ჩემზე ამბობენ, რომ ჯერაც ძალიან ინფანტილური ვარ, რადგან ადამიანებს ჯიუტად ვჩუქნი დაბადების დღებზე წიგნებს, რომლებიც მე მინდა, რომ მაჩუქონ. სულ დანანებით ვიხდი ხოლმე ფულს (მე კი წიგნებში ბევრ ფულს ვიხდი, როგორც წესი), გზაში თვალმოუშორებლად ვკითხულობ პირველ რამდენიმე ფურცელს და ბოლოს ისეთი სახით ვაძლევ საჩუქარს დაბადების დღის სუბიექტს, თითქოს ლუდისთვის გადადებულ ხუთლარიანს ვიხდიდე ,,ყაზბეგის”ლიმონათში. თუ შევატყვე, რომ ჩემმა საჩუქარმა იუბილარი არ აღაფრთოვანა, საკუთარ თავთან ჩხუბს ვიწყებ:
_ 30 ლარი რამ გადაგხდევინა?
_ კორტასარზე უკეთესი რა მეყიდა, ახალი თარგმანია. ,,ინასტრანკას” მერე საქართველოში კორტასარის ხსენება არ ყოფილა.
_ სულ ფეხებზე არ ჰკიდია, ახალი თარგმანია თუ არა?
_ მე არ მკიდია. წაიკითხავს. როგორ შეიძლება, გვერდზე გადადოს..
მოკლედ, საკუთარ თავს სულ იმაში ვიჭერ, რომ სხვებს იმ საჩუქრებს ვყიდულობ, რომლებიც მე მინდა და მჭირდება. გუშინ პავიჩი ვიყიდე. ,,ქარის შიგნითა მხარე”. თავის დროზე ნაწყვეტ-ნაწყვეტ წავიკითხე ლიტერატურული ჟურნალის 10 ნომერში. ეს კიდევ ნაღდი პავიჩური გამოცემა იყო. ორი ყდით და ორივე მხრიდან რომ იკითხება, ისეთი. მე რომ გული არ დამწყვეტოდა, ჩემთვის პავიჩისვე ,,უკანასკნელი სიყვარული კონსტანტინოპოლში” ავიღე და იუბილარს რომ არ დასწყვეტოდა გული (მე რა ვიცი, იქნებ, თანამედროვე მწერლების შესახებ მისი ცოდნა ჭაბუა ამირეჯიბით შემოიფარგლება), წიგნს მინანქრის საყურეებიც დავამატე.
დაბადების დღე რესტორანში იყო. ისეთ დიდ შენობაში, რომლებიც თითქოს სპეციალურად იმისთვის იგება, რომ თავი უმნიშვნელოდ იგრძნო. ასეთ დროს, მთავარია, სუფრაზე მოახდინო კონცენტრირება და არა გარშემომყოფ ხალხზე, ან მუსიკალურ გაფორმებაზე. სუფრაზე ჩემთვის საინტერესო ადამიანები ისხდნენ და დროდადრო სასწაულებრივად ვახერხებდი, ჩემი მუსიკალური სმენა ისე გამეთიშა, რომ მათი საუბარი გამეგო.
აი, იუბილარმა საჩუქრების გახსნა დაიწყო. ერთმა მეგობარმა სუნამო აჩუქა ( კრისტინა აგილერას პარფიუმერული ხაზიდან), მეორემ_ პარფიუმერული ნაკრები ტანის მოვლისათვის. მესამემ_ ,,მანგოში” ნაყიდი ძალიან თხელი ქსოვილის მაისური. სხვებმა_ არ ვიცი.მერე ჩემს საჩუქრებსაც დასწვდა. აი, წიგნი ამოიღო. სახეზე ვუყურებ. ჯერ მწერალი წაიკითხა, მერე სათაური (უცებ მომეჩვენა, რომ წიგნისათვის ,,ქარის შიგნითა მხარე” ზედმეტად ორიგინალური სათაურია). წიგნის ყდამ ვერავითარი ინფორმაცია ვერ მიაწოდა. ვეცადე, ეს მე გამეკეთებინა.
თანამედროვე მწერალია. ბესტსელერების ავტორი. ეს მისი ყველაზე ცნობილი წიგნი არაა, მაგრამ მე ყველაზე ძალიან მიყვარს (წამომცდა, რომ ჩემი გემოვნებით შევარჩიე).
წიგნს მეორე გვერდზეც ატრიალებს და ინტერესდება:
_ორი ყდა აქვს?
_ კი, ორივე მხრიდან იკითხება.
წიგნს გვერდზე დებს და პარკიდან ახლა საყურეებს იღებს. თვალები უბრწყინდება. იღებს, ათვალიერებს, იკეთებს და ამბობს: ძალიან ნაზი და ლამაზია. მგონი, თვალების ფერზეც მიხდება. /რა იქნება, ადამიანებს წიგნები უხდებოდეთ თვალების ფერზე?!/
მე ვუღიმი და თავს ვუქნევ.
დიდხანს ვიყავით. ცოტა რომ დალიეს, ჩვენი სუფრის წევრები თითქმის ყველაფერზე ცეკვავდნენ. მეც ვიცეკვე რაღაც სისულელეებზე. იუბილარი მშვენიერ ხასიათზე იყო. ბზრიალებდა. ტრიალებდა. იცინოდა. ბოლოს, არაქათგამოცლილი დაჯდა სკამზე და გვერდზე გადადებული ორყდიანი პავიჩი დაინიავა. მეც მცხელოდა და კიდევ ერთხელ მომინდა, ეს წიგნი ,,მე დამენიავებინა”. და საერთოდაც, ჩემი ყოფილიყო.
დღეს გუშინ ნაყიდი ,,უკანასკნელი სიყვარული კონსტანტინოპოლში” წავიკითხე. ცუდი არ იყო, მაგრამ ჰეროსა და ლეანდრის ამბავი (,,ქარის შიგნითა მხარე”) მაინც სჯობს. ხოდა, ახლა წიგნწაკითხული და ოდნავ დაღლილი ვზივარ და ვფიქრობ: როდის გადავეჩვევი სხვებისთვის ლუდის ყიდვას და ჩემთვის ,,ყაზბეგის ლიმონათის” აღებას?
ანინას ბლოგი 
მომინდა ჩემს დაბადების დღეზე მოხვიდე)))
კარგია, ალბათ ძალიან ჰუმანური ხარ, რაზეც ის მეტყველებს რომ შენთვის ნანდომ წიგნს სხვას ჩუქნი. ალბათ ასეც არის საჭირო. კიდევ ერთხელ გავიმეორებ რომ ფოლკნერს მაგონებ, როცა შენ პოსტებს ვკითხულობ.
ძალიან გთხოვ მიპასუხე რას ფიქრობ ფოლკნერზე და ორჰან პამუკზე? შენი აზრი მაინტერესებს. G.S
ფოლკნერი ძალიან მომწონს, მაგრამ მე არ მინდა, რომ ჩემი ნაწერი ასე რთულად იკითხებოდეს. რაც შეხება ფამუქს (პამუკს), ზოგი წიგნი მომწონს, ზოგიც_) არა. საერთო ჯამში, მშვენიერი მწერალია : )
წარმოიდგინე მე შენ ბლოგს ვკითხულობ სულ 3 დღეა და ვეძებ ფარულ აზრს
სტრიქონებს შორის. ერთი ამოსუნთქვით იკითხები, ძალიან თამამი გამონათქვამები და აზრები გაქვს. ჩემზე შთაბეჭდილება მოახდინე.
რა იქნა შენი ავატარი???
რა ხდება, ლუდს საერთოდ არ (აღარ) სვამ?
დიდი ხანია პავიჩის თემას ველოდები 🙂
უილიამ, კარგი გოგო ხარ შენ, უბრალოდ ერთი ნაკლი გაქვს: ამ პავიჩს ვერ გადაეჩვიე ვერაფრით.
ეჰ,
საყურეს არ ვხმარობ და ვინმე თუ მაჩუქებდა წიგნს საჩუქრად(პავიჩი არ მინდა, მეც იმ ლიტერატურულში წავიკითხე და გავუძლებ, მაგრამ კორტასარი…) გამიხარდებოდა.
ჩემი სულიც და ზოგჯერ სხეულიც გაყოლია ასეთ საჩუქარს, თუმცა დაბ-დღეზე არა, მერე ვჩუქნი:)
არც დავდივარ და არც ვიხდი. ამიტომ ასე გამოდის, რომ მე ვჩუქნი, სხვები არა!
კარგია, უბრალოა, გულისამაჩუყებელია. თვალებიდან ცრემლს ვიწმენდ.
gaocebuli var, anina chems cols gavxar. Rom gkitxulob mgonia mas usmen. (
ჩემთვის ყველა დიდი საჩუქარი წიგნია,მაგრამ როცა ადამიანს წიგნს ჩუქნი,ცოტა წარმოდგენა უნდა გვქონდეს იმ ადამიანზე და მის გემოვნებაზე ვისაც ვჩუქნით…
პ.ს. ყველაფერი, რაასც ვწერ, სულაც არაა სიმართლე. პოსტებს მოთხრობის პრინციპით ვწერ. პატარა ნაწილს სიმართლეს ვიღებ და დიდ ნაწილს ვამატებ. ერადგან ჩემი ღრმა რწმენით, ის კი არაა საინტერესო, რაც მოხდა, არამედ ის, რაც შეიძლება მომხდარიყო. ასე რომ, ნუ გეწყინება ხო?> შენ ხომ იცი, რა იყო და როგორ? ამ ბლოგზე გარდა გვერდისა: ანინას შესახებ. სხვა ყველაფერი მოგონილია : )
ყოჩაღ, ე.ი. პავიჩი სულაც არ გყვარებია და ე.ი. პატივს გცემ : )
მეც ვშვებოდი მასე ადრე, მაგრამ ახლა ჭკუა ვისწავლე _ მხოლოდ იმ ადამიანებს ვჩუქნი წიგნებს, რომლებსაც მართლა ეკუთვნით :))
რა წიგნიც არ უნდა გეჩუქებინა, აგილერას პარფიუმსს ნაღდად აჯობებდა. 🙂
ფოლქნერი სულაც არ იკითხება რთულად. 😦
mec magis tqma mindoda am yvelafris mere 🙂
chemtan modi dabadebis dgeze ra, me heseze vgijdebi
ნებისმიერ მიპატიჟებას მივიღებ, ასე რომ ასე თამამადაც ნუ მპატიჟებთ : )
გიჭერ სიტყვაზე და 13– ში იცი, სადაც. :))))))
ძალიან მომეწონა, წიგნი მშვენიერი საჩუქარია, საყურეს ნამდვილად მირჩევნია და კიდევ ბევრ რამესაც.
უბრალოდ, მე იმდენი წიგნი მაქვს ყოველთვის, რომ წიგნს არავინ მჩუქნის. შენ არ იგულისხმები, მახსოვს დათო ტურაშვილი. :)))))
Turme erTnairebi varT wignebis Cuqebis ambavSi 🙂
mec ase vyidulob, rac CemTvis minda da aseTi ganwyobiT vCuqni 🙂
dRemde mgonia, rom wigni saukeTeso saCuqaria
sul minda wigni machuqon…
megona es ambavi chemze iko..kargad axseni.