შემოქმედებითი წერა

დღეს შემოქმედებითი წერის ლექციაზე ლექტორმა არასტანდარტული დავალება მოგვცა. სტუდენტებს დაგვირიგა ,,ჩეკები”, რომლებიც კაფე ,,კალადან” იყო აკრეფილი. ჩვენ მათ მიხედვით რამე უნდა დაგვეწერა (მოთხრობა, ნოველა, ისტორია). ჩემი ჩეკი ასეთი იყო.

კაფე ,,კალა” (წინასწარი ჩეკი)
მაგიდა # 79
თარიღი: 19/10/11
გაიხსნა:   17 : 12
ბოლო შეკვეთა:  17 : 39
დაიბეჭდა:  17 : 57

მიმტანი: ლიზი

სალათი:
კიტრი, პომიდორი ნიგვზით                 1 x 8.5 = 8.5

ცხელი კერძი:
შებოლილი ქათამი სოუსში კეცზე      1 x 15.4 = 15.4

კუპატი                                                           1 x 13.8 = 13.8
ღვინო თეთრი (150 გრ)
წინანდალი ,,თელ.ღვ.მარ”                   2 x 7.4 = 14.8
ჯამი: 52.5
სულ: 57.75

დავალების შესასრულებლად 30 წუთი გვქონდა.
ეს კი ჩემი ნოველაა : ]

ხუთზე უკვე თავისუფალი ვიყავი. ორშაბათები არ მიყვარს, მაგრამ იმ ორშაბათებს, რომლებზეც ჩემი უფროსი ავადმყოფობს, პრინციპში, არა უშავთ. ზაზას დავურეკე. ძალიან მეზარებოდა მისი ნახვა, მაგრამ ვერაფერს ვიზამდი. წინა დღეს დავპირდი, რომ შევხვდებოდი:

_ გამარჯობა, ზაზა
_ გამარჯობა, ლელა
_ მე გამოვედი უკვე და თუ გცალია, იქნებ ახლავე გვენახა ერთმანეთი?
_ ოო. ძალიან კარგი. ადგილი მოიფიქრე უკვე?
_ არ ვიცი. იქნებ ,,კალაში” მოხვიდე..
_ კალა?
_ ერეკლე მეორეზე.
_ კაი. 20 წუთში ვიქნები მანდ. თუ რამეა, დამირეკე
_ მეც მალე მივალ.

გადავწყვიტე, ფეხით გამესეირნა ცოტა. თან იმაზე ვფიქრობდი, როგორი იქნებოდა ზაზა. გარეგნობა, ასე თუ ისე, ვიცოდი. შეთხელებული თმა, სქელი წარბები, სწორი ცხვირი, მომცრო ღიპი. ასეთებს დედაჩემი მარტივად ახასიათებს ხოლმე: ,,კაცია, რა”. ხოდა, ამ ,,კაცია,რას” უნდა შევხვედროდი სულ რამდენიმე წუთში.

თითქმის ერთდროულად მივედით. ტრადიციული მისალმების შემდეგ კაფეში შევედით და სულ განაპირა მაგიდა ავირჩიეთ. მიმტანიც მალევე მოვიდა. ლამაზი გოგო. ცოტა მოკლე ფეხებით. მენიუ მოიტანა. ის ცქმუტავდა, მე_ არა.

_მე ამას შევუკვეთავ, _ ვთქვი და თითი ,,კიტრისა და პომიდორის სალათას” დავადე მენიუში.
8.5 _ რამდენჯერმე გადაურბინა ჩემმა მზერამ ფასს.
_ დასალევი?  _ მკითხა ცოტა უხერხულად.
_ ღვინო, ალბათ.
_ მაშინ მეც ღვინოს დავლევ, _ თქვა და მიმტანს ანიშნა, მოსულიყო.
_ ესე იგიიი (სიტყვებს უცნაურად წელავდა), მე მინდა შებოლილი ქათამი სოუსში კეცზე.. 1 კუპატი…  ქალბატონს მოართვით კიტრი-პომიდორი ნიგვზით. და 2 ჭიქა თეთრი ღვინო.

მიმტანმა ჩაიწერა და წავიდა. ის დრო იყო, ზაზას ჩემთვის რამე კომპლიმენტი ეთქვა.

ლოდინი დიდხანს არ დამჭირვებია.
_ ძალიან ლამაზი ყოფილხარ რეალურადაც.
_ მადლობა, _ ვუთხარი და გავუღიმე.

ვიცოდი, რომ ლამაზი ვიყავი. გასაგიჟებლად ლამაზი _ არა. უბრალოდ, დასამახსოვრებლად ლამაზი. ცოტა ხნით გავჩუმდით, მერე კი სამუშაოს შესახებ დამისვა ერთი-ორი შეკითხვა. ჩემ შესახებ თითქმის არაფერი იცოდა. უხალისოდ ვპასუხობდი. ამასობაში მიმტანმა გოგონამ წინ სალათი დამიდო  და საქმე გამიჩნდა. შემეძლო, ზაზას მზერისთვის თვალი ახლა სავსებით ლეგიტიმურად ამერიდებინა.
მერე მისი კუპატი მოიტანეს. რაღაც უცნაურად გავბრაზდი. რატომ შეუკვეთა მაინცდამაინც კუპატი?  ამაზრზენი კუპატი.
_ აჰა.. კუპატიც მოსულააა, _ თქვა ზაზამ და  ძალიან მომინდა, ავმდგარიყავი და წავსულიყავი.
_ ხომ არ გაგვეყო?_ მკითხა ხალისიანად.
_ მე ვეგეტარიანელი ვარ,_ ვუპასუხე უხალისოდ.
_ ოჰო. და რატო? ცხოველების სიყვარულის ამბავში?
გამეღიმა. სხვა მიზეზი ვეგეტარიანელობისთვის არც არსებობს.
10 წუთი ვილაპარაკე იმაზე, რატომ არ ვჭამდი ხორცს. ის მისმენდა და კუპატს ჭრიდა.
მერე იყო შებოლილი ქათამი სოუსითა და ამბებით. მე ღვინოს ვსვამდი. ზაზა მიყვებოდა რუსეთში გატარებულ ოცდახუთ წელიწადზე. არ მაინტერესებდა, მაგრამ ვუსმენდი.
ასე ერთ საათში გამოვედით ,,კალადან”. ტაქსი გამომიძახა. ცუდ ხასიათზე ვიყავი. შეხვედრა ამაზრზენი გამოდგა. კუპატივით.

დედა დივანზე იჯდა და ხელში პულტს ათამაშებდა.
_ აბა, როგორ ჩაიარა შეხვედრამ?
_ ჩვეულებრივად, _ ვუპასუხე მშვიდად.
_ რას ნიშნავს ,,ჩვეულებრივად”?!  სულ ეგაა, რაც უნდა მითხრა? აბა, როგორ მოგეწონა მამაშენი? ამდენი ხანია გინდოდა ნახვა. თქვი, როგორია… _ დედა აღელდა.
_ კაცია, რა,  _ ვუთხარი დედას და გული მომეწურა.

ტელევიზორში სერიალი გადიოდა. ვარდისფერკაბიანი მომხიბვლელი გოგო ძალიან უშნოდ ტიროდა.

სულ ესაა, რაც დავწერე.
პ.ს. ახლა ვფიქრობ იმაზე, რომ სადღაც ამ ქალაქში არსებობენ ადამიანები, რომლებმაც გუშინ კაფე ,,კალაში” შებოლილი ქათამი, კუპატი და სალათი შეუკვეთეს და მათ არ იციან, რა ცოტა კმარა ისტორიის შესაქმნელად : ]