,,კარგი გოგოს” სინდრომი

GOOD GIRLS GO TO HEAVEN, BAD GIRLS GO TO AMSTERDAM

არიან გოგოები, რომლებიც ყველგან და ყოველთვის კარგი გოგოები არიან. სკოლაში სულ წინა მერხებზე სხედან, არასდროს აცდენენ გაკვეთილებს.  როცა კლასი შატალოზე დააპირებს წასვლას, ისინი უარს ამბობენ ხოლმე. ასეთი გოგოები მარხულობენ და არ ამბობენ ცუდ სიტყვებს. ხშირად იწევენ ხელს და  ხანდახან ლაპარაკობენ კლასის სახელით.

შენიშვნა: სხვათა შორის, ასეთი გოგოები პირველნი იგებენ ინფორმაციას სქესობრივ ურთიერთობებზე, ბევრად ადრე, ვიდრე ყველაზე ,,მაგარი” ბიჭები.

მერე ისინი აბარებენ უნივერსიტეტებში მაღალი ქულებით, იქაც საუკეთესოები არიან. ლექტორებს თავს ამახსოვრებენ. დიდ დროს ატარებენ საჯაროში, კონფერენციებზე გადიან, სტიპენდიას იღებენ. ეს გოგოები ხშირად ბრუნდებიან სკოლაში მასწავლებლების სანახავად, არიან კლასის შეხვედრის ორგანიზატორები და საერთოდაც, ასეთი გოგოები წარმატებულები არიან.

შენიშვნა: ასეთი გოგოები, როგორც წესი,  პირველ კურსზე პირველად სინჯავენ სიგარეტს.

კარგ  გოგოებს სხვები ,,რაღაცნაირად” ექცევიან.

კლასში ასეთ გოგოებს გვარით მიმართავენ. დავალებების გასაგებად  მათ ურეკავენ,  საკონტროლოს დროს კი ყველას  მათთან დაჯდომა უნდა.

მასწავლებლები მათ აქებენ. მათ ავალებენ ფულის აკრეფას და სიის ჩამოწერას.

უსიამოვნო შენიშვნა: ასეთ გოგოებს მასწავლებლები საპირფარეშოში შესვლის წინ პალტოს დაკავებას სთხოვენ .

კარგ გოგოებს აქვთ დიდი შანსი, რომ ,,ზუბრიაჩკები” შეარქვან სხვა გოგოებმა და ბიჭებმა, რომლებიც მათგან იწერენ გამოცდებს, კოლოკვიუმებს, საკონტროლოებს და ასეთ გოგოებს ხანდახან რცხვენიათ, რომ ბევრი იციან.

კარგ გოგოებს ვერასდროს გაუგებენ ოთხოსანი გოგოები.

კარგი გოგოს ცხოვრება ძალიან რთულია, რადგან მისგან ყველა რაღაცას ითხოვს. ბოლოს კი ყველაფერი იმდენად აუტანელი ხდება, რომ ,,კარგი გოგოობა” აღარც მდგომარეობაა და აღარც სტატუსი. ეს უკვე სინდრომია.

გოგო, რომლის ნაწერის გამოქვეყნებასაც ვაპირებ, უნივერსიტეტის კარგ გოგოთა შორის ყველაზე ,,კარგი გოგოა”, მაგრამ ამ ამბით კმაყოფილი არაა. უნდა, რომ ჩემნაირი ხულიგანი იყოს, მაგრამ ის ავიწყდება, რომ კარგი ამრევი ვერასდროს გახდები, თუ შტერი ხარ. ყველაზე მაგარი ხულიგნები კი წარსულში ,,კარგი გოგოები”  იყვნენ.

ესეც ჩანაწერი:

,,შეიძლება ირგვლივ ყველას ჭკვიანი ეგონო; ფრიადოსანი იყო _ სტიპენდიასაც იღებდე და ამით აღფრთოვანებული ბებო ყოველ დღე გირეკავდეს რაიონიდან ვრცელი სახოტბო ტექსტით; შესაძლოა, მამა მეგობრებთან პერმანენტულად ტრაბახობდეს შენით, ყველას მზერას მიმართავდეს თაროზე შემოსკუპებული საათისკენ (რომელზეც ამოტვიფრულია “საქართველოს პრეზიდენტისგან”) და ათას მეერთედ აღნიშნავდეს ეროვნულ გამოცდებში მიღწეულ შენს წარმატებას; შესაძლოა… (მეზარება ჩამონათვლის გაგრძელება და იქიდან განვაგრძობ, სადაც ლოგიკურად “მაგრამ” უნდა ვიხმარო) მაგრამ გრძნობდე,რომ მაინც დებილი ხარ და ვერანაირი რეგალია (დიპლომ-სიგელებით დაწყებული და ზემოხსენებული საათით დამთავრებული) ამას ვერ ცვლიდეს.
ვეცდები ავხსნა, რატომ: 1) ჩემი ამჟამინდელი მიღწევები განპირობებულია მხოლოდ და მხოლოდ იმით, რომ ბავშვობიდან ჩამაგონებდნენ: ”ასეა საჭირო” და სხვათა შორის, პირველი ჩამგონებელი ბებო გახლდათ; 2) მე კი ბავშვობიდან ინერციით ვსწავლობ ყველაფერს, რასაც მიხსნიან და მერე დავალებად მაძლევენ იმის მიუხედავად, მაინტერესებს თუ არა; 3) გარდა ამისა, მშობლებს ყოველთვის ჩვეული მანერულობით ვუყვები ყველაფერს (ყველაფერში ყველაფერი იგულისხმება). ასე რომ, ყოველთვის ყველაფერი იციან, ისიც კი, როგორი სანაქებო ურთიერთობა აქვთ ჩემს დაქალს და მის შეყვარებულს; 4) ყოველი გადაწყვეტილების მიღებისას ჯერ იმაზე ვფიქრობ, რა რეაქცია ექნებათ მშობლებს და ამის გამო ძალიან ხშირად ბევრ რამეზე თავს ვიკავებ; 5)საჯარო ბიბლიოთეკაში მარტო იმიტომ მივდივარ,რომ სემინარებისთვის მოვემზადო და კარგა ხანია, წიგნი აღარ წამიკითხავს; 6) ყველა სემინარზე პირველ მერხთან ვჯდები,რომ “ძალიან ბეჯითის” იმიჯი მქონდეს…
ბოლო ერთი თვეა, ამგვარი ყოფით დაღლილს, მოთენთილობის პიკი მაქვს, სულ მეძინება და ვხვდები, რომ უმიზნოდ ვცხოვრობ და იმისი ძალაც არ მაქვს, ვითარება შევცვალო _ მამა ისევ ამაყობს ჩემით, ბებო ისევ დითირამბებს მიკითხავს, საათი კი თავისთვის წიკწიკებს _ ცხოვრება ჩემ გვერდით (შესაძლოა პარალელურადაც) მიდის”.