში დედობაა და თუ დედა არ/ვერ გახდები, ყველა ცოტა ამრეზით დაგიწყებს ყურებას. თქვენი არ ვიცი და მე არ მომწონს ეს მიდგომა. ხომ შეიძლება რომ უბრალოდ არ მინდოდეს შვილი? ან არ შემეძლოს შვილის გაჩენა, მაგრამ ამის გამო უბედური არ ვიყო?

იმის გამო, რომ შვილებთან, როგორც განყენებულ თემასთან ასეთი სპეციფიკური დამოკიდებულება გვაქვს, შვილების თემით მანიპულირებაც გავრცელებული მოვლენაა.  როცა შენი აზრის გადამოწმება უნდათ რაიმეზე (სექსუალურ უმცირესობებზე, სექსუალურ თავისუფლებაზე), პირველ რიგში იმას გეკითხებიან: შენი შვილი რომ გეი იყოს, რას იზამო. ან შენს გოგოს რომ ბოიფრენდი ჰყავდესო და შენც, ვინც აქამდე შესაშური ტოლერანტობით გამოირჩეოდი, შედარებით გურჯდები. რას იზამ, საქმე შვილებს ეხება და როცა აღზრდაზე ვიწყებთ ხოლმე საუბარს, ყველანი ცოტათი დედაჩვენები და მამაჩვენები ვხდებით. სხვა მოდელი არ გვაქვს და არ ვიცით. აი, სწორედ ამიტომ გვეკითხებიან ხოლმე ჩვენს არარსებულ შვილებზე ,,პროვოკატორები”, უნდათ, რომ ჩვენგან დედაჩვენების და მამაჩვენების პასუხები მოისმინონ.

თუ მამაცი ხარ, იტყვი, რომ არც არაფერი დაშავდებოდა, შენი შვილი რომ გეი იყოს, ან თავისუფალი ცხოვრებით ცხოვრობდეს. რაზეც კითხვის დასმელი გიპასუხებს, რომ აი, მას რომ ჰყავდეს გეი შვილი, თავს გაუპობდა. რა უცნაურია, მაგრამ  ამით ის უკეთესი მშობელი ხდება, ვიდრე შენ იქნებოდი. სანამ შვილი გვეყოლება,  სულ  ჩვენს არარსებულ  შვილებზე ვსაუბრობთ, როცა გვეყოლება, მერე არსებულებზე.  სამსახურიც, რელიგიაც, ენაც, მამულიც, ტყეც და ყველაფერიც ჩვენი დაუბადებელი თუ დაბადებული შვილებისთვის გვინდა და გულწრფელად გვეცოდება უშვილო წყვილები.

კიდევ ერთი აკვიატება მრავალშვილიანობაა. რაც მეტი შვილი, მით უკეთესია: შეღავათები გექნება, პატრიარქი მოგინათლავს მესამე შვილს (თუ ყოველ მესამეს?), ხალხის თვალში კარგი გოგო/ბიჭი იქნები, ერი გამრავლდება. არადა, პრინციპში, რად გვინდა თითო ოჯახს 3-4 შვილი რომ ჰყავდეს? იმ ბევრ შვილს ხომ უნდა განათლების მიცემა? თუ საქმე მართლა სიმრავლეზეა და არა ხარისხზე? ნუთუ შვილები  მართლა სწრაფ-სწრაფად უნდა ვაჩინოთ, რომ არ გადავშენდეთ? მთავარია, ქართველები იყვნენ და სხვას არაფერს აქვს მნიშვნელობა?

ისე ხომ არაა, რომ  გამრავლებას ხშირად იმაზე მეტ მნიშვნელობას ვანიჭებთ, ვიდრე აქვს?

შვილების არსებობა ძალიან მნიშვნელოვანია, მაგრამ არც იმდენად, რომ შვილები მხოლოდ იმისთვის გააჩინო, რომ გყავდეს.

და ბოლოს: არგუმენტი, რომ გეი წყვილები ბიოლოგიურად გაუმართლებლები არიან, რაკი ბავშვის გაჩენა არ შეუძლიათ, ძალიან შეურაცხმყოფელია. საქმე ხომ მხოლოდ გამრავლებაში არაა. საქმე პროგრესშია.