თვალთვალი

იცი თუ არა, რომ აკვიატებული თვალთვალის იდეა სხვა არაფერია, თუ არა მარტოობის ლოგიკური შედეგი? ჩემი აზრით, ყველაფერი უფრო მარტივადაა, ვიდრე პირველი წინადადების წაკითხვისას თქვენ წარმოიდგინეთ. ადამიანებს თავიანთი ცხოვრება ძალიან მნიშვნელოვანი ჰგონიათ, ამიტომაც სურთ, რომ მათი ცხოვრების შესახებ ბევრმა ადამიანმა იცოდეს. ოღონდ სურთ, რომ  ადამიანებმა ახლავე იცოდნენ და არა მრავალი თაობის შემდეგ. ვიღას ადარდებს ისტორიაში შესვლა ისტორიკოსების გარდა? ჩვენ გვინდა, რომ ჩვენს ცხოვრებას ახლავე აკვირდებოდნენ, პირადად და არა საუკუნეების მერე_ წიგნებიდან. ჩვენ გვინდა, რომ სიცოცხლეშივე დაგვაფასონ და სიკვდილისთანავე დავავიწყდეთ_ იმ მარტივი მიზეზის გამო, რომ ჩვენთვის სამყარო ჩვენს სიკვდილთან ერთად ქრება. თანამედროვე ადამიანი სამყაროს უყურებს, როგორც პროდუქტს, რომელიც შექმნილია იმისთვის, რომ მისი ცხოვრება გახადოს უფრო საინტერესო,  და.. მნიშვნელოვანი. მოკლედ, სამყარო ჩემთვის და სხვა მრავალი ადამიანისათვის მხოლოდ საკუთარი თავის დამატებაა_ დიდი სცენა, რომელზეც ჩვენ ჩვენი მაგარი სოლოები უნდა შევასრულოთ. აქვე ჩნდება კითხვა: ვიღას სჭირდება სცენა, როცა სოლო უკვე შესრულებულია?

სხვათა შორის, იმაზე ფიქრი, რომ სამყაროს არსებობა ჩვენს არსებობასთან ერთად სრულდება,  გმირობისა და თვითმკვლელობის ჩადენაში ერთნაირად გვიშლის ხელს. რაღაცისთვის თავის გაწირვა (ენა, მამული, სარწმუნოება, შეყვარებული..) მოითხოვს იმის რწმენას, რომ  სამყარო ჩვენი სიკვდილის მერეც იარსებებს. თანაც, ისეთი სახით, როგორითაც ჩვენს გვახსოვს იგი. რაც შეეხება თვითმკვლელობას, ყოველ ჩვენგანს ერთხელ მაინც უფიქრია თავის მოკვლაზე იმ მოტივით, რომ ამით ვინმეს გულს საშინლად ატკენდა. და თუ ის ვინმე ჩვენი თვითმკვლელობის მერე აღარ იარსებებს? რა თქმა უნდა, ამ შემთხვევაში სუიციდს აზრი არ აქვს.  როგორ უნდა იყო იმაში დარწმუნებული, რომ შენი სიკვდილის მერე ყველაფერი ჩვეულებრივად განაგრძობს სვლას?  მე იმაშიც კი არ ვარ დარწმუნებული, რომ როცა მძინავს, ჩემი სხეული უცხოპლანეტელებს გამოსაკვლევად არ მიაქვთ და დილისკენ უკან არ აბრუნებენ. მოკლედ, მე მჯერა იმის, რომ შეიძლება ყველაფერი გონებით იმართებოდეს, რომ შეიძლება, სამყარო მხოლოდ ილუზია იყოს, რომელიც სიკვდილთან ერთად ქრება. სწორედ ამიტომ, გამბედაობა არასდროს  მეყოფა, თავი გავწირო რაიმე ისეთისათვის, რისი არსებობაც ჩემი სიკვდილისთანავე საეჭვო ხდება.

/მე მგონია, რომ იმ ადამიანთა ფსიქიკა, რომელთაც ,,მატრიცა ” ორჯერ აქვთ ნანახი, მკვეთრად განსხვავდება იმ ადამიანთა ფსიქიკისაგან, რომელთაც ამ ფილმს ერთხელ უყურეს. მე კი, სამჯერ და მეტჯერ მაინც მაქვს ნანახი  მატრიქს/

თვალთვალზე ვსაუბრობდით. ადამიანებს მოსწონთ იმის შეგრძნება, რომ მათ ქმედებებსა და სიტყვებს ვიღაც აკვირდება , რადგან თუ არავინ გიყურებს, რას აკეთებ, ესე იგი, შენ არც არაფერს აკეთებ. რამდენჯერ გიკითხავთ ვინმეზე (ფიდელ კასტრო, მეიბი), ეგ კიდევ ცოცხალია თუ არაო? მხოლოდ იმიტომ, რომ მასზე აღარავინ საუბრობს. /იასირ არაფატი ცოცხალია?/ მხოლოდ ის ფაქტი, რომ ჯერ არ მომკვდარხარ, ხალხის თვალში ცოცხალის სტატუსს ვერ შეგინარჩუნებს. უნდა მოქმედებდე და ამას ვინმე აკვირდებოდეს. მაშინ კი ნამადვილად ცოცხალი ხარ.  განაგრძობს ფილმი მსვლელობას, როცა დარბაზში არავინაა? კი, ალბათ, განაგრძობს, თუმცა, დარწმუნებული ვერ იქნები. ფილმი მხოლოდ იმ მომენტში არსებობს, როცა მას უყურებენ. იმისი არ იყოს, პლატონს რომ ჰკითხეს, სად არის ეგ თქვენი აშენებული ,,სახელმწიფოო” და ჯერ კიდევ კაცობრიობის ბავშვობაში დაბადებულმა ფილოსოფოსმა ცნობისმოყვარეეებს  უპასუხა_ ჩემს თავში, როცა მე მასზე ვსაუბრობო.

ჩვენი დროის ადამიანის თვალთვალის მოთხოვნილება სრულიად დაკმაყოფილებულია ქუჩაში, სკოლებში და  სუპერმარკეტებში  არსებული კამერების დამსახურებით. მაგრამ ეს შემაწუხებელიცაა. ამას წინათ, იუტუბზე ვიდეოს ვუყურებდი. ბიჭმა  ვიდეოთი ჩაიწერა, როგორც ანძრევდა მისი  ძმაკაცი პორნოზე და მეორე დღეს მეილზე გადაუგზავნა წარწერით: მე ვიცი, რა ჩაიდინე გასულ ღამეს.. ხოდა, ის ძმაკაცი გაცოფდა.. სულ ავადმყოფი ეძახა ამ ბიჭს. არადა, რა.. მას მხოლოდ ის აჩვენეს, რაც მანვე მოიმოქმედა, რომელიღაცა უნივერისტეტის კამპუსში, ოთახში, რომელიც ისევე ეკუთვნოდა მის ძმაკაცს, როგორც თავად მას. ჩვენ ადვილად ვივიწყებთ ქმედებებს, რომელთაც არავინ იწერს. ვშლით გონებიდან, როგორც იმ  ბიჭმა წაშალა გონებიდან მასტურბაციის მთელი ეპიზოდი. როცა წაშლილ ფაილებს გვახსენებენ, ჩვენ ნერვები გვეშლება. მარტივი ლოგიკაა: თუ არავის უნახავს, როგორ ანძრევ, შენ არ ანძრევ. თუ არასდროს გინახავს, როგორ დადიან მასწავლებლები ტუალეტში, ესე იგი, მასწავლებლები ტუალეტში არ დადიან.

წიგნის მაღაზიაში ვართ. წიგნის მაღაზიის გამყიდველი ჩვენი მეგობარია. ერთმანეთს ვუყურებთ. ძალიან გვინდა ერთმანეთის კოცნა პირდაპირ აქ, იურიდიული ლიტერატურის თაროს გვერდით. ვკოცნი. ჩვენი მეგობარი გვიყურებს და უცებ გვეუბნება: გაგიჟდით? კამერებია აქ ! და უცებ ეს კოცნა ხდება იმ ათობით კოცნისგან გამორჩეული, რომელიც ერთად განგვიცდია, რადგან ეს კოცნა ჩაიწერეს.

როგორ ფიქრობ, შენ რომ აქ არ იქნები, მე როგორ უნდა ვიცხოვრო? მახსოვდეს, რომ შენ სადღაც შორს ხარ და ჩემზე ფიქრობ? თუ ეს ასე იქნება, სინდისი შემაწუხებს, როცა  ვინმეს ვეტყვი, რომ single ვარ და ფლირტს გავუბამ. ან იქნებ, სჯობს, ვიფიქრო, რომ როცა ჩემთან არ ხარ, შენ არ არსებობ.. მით უმეტეს, რომ ეს სავსებით დასაშვები მოსაზრებაა.

იმაზე ფიქრში, რომ ვიღაცები გვიყურებენ, ჩვენ ვკარგავთ იდენტობას. ამიტომაც გვეუცხოება ჩანაწერებში ნანახი საკუთარი თავები, ამიტომაც განსხვავდება სექსი, რომელსაც იწერენ იმ სექსისგან, რომელსაც არ იწერენ და საერთოდაც, ამიტომაც განსხვავდება ფილმები ცხოვრებისაგან.

სხვათა შორის, ეს ჩანაწერიც სხვანაირი იქნებოდა, რომ არ მცოდნოდა, რომ შენ მას წაიკითხავდი.