დროის ხარჯვა

ოდესმე გქონიათ შეგრძნება, რომ ძალიან, ძალიან ბევრი დრო გაქვთ? არსებობს დღეები, როცა თავისით გეღვიძება ადრე, ჯდები ტელევიზორთან, ყავას სვამ და ფიქრობ, რომ ახლა ყველაფერი შეგიძლია გააკეთო. იმიტომ, რომ ჯერაც ძალიან ადრეა, შენ კიდევ უკვე ფეხზე ხარ. შეგიძლია დაიწყო რომელიმე უცხო ენის შესწავლა, შეგიძლია მისწერო ფეისბუქის ფრენდ ბიჭს რამე რომანტიკული (რომ გაიღვიძებ, დამირეკე და ვი**ნაუროთ), შეგიძლია შეურიგდე მეგობარს, რომელსაც წლების წინ ეჩხუბე, შეგიძლია აკეთო პრესები, სანამ თავბრუ არ დაგეხვევა, შეგიძლია შეცვალო სახლის დიზაინი, ან თუ საკუთარ ბნელ მხარეს მოუსმენ, შეგიძლია ყველა დახოცო, ვინც არ მოგწონს.
როგორ გრძელდება დღე, რომელიც ასე დიადი აზრებით იწყება? დაახლოებით 12 საათისთვის ხვდები, რომ ,,ფორა”, რომელიც სამყარომ მოგცა დილით ადრე გაღვიძების გამო, ტყუილად გაფლანგე, ნამდვილი ლუზერი ხარ და იმ ბიჭსაც ვერასდროს ვერაფერს მისწერ, გამარჯობასაც კი.

არსებობს კიდევ მეორე შემთხვევა: უცებ ხვდები, რომ მოკვდავი ხარ. არ ვხუმრობ, თუ თქვენ ეს ნამდვილად გაცნობიერებული გაქვთ, გემახსოვრებათ, რომ ეს სწორედ ,,უცებ” მოხდა. მერე რა, რომ მშობლები მუდმივად გვასწავლიან, რომ ყველანი მოკვდავები ვართ, დაახლოებით ასე: თუ შტეფსელში ჩანგალს შეარჭო, მალე მოკვდები და თუ კარგი გოგო/ბიჭი იქნები, უფრო გვიან. მერე რა, რომ გამუდმებით უყურებ, როგორ ეხოცებათ შენ გარშემო ადამიანებს ბებიები და ბაბუები, მერე დედები და მამები, მერე კი თვითონ კვდებიან… სადღაც ყოველთვის გჯერა, რომ შენ არ მოკვდები, სანამ უცებ არ გააცნობიერებ, რომ აუცილებლად მოკვდები. ეს არაა სამწუხარო ან სასიხარულო, ეს უბრალოდ გარდაუვალია. იწყებ იმაზე ფიქრს, რაც გინდა რომ გააკეთო, სანამ ცოცხალი ხარ. მერე გახსენდება, რომ არსებობს ასეთი პროექტი: 50 წიგნი, რომელიც უნდა წაიკითხო, სანამ მოკვდები. და ფიქრობ, რომ 50 წიგნი სასაცილო რაოდენობაა, ძალიან სასაცილო. თუ ადამიანი 75 წელს ცხოვრობს და კითხვას 6 წლის ასაკში იწყებს, 50 წიგნი  თითქმის დაცინვაა ტვინის შესაძლებლობებისთვის. მერე ფიქრობ, რომ წიგნების წაკითხვაზე უფრო მნიშვნელოვანი რამეებიც არსებობს ამქვეყნად, მაგალითად ბავშვის გაჩენა.

კარგი იქნებოდა ბავშვის გაჩენა, სანამ ცოცხალი ხარ, და არა მხოლოდ გაჩენა, არამედ შეძლებისდაგვარად გაზრდაც. კიდევ კარგი იქნებოდა მოგზაურობა, ოღონდ ეს ბავშვის გაჩენამდე. ამისთვის ფულია საჭირო და შესაბამისად, მეტ-ნაკლებად კარგი სამსახური. კარგი იქნებოდა ისეთი სამსახურიც, რომელიც გაგრძნობინებდა, რომ რაიმე ღირებულს აკეთებ, მაგალითად ექიმობა. მაგრამ ექიმი რომ გახდე, ამისთვის ბევრი წელი უნდა ისწავლო, შენ კიდევ ამდენი დრო ნამდვილად არ გაქვს. კარგი იქნებოდა, რომ სიკვდილამდე გამოგივიდეს  და იყიდო საკუთარი სახლი. ჩვენს მშობლებს ხომ ამის შანსი ბევრად ადრე მიეცათ, ვიდრე ჩვენ გვეძლევა. მამაჩემი ლაგოდეხის ერთ-ერთი სოფლიდან ჩამოვიდა თბილისში და სუპერ-ბუპერ სამსახური არ დასჭირვებია იმისთვის, რომ 32 წლის ასაკში თბილისის ცენტრში ჰქონოდა ბინა. მე კიდევ შეიძლება არც არაფერი გამომივიდეს. არსებობს ბევრი წიგნი, რომელსაც სიკვდილამდე ვერ წავიკითხავ, ბევრი ქვეყანა, რომელსაც სიკვდილამდე ვერ ვნახავ და ბევრი რამ, რასაც სიკვდილამდე ვერ შევქმნი. შეიძლება, სიკვდილის წინ ისიც კი ვინანო, რომ საკუთარ თავში ასე მეპარებოდა ეჭვი.
ახლა თქვენ მითხარით, რატომ ხდება რომ ეს ორი შეგრძნება: შეგრძნება იმისა, რომ ბევრი რამ გაქვს წინ და შეგრძნება იმისა, რომ ძალიან ცოტა დრო გაქვს დარჩენილი, ერთმანეთს ასეთი საოცარი სიხშირით ენაცვლება. ან რატომ არ არსებობს რაიმე სია, რომელსაც თუ ზედმიწევნით მიჰყვები, სიკვდილის წინ კმაყოფილი იქნები საკუთარი ცხოვრებით. რა თქმა უნდა, იმ წიგნების სიის გარდა, რომელიც უნდა წაიკითხო, სანამ ცოცხალი ხარ.

ნამდვილად არ მეგონა, რომ პოსტი, რომელსაც ამდენი ხნის პაუზის მერე დავწერდი, ამ თემაზე იქნებოდა. მით უმეტეს, რომ სხვაც ბევრი რამ მოხდა ჩემს ცხოვრებაში, მაგრამ ამაზე სხვა პოსტებში ვისაუბროთ: დილით, ყავისა და ტელევიზორის თანხლებით დაწერილ პოსტებში.