სიზმრის მანიფესტი

“There couldn’t be a society of people who didn’t dream. They’d be dead in two weeks.”

William S. Burroughs

მითხრეს, შენი წინა პოსტები გაცილებით უკეთესი იყოო. ხოდა, ძალიან მოვიწყინე.  რამეს ვიზამ, რევოლუციას  მოვახდენ თუნდაც და როგორმე ისევ ისეთი გავხდები, როგორიც ვიყავი. ისიც არ ვიცი,  რისი ბრალია: იმის, რომ გადავიღალე, იმის, რომ ამ ბოლო დროს ვერც კი ვხვდები, სად მთავრდება სიმთვრალე და იწყება პახმელია, თუ იმის, რომ ისე აღარ მეწერება, როგორც ადრე. წერა კი ნამდვილად არ დამვიწყებია. უფრო პირიქით.

შეიძლება იმის ბრალიცაა, რომ სიზმრებს ისე ხშირად აღარ ვხედავ. მე მგონი, ყველაფერს სჭირდება სიზმრები. ბლოგერებზე ვერაფერს ვიტყვი, მაგრამ აი,  მწერლისთვის სიზმარი ერთგვარი შიდა-სამწერლო ლაბორატორიაა. არა მგონია, სიზმარში იბადებოდნენ  პოსტის იდეები, მაგრამ ზოგადად: რაც მეტ სიზმარს ხედავ, მით უფრო საინტერესო ხარ და უფრო საინტერესოდ წერ კიდეც.

ძალიან მიჭირს სიზმრებზე წერა, გაცილებით უფრო მიჭირს, ვიდრე  წიგნის ანალიზი და არა მხოლოდ იმიტომ, რომ  სიზმრებზე ცოტა ვიცი. სინამდვილეში ეს ცოტა არც ისე ცოტაა. წამიკითხავს ფროიდი, წამიკითხავს იუნგი, ძველი ჩინური სწავლება სიზმრების შესახებ, ვიცი ათობით ისეთი ადამიანის ნააზრევი, ვინც სიცოცხლე სიზმრებს მიუძღვნა.  მაგრამ აი, ახლა ვფიქრობ, რომ მათთვისვე იქნებოდა უკეთესი, მეტი სიზმარი ენახათ და ნაკლები ემუშავათ,  და რომ სიზმრებზე ჩატარებული ყველა კვლევა  აბსოლუტური უაზრობაა, გარდა იმ კვლევებისა, რომელსაც თვითონ ატარებ.

ალბათ, ყველაზე ლოგიკურია, სიზმრებზე ისე წერო, როგორც მათ ხედავ. ვიცი, სიზმრებში სწორედ ის მიზიდავს, რომ მათ გააჩნიათ საკუთარი გეოგრაფია, სინტაქსი, დრო… ხოდა, თუ გვინდა, რომ სიზმრებისა რამე გავიგოთ, კვლევებიც სიზმარში უნდა იწერებოდეს, ან ისე უნდა იწერებოდეს, როგორც სიზმარში დაიწერებოდა.

როგორც ფიშერს უყვარდა ყველა, ვინც ველოსიპედით დადიოდა, მეც ზუსტად ისე  მიყვარს სიზმრისმხედველი ადამიანები: ყველა, ვინც სიზმარს ხედავს მაშინ, როცა მეც ვხედავ, ჩემი მეგობარია. ყველა, ვისაც სიზმარში ვხედავ, ჩემი მეგობარია. ყველა, ვინც სიზმარში მხედავს, ჩემი მეგობარია. anyone, who dreams is a friend of mine

არიან  ბრმებიც, რომლებიც ხედავენ  ისეთ სიზმრებს, ჩვენ რომ ვერ ვნახავთ და ადამიანები, რომლებსაც სიზმრები გაექცნენ.  ისინი თავს აფარებენ ინსომნიას, რომელიც სხვა არაფერია, თუ არა პასიური სიზმარი. ეს ყველამ იცის, ვისაც უძილობის ნიადაგზე ჰალუცინაციები უნახავს .

უკვე დამიგროვდა რამდენიმე ყოვლად ალოგიკური კითხვა, რომლებსაც  ყველაზე ხშირად ვუსვამ თავს. მაგალითად, ახსოვთ თუ არა სიზმრებს ისინი, ვინც მათ ხედავს. რა მოსდით სიზმრებს, როცა ადამიანები მათი ნახვისას კვდებიან. მე თვითონაც არ ვიცი. ერთადერთი, რაც შემიძლია ვივარაუდო, არის ის, რომ სიზმრები ასეთ დროს წამწამებში იხლართებიან და  ბოლოს მათ არარსებული მატლები ჭამენ.

ალბათ სჯობს, მაინც საკვანძო კითხვით დავამთავრო: იქნებ ცხოვრებაა სიზმრების ინტერპრეტაციაა და არა სიზმრები_ცხოვრებისა? ძნელია რამე დანამდვილებით იცოდე, როცა საქმე სიზმრებს ეხება, თუმცა მგონია, რომ ოდესმე ჩვენ ისე გავიქცევით სიზმრებში, როგორც ახლა გავრბივართ კოსმოსში. ამ დროისათვის გვექნება სიზმრის წიგნები, სიზმრის რუკები, რომლებზეც იქნება აღნიშნული  ადგილები, რომლებიც ყველაზე ხშირად გვესიზმრება. სიზმარში ჩვენთან იცხოვრობენ გარდაცვლილი ადამიანებიც, რომლებსაც ხანდახან უფრო ხშირად ვხედავთ, ვიდრე ცოცხლებს. ეს მოხდება და  არავის მოუვა თავში აზრად, იკითხოს: არის თუ არა სიცოცხლე სიზმარში? (არის თუ არა სიცოცხლე მარსზე?). გვექნება თუ არა ისეთი ატმოსფერო, როგორიც უნდა გვქონდეს და გვექნება თუ არა წყალი.  ჩვენ დავიძინებთ  და არ დაგვჭირდება მრავალსართულიანი სახლების აგება, რომ ყველა დავეტიოთ. ამ დროისათვის ისე კარგად გვეცოდინება სიზმრები და ერთმანეთი, რომ გვეყოლება სიზმრის მეზობლები. ანუ ადამიანები, რომელთა dream-space ჩვენსას ემთხვევა, ან კვეთს, ან ესაზღვრება. და ჩვენ ხელისცეცებით მოვძებნით ერთმანეთის სიზმრებს და შევალთ მათში.

წაიკითხე ამ ტექსტში  ყოველი აბზაცის ყოველი მეცამეტე სიტყვა.