რუსეთი <3 საქართველო. ემოციური კავშირი

,,კვირის პალიტრისათვის” მიცემულ ინტერვიუში კახა ბენდუქიძემ თქვა:

რუსეთისთვის  საქართველო გართულებული ცალმხრივი სიყვარულივითაა. რადგან  საქართველოს ეს სიყვარული გაუქრა, რუსეთი შფოთავს.

საინტერესო თემაა მსჯელობისათვის არა? რომელიმე პოლიტოლოგი ამ თემას სხვანაირად შეატრიალებდა (პოლიტიკური ექსპერტი ეწოდება ადამიანს, რომელიც სიტყვათა მაქსიმალური რაოდენობით მინიმალურ ინფორმაციას გასცემს), მაგრამ მე ამ საკითხს ბენდუქიძესავით  მარტივად ვუყურებ. სინამდვილეში საქართველოსა და რუსეთს შორის ცალმხრივი კი არა, ორმხრივი ემოციური კავშირია.

წარმოიდგინეთ, გოგონა და ბიჭი ერთმანეთს ხვდებიან. დიდხანს, სტაბილურად, სექსიც აქვთ… გოგონას ჰგონია, რომ ბიჭს ის გულწრფელად უყვარს, მაგრამ ერთ დღესაც აღმოაჩენს, რომ  ყველაფერი ისე არ ყოფილა, როგორც მას ეგონა, რომ ამგვარ ურთიერთობას მისთვის მხოლოდ ზიანის მოტანა შეუძლია.  ისინი შორდებიან. ბიჭს შერიგების მცდელობები აქვს, გოგონა კი თავს ძლივს იკავებს, რომ არ შეურიგდეს. როცა პირისპირ უწევთ საუბარი, გოგონა მტკიცე და დამაჯერებელია, ამბობს, რომ მომავალი მასთან ერთად ვერ წარმოუდგენია. ამბობს, რომ მზადაა, ბოლოსდაბოლოს მის გარეშე იცხოვროს.. მაგრამ საკმარისია, რამე პრობლემას წააწყდეს, რომ იბნევა და დაკარგულ იდილიაზე იწყებს ფიქრს.. ჰოდა, კიდევ.. სევდა რომ შემოეძალება, ბიჭის პროფილს ათვალიერებს ფეისბუქზე და იმ სურათებს ალაიქებს, სადაც  ბიჭი ახალ გოგოსთან ერთადაა გამოსახული. თავის მხრივ, ბიჭს შელახული ღირსების აღდგენა გოგონას დაბრუნებაზე მეტად უნდა. ვერაფრით იჯერებს, რომ ის მიატოვეს..  და რატომღაც ფიქრობს, თუ გოგონას ყველა მეგობარსა და თაყვანისმცემელს ჩამოაშორებს, ისევ შერიგდებიან..

აი, ასეთი  მეჩვენება მე რუსეთ-საქართველოს ურთიერთობა ამჟამად. თითქოს, ფეხებზე გვკიდია რუსეთი, მაგრამ ბოლომდეც არ გვკიდია. ხანდახან, როცა ახალ პარტნიორთან პრობლემები გვაქვს,  ცრემლითაც ვიხსენებთ ხოლმე, როგორც გოგონები  თავიანთ ,,გამიზეზებულ” და ,,მოურჩენელ”  შეყვარებულებს:

,,აი, ხო ასეთი ჩათლახი იყო არა.. მაგრამ დაბადების დღის მოლოცვა არასდროს ავიწყდებოდა ”..

კიდევ რატომ მეჩვენება, რომ საქართველო ემოციურად ჯერაც  რუსეთზეა დამოკიდებული? უყურეთ საინფორმაციო გამოშვებებს. პუტინს რომ სურდო დაემართოს, ყოველი ქართული არხიდან სათითაოდ გაიგებთ ამ ამბავს შესაბამისი კომენტარებით : ეგრე მოუხდება, ღმერთო სჯის, აბა რა ეგონა, აგვისტოში რომ შემოდიოდა…  და ასე შემდეგ.. აი,  დღესაც  ლუჟკოვი გადააყენეს და  მოსკოველებზე მეტად ამ ამბით  ქართველი ჟურნალისტები დაინტერესდნენ. დაფაცურდნენ, პოლიტიკურ ექსპერტებს აზრი ჰკითხეს. იმათაც ჩვეული აბსურდული პასუხები დაარიგეს: როგორც ჩანს, რუსულ პოლიტიკურ წრეებში მედვედევის გავლენა ძლიერდებაო.. არავინ სვამს კითხვას: საერთოდ რატომ გვაინტერესებს ეს საკითხი? რატომ ვკითხულობთ გაფაციცებით რუსულ ნიუსებს, თუნდაც ეს ნიუსები ჩვენ არ გვეხებოდეს? იმავე მიზეზით ხომ არა, რა მიზეზითაც გოგონები ეკითხებიან ხოლმე ყოფილი შეყვარებულების ძმაკაცებს (სადმე რომ გადაეყრებიან): რას შვრება ,,ის”, ცოლი ხომ არ მოუყვანიაო… მოკლედ, ჩვენ ჯერაც ძალიან მიბმულები ვართ რუსეთზე. მისი ყველა წარმატება და წარუმატებლობა გვაღელვებს და  სანამ ეს ასე იქნება, დამოუკიდებლობაზე საუბარიც ზედმეტია.

პ.ს. ჩემს პოსტში გოგონა რომ საქართველოა და ბიჭი_ რუსეთი, შემთხვევითი არაა. რუსეთი აშკარად მასკულინური ძალაა_   200 წელი გვხმარობდა და ჩვენთვის ის პირველი გრძელვადიანი პარტნიორი იყო.  ხოდა, სწორედ ესაა მიზეზი, რომ განშორება ჯერ ვერ გადავიტანეთ. გაიხსენეთ, ქართველ გოგონებს როგორ უჭირთ ხოლმე ასეთი ურთიერთობების დავიწყება . არა უშავს.

გაგვივლის