ვარდისფერი ავტობუსი, რომელმაც ჩაიარა

ისინი რომ გამოჩნდნენ, მე ჯერ კიდევ პატარა ვიყავი (არც ახლა ვარ ძალიან დიდი), მახსოვს, როგორ ვუყურებდი გადაცემა ,,კედელს”, სადაც სტუმრები, ახალგაზრდა პოეტები ამტკიცებდნენ იმას, რასაც მეც ვამტკიცებდი ხოლმე ყველგან: სახლში, სკოლაში, სამეგობროში: რომ ვერლიბრიც შეიძლება იყოს გენიალური, რომ არ შეიძლება კულტურა დააკონსერვო და ოცტომეულებად შემოდო წიგნის თაროზე, რომ თუ რამე ახალი და ,,ბრაზიანი” არ შევქმენით, არაფერი არ გამოვა. პატარები იყვნენ (არც ახლა არიან ძალიან დიდები) და სჯეროდათ კულტურული რევოლუციის საქართველოში, უფრო ზუსტად კი ადამიანების ტვინებში. ალბათ, ახლაც სჯერათ სადღაც, გულის სიღრმეში.

ამას წინათ შეხვედრა მოაწყეს უნივერსიტეტში და მივხვდი, ხალხისთვის ისინი არც გაზრდილან. და გოგონები გეტრებში, და კიკინიანი სტუდენტი გოგონები, და გოგონები, რომელთაც ვარდისფერები ეცვათ მათ გამო, ითხოვდნენ ,,ვარდისფერი პოეტებისგან”, ისევ ყოფილიყვნენ მეოცნებენი, ისინი, კი დიდები და დაბრძენებულები ამბობდნენ, რომ რაღაცები შეიცვალა, რომ ვარდისფერი ავტობუსი დამთავრდა (ან ჩაიარა), რომ ეს თავის დროზეც თამაში იყო, რომელსაც გატაცებით თამაშობდნენ. ან შეიძლება, ასეც არ უთქვამთ, მაგრამ მე ასე მომეჩვენა.

,,ჩვენ ვართ იდუმალი პლეადა უკვდავი ხალხის ”
,,ჩვენ ვაქცევთ ადამიანურ ურთიერთობებს — ეროტიკულ ურთიერთობებად”
,,ჩვენ გვიყვარს ყვითელი ვაშლი ასფალტზე და უცნობი ქალის თითები ”
,,ჩვენ ვართ რომანტიკული კომუნისტები! ”
ასეთები ნამდვილად აღარ არიან, შეიძლება ეცინებათ კიდეც, რომ ასეთები იყვნენ.
სამაგიეროდ, სტერეოტიპებს არ შერიგებიან. სამაგიეროდ, ვიღაცებს ძალიან უყვართ, სამაგიეროდ წერა ისწავლეს .. და ეგეთი ბევრი სამაგიეროდ.

იცი, რაც უნდა დიდხანს იყვირო, ბოლოს ყვირილი მაინც დასრულდება. ხმა ჩაწყდება და მხოლოდ ექო თუ გაგახსენებს იმას, რომ ყვიროდი.

არის ყვირილი, რომელიც ისევე უცებ წყდება, როგორც დაიწყო.
და ისეთი ყვირილიც არის, სადღაც, ცხრა მთას იქით, თუნდაც დიდი ხნის შემდეგ თოვლის პატარა გუნდას რომ მოწყვეტს, მერე ის რომ ზვავად გადაიქცევა და მაშინ შეეფეთები, როცა ყვირილი აღარ გეცოდინება.
და შეიძლება ვერც გაიხსენო, რომ ეს ზვავი შენ გამოიწვიე.

იქნებ, ,,ვარდისფერი ავტობუსის” როლიც ეს იყო და ეს თამაში, ვარდისფერი თამაში ოდესმე მართლა შეცვლის რამეს. თუნდაც მაშინ, ეს ბიჭები დიდები და ფულიანები რომ იქნებიან, როცა ისინი ისხდებიან ფერად კაბინეტებში (შეიძლება, ვარდისფერშიც კი, თუ ,,ბარბის” ფაბრიკის მენეჯერი გახდება რომელიმე) და ხანდახან, სამსახურის მერე, ლუდზე თუ გაიხსენებენ, რა ლამაზი იყო მათი ბუნტი.
ან იქნებ, სულ სხვანაირად მოხდეს.
ვინ იცის.

მიყვარს ეს ბიჭები.

კოშკა, წიგნების საკითხში ყველაზე მაგარი მრჩეველი ჩემთვის, ლუდების საკითხში კი საუკეთესო კომპანიონი

ალექსა_ თბილი

ხვიარა_ არასდროს არ სცალია და რამდენიმე წამით მოიცალა, რომ სურათი გადამეღო 😀

გაგარინი_ მუნკს ასეთი ყვირილი არც დაესიზმრებოდა : )

იორიკისთვის სურათი არ გადამიღია. სულ ცოტათი ვიცნობ.
ესეც ჩვენი (ჩემი, თქვენი, მათი) კონტრყოველდღიურები : )

სურათები_მე