შტერი

ფიქრს გადავეჩვიე. განა შემთხვევით, მიზანმიმართულად. თავის ტკივილებმა მასწავლეს, რომ  მხოლოდ ცარიელი თავი არის მშვიდად. ხოდა, მეც გულმოდგინედ ვბერტყავ თავიდან ყველაფერს, რაც კი ოდესმე მისწავლია. ვბერტყავ წარსულ გამოცდილებებს, დედაჩემის რჩევებს, ლინგვისტიკის კურსის შესავალს, ასოციაციებს,  ,,მეტალიკის” ალბომების სათაურებს, ბავშვობის მოგონებებს, 10 ხერხს ურჩი თმის დასამორჩილებლად და მარტივად მოსამზადებელი საუზმის რეცეპტებს. მხოლოდ ისეთ რამეებს ვიტოვებ, როგორიცაა ვინდოუსის გადაყენების ტუტორიალი, გამრავლების ტაბულა და პუნქტუაციის წესები. ისიც იმიტომ, რომ მათ გარეშე ცხოვრება ძალიან რთულია.

მგონია, რომ მხოლოდ სიშტერეშია ბედნიერება.  როგორც კი მიაღწევ სიშტერის იმ ზღვარს, როცა შეგიძლია  ქართველი მსახიობი შეიყვარო/კვერცხი ზეთის გარეშე შეწვა/ზღვაზე საცურაო კოსტიუმის გარეშე წახვიდე _ მაშინვე იგრძნობ, რომ ცხოვრება მარტივი გახდა. თურმე  სულ ტყუილად დავობდი ე.წ. კონცეპტუალურ საკითხებზე, უშედეგოდ  აანალიზებდი ყველა დილემას და ამაოდ ცდილობდი, რაციონალურობა შეგენარჩუნებინა. ანალიზიც, რაციონალიზმიც და კონცეპტუალურობაც ისეთი სიტყვებია,  წესიერმა შტერმა ადამიანმა რომ არ უნდა იცოდეს.

მეც მინდა შტერი ვიყო, თუ ყველა შტერია. ჰოდა, წარმატებებიც მაქვს ამ მხრივ. მოვახერხე და  ფიქრის დრო მინიმუმამდე შევამცირე, მაგრამ ხანდახან მაინც მეფიქრება. ძველი ჩვევის ამბავია.  შხაპის მიღებისას ფიქრს ვერაფერს ვუხერხებ. არადა ამის გამო შხაპზე ხომ ვერ ვიტყვი უარს. ჯობს, ისევ ჭკვიანი ვიყო, ვიდრე დაუბანელი.

თქვენ თუ მოგნდომებიათ ოდესმე, არ გცონოდათ ის, რაც იცით?

p.s.  პიესი განკუთვნილია იმ ჭკვიანისთვის, ვინც იტყვის,  ნაწერს ეტყობა, შენი დაშტერების გეგმა რომ  წარმატებით მიმდინარეობსო:

გმადლობ, ვიცი : ]